Την τελευταία μέρα του 2015 θα την περάσω κατά το μεγαλύτερο μέρος της στο σπίτι μου παρέα με την Εύα Κουμαριανού σε ακόμη μία πρόβα, οι δυο μας τούτη τη φορά. Ο Θρασύβουλος έφυγε για τον Βόλο, ο Απόλλωνας θα είναι με τους πιο δικούς του ανθρώπους, η Κική επίσης βρίσκεται ήδη εκτός Αθηνών. Την πρόβα μού τη ζήτησε η ίδια η Εύα, που καταλαβαίνει τις αδυναμίες της, όσο φτάνει ο μονόλογος της προς το τέλος ειδικά, κάτι που φανερώνει και πόσο ευσυνείδητη είναι. Ίσως αργά, μετά την πρόβα, πάω από της Λένας Πλάτωνος και αλλάξουμε μαζί χρόνο, όπως κάνουμε πάντα από το 2009 περίπου. Νομίζω πως η Λένα θέλει πιο πολύ να της μεταφέρω ιστορίες που έχω ακούσει από την Εύα - ιστορίες ξεκαρδιστικές συχνά, σαν την άλλη που η Εύα κάποτε, στο ''ξεκίνημα'' της, την ώρα που έπαιρνε τσιμπούκι από έναν πελάτη, άρπαξε ένα πάκο χιλιάρικα απ' την τσέπη του και τα έκρυψε μεσ' στην...περούκα της!
Η πρόβα χθες έγινε στις ''Κούκλες'', παρουσία και του συνθέτη μας, Στέφανου Χυτήρη, του μοναχογιού της Μαρίας Φαραντούρη. Είναι απίστευτο παιδί αυτός, λιγομίλητο, ευγενικό και τζίνιους. Η αγκαλιά του στην Εύα και σε όλο το team του θεατρικού, ζέστανε το κλίμα από την πρώτη στιγμή. Ο Στέφανος κουβάλησε το λάπτοπ του, καθίσαμε παρέα και ενόσω η Εύα έπαιζε στη σκηνή, απέναντι μας, τον μονόλογο, κρατούσαμε σημειώσεις πάνω στο κείμενο. Όταν κάποια στιγμή ο Στέφανος έβαλε το ακουστικό στ' αυτί μου, προτείνοντας τις μουσικές του, άκουσα κάτι που με ικανοποίησε - κάτι μεταξύ Brian Eno και Γιάννη Αγγελάκα! Έχοντας ακούσει τη δουλειά του Στέφανου, τόσο με τους Die Haken, όσο και τον PyrIn, ήμουν και είμαι σίγουρος για το αποτέλεσμα: Samples από φυσικούς ήχους και μελωδίες αντιστικτικές, σκοτεινές οι περισσότερες, υπόκωφα βουητά - μηνύματα από τον Κάτω Κόσμο ή οιωνοί ενός μεγάλου σεισμού, καθώς η Εύα αφηγείται έναν βίο πολυτάραχο και καταραμένο.
Όσο για την Εύα, ήταν πραγματικά συγκλονιστική παρ' όλες τις ατέλειες της, οι οποίες δεν θα υφίστανται σε ένα μήνα από τώρα που θά'χουμε πρεμιέρα. Χθες συνειδητοποίησα την άνεση της επί σκηνής. Είμαι σίγουρος πως όσα προβληματάκια υπάρχουν τώρα, δεν θα υπάρχουν στο θέατρο, καθώς η Εύα θα παίζει μπροστά στο κοινό. Τη φτιάχνει το κοινό, η έκθεση, το ''μπροστά στον κόσμο'' που λένε, κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολύ αγχώνεται και το παίρνει πάνω της.
Την παρακολουθούσα να παίζει με την κόκκινη περούκα της, να αλλάζουν οι εκφράσεις του προσώπου της μαζί με τα συναισθήματα της, από τη μελαγχολία στην οργή κι από την ιλαρότητα στο δράμα, και σκεφτόμουν πως έχουμε μπροστά μας μια ορίτζιναλ φασμπιντερική ηρωίδα, ένα κρυμμένο ταλέντο, που ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να εκδηλωθεί - καλά, εδώ παίζει να την έχουμε ψωνίσει και λίγο, ομαδικώς, όλοι μας, αλλά τέλος πάντων κάνουμε αυτό που γουστάρουμε και δικαιούμαστε να το χαιρόμαστε, ακόμη και σε υπερβολικό σημείο. Ακόμη μία πρόβα, λοιπόν, τις τελευταίες ώρες του 2015 με την ελπίδα η ''Αγάπη ν' απλωθεί παντοτινά στη γη σαν προσευχή'' (στίχοι του Μάνου Χατζιδάκι).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου