επικίνδυνες-κερκόπορτες-στην-καλοστρωμένη-καριέρα-του-Γεράσιμου-Ευαγγελάτου

Κυκλοφόρησε ο ολοκαίνουργιος πολυαναμενόμενος δίσκος της Άννας Βίσση υπό τον τίτλο ''Συνέντευξη''. Πολυαναμενόμενος, όχι μόνο από τους fANNAtics, αλλά και από τους ακροατές της ''απέναντι όχθης'', μια και στίχους έγραψε σε κάποια τραγούδια ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, γνωστός από τη συνεργασία του κυρίως με τη Νατάσσα Μποφίλιου, αλλά και με άλλους σημαντικούς τραγουδιστές (Γιώργος Νταλάρας, Τάνια Τσανακλίδου, Έλλη Πασπαλά κ.α.) Δεν τον έχω πάρει το δίσκο στα χέρια μου, άκουσα όμως προσεχτικά όλα τα κομμάτια που ανέβηκαν στο YouTube και άρα μπορώ, πιστεύω, να καταθέσω την κριτική μου. Καταρχάς είναι λάθος να λέμε πως εδώ ο κόσμος χάνεται και ο Ευαγγελάτος γράφει για ''την ηλικία'' και ''τα κιλά'' της Βίσση, για το ''πόσα βγάζει'' και ''πόσα ξοδεύει'', καθώς και για το ''αν δουλεύει τον κόσμο''. Αυτά είναι τα ερωτήματα που - κατά τη γνώμη μου - ευφυώς θέτει στο ομότιτλο του δίσκου τραγούδι, μια ηλεκτρική μπαλάντα που παραπέμπει στα 90s. Και μένα, περιέργως, πολύ με εξέφρασαν οι στίχοι του Ευαγγελάτου, εφόσον αν τύχαινε ποτέ να πάρω συνέντευξη από την αειθαλή καλλιτέχνιδα τα ίδια θα τη ρωτούσα - εξαιρώ την ερώτηση για τα κιλά της μόνο που κανέναν δεν θα ενδιέφερε ούτως ή άλλως. Δηλαδή, ως γνήσιος στιχουργός - χαμαιλέοντας ο Ευαγγελάτος προσαρμόστηκε στις ανάγκες του project και μας πρόσφερε ένα επιτυχημένο πορτραίτο της Βίσση, το οποίο μάλιστα το ερμηνεύει κι η ίδια! Και για να το πω κι αλλιώς τώρα, τι άλλο να έγραφε ο Ευαγγελάτος για την περσόνα της Βίσση; Κοινωνική καταγγελία; Αυτό θα το έκανε πολύ καλύτερα ο συνθέτης του άλμπουμ, Νίκος Καρβέλας, αν η μούσα του μεταβαλόταν στη ''Γυναίκα - Επανάσταση'' του Je t' aime της Πάνια, κάνοντας ''Ντου από παντού''. Δυστυχώς, όμως, αυτή είναι η παγίδα που πέφτουν μονίμως τόσο η Βίσση, όσο και ο Καρβέλας.

Ενώ ο Καρβέλας είναι ο μόνος συνθέτης που έχει γράψει πραγματικά αστεία τραγούδια - στο τραγούδι, όπως και στο θέατρο, ξέρετε, το πιο δύσκολο πράγμα είναι να σε κάνουν να γελάσεις -, όποτε γράφει για τη Βίσση γίνεται προβλέψιμα μελοδραματικός, αναμασώντας μια μανιέρα τριάντα χρόνων. Γι'αυτό ακριβώς θεωρώ πως το τραγούδι ''Συνέντευξη'' σε στίχους του Ευαγγελάτου αποτελεί στην ουσία ένα τόλμημα για τη Βίσση, ένα ''ξεγύμνωμα'' της εν είδει ''συνέντευξης'', άρα και ''εξομολόγησης''. Θα μπορούσε κάλλιστα να τό'χει πει κι η Μποφίλιου στο δίσκο που ετοιμάζει αυτόν τον καιρό, από τη Βίσση όμως αποκτά άλλη σημασία σε συμβολικό επίπεδο. Κατά τα άλλα, εδώ περιέχονται κομμάτια, όπως τα πιασάρικα ''Τριπλός καφές'' και ''Ξανά μανά'', που παραπέμπουν επίσης στα 90s, το κιθαρο-φάνκι ''Προτιμώ'', το λαϊκότροπο τσιτσανικό ''Λάθος στροφή'', που αν το υπόγραφε κάποιος ''έντεχνος'' θα χαρακτηριζόταν έως και ''τραγουδάρα'', το χαρντροκάδικο τσιφτετέλι ''Βεράντα'' - κάτι μεταξύ Hawkwind και Γιώργου Μαργαρίτη να πούμε, η μπαλάντα ''Της ψυχής τα αντισώματα'', που πέραν των εγχόρδων στην ενορχήστρωση δεν μου ''είπε'' τίποτα άλλο, η ροκαμπιλάδικη ''Τούμπα'' που ξεκινάει α λα Blondie και καταλήγει σε ''Λάμπω'' με ατυχείς στίχους του τύπου ''Απόψε θα δολοφονήσω το μωρό μου/ θα πάω φυλακή για το μωρό μου'', το μελό - σαπούνι ''Για σένα'', καθώς και ένας επιτυχημένος εξελληνισμός από τον Ευαγγελάτο πάλι, στην όμορφη pop μπαλάντα ''Give into me'' της Rose Falcon - στο τελευταίο, βέβαια, δεν κατάλαβα γιατί τραγουδάει με τη Βίσση ντουέτο ο Νικόλας Ραπτάκης, αλλά, τέλος πάντων, από το νά'χαμε ντουέτο Άννας Βίσση - Γιάννη Χαρούλη, προτιμώ τον Ραπτάκη. Δύο παρατηρήσεις μόνο έχω να κάνω: Το CD αυτό ξανακάνει τη Βίσση γήινη ερμηνεύτρια, κανονική τραγουδίστρια με όλες τις εύλογες ραγισματιές στη φωνή της, συγκριτικά με μια, σχεδόν τρομαχτική, electro-pop μετάλλαξη που είχε υποστεί γύρω στις αρχές των 00s. Από κει και πέρα δε νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία κιόλας το αν τραγουδάει καλά ή κακά τραγούδια. Εμένα προσωπικά μπορεί να μη με ''φτιάχνει'', δουλειά όμως του δισκοκριτικού δεν είναι να ''φτιάχνεται'', όσο να ενημερώνει.

Τέλος, όσο τολμηρό για τη Βίσση είναι που τραγουδάει τη ''Συνέντευξη'', άλλο τόσο τολμηρή είναι και για τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο η εμπλοκή του στο όλο concept. Με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ ''κολλημένος'', ''εμπαθής'' κλπ., πιστεύω πως δεν μπορείς τη μια να φτιάχνεις τραγούδια με τη Μαρία Βουμβάκη και την άλλη με τον Νίκο Καρβέλα. Και δε μιλάμε για διαφορά ταλέντου (βρίσκω το ίδιο ταλαντούχους τους δύο εκ διαμέτρου αντίθετους δημιουργούς, στον πεδίο του τον καθένα), αλλά για σαφείς διαφορές σε αισθητικό, καλλιτεχνικό, ίσως και σε ιδεολογικό επίπεδο. Μου φαίνεται πως ο Ευαγγελάτος άνοιξε επικίνδυνες κερκόπορτες σε μία καλοστρωμένη, παρά το νεαρό της ηλικίας του, καριέρα.