Επειδή απόψε την κάνω από το facebook για λίγο, επιστρέφοντας στο blogging, και βασικά
επειδή ήδη πρόλαβα τα πρώτα αρνητικά δημόσια σχόλια για την παράσταση
μας, λέω να πω κι εγώ μερικές κουβέντες: Πρώτον, όλες οι ζωές μαζί αυτών
που τη λένε στην Κουμαριανού, είναι ένας φραπές δικός της. Δεύτερον, αν
θέλετε να την πείτε οπωσδήποτε στην Εύα, προτιμήστε εμένα και αφήστε
ήσυχη εκείνη. Το έργο, άλλωστε, εγώ το υπογράφω, όχι η Εύα. Τρίτον και
βασικότερον, δεν έχω γνωρίσει άλλο άνθρωπο πέραν της Κουμαριανού
που νά'χει υποστεί την πιο ακραία βία και εκμετάλλευση από τα 9 του
χρόνια. Κι ας μην έχει κάνει ακτιβισμό, τουλάχιστον έτσι όπως τον έχουν
οι περισσότεροι μεσ' στο κεφάλι τους. Διότι, ακτιβισμός είναι και το
νά'χεις παραχωρήσει το σπίτι σου σε κάποιον που καταζητείται άδικα απ'
την αστυνομία κι εσύ να ζεις στο δρόμο ως χαμίνι. Πολλά είπα πάλι, μου
φαίνεται, και ποιος θα τα καταλάβει...Τέλος, αν η Κουμαριανού έχει πει
και καμιά καραμπινάτη μαλακία τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον δεν
έβλαψε κανέναν συνάνθρωπο της παρά τον εαυτό της. Τα υπόλοιπα είναι
ανούσιες κόντρες που δεν μας αφορούν στην τελική. Εγώ αγαπώ Εύα, στηρίζω
Εύα και χαίρομαι πολύ που δουλεύουμε παρέα σε κάτι - θα μου επιτρέψετε -
αμιγώς καλλιτεχνικό.
Υ.Γ. Λίγες μέρες αφότου
ανακοινώθηκε το project, η Κουμαριανού έλαβε...σενάριο από έναν
πασίγνωστο θεατρικό σκηνοθέτη που την καλούσε να κάνουν μαζί μία
παράσταση - το είδα με τα μάτια μου το κείμενο στο σπίτι της. Πιθανώς τα
λεφτά που θα έβγαζε η Εύα από μία συνεργασία με τον εν λόγω σκηνοθέτη
να ήταν πολύ περισσότερα. Κι εκείνη απλά του απάντησε: ''Σ' ευχαριστώ,
αλλά αυτά τα παιδιά είναι η οικογένεια μου πλέον και, ως γνωστόν, εγώ
ποτέ δε γνώρισα οικογένεια''...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου