Από το live του Ηλία Λιούγκου στο live της Σοφίας Αρβανίτη - έχουν προϊστορία οι δυο τους!

Χθες βράδυ στο Polis Art Cafe που διατηρεί ο πολυπράγμων Βασίλης Χατζηιακώβου μεσ' στη στοά Πεσμαζόγλου, πάνω από το υπόγειο του Κουν, έγινε η παρουσίαση των νέων βιβλίων του Γιώργου Χρονά και του CD του Ηλία Λιούγκου - μια παραγωγή της Οδού Πανός. Κόσμος πολύς δεν υπήρχε, έχω δει δηλαδή σε παρουσιάσεις καλλιτεχνών μικρότερης εμβέλειας μαζικότερο κοινό, αλλά και ποιος νοιάζεται γι' αυτό στην τελική; Όσοι δεν ήρθαν, εκείνοι έχασαν. Εμείς περάσαμε τέλεια κι αυτό έχει σημασία! Κείμενα διάβασε η ηθοποιός Σοφία Φιλιππίδου. Μίλησε ο Χαρίλαος Τρουβάς, επίσης. Η καλύτερη εισαγωγή, πιστεύω, στο ιδιότυπο και τόσο γνώριμο μου επί σειρά ετών ποιητικό σύμπαν του Χρονά σε δύο ακόμη βιβλία: Την ''Προσωρινή μέθη'' και το ''Ο άνθρωπος Γιώργος Χρονάς'' του Θανάση Ν. Νιάρχου.  

Εδώ ο Ηλίας Λιούγκος παρακολουθεί τις ομιλίες με τη στιχουργό Ελένη Φωτάκη δίπλα του. Στην παρέα μας ήταν ακόμη οι μουσικοί Θόδωρος Κοτεπάνος, Μιχάλης Ορφανίδης και ο Φώτης Μυλωνάς που επιμελήθηκε τις ενορχηστρώσεις του δίσκου του Ηλία.  

Ο Ηλίας μου ζήτησε να μιλήσω για τη δουλειά του και δε θα μπορούσα με τίποτα να του το αρνηθώ - εδώ τό'χω κάνει γι' άλλους κι άλλους, που δεν τους ξέρω καν, στον Λιούγκο θα έλεγα ''όχι'' ή ''δεν έχω χρόνο'' που η συνεργασία και η φιλία μας μετράει πάνω από 15 χρόνια; Επειδή όμως πλέον θεωρώ βαρετό να διαβάζει κάποιος και οι άλλοι από κάτω να τον ακούνε, προτίμησα να του κάνω μια μίνι live συνέντευξη, στην οποία μιλήσαμε για τη στιχουργό του, Ζωή Παναγιωτοπούλου, το δύσκολο δισκογραφικό τοπίο με φωτεινές εξαιρέσεις σαν την Οδό Πανός, καθώς φυσικά και τον μέντορα του, Μάνο Χατζιδάκι. Στο πάνελ προστέθηκε ο Βασίλης Χατζηιακώβου, που είχε κι αυτός να θυμηθεί όμορφα πράγματα για τις λογοτεχνικές παρέες της μεταπολεμικής περιόδου στη χώρα μας. 

Ένα τέταρτο της ώρας κράτησε περίπου η συνέντευξη με τον Λιούγκο κι αμέσως μετά η βραδιά συνεχίστηκε και έκλεισε με το τραγούδι του. Ερμήνευσε live ολόκληρο σχεδόν το υλικό του δίσκου με τίτλο ''Ποιος;'', ενώ τα κομμάτια με τις φωνές των Παντελή Θαλασσινού, Μανώλη Μητσιά και Μπάμπη Τσέρτου ακούστηκαν ως έχουν, από το CD δηλαδή κατευθείαν. Ακούγοντας μάλιστα το τραγούδι ''Βάρυνε τόσο η καρδιά'' με τον Θαλασσινό, ο Κοτεπάνος μού σχολίασε πόσο ''Λιούγκος'' είναι ως σύνθεση, αλλά και ως ερμηνεία. Στην ''Εντατική'', πάλι, όλοι είχαμε βουρκώσει...Πρόκειται για το κομμάτι που τους στίχους του είχα δημοσιεύσει στα Άσματα και Μιάσματα προ ημερών. Χθες βράδυ είδα την Ελένη Φωτάκη να κλαίει ενόσω το τραγουδούσε ο Ηλίας και μετά να δίνει τα συγχαρητήρια της στη συνάδελφο της, στιχουργό και συνδημιουργό του κομματιού, Ζωή Παναγιωτοπούλου. Όπως φαίνεται, όμως, δεν ήμασταν οι μόνοι που μας κατασυγκίνησε η ''Εντατική'' του Λιούγκου. Ο κόσμος το ζήτησε ως ανκόρ, πράγμα που δείχνει τη δύναμη ενός αγνώστου ακόμη καινούργιου τραγουδιού. Μεγάλο τραγούδι, πραγματικά, που - θα δεις - δεν πρόκειται να πάει χαμένο μέσα στο ραδιοφωνικό ορυμαγδό και τις πληρωμένες λίστες τους! 

Τον Λιούγκο τίμησε με την παρουσία της η τραγουδίστρια Μόρφω Τσαϊρέλη, που συμμετέχει στο CD με το τραγούδι ''Αυτό που κρύβω μέσα μου''. ''Πόσο ωραία ερμηνεύτρια είναι αυτή'' σχολιάζαμε με τη Φωτάκη, την ώρα που η Μόρφω μας τραγουδούσε live το κομμάτι της. Λιούγκος και Τσαϊρέλη έχουν...προϊστορία, εφόσον πριν 20 χρόνια (19 για την ακρίβεια), είχε τραγουδήσει την αριστουργηματική ελευθέρων ηθών ''Ζανέτα'' του στο άλμπουμ ''Κωμοπόλεις''.  

Επιτέλους γνώρισα και τον αγαπημένο Γιώργο Παυριανό που όλο στο facebook και στο τηλέφωνο μιλάγαμε τα τελευταία δυο - τρία χρόνια, αλλά δεν είχαμε βρεθεί ποτέ από κοντά. Respect! Εγώ δε θα μιλήσω για τη σοβαρότατη στιχουργική δουλειά του Παυριανού, τα όλο μνήμες άρθρα του που τα διαβάζω πάντα με λαιμαργία και το χιούμορ του, που γνώρισα καλά μέσω διαδικτύου, αλλά θα πω ότι το άσμα του για την Έφη Σαρρή με τίτλο ''Άι σιχτίρι, θα κλειστώ σε μοναστήρι'' είναι σκέτη λατρεία, εμένα που λατρεύω το cult και το trashy στοιχείο, αποποιούμενος την κουλτουριάρικη σοβαροφάνεια!  

Μια υπέροχη παρέα χθες στο Polis Art Cafe: Ο Ηλίας Λιούγκος με τον Γιώργο Παυριανό και τη συγγραφέα Ζυράνα Ζατέλη. Με τη Ζατέλη που πολύ θα ήθελα να της πάρω μία συνέντευξη, συμφωνήσαμε να γίνει σε λίγο καιρό, καθώς τώρα γράφει το νέο της βιβλίο.  

Τη Ζωή Παναγιωτοπούλου ήθελα επίσης πολύ να τη γνωρίσω - τόσα χρόνια ακούω τους στίχους της στα τραγούδια του Λιούγκου. ''Α, εσύ' σαι δηλαδή φαν'' μου σχολίασε με χιούμορ και της απάντησα πώς να μην είμαι, εφόσον η Φλέρυ Νταντωνάκη κάποτε έβαλε στα χείλη της τον δικό της λόγο!  

Η στιχουργός Ζωή Παναγιωτοπούλου και ο συνθέτης Ηλίας Λιούγκος, σχέση ζωής πλέον! ''Μέναμε με τη Ζωή σε ένα σπίτι στην Καισαριανή τότε'' θυμήθηκε ο Ηλίας, ''όπου μέρα παρά μέρα ερχόταν ο Μάνος Χατζιδάκις! Τι κάνετε; μας έλεγε, εσείς πρέπει κάθε μέρα να γράφετε κι από ένα τραγούδι''! 

Ευτυχής και ο Βασίλης Χατζηιακώβου για την επιτυχία της βραδιάς στο cafe του. Τον εκτιμώ πολύ τον Βασίλη κι ας βρισκόμαστε πλέον σπάνια. Είναι ένας άνθρωπος που κινείται κι αυτός στην ίδια πόλη προσφέροντας της ποίηση, ήθος, χιούμορ, τρέλα! Νά'ναι καλά! ''Που πας τώρα;'' με ρώτησε ο Λιούγκος φεύγοντας. ''Στο live της Σοφίας Αρβανίτη'' απάντησα. ''Έχει πει τραγούδι μου αυτή!'' σχολίασε κι εγώ σκέφτηκα πως μάλλον λάθος θα κάνει, εφόσον ουδεμία σχέση δε μπορεί να είχαν την ίδια χρονική περίοδο ο ερμηνευτής του Μάνου Χατζιδάκι με τη μούσα του Μιχάλη Ρακιντζή! Κι όμως...

Το live της Αρβανίτη στη μικρή μουσική σκηνή ''Ρότα'' της Σόλωνος ήταν το πρώτο της μετά την κυκλοφορία του ''Αλαβαρντάχαλα'', του καινούργιου της δίσκου. Εκεί βρέθηκαν φαν της να τραγουδούν μαζί της το ''Σοκολατί'' και το ''Μη μου μιλάς για καλοκαίρια'', τα μεγάλα σουξέ της. Θαύμασα την ενέργεια της Σοφίας, τα θετικά vibes της! Εξαιρετική και η μπάντα της με το φοβερό όνομα Από την Πόλη Έρχονται και με έναν ηλεκτρικό rock ήχο που ταίριαζε πολύ στα νέα κομμάτια της σαν το ''Fuck them all'', το ''Αντέχει το καράβι'' και την αυτοβιογραφική ''Παλιοσκυλού''. Δίπλα στο δικό της ρεπερτόριο η Αρβανίτη τραγούδησε και Βιτάλη (''Εγώ τραγούδαγα στα σκυλάδικα''), Τουρνά (''Μην της το πεις''), Πυξ Λαξ (''Έπαψες αγάπη να θυμίζεις''), αλλά και μεγάλες στιγμές του λαϊκού τραγουδιού (''Άναψε το τσιγάρο'', ''Τρελή κι αδέσποτη''). Η Αρβανίτη ξέρει πια πως να επικοινωνήσει το νέο υλικό της και χρειάζεται live, πολλά live, ασχέτως αν της είναι κάπως πρωτόγνωρο να παίζει σε μικρούς ζεστούς χώρους δίχως έντονα ντεσιμπέλ!  

Όταν τέλειωσε το live, η Σοφία πέρασε από το τραπέζι μου να ακούσει εντυπώσεις ως ευγενής οικοδέσποινα. ''Σου πάει πολύ το λαϊκό ρεπερτόριο'' της σχολίασα και τι μου λέει; ''Με έχεις ακούσει να τραγουδάω τη Ζανέτα, για μια πόρνη που τά'χε μπλέξει με έναν χασικλή; Το έλεγα τότε στην πίστα με τον Στέλιο Ρόκκο και με σήκωναν στα χέρια τους οι χορευτές! Έβγαινα φορώντας καλτσοδέτες!'' Έβαλα τα γέλια! ''Ξέρεις με ποιον ήμουν πριν;'' της είπα. ''Με τον συνθέτη και τη στιχουργό της Ζανέτας, τον Ηλία Λιούγκο και τη Ζωή Παναγιωτοπούλου. Παραλίγο και θα στους έφερνα από δω''! Κόκαλο η Σοφία! Της υποσχέθηκα, ωστόσο, πως σε ένα επόμενο live του Ηλία Λιούγκου θά'ναι προσκαλεσμένη να ερμηνεύσει όπως μόνο αυτή ξέρει την ανατρεπτική ''Ζανέτα'' του! Κοίτα να δεις που είχε δίκιο ο Λιούγκος! Σωστά θυμόταν! Το καλό τραγούδι δε γνωρίζει από είδη και ταμπέλες, έντεχνο, rock, pop κ.λπ., αυτή είναι η μόνη αλήθεια!
* Το post αφιερώνεται στη συνάδελφο του REAL FM Σαπφώ Ματσιόρη. Σπάνια σου τυχαίνει να γνωρίζεις άνθρωπο για πρώτη φορά και να σας πιάνει συντονισμένο νευρικό γέλιο μέχρι δακρύων!  

Σοφία Αρβανίτη: ''Με χρησιμοποίησαν και τους χρησιμοποίησα για να κάνω την ποπ σταρ'' (Η συνέντευξη της ζωής της)

Καταρχάς, Σοφία Αρβανίτη, ο δίσκος σου μου άρεσε και θα σου πω στη συνέχεια για ποιους λόγους.

Αυτό με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα, χαίρομαι να τ' ακούω.

Γιατί όλοι στο χώρο λένε ότι είσαι καλό παιδί;

Μπα, δεν το λένε όλοι, μη νομίζεις. Έχω καλό όνομα στην αγορά, το γνωρίζω. Είμαι άτομο που δε δημιουργώ προβλήματα και κρατάω χαλαρούς τόνους σε ένα σχήμα, δηλαδή μεταξύ πολλών και διαφορετικών ανθρώπων, όπου οι συγκρούσεις είναι αναμενόμενες. Προτιμώ να αποβαίνει ακόμα και εις βάρος μου, προκειμένου να πάει καλά το σχήμα, ως προς τα σταριλίκια. Το έχω κάνει πολλές φορές αυτό, να υποχωρήσω για να μη χαλάσω ενέργεια.

Και σαν άνθρωπος είσαι έτσι, υποχωρητική;

Μέχρι τώρα ήμουν πολύ υποχωρητική.

Σε όλα;

Σε όλα! Τώρα δεν είμαι, τώρα δεν θά'μαι. Θεωρώ ότι είναι πιο έντιμο απέναντι στη ζωή και τον εαυτό μας, επειδή ο χρόνος μικραίνει κι εγώ έχω πιάσει τον εαυτό μου να το ζυγίζει αυτό. Φυσικά και δεν είμαι 20 χρονών πια και ο χρόνος έχει μικρύνει για μένα. Η φύση του ανθρώπου είναι να απλώνεται όσο του επιτρέπεται. Έχω καταλάβει πως οι άνθρωποι που λατρεύω, είτε είναι φίλοι μου, είτε οικογένεια μου...

Είτε σύντροφοι...

Καλά, αυτοί είναι πρώην, δεν τους πιάνει. Τι όρια πια να θέσω; Αυτοί είναι πρώην, τέλος! Σε οποιαδήποτε σχέση πρέπει να θέτεις τα όρια σου: Πρώτον, γιατί είμαι μια έντονη προσωπικότητα και θέλω νά'μαι! Δε θέλω νά'μαι κότα, γιατί έχω παίξει αρκετές φορές το ρόλο της κότας. Το αρνούμαι πια για τον απλό λόγο ότι έχω λόγο και σκέψη και άποψη! Και, δεύτερον, δεν έχω χρόνο, μάτια μου για να μπορώ να σου κάνω την κότα και να σπαταλιέμαι. Φτάνει η κότα, την τελείωσα!

Με τόσο φανατισμό που μιλάς, δείχνεις νά'χεις υποφέρει αληθινά απ' αυτό.

Ναι, φυσικά! Το έχω αντιμετωπίσει συναισθηματικά όλο αυτό και μου έχει στοιχίσει.

Στη ζωή ή στην τέχνη;

Παντού, γιατί κι η τέχνη ζωή είναι. Κάνοντας τέχνη, εκφράζεις τη ζωή σου. Εγώ έγραψα οχτώ στίχους για την ''Αλαβαρντάχαλα'' που είναι η ζωή μου.

Το κατάλαβα.

Φυσικά το κατάλαβες. Εδώ όλοι θα το καταλάβουν, όχι εσύ που καταλαβαίνεις και πολλά. Δικός μου άνθρωπος που με θαυμάζει μού'χει πει: ''Πως είναι δυνατόν νά'χεις εκθέσει τόσο τη ζωή σου στο δίσκο αυτό και ο καθένας να καταλάβει τον εσωτερικό σου εαυτό;'' Του απάντησα ότι ο λόγος που το έκανα είναι επειδή δεν τό'χω πολύ με το ψέμα.

Δεν σου πάει το ψέμα.

Σε μικρότερες ηλικίες η θεματολογία μου ήταν πιο πολύ της γκόμενας.

Και πάλι ειλικρινής. Τι νά'σουν ως νέο κορίτσι σαν τα κρύα νερά;

Μπορείς νά'σαι το οτιδήποτε.

Και ανάλαφρη.

Και ανάλαφρη και ότι θέλεις! Αυτό που με έκανε να σκάψω βαθιά μέσα μου είναι ότι πλέον δε με νοιάζει η γκόμενα. Με νοιάζει ο άνθρωπος. Και να σου πω και κάτι που μπορεί να σου φανεί βλακεία; Με νοιάζει και τι θ' αφήσω πίσω μου, sorry κιόλας! 

Ποια ήταν η πρώτη σου εμπλοκή με το τραγούδι; 

Εγώ είχα μούρλα με το χορό και έκανα για 15 χρόνια κλασικό χορό με υποτροφία. Με το ζόρι με άφησαν οι γονείς μου να το σπουδάσω. Για να καταλάβεις, την εποχή που πήγαινα δευτέρα δημοτικού, μια συμμαθήτρια μου που μαλώσαμε για κάτι στο διάλειμμα, μου είπε: ''Άντε μωρή χορεύτρια''. Το θυμάμαι ακόμα! Ζούσα σ' ένα κόσμο με ταμπού, πόσο μάλλον οι γονείς να το επιτρέψουν αυτό στο κοριτσάκι τους, ένας μπαμπάς βιοπαλαιστής και μία μαμά υποστηρίκτρια του μπαμπά και παλαιών αρχών. Το κατάφερα, όμως, μέσω της νονάς μου, μιας κοσμικής μοδίστρας του Χαλανδρίου, που είπε στους γονείς μου να μη με περιορίσουν στα στενά περιθώρια της γειτονιάς και να σπουδάσω μπαλέτο μήπως έχω καλύτερη τύχη απ' αυτούς. 
Η οικογένεια συντηρητική, αν και αριστερή, λοιπόν.
Εντάξει, το αριστερός δε σημαίνει συντηρητικός. Οι γονείς, μικρασιάτες, ήρθαν στο Χαλάνδρι να κάνουν μια οικογένεια λίγο ''μαζεμένα'', λίγο προσεχτικά...Τον ''Ριζοσπάστη'', ας πούμε, δεν τον παίρνανε καν, εκεί που κάποιοι άλλοι τον βάζανε κρυφά κάτω απ' τη μασχάλη, για να μη δει ο γείτονας ο δεξιός τι εφημερίδα διαβάζουν. Άρα, ήταν κάπως εξωπραγματικό να τους ζητάει το κορίτσι τους να σπουδάσει χορό, αφού φαντάζονταν ότι στα 25 του θα παντρευτεί, θα γίνει μια καλή νοικοκυρά, άντε το πολύ να πάει να δουλέψει και κάπου. Έτσι ζούσαν οι άνθρωποι στη γειτονιά, αυτά ήταν τα σχέδια τους. Η ζωή για μένα, όμως, είχε άλλα σχέδια! Πήγα στο ωδείο της Κανατσούλη στο Χαλάνδρι, που υπάρχει μέχρι σήμερα, κι εκεί φοβούμενοι μη με σταματήσουν οι γονείς μου, επειδή ήταν βιοπαλαιστές, τους είπαν να φοιτώ δωρεάν. 
Πόσο καιρό φοίτησες εκεί;
Δέκα χρόνια. Στην εφηβεία είχα ένα μηχανάκι, αλλά αυτό δεν ήταν και καμιά επανάσταση. Στην οικογένεια μου ήταν μηχανόβιοι - θυμάμαι, ας πούμε, τον μπαμπά μου να με πηγαίνει στο νηπιαγωγείο με τη βέσπα. Στα 15-16 μου, λοιπόν, έβγαλα δίπλωμα για μηχανάκι και πήγαινα για μπαλέτο, στο κέντρο της Αθήνας πια, στις σχολές του Κολωνακίου, που έρχονταν για να διδάξουν προσωπικότητες του εξωτερικού για σεμινάρια. Ήθελα να βγω από το Χαλάνδρι, να ανοίξω τα φτερά μου. 
Με το τραγούδι πες μου, όμως, πως ασχολήθηκες.
Στα 17 μου γνώρισα την Ειρήνη Χρήστου που δούλευε σαν χορεύτρια στην Πλάκα. Αυτή ήταν καθηγήτρια μου στο Χαλάνδρι. Την έπιασα και της είπα: ''Εσύ πού'σαι δασκάλα και χορεύεις και σε σχήματα, μπορείς να με βοηθήσεις ν' αποκτήσω κι εγώ ένα χαρτζιλίκι και να χωθώ στα πράγματα;'' Ξέρεις, μ' άρεσε ο χορός, όχι για να γίνω δασκάλα, αλλά για να χορεύω.
Βασικά ήθελες την ζωντανή επαφή με τον κόσμο.
Ακριβώς. Η Χρήστου μου είπε ότι εκεί που θα πήγαινα, χόρευαν απ' τις 9 το βράδυ, γιατί το μαγαζί απευθυνόταν σε ξένους που έρχονταν και έβλεπαν ελληνικούς και ευρωπαϊκούς χορούς. Έτσι ξεθάρρεψα, αλλά εκεί υπήρχαν και τραγουδίστριες. Μία απ' αυτές, που δεν θα σου πω το όνομα της, άγνωστη είναι ούτως ή άλλως, ήταν ψηλομύτα και άφωνη. Αυτή έλυνε κι έδενε, έβγαινε με τα μαραμπού κι εμείς ήμασταν κορ ντε μπαλέ. Εκεί είπα: ''Δες την άφωνη που μας κοιτάει λοξά κιόλας''! Κι αρχίζω μαθήματα φωνητικής! 
Κρυφά απ' τους γονείς;
Ότι καταλάβαινε η μάνα μου...Ο μπαμπάς έλειπε όλη μέρα στη δουλειά κι εγώ κλεισμένη στο δωμάτιο μου τραγουδούσα, έκανα πρόβες, τις ασκήσεις μου. Την ευχαριστώ, λοιπόν, αυτή τη γυναίκα, την τραγουδίστρια, γιατί με έκανε να ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι μέσω του ανταγωνισμού. Ξεκίνησα να δουλεύω σαν τραγουδίστρια στην Πλάκα, στου ''Μοστρού'', όπου ήρθε και με είδε ο ξάδερφος του Στηβ Κακέτση. Με ''έκλεισε'' για μία απ' τις μικρές τραγουδίστριες που άνοιγαν το πρόγραμμα στη ''Νεράιδα''. Με προόριζαν για ένα κοριτσάκι νόστιμο που τα ψιλολέει για να γεμίζει το πάλκο μαζί με πέντε - δέκα άλλες κοπελίτσες και να κάνουν τις γλάστρες. Ένα τραγούδι έλεγα όλο το βράδυ και μετά έκανα φωνητικά πίσω από τα μεγάλα ονόματα.
Θυμάσαι ποιο τραγούδι έλεγες;
Το ''Batida de coco'' της Αρλέτας. Τέτοια πραγματάκια. Με τα πολλά, απ' το ένα μαγαζί στο άλλο, με είδε ο Καρατζάς της BMG που τότε τη σύστηναν ως δυνατή εταιρεία. Αυτός έψαχνε κορίτσια για να τα εντάξει στο ποπ ρεπερτόριο. Ήδη είχαν κάνει τεράστιες επιτυχίες η Μαντώ, η Πωλίνα και η Αλέξια και ψάχνανε την επόμενη φουρνιά. Να πω όμως ότι είχα την τύχη να με τσιμπήσει ο Καρατζάς με παρότρυνση της Άννας Βίσση, με την οποία είχα δουλέψει στον ''Μικρό Διογένη''. Ήμουν μία απ' τις τέσσερις τελευταίες τραγουδίστριες. Η Βίσση με φώναξε στο καμαρίνι της: ''Πάρε την κάρτα του Καρατζά και πήγαινε να τον βρεις άμα σ' ενδιαφέρει''. Ακολούθησαν ο Ρακιντζής, η Bonnie Tyler και όλα όσα γνωρίζεις.
Δεδομένης της φιλοδοξίας, πως ήταν να γίνεσαι ξαφνικά το hot πρόσωπο, το Νο 1;
Hot πρόσωπο, ναι, Νο 1 δεν έγινα. 
Ε, πως; Ο κακός χαμός γινόταν με το ''Μη μου μιλάς για καλοκαίρια''!
Κοίταξε, τότε δεν ξέραμε τι θα μείνει. Αυτό τελικά έμεινε, όντως, μαζί με κάποια άλλα βέβαια. Θα σου πω παρακάτω για την ιστορία του ''Μη μου μιλάς για καλοκαίρια''. 
Μα ήταν υπέροχο τραγούδι στο είδος του. Θέλω να μου πεις πως έβλεπες τα τραγούδια της απέναντι όχθης. Τότε υπήρχαν και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, οι ροκάδες, αλλά και ο Χατζιδάκις.
Με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου δούλεψα το '93 στη ''Σφεντόνα''. Ήμουν η πρώτη που πήρε μαζί του όταν άνοιξε το μαγαζί. 
Γι' αυτό κι η φιλία σας κρατάει τόσα χρόνια.
Τον έχασα στη συνέχεια, μη λέμε τώρα παπαριές ότι είχαμε καμιά μεγάλη φιλία. Έμπλεξα εγώ με τα προσωπικά μου, τα ερωτικά μου, που να μου μείνει χρόνος...Ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, εκείνος παντρεύτηκε τη Ράντου, έκανε οικογένεια, χώρισαν οι δρόμοι μας. Όποτε, όμως, με βλέπει ο Βασίλης, και μόνο που θα μου πει αυτό το ''Ρε, τι κάνει η μάνα σου;'', με κάνει να τον νιώθω δικό μου άνθρωπο, συγγενή μου.
Πάμε τώρα στη σχέση σου με τα πιο κουλτουριάρικα άσματα της εποχής, που σε ρώτησα.
Τότε δεν με άγγιζαν. Τον Χατζιδάκι τον λατρεύω, από τα έργα του εκείνης της περιόδου μέχρι το ''Νιάου βρε γατούλα'' με τη Βουγιουκλάκη. Όποτε ακούω τη μουσική του, νιώθω ότι έχω αρμονία με το σύμπαν. Σ' αυτά τα κουλτουριάρικα άσματα, που λες όμως, δεν υπήρχε δόνηση ρυθμική και μένα το φυσικό μου ταλέντο δεν είχε να κάνει με το μελωδικό κομμάτι της μουσικής. Γούσταρα τύμπανα - μπάσο, εκεί μου έσκαγαν όλα τα ρυθμικά vibes της μουσικής. Ακολουθούσε ο στίχος και τελευταία η μελωδία. Με τα χρόνια, που κι εγώ ωρίμαζα όπως κάθε άνθρωπος που κάνει την πορεία του στον πλανήτη Γη, άρχισα να αλλάζω τις ισορροπίες μέσα μου, να με κερδίζει δηλαδή πρώτα το μελωδικό κομμάτι.
Δίνεις καλές εξηγήσεις, μπορώ να πω.
Καταλαβαίνεις, έτσι; Με τα χρόνια χαλάρωσα κι άρχισα ν' ακούω πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής.
Πως σου είχε φανεί, ας πούμε, εκείνος ο δίσκος που έκανε η Αλέξια με τον Μίκη Θεοδωράκη;
Το '94 νομίζω ήταν αυτό. Είπα ''Μπράβο της, μεγάλη μαγκιά που τόλμησε να το κάνει''!
Ζήλεψες με την καλή έννοια;
Δεν έχω τέτοια μνήμη. Το είδα σαν μια απίστευτα ωραία κίνηση! Το πρώτο που με είχε κουφάνει με την Αλέξια και της έβγαλα το καπέλο, ήταν τα τζαζ που είχε κάνει με τη Βλαχοπούλου και τον Βλάσση Μπονάτσο. 

Θέλω να μου πεις τι συνέβη με συνθέτες σαν τον Χαριτοδιπλωμένο και τον Ρακιντζή, με τον οποίο είχε ακουστεί ότι είχατε και σχέση...
(με διακόπτει) Καλά, δεν είχε ακουστεί τότε, τα τελευταία χρόνια δημοσιοποιήθηκε αυτό. Δεν ήταν σωστό οι φαν που μας αγαπάνε να ξέρουν ότι είμαστε και μαζί. Ήταν αντιδεοντολογικό, ο καλλιτέχνης πρέπει να δείχνει σόλο, ούτε ότι είναι παντρεμένος, ούτε ότι έχει παιδιά. 
Ποιος το λέει αυτό;
Πως να στο πω, είναι το pop attitude. Εμείς το κρατάγαμε αυτό κι εγώ έλεγα: ''Του χρόνου μπορεί να χωρίσω με τον Μιχάλη. Τι θα λέω, μετά είμαι μ' αυτόν και μετά με τον άλλο;'' Με ρώταγες κάτι άλλο, όμως.
Ναι. Η ερώτηση μου είναι τι συνέβη και οι ποπ δημιουργοί των 90s χάθηκαν από το προσκήνιο τα επόμενα χρόνια.
Θα σου πω τη γνώμη μου! Η ποπ μουσική εξυπηρετεί το εφήμερο και τη νιότη. Εμείς το εφήμερο το εκπληρώσαμε, κράτησε δηλαδή η καριέρα μας πέντε - δέκα χρόνια. Τη νιότη κι αυτή την περάσαμε, μετά από δέκα - δεκαπέντε χρόνια δεν είσαι καν 20 ετών, πας 30, μετά 40 και μετά φεύγει το πράγμα...Άρα τα δύο βασικά συστατικά για την ποπ μουσική δεν τά'χεις πια.
Το ίδιο ισχύει και για το ροκ;
Φυσικά και όχι. Βρίσκω ότι η ροκ έχει ποικίλα θέματα να επεξεργαστεί, όχι μόνο τον έρωτα, που είναι προνόμιο της νιότης. Κι ο πενηντάρης κι ο εξηντάρης μπορεί να φάει καψούρα, αλλά θα τον πουν ''σαλιάρη''. Η θεματική της ποπ είναι αυστηρά γύρω από τον έρωτα. Με τη ροκ, αντίθετα, μπορείς να επαναστατήσεις, να μιλήσεις για κοινωνική αδικία, άρα αυτό δε σε κάνει και διαχρονικό;
Οι απαντήσεις σου είναι πανέξυπνες.
Δε μιλάω έτσι, τό'χω ψάξει πολύ. Στη ροκ μπορείς να μιλήσεις και για τον έρωτα και για την επανάσταση, για τα πάντα όλα. Να το πάμε και ενδυματολογικά; Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου φοράει τα ίδια ρούχα από τα 70s μέχρι σήμερα. Η διαχρονικότητα του αυτή δε δείχνει και την αντοχή του μουσικού είδους που υπηρετεί; Οι ποπ καλλιτέχνες, αντίθετα, φοράγαν τα παντελόνια μέχρι εδώ (σ.σ. δείχνει την κοιλιά), που τώρα είναι πασέ, πράγματα που είχαν σκεφτεί κάποιοι χωρίς να είναι απόλυτα συνειδητά.
Η ροκ ή το ροκ; Θηλυκή μουσική είναι;
Το ροκ είδος, η ροκ μουσική! 
Επομένως δεν πιστεύεις ότι οι συνθέτες εκείνοι - δε μιλάω για τους τραγουδιστές - εγκλωβίστηκαν στην εικόνα τους της δεκαετίας του 1990.
Αυτοί που εγκλωβίστηκαν, γιατί υπάρχουν κι άλλοι που πήγαν παραπέρα...
(τη διακόπτω) Ποιοι πήγαν παραπέρα;
Κάνεις πλάκα τώρα, έτσι; Παντελής Θαλασσινός! Έκανε ποπ μουσική με τους Λαθρεπιβάτες και μετά ο άνθρωπος τραγούδησε ''Τα σμυρναίικα τραγούδια ποιος σου τά'μαθε''! Και ο Θαλασσινός είναι εκεί! Είναι πιο δυνατός απ' ότι σαν Λαθρεπιβάτης, ίσως, δεν ξέρω...
Ας πάμε στον Μιχάλη Ρακιντζή. Πως γνωριστήκατε;
Με είχε δει στην τηλεόραση σε ένα χριστουγεννιάτικο σόου που φορούσα ένα καυτό μαύρο παγέτα και λικνιζόμουν στο ''Σοκολατί''. Όπως έμαθα αργότερα, ο Ρακιντζής έκανε περιοδεία και τηλεφώνησε στον μάνατζερ μου: ''Βρες μου την Αρβανίτη, τη θέλω παρτενέρ στις συναυλίες μου''. Πήγα μαζί του τρελαμένη, σκίσαμε, πέφτανε στάδια! Μετά μου έγραψε τους δίσκους μου, που έγιναν πλατινένιοι. Είχαμε κάνει έναν Λυκαβηττό και κρέμονταν σαν τα τσαμπιά οι άνθρωποι να μας ακούσουν! 
Τα νοσταλγείς τα χρόνια εκείνα;
Όχι, ευτυχώς. Θα πρέπει κάποιος να μου τα θυμίσει και χαίρομαι πολύ που μου συμβαίνει αυτό. Ακόμα κι όταν ήμουν στην Ανάβυσσο και φύτευα μαρουλάκια και δεν τραγουδούσα, δεν αναπολούσα. Είναι ίδιον του χαρακτήρα μου, ίσως γιατί έκανα πάλι κάτι που μου έτρωγε ενέργεια.
Τι είχε κατά τη γνώμη σου ο Ρακιντζής σαν συνθέτης, σαν δημιουργός;
Με τον Ρακιντζή ήρθαμε πολύ κοντά, τον έζησα να δουλεύει στο στούντιο. Όταν η εταιρεία μου πληροφορήθηκε ότι με πήρε στις συναυλίες του, το θεώρησε μεγάλη επιτυχία. Έτσι η εταιρεία σκέφτηκε να του προτείνει να μου γράψει ολόκληρο τον επόμενο δίσκο μου, να μην κάνω ακόμη ένα πολυσυλλεκτικό άλμπουμ. Ο Μιχάλης είχε μια μεγάλη επιτυχία με τους Scraptown, το ''Viva Sahara'', που είχε μπει σε συλλογές του εξωτερικού. 

Κομματάρα ήταν το ''Viva Sahara''!
Εγώ τον Μιχάλη τον ερωτεύθηκα για το γλυκό του έργο που άγγιζε τον γυναικείο ψυχισμό και τα κοριτσάκια των 15 - 16 ετών. Είχε διπλό ρόλο στη ζωή μου: Του συνεργάτη, αλλά και του ινδάλματος που θαύμαζα. Να μη θαύμαζα το ''Μωρό μου φάλτσο'' μ' αυτό τον τρισχαριτωμένο στίχο; 
Κι αυτό ήταν πανέμορφο κομμάτι στο είδος του, ναι.
Και πολλά άλλα επίσης! Ο Μιχάλης με έβαλε στο trip να γράψω δικό μου στίχο, μεγάλη μαγκιά αυτό. Εγώ έγραφα δειγματάκια από στίχο μέχρι που είπα: ''Για να το λέει ο Μιχάλης και να το πιστεύει αυτό...'' Αυτός κάτι είδε και μου είπε: ''Στρώσου, γιατί δε δίνω σε άλλους στιχουργούς. Έχω μεγάλο όγκο υλικού και μου τρώει πολύ χρόνο ο στίχος''!
Ποια ήταν τα πρώτα κομμάτια που υπόγραψες τους στίχους;
Το ''Μόνη περπατώ'', το ''Έτσι κι αλλιώς'', το ''Σαν πρώτη φορά''. Δε θυμάμαι άλλους στίχους τώρα. 

Περιέγραψε μου με λίγα λόγια τη χαρά της απόλυτης ένταξης σου στη μουσική βιομηχανία.
Ήταν πάρα πολύς ο κόσμος που σε αγκάλιαζε και σε ρωτούσε πράγματα που καμιά φορά σε αιφνιδίαζαν. Πηγαίναμε να φάμε σε ένα εστιατόριο με τον Μιχάλη και μαζευόταν ο κόσμος γύρω απ' το τραπέζι για να δώσουμε αυτόγραφα. Ωραίο ήταν, γλυκό!
Ήσασταν κάπως σαν το αντίπαλον δέος της Βίσση και του Καρβέλα εκείνο το διάστημα;
Δεν τους βλέπαμε εμείς αυτούς τους ανθρώπους, δεν ήταν φίλοι μας. Τα λέγαν αυτά κάποιοι για να δημιουργηθεί ίντριγκα ενόσω απ' τα ραδιόφωνα παίζονταν οι Βίσση - Καρβέλας, Ρακιντζής - Αρβανίτη, Πωλίνα, Μαντώ, Μπίγαλης, Κορκολής. Ως γνωστόν, όταν κάποιος είναι hot, αφουγκράζεται απλά τι κάνει ο άλλος, ο φαινομενικός ανταγωνιστής του. Έκρινες εσύ αν είσαι κοντά τους, αν το έργο σου είναι υποδεέστερο ή ανώτερο, μέχρι εκεί όμως. 
Θα φαινόταν κουφό να σου έγραφε εσένα δίσκο ο Καρβέλας και αντίστοιχα ο Ρακιντζής στη Βίσση;
Ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο. Κοίταξε, τα πάντα είναι θέμα ενέργειας. Τι ενέργεια μπορούσα νά'χω εγώ με τον Καρβέλα που έμπαινε και έδινε μια - γκαπ - και κοπάναγε με τη μπότα του την πόρτα στα καμαρίνια; Είχε ένα χαριτωμένο προσωπικό στυλάκι, αλλά ποτέ δε βρέθηκα μαζί του επί προσωπικού, δεν είχα ανταλλαγή ενέργειας, όπως το ίδιο κι η Βίσση με τον Ρακιντζή. 
Πιστεύεις τόσο στην ενέργεια των ανθρώπων;
Μόνο!
Τι είναι ακριβώς η ενέργεια;
Ορίζει την επικοινωνία, την καλή, την κακή, τις συνεργασίες, τους έρωτες, τις καψούρες, τα χωρίσματα, μετά φεύγει, πάει κάπου αλλού. Η ενέργεια μπαινοβγαίνει, πηγαινοέρχεται.
Σκεφτήκατε ποτέ να επισημοποιήσετε με γάμο τη σχέση σας με τον Ρακιντζή;
Ήταν μικρές οι ενέργειες πάνω σ' αυτό το κομμάτι, δε φτάναμε ως εκεί. Εγώ κάθε άντρα που έχω ερωτευθεί, ήθελα να είναι ο πατέρας των παιδιών μου, γιατί αυτή είναι και η φύση της γυναίκας, να ακούει το βιολογικό ρολόι, το τσιπάκι πού'χει μέσα της. Μετά όμως κάτι πάει στραβά, υπάρχουν συγκρούσεις και χωρίζεις.
Σε στενοχωρεί που δεν έγινες μητέρα;
Όχι πια. Το έχω επεξεργαστεί πάρα πολύ. Προσπάθησα δυο φορές να κάνω εξωσωματική γονιμοποίηση σε λίγο μεγάλη ηλικία με έναν τύπο που ήμουν μαζί του. Νιώθω ευτυχής που συναίνεσα μ' έναν άνθρωπο να προβούμε σ' αυτό το βήμα. Θα είχα πρόβλημα αν δεν έβρισκα έναν άνθρωπο, αν έλεγα: ''Ρε πούστη, κανείς δε βρίσκεται να με γκαστρώσει; Έλεος πια! Τόσο άχρηστη είμαι;'' Εμπράκτως θα σου εξηγήσω γιατί δεν είχα πρόβλημα: Είχαμε καταψύξει σπέρμα και ωάρια. Τη δεύτερη φορά που δεν μας προέκυψε, του είπα μετά από λίγους μήνες: ''Σε πειράζει να μην κάνουμε άλλη απόπειρα; Θα ξενερώσεις; Θα μείνεις μαζί μου χωρίς παιδί; Εγώ έχω ξενερώσει, άσ'το, που να τρέχουμε;'' Μου απάντησε: ''Δεν με νοιάζει, αρκεί να είμαι μαζί σου''. Βέβαια, μετά χωρίσαμε και μ' αυτόν για άλλους λόγους. Ήταν επιλογή μου να πω στοπ στο θέμα μητρότητας. 

Πότε ήρθε η περίοδος που είδες την καριέρα σου να πέφτει σε τέλμα;
Μπλόκαρα όταν άνθισε το λαϊκό το ντιριντάχτα, το σκυλοπόπ. Έκανα σκυλοπόπ γιατί μόνο απ' αυτό ζούσα, δεν είχα άλλη πηγή εισοδημάτων. Δηλαδή ενώ το '93 έκανα Παπακωνσταντίνου, το '95 ακολούθησαν η πίστα - Ρόκος,  το '96 Σφακιανάκης και το '99 Τερλέγκας! Το τερμάτισα μέσα σε μια οχταετία! Φαινόταν ότι θα επικρατήσει το σκυλοπόπ κι εκεί ήταν που είπα: ''Πόσο πιο χαμηλά θα πέσεις, παράτα τα, γάμησε το, βρες ένα μαλάκα και παντρέψου και τράβα στην Ανάβυσσο να κάνεις την αγρότισσα και να κοιτάς τη θάλασσα! Γαμώ! Ζωάρα!''...Φαντάσου! Απ' τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στον Βασίλη Τερλέγκα! Δεν ξέρω αν ήταν πτώση, αυτό που ξέρω είναι ότι η μετάβαση της μόδας απ' το ποπ στο σκυλοπόπ με μπλόκαρε, θα πνιγόμουν μεσ' στα καταγώγια. 
Βέβαια, καλός είναι και ο Τερλέγκας στον τομέα του. 
Δε με νοιάζει. Δε με αφορά όλο αυτό. Δε με ένοιαζαν οι κοιλαράδες που ζητάγανε τα κοριτσάκια στα τραπέζια τους κι εδώ αναφέρομαι στους θαμώνες. Υπήρχαν καλές φωνές ανάμεσα σ' αυτά τα κορίτσια στα σκυλάδικα που πήγαν χαμένα, αφού δεν είχαν ένα περιβάλλον να τα στηρίξει.
Άρα έζησες τον κόσμο της λούμπεν νύχτας. 
Κοίταξε, κονσομασιόν δεν έκανα ποτέ, αλλά μην ξεχνάς και κάτι: Εγώ ήμουν η Αρβανίτη, μπήκα κάπως σαν κατάσκοπος στον κόσμο αυτό. Δε θα τολμούσε κανείς να με αγγίξει, ήμουν τυχερή. Δε σημαίνει ότι δεν έβλεπα τι γινόταν με τους άλλους. Δεν είδα ούτε πυροβολισμούς, ούτε διακίνηση ναρκωτικών, απλά εισέπραττα την κακή ενέργεια να κοιτάνε το μπούτι και το ντεκολτέ σου. Μάθαινα, διδασκόμουν. Ήδη ζούσα στην Ανάβυσσο. Πήγα εκεί χωρίς να κάνω κάτι καλλιτεχνικό και έβγαζα χαρτζιλίκια από τους δίσκους μου. 
Γιατί χαρτζιλίκια; Δεν έβγαλες λεφτά από πλατινένιους δίσκους θες να μου πεις;
Κοίταξε, εγώ τότε δεν τα φρόντιζα τα συμβόλαια μου. Θεωρούσα ότι έπρεπε να λέω και ευχαριστώ σε όποιον με ζητούσε για να υπογράψει μαζί μου. Αισθανόμουν ευγνωμοσύνη εις βάρος της εργασίας μου, εφόσον κάποιοι θησαύριζαν απ' αυτό όλο. Ήμουν τρομερά ανασφαλής επ' αυτού. Και μόνο που μου ζητούσαν συμβόλαιο, ένιωθα ότι με ξεχώριζαν από πλήθος. Και δεν είχα μάνατζερ καριέρας, που έχει τεράστια διαφορά απ' τον συναυλιακό ατζέντη. Πορευόμουν μόνη μου.
Δεν είχες όμως τον Ρακιντζή που σ' αγαπούσε να σε προσέχει;
Όταν χωρίσαμε με τον Μιχάλη κάναμε πέντε χρόνια να ξαναμιλήσουμε. Μην κοιτάς τώρα που πίνουμε ρακές και πάμε βόλτες. Όταν είσαι πιτσιρίκι, έχεις τον εγωισμό σου παραμάσχαλα, είναι και πάλι ενεργειακό το θέμα. Όταν χαλαρώσει το ερωτικό μετά από χρόνια, φεύγουν τα απωθημένα, μιλάς πάλι για μουσική, γνωρίζεις έως και τις σχέσεις του πρώην σου.
Αυτό έγινε και με τον Ρακιντζή;
Ε, ο Μιχάλης έχει γνωρίσει αρκετές σχέσεις μου μέσα στα χρόνια. Εγώ μόνο δύο δικές του, μεταξύ αυτών και την τωρινή του που είναι μαζί 20 χρόνια, την Κωνσταντίνα Στεφανοπούλου που παρουσίαζε το ''Τρία δύο ένα'' στον ΑΝΤ1. Κούκλα! 
Είσαι των σύντομων ερώτων;
Κρατάνε τρία - τέσσερα χρόνια οι έρωτες μου συνήθως.
Πόσο κράτησε το διάστημα αποχής σου από τα καλλιτεχνικά δρώμενα;
Πολλά! Ούτε άκουγα τους δίσκους μου, ούτε μου άρεσε να ακούω τα κομμάτια μου τυχαία και να με κοιτάνε όλοι. Αυτό δεν μου άρεσε ούτε τότε που ήμουν hot. Νρεπόμουν και βαριόμουν να μ' ακούω. Εντάξει, πλέον άμα ακούω κάπου τα ''Καλοκαίρια'', χαμογελάω. Είναι φανταστικό κομμάτι. 

Θέλω τώρα να μου πεις την ιστορία πίσω από το ''Μη μου μιλάς για καλοκαίρια''. 
Όταν η εταιρεία πρότεινε του Μιχάλη να μου γράψει το δεύτερο δίσκο μου, αυτός σκέφτηκε: ''Δεν της δίνω και τίποτα ν' ακούσει απ' την καβάτζα μου; Μη γράψω δέκα, να γράψω έξι τραγούδια''. Πραγματικά, μου έβαλε και άκουσα από κασετούλα το ''Μη μου μιλάς για καλοκαίρια'' σε μορφή demo με τη φωνή του και το πιάνο του και έπαθα πλάκα. Δεν του είπα τίποτα, όμως, φοβούμενη μην το κρατήσει για τον εαυτό του ή μάλλον δεν έδειξα τον ενθουσιασμό μου. Εντάξει, η βλάχα η πονηρή (γέλια). Μου τηλεφώνησε και του είπα: ''Ωραία τα κομμάτια, αλλά μήπως να δοκίμαζα εκείνο που μιλάει για καλοκαίρια;'' Κάτι κατάλαβε ο Μιχάλης! Μου κάνει: ''Μάλιστα! Λοιπόν, αυτό θα έρθεις να το δοκιμάσεις, να σε ακούσω πως το λες και άμα μου αρέσει, πες το''! Πέρασα από οντισιόν, εκεί με έφτασε το κάθαρμα (γέλια). Εννοείται πως έλιωσα στις πρόβες να το λέω πριν πάω στο στούντιο κι όταν μ' άκουσε, απλά μου είπε ''Δικό σου''! 
Ήταν άμεση η επιτυχία του κομματιού;
Αμεσότατη! Θυμάμαι το είχα πρωτοτραγουδήσει σε ένα σόου σε εκπομπή της Ρούλας Κορομηλά στην ΕΡΤ1 λίγο πριν βγει ο δίσκος. Ήταν μαζεμένη εκεί σύσσωμη η ποπ σκηνή της εποχής. Δε θα ξεχάσω τα vibes που είχα εισπράξει σε εκείνη την πρώτη παρουσίαση του. Δεν ξέρω τι σκέφτηκαν οι άλλοι συνάδελφοι μου, ένιωσα όμως τις δονήσεις και τα κύματα στο κορμί μου.
Άκουσες καλά σχόλια;
Δε θυμάμαι. Όλοι ήμασταν στο τρέξιμο. 
Πως ήταν να σ' ακούς απ' όλα τα ραδιόφωνα;
Εντάξει, ωραία ήταν, καλά. Τότε αν θες με την αλαζονεία της νιότης δεν έδινα και μεγάλη σημασία. Τώρα είμαι τρελαμένη και αγχωμένη με τα πράγματα που κάνω. Και σκέψου ότι το ''Αλαβαρντάχαλα'' έχει μια βδομάδα που κυκλοφορεί χωρίς νά'χει κάνει κάποια επιτυχία! Η αγορά έχει συρρικνωθεί και ο παραγωγός πρέπει να ψηθεί τι θα προβάλλει από το ραδιόφωνο. Τώρα βάζει τη Μποφίλιου σαράντα φορές, τότε θα την έβαζε δέκα για ν' ακουστούν και οι άλλες φωνές.
Ποια η άποψη σου, αλήθεια, για τη Νατάσσα Μποφίλιου;
Έχει ένα πάθος για τη δουλειά της, ένα πάθος στην ερμηνεία της. Ώρες - ώρες είναι τόσο έντονο αυτό το πάθος της, βέβαια, που πάει να καεί, αλλά το ξέρει και το σώζει. Νομίζω ότι το πάει πολύ καλά! 
Ποιους καινούργιους καλλιτέχνες θα ξεχώριζες; Τη Γιώτα Νέγκα, ας πούμε;
Αυτή τη θεωρώ θεά, είναι φτασμένη τραγουδίστρια, έχει ''φύγει''. Τη Μαρίνα Σάττι οπωσδήποτε στο χώρο της σύγχρονης ποπ, τη Monika με το ''Over the hill'' λίγο παλιότερα. Μου αρέσει ο Λόλεκ που έχει εμβαθύνει και ανήκει στο δικό του κόσμο, είναι εξαιρετικός.
Πριν πάμε στο ''Αλαβαρντάχαλα'' θέλω να πούμε και για το ντουέτο σου με τη Bonnie Tyler, δεν ήταν και μικρό πράγμα στην καριέρα μιας Ελληνίδας ποπ τραγουδίστριας. 
Το κομμάτι αυτό ήρθε δύο χρόνια πριν το ντουέτο του Ρακιντζή με τον Ian Gillan των Deep Purple. Η σκέψη ήταν και πάλι του Μιχάλη να στείλουμε σε κασέτα ένα τραγούδι στη Bonnie Tyler που θα'ρχόταν στην Ελλάδα για κάτι γυρίσματα και που ανήκε στην ίδια εταιρεία με μένα. Το κάναμε, το έλαβε, της άρεσε και είπε ότι θα το τραγουδήσει. Τόσο απλά. Μπήκε στο στούντιο Sierra κι εγώ μαζί της ψαρωμένη με κάτι τσάτρα - πάτρα αγγλικά. Οι στίχοι στα αγγλικά ήταν του Τέρη Σιγανού και οι ελληνικοί δικοί μου. Φοβερή τύπισσα η Bonnie Tyler! Ήρθε και με είδε μάλιστα στο μαγαζί που τραγουδούσα. Ξέρεις τι παθαίνει ο άνθρωπος σε πράγματα που είναι πέρα απ' τη φαντασία του; Σοκ! Κάτι που να μη μπορείς να το επεξεργαστείς. Τώρα ζω το μεγαλείο εκείνης της συνεργασίας μου με τη Bonnie Tyler. Ξέρεις τι άλλο συνέβη, καρμικό θα το έλεγα; Επικοινώνησε κάποιος από Αγγλία μαζί μου ότι συλλέγει σπάνιο υλικό της Bonnie Tyler και πως μου φαίνεται αυτό και να τους δώσω συνέντευξη. Το Νοέμβριο, λοιπόν, θα κυκλοφορήσει μια συλλογή της Tyler στην Αγγλία που θά'χει το ''Πεθαίνω στην ερημιά'' κι από κάτω το ''Total eclipse of the heart''. Τι άλλο να θέλω απ' τη ζωή μου;
Είχατε καμία επαφή μετά;
Όχι, δεν την ξανάδα. Πρόσφατα, όμως, κάποιοι φίλοι μου πήγαν και την είδαν σε συναυλία της στο Λονδίνο. Τους είχα πει να της δώσουν χαιρετίσματα. Πάει, λοιπόν, ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος Δίλζας για αυτόγραφο και της λέει: ''Η Σοφία Αρβανίτη που κάνατε εκείνο το ντουέτο στην Ελλάδα σας χαιρετάει''. Και κάνει η Bonnie: ''Ουάου, the desert is in your heart''. Λέω μετά του φίλου μου ''Δεν μπορούσες ένα βιντεάκι να τραβήξεις;''

Τον Gillan τον είχες γνωρίσει;
Όχι, γιατί είχαν ήδη χωρίσει οι δρόμοι μας με του Μιχάλη. Θυμάμαι όμως μια συναυλία των Deep Purple στην Αθήνα που είχαμε πάει με τον Μιχάλη και κάτσαμε στο backstage με το συγκρότημα! Ήταν εμπειρία μεγάλη!
Θεωρώ πάντως πιο επιτυχημένο το δικό σου ντουέτο. Και για να εξηγηθώ, θα περιμέναμε κάποιοι τον Gillan να συνεργαζόταν με τον Πουλικάκο ξερωγώ παρά με τον ''εμπορικό'' ποπά Ρακιντζή.
Ήταν και ψιλοτσιφτετέλι εκείνο το κομμάτι. Εντάξει, δεν υπήρχε κι αυτό, ο Ian Gillan από τους Deep Purple να κάνει ντουέτο στην Ελλάδα! Φυσικά το καταλαβαίνω αυτό που λες, υπήρχαν και υπάρχουν στεγανά - τώρα κι αν υπάρχουν! Εγώ θα περίμενα έναν καλλιτέχνη διεθνούς εμβέλειας με εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων να μη σκεφτεί ότι θα κάνει ντουέτο με έναν καλλιτέχνη που τον ξέρουν δέκα εκατομμύρια άνθρωποι σε μια μικρή μεριά του πλανήτη. Το ίδιο που ίσχυε και για μένα με τη Bonnie Tyler. Είναι δηλαδή ασύγκριτα τα μεγέθη. Δεν σκέφτηκα γιατί έκανε ο Gillan ντουέτο με τον Μιχάλη και όχι με έναν ''έντεχνο'' ή πιο ροκά. Κι όμως, είδες πως δονείται η ψυχή ενός ανθρώπου που έχει ζήσει όλο το ροκ εν τη γενέσει του στη συνεργασία του με έναν άλλο καλλιτέχνη; Σημειωτέον, εγώ τότε όλους αυτούς δεν τους άκουγα, τον Πουλικάκο ή τον Σιδηρόπουλο, μετά τους ανακάλυψα. Άκουγα κατά κόρον το ξένο ροκ, είχα τρέλα με τους Bad Company, τους Pink Floyd και τους Queen. 
Ήσουν μέρος των 90s με το κωστοπούλειο life-style που εν πολλοίς ευθύνεται για τα σημερινά χάλια μας. Το πιστεύεις αυτό που λέω;
Τι πάει να πει αν το πιστεύω; Αφού έτσι είναι! Έχει καμιά σημασία αν το πιστεύω εγώ; Με χρησιμοποίησαν και τους χρησιμοποίησα για να κάνω εγώ το μικρόκοσμο μου, να κάνω την ποπ σταρ - σταρλετίτσα - μουνίτσα, που θα φύγει απ' τη γειτονιά τη μικρασιατική με τα φτωχαδάκια και θα την κάνει για κάπου καλύτερα. Αυτό...
Έτσι θα έκρινες την εποχή εκείνη;
Ναι και θα μπορούσα να έχω ακόμα καλύτερη τύχη αν το σύμπαν μου έφερνε πιο ψαγμένα παρεάκια. Μπορεί να τά'χα κονομήσει και να μην τά'χα παρατήσει ποτέ. Μπορεί να ερωτευόμασταν μ' ένα κουλτουριάρη και να μετέβαινα στη σκηνή αυτή, που ούτως ή άλλως την είχα μέσα μου. 
Ναρκωτικά πήρες ποτέ;
Έχω δοκιμάσει, αλλά όχι στη φάση να αγοράσω. Στη φάση να μην τους τη σπάσω το έκανα, να με παίρνουν τα ντουμάνια για να μη με λένε ξενέρωτη. Είμαι άνθρωπος της έρευνας εγώ, του πειραματισμού, αλλά ευτυχώς όχι των βαρέων καταχρήσεων.
Έπινες ποτέ, πίνεις;
Εντάξει, κοινωνικά. Έχω πιει για να ξεχάσω.
Έναν έρωτα;
Πολλούς, παιδί μου! Έχω πιει. 
Άρα θα σε εξέφραζε εκείνο το τραγούδι της Βίσση, το ''Δε θέλω να ξέρεις'' που σερνόταν η φουκαριάρα με ένα μπουκάλι στο χέρι...
Όχι και τόσο. Το συγκεκριμένο κομμάτι δεν μ' αρέσει σε αντίθεση με το ''Όταν πίνει μια γυναίκα'' (σ.σ. τραγουδάει όλη την πρώτη στροφή). Αυτό με εκφράζει πάρα πολύ!
Είσαι πολιτικοποιημένη;
Εδώ πέρα έχουμε χάσει το μπούσουλα, έχουμε ένα πόλεμο από παντού, κυρίως από την Ευρώπη. Ούτε ο Τσίπρας τα κατάφερε να ξεφύγουμε, ούτε οι προηγούμενοι, ούτε οι προπροηγούμενοι. Τι σημαίνει τελικά να είμαι πολιτικοποιημένη; Είμαστε σε ένα γκρεμό κι άμα τολμήσεις να μιλήσεις για Ελλάδα και για πατρίδα, σε λένε χρυσαυγίτη. Το καταλαβαίνεις ότι και σ' αυτό μας έχουν ρίξει επίτηδες για να έχουμε ουδετερότητα στις απόψεις μας;
Μόνο που σ' αυτό φταίει η δράση της Χρυσής Αυγής, όχι οι κακοί ξένοι δανειστές. 
Γιατί, ποιοι τη βοηθάνε τη Χρυσή Αυγή για να είναι αυτό που είναι; Το σύστημα, οι κυβερνήσεις που τη χρησιμοποιούν.
Στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας ανόδου της ακροδεξιάς.
Με τρομάζει όλο αυτό με μεμονωμένες πράξεις, βιαιοπραγίες και απώλειες ζωών που γίνονται μέσω δράσεων των ανθρωπόμορφων φασιστοειδών. Δε νομίζω ότι θα γίνει κάτι περαιτέρω, είναι κι αυτό ένα ''balance'' για να γίνεται το χάσιμο, να δημιουργείται ένα χάος μεταξύ των ανθρώπων. Ούτε το ΚΚΕ δέχεται να κυβερνήσει, ούτε φυσικά η Χρυσή Αυγή πρόκειται να κυβερνήσει - θέλω να πιστεύω.
Και ποιο θα ήταν το ιδανικό πολιτικό σύστημα για σένα;
Δεν υπάρχει, μόνο αν έρθει ένας Μεσσίας στον πλανήτη και αναγεννηθούν τα πράγματα. Πλέον δε δηλώνω αριστερή, παλιά ήμουν πιο πολύ. Τώρα καταλαβαίνω ότι κι εκεί είναι ''βαβά'' η δουλειά. Είναι δυνατόν να θέλουν απλά να πιέζουν και όχι να κυβερνήσουν;
Πες μου τώρα, τι θα πει Αλαβαρντάχαλα;
Δε μπορώ να σου πω...
Γιατί;
Έτσι! Δε μπορώ να κρατήσω κάτι για μένα;
Ελεύθερα. Το Αλαβαρντάχαλα άλλωστε τείνει να γίνει λίγο η λέξη που αντικατοπτρίζει το μπάχαλο στη χώρα μας.
Μέσα! Όταν είπα στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου που τον πέτυχα σ' ένα μπαρ πώς του φαίνεται ο τίτλος ''Αλαβαρντάχαλα - Τραγούδια των καιρών'', έκανε: ''Πως, Αλαβαρντάχαλα; Έλα, ρε Σοφούλα, μ' αρέσει πολύ''! Τρελάθηκα! Εγώ όμως το προχώρησα τον επόμενο καιρό κι έπρεπε να δώσω μια υπόσταση σ' αυτό. Αποφάσισα να λέω ότι η Αλαβαρντάχαλα είναι η παιδική μου ψυχή που δεν επαναπαύεται και που όταν πέσει στα χαμηλά, βρίσκει τη δύναμη και ξανασηκώνεται.
Μόλις μου είπες αυτό που θα κράταγες για σένα.
Είπες εσύ την πρώτη έννοια κι εγώ έδωσα μια δεύτερη που οφείλω να λέω όταν με ρωτούν οι συνάδελφοι σου.
Καλώς, ok! Πόσο καιρό είχες να κάνεις δίσκο;
Είχα κάνει ένα δίσκο το 2009 με τίτλο ''Ρετούς'', που τον άκουσα εγώ και οι φίλοι μου γιατί ενώ ήταν παραγωγή χρηματοδοτημένη από μια μικρή εταιρεία, δεν έκανα τίποτα για να επικοινωνήσω το υλικό. Μουσικές έγραψαν διάφοροι, ο Πόλυς Πελέλης, ο Γιάννης Μιχαήλ, ο Ανδρέας Λάμπρου. Στίχους έγραψα και εγώ.

Και πάμε εδώ να πούμε κάτι που είπαμε στην αρχή της κουβέντας μας, το έντονο αυτοβιογραφικό στοιχείο στα τωρινά τραγούδια σου.
Αντί να με ρώταγες ένα δίωρο για όλα αυτά, θα έβαζες μόνο τους στίχους από την ''Παλιοσκυλού''. Όλη μου η ζωή μέσα από λίγες λέξεις!
Το εν λόγω τραγούδι για μένα παρουσιάζει κι άλλο ενδιαφέρον, το ότι τη μουσική έγραψε ο Ανδρέας Κατσιγιάννης της Εστουδιαντίνας Μαγνησίας, στενός συνεργάτης του Γιώργου Νταλάρα.
Έχω μεγαλεπίβολα σχέδια, γιατί αγαπώ τη ζωή και τη μουσική κι ήξερα ότι ο στίχος μου αξίζει για να κάνει έναν Ανδρέα Κατσιγιάννη να μου γράψει ένα μόνο τραγούδι ενώ έκανε ολόκληρο το δίσκο του Νταλάρα! Εγώ φυσικά τον προσέγγισα και τον κυνήγησα, γιατί δεν είχε χρόνο. Παρόλα αυτά το έκανε και είμαι πάρα πολύ χαρούμενη γι' αυτή τη συνεργασία μας. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ που δεν γύρισε την πλάτη στο στίχο μου. Το ίδιο και τη Ζωή Τηγανούρια που μου έγραψε σε στίχους του Σταμάτη Μεσημέρη, του ροκά που δεν είναι στη ζωή. Σημαντική ήταν κι η συνεργασία μου με τον μεγάλο κιθαρίστα Πάνο Αρβανίτη - δεν είμαστε συγγενείς, πρόκειται για συνωνυμία - ενώ δεν πρέπει να παραλείψω να αναφέρω ότι στην ουσία με παρακίνησε για όλη τη δουλειά ο Δημήτρης Λιόλιος. Μαζί καθόμασταν κι ακούγαμε demo, του έλεγα ''Δες ένα στίχο που έγραψα''. Έτσι γεννήθηκε ο δίσκος, με τον Λιόλιο και μετά πήγα στους υπόλοιπους. 
Υπάρχει και μια συγκινητική αναφορά στη Ρένα Κουμιώτη στους στίχους που έγραψες.
Είναι φίλη μου, τη λατρεύω! Μεγάλη τραγουδίστρια ειν' αυτή! Μιλάμε καμιά φορά αργά τη νύχτα στο facebook (γέλια)
Ωστόσο με το κομμάτι ''Fuck them all'', το πολιτικό σου σχόλιο είναι σαφές.
Και το ''Αντέχει το καράβι'' θα χαρακτηριζόταν πολιτικό τραγούδι - αυτό κι αν είναι πολιτικό! Το ''Fuck them all'' το άκουγα στο YouTube με τη Mylene Farmer που το τραγουδούσε σε εκείνα τα φοβερά στάδια. Ήταν το αγαπημένο τραγούδι του συνεργάτη μου, του μουσικού Δημήτρη Κίκλη, που με φανάτιζε όταν τ' ακούγαμε παρέα. Ξεσηκώθηκα όταν είδα τι έλεγε στα γαλλικά και έκατσα κι έγραψα ελληνικούς στίχους σε ελεύθερη μετάφραση. Πήραμε την άδεια και το κομμάτι βγήκε.
Μίλησε μου και για τη διασκευή στα ''Έρημα κορμιά'' του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Δική σου επιλογή ήταν;
Το κομμάτι αυτό το λατρεύω και το άκουγα για χρόνια με τη Μελίνα Κανά, όπως και πιο μετά με τη Μάρθα Φριντζήλα και με τη Ματούλα Ζαμάνη.  Εννοείται πως άκουγα γενικά τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Κάποια στιγμή ένας συνεργάτης μου στο στούντιο ''Πολυφωνική'' είχε μαζί του μερικές ροκ διασκευές σε τέτοιου ύφους κομμάτια. Με έφερε επαφή με τον Αλέξη Τσελίκη που είχε φτιάξει τα ''Έρημα κορμιά''. Μου άρεσε πολύ ενορχηστρωτικά, το τραγούδησα, το στείλαμε στον δημιουργό και έδωσε την άδεια.
Μίλησες καθόλου με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου;
Όχι. Θα ήθελα πολύ, αν και έχω ακούσει ότι κάνει ένα δίσκο με τον Σωκράτη Μάλαμα αυτόν τον καιρό.
Τελευταία ερώτηση: Είπες στην αρχή ότι θα ήθελες να αφήσεις κάτι πίσω σου. Πέραν αυτού, δεν είναι και μία απόπειρα - πετυχημένη κατά τη γνώμη μου - για να απεγκλωβιστείς απ' την ποπ εικόνα των 90s που σε έχει ταυτίσει ο πολύς κόσμος;
(σκέφτεται) Ο κόσμος έχει δίκιο γιατί αυτό ξέρει. Εντέλει εγώ αυτό που θέλω να κάνω είναι να αποκαλύψω σκέψεις και πτυχές της προσωπικότητας μου που δεν μου είχε επιτραπεί τότε να εκφράσω για πολλούς λόγους που αναλύσαμε. Οι συγκυρίες με έφεραν εδώ και έβαλαν γερές πλάτες οι συνεργάτες μου χωρίς κανένα οικονομικό όφελος. Όλα έγιναν εκ των ενόντων και είναι μια καλή ευκαιρία να πω στον εαυτό μου - και σε όποιον άλλο μπορεί να το δει - ότι εγώ μπορώ και κάτι άλλο. Είμαι κι αυτό, ρε παιδιά, sorry, δεν είμαι μόνο εκείνο!
Σοφία Αρβανίτη, σ' ευχαριστώ πολύ! Καλοτάξιδο το CD σου!
Εγώ ευχαριστώ! Τέτοια συνέντευξη - Μπεν Χουρ δεν έχω ξαναδώσει ποτέ!

 * Το CD της Σοφίας Αρβανίτη, ''Αλαβαρντάχαλα - Τραγούδια των καιρών'' κυκλοφορεί από τη Rain Music, το δισκογραφικό label του Βασίλη Παπακωνσταντίνου
** Η Σοφία Αρβανίτη και η μπάντα Από την πόλη έρχομαι (Γιώργος Πανταλός, Αλέξανδρος Γκινάλας, Γιώργος Κατσαμάκης) εμφανίζονται την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου στη μουσική σκηνή ''Ρότα''

Οι στίχοι της Ζωής Παναγιωτοπούλου για ένα καινούργιο τραγούδι του Ηλία Λιούγκου

Τρεις νύχτες στην Εντατική

Μου φέραν αποκλειστική

Την ίδια μου τη Μοίρα

Ξάγρυπνος τα χαράματα

Την κοίταζα κατάματα

Μα λέξη δεν της πήρα

Ας κάνει μιαν εξαίρεση

Ο θάνατος για μένα

Γιατί είμαι από τ' ανήλικα

κι από τα χαϊδεμένα

Ας κάνει μιαν εξαίρεση

γιατί δεν προλαβαίνω

να αγαπήσω, να χαρώ

να μάθω να πεθαίνω

Τρεις νύχτες στην Εντατική

Η Μοίρα κι αποκλειστική 

έπλεκε το πλεκτό της

την τέταρτη σηκώθηκε

ξεμούδιασε, τεντώθηκε

και μού'πε το χρησμό της

Θα κάνει μιαν εξαίρεση

ο θάνατος για σένα

γιατί'σαι από τ' ανήλικα

κι από τα χαϊδεμένα

Θα κάνει μιαν εξαίρεση

κι ίσα που προλαβαίνεις

να αγαπήσεις, να χαρείς

να μάθεις να πεθαίνεις 

* Η δισκογραφική επιστροφή του ερμηνευτή και τραγουδοποιού Ηλία Λιούγκου με το άλμπουμ ''Ποιος;''. Έντεκα τραγούδια σε μουσική δική του και στίχους της Ζωής Παναγιωτοπούλου. Ερμηνεύουν ο Ηλίας Λιούγκος, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Μπάμπης Τσέρτος, η Μόρφω Τσαϊρέλη και ο Ορέστης Λιούγκος. 

** Η επανένωση του συνθέτη Λιούγκου με τη στιχουργό Παναγιωτοπούλου, 33 χρόνια μετά τη συνεργασία τους στη ''Νυχτερινή δοκιμασία'' σε διεύθυνση Μάνου Χατζιδάκι και ενορχήστρωση Νίκου Κυπουργού.

Ανοιχτή επιστολή στον Χρήστο Λεοντή (με αφορμή το ορατόριο ''Φυλάττειν Θερμοπύλας'')

Αγαπητέ Χρήστο Λεοντή,

Ομολογώ πως πολύ δύσκολα θα με κέρδιζε ένα συμφωνικό έργο. Πρόκειται για ένα είδος κλασικής μουσικής - ας την ονομάσω έτσι - που σπανίως, για να μην πω ποτέ, θα έβαζα ν' ακούσω στο σπίτι μου και που το ίδιο δύσκολα θα με κρατούσε σε μια συναυλιακή αίθουσα. Αναρωτιέμαι τώρα για ποιο λόγο ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης αγωνιούσε να εκδοθούν τα συμφωνικά έργα του, που δεν είναι και λίγα. Για να υπάρχουν δισκογραφημένα; Αυτό το αντιλαμβάνομαι! Ή για να προσφέρουν τέρψη στον εκάστοτε ακροατή σε κατ' ιδίαν και κατά μόνας ακροάσεις; Αυτό πάλι δεν το αντιλαμβάνομαι, γιατί ποτέ δεν πίστευα ότι ένας μεγάλος συνθέτης κρίνεται από το αν έχει συνθέσει ή όχι συμφωνική μουσική. Θέλω να πω ότι ακόμα και ένα τραγούδι, μια μελωδία να μου ''μιλήσει'', μου φτάνει και μου περισσεύει εμένα για να τον αναγνωρίσω ως σημαντικό, σπουδαίο και όλα αυτά που μάλλον έχουν να κάνουν με άχαρες ταμπέλες. Άκουσα για δύο ώρες το ''Φυλάττειν Θερμοπύλας'' και νιώθω την ανάγκη να σ' ευχαριστήσω δημόσια. Πρωτίστως για την ιστορική μνήμη που δεν πρέπει να σβήνει όσο οι δεκαετίες προχωρούν και τα πάντα αλλάζουν με γρήγορους, σχεδόν διαστημικούς, ρυθμούς. Σαν σήμερα ή για την ακρίβεια σαν χθες, λοιπόν, πριν από 73 χρόνια η Αθήνα απελευθερωνόταν από τη ναζιστική Κατοχή που άφησε πίσω της πτώματα, πείνα και εξαθλίωση. Ποιος το θυμήθηκε αυτό το γεγονός σε μια πόλη που οι άνθρωποι της τρέχουν μεσ' στο άγχος για την επιβίωση; Να σκεφτείς ότι γυρνώντας με το μετρό κρατούσα το πρόγραμμα της συναυλίας στο χέρι και σκεφτόμουν ότι όσοι το έβλεπαν, θα με περνάγανε για ούφο στην καλύτερη ή για κάναν ψωνισμένο κουλτουριάρη στη χειρότερη. Μου είπες ότι συνέθεσες το έργο το 1971 πάνω σε μια ποιητική αντίστοιχη σύνθεση του φίλου σου, Γιάννη Νεγρεπόντη, ο οποίος το είχε εμπνευστεί κατά τη διάρκεια της εξορίας του. Θα σχολιάσω με κάτι κοινότοπο, μα αληθινό 100%: Είναι η τέχνη που γεννιέται σε εποχές ζόρικες απ' τη μία, αλλά είναι και η παιδεία ανθρώπων σαν και εσάς που πιάσατε αυτά τα ζόρια απ' τα μαλλιά και τα μετατρέψατε σε κάτι άλλο, πιο βαθύ και πιο αισιόδοξο, χαρμόσυνο, ελπιδοφόρο. Η μουσική σου για το ''Φυλάττειν Θερμοπύλας'' διέθετε ανάσες! Δεν μπούκωνε τον ακροατή με πομπώδεις συμφωνικές φόρμες όπου ο λόγος συνήθως χάνεται, ειδικά όταν αποδίδεται από λυρικούς ερμηνευτές. Μου άρεσε που το διαπερνούσε ένας μόνιμος παλμός, άλλοτε ήρεμος και άλλοτε ορμητικός σα χείμαρρος μέχρι το δοξαστικό φινάλε, όπως συνηθίζεται σε όλα τα συμφωνικά ορατόρια. Θα τολμούσα να πω ότι ήταν και το πρώτο συμφωνικό έργο με χιούμορ που άκουγα, αναφερόμενος σε ένα κομμάτι του β' μέρους, λίγο πριν το τέλος, όπου διέκρινα έως και αμυδρά τζαζ ρυθμικά στοιχεία. Μπορεί να κάνω λάθος τώρα, εσύ σαφώς γνωρίζεις καλύτερα, μα αναφέρομαι συγκεκριμένα στην επίκληση αρχικά του αφηγητή και ύστερα του ερμηνευτή στον Οδυσσέα και τον Προμηθέα. Αφού κατάφερες δηλαδή να χτυπάμε τα πόδια μας στο ρυθμό του κομματιού - χρησιμοποιώ α' πληθυντικό, διότι δεν ήμουν ο μόνος στο θεωρείο που καθόμουν - και κυρίως να σιγοτραγουδάμε τα λόγια του ποιητή, μάλλον έφτιαξες ακόμη ένα απολύτως λαϊκό έργο, ανεξαρτήτως της φόρμας και της απόδοσης του.  Για μένα το ''Φυλάττειν Θερμοπύλας'' αποτελεί την πρώτη μου γνωριμία με μια πτυχή της μουσικής σου που δεν γνώριζα, στο περιθώριο της δισκογραφίας σου, της τραγουδοποιίας σου και των μουσικών σου για τον Κουν. Ένα πλούσιο εμπνευσμένο έργο που κουβαλάει μέσα του ψήγματα βυζαντινού μέλους, επαναστατική διάθεση, συγκίνηση για το παρελθόν, λυρισμό και ευαισθησία. Ήσουν και τυχερός, όμως, θα μου επιτρέψεις! Η παρουσίαση του έργου σου έτυχε ενός εξαιρετικού ήχου που επέτρεψε να φτάσει σε όλους εμάς η λεπτομέρεια των αρμονιών σου και των ενορχηστρώσεων, καθώς και οι φωνές των δύο πιο άρτιων λυρικών φωνών που διαθέτουμε: Του βαρύτονου Τάση Χριστογιαννόπουλου και της μέτζο σοπράνο Ιωάννας Φόρτη. Πόσο συμφώνησα με το σχόλιο εκείνου του κυρίου που το ''πέταξε'' δυνατά μέσα στην αίθουσα: ''Είστε όλοι υπέροχοι''! Εσύ πάλι δεν ήσουν στη σκηνή, ήσουν από κάτω, στην πρώτη σειρά και είχες δίπλα σου τον μικρό εγγονό σου που έσκυβες στ' αυτί του και του φανέρωνες τα μυστικά ενός μελωδού σαν τον καλύτερο δάσκαλο. Όλα τα έβλεπα εγώ από εκεί ψηλά. Με εντυπωσίασε και η εντελώς ισορροπημένη κατανομή των φωνών. Των δύο τραγουδιστών και των χορωδιακών συνόλων, εννοώ, της Χορωδίας της ΕΡΤ συγκεκριμένα και της παιδικής χορωδίας ''Μανώλης Καλομοίρης''. Στο ''Φυλάττειν Θερμοπύλας'' καμία χορωδία δεν είχε διακοσμητικό ρόλο! Παρακολουθήσαμε έναν κανονικό διάλογο μεταξύ των μελών τους και των τραγουδιστών σου. Οδηγός βέβαια όλων ήταν ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, αυτό το μελαψό λιοντάρι που επίσης δεν περιορίστηκε σε διακοσμητική παρουσία, αλλά ως γνήσιος απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου εισήγαγε τους ακροατές στο μάλλον άχρονο, αν και τοποθετημένο σε συγκεκριμένο χρόνο, ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο του Νεγρεπόντη. Στο πόστο του μαέστρου ο έμπειρος και εγνωσμένου κύρους Μιχάλης Οικονόμου, η προσωποποίηση του μέτρου θα τον χαρακτήριζα. Δεν έχω τι άλλο να σου πω, με το ''Φυλάττειν Θερμοπύλας'' ένιωσα λίγο περήφανος σαν Έλληνας που δεν ξεχνάει την ιστορία της πόλης που του έλαχε να ζει και του λαού του. Ένιωσα ακόμη χαρά που συμμετείχα στην αποθέωση ενός συνθέτη του διαμετρήματος σου στην πλήρη ωριμότητα του. Πάω πολλά - πολλά χρόνια πίσω, βλέπεις, τότε που ήμουν παιδί στο Κερατσίνι και στο σπίτι μας ακούγονταν συνέχεια το ''Τέτοιος τρανός θαλασσοπόρος'' με τη νεανική φωνή της Τσανακλίδου και οι ''Νεκροί της πλατείας'' του Πάβλο Νερούδα με την ερμηνεία του Ξυλούρη που πάντα θα με ανατριχιάζει. Για όλους αυτούς τους λόγους, πολύ σ' ευχαριστώ, Χρήστο Λεοντή! Νά'χεις την υγειά σου και να δημιουργείς! 

Από αριστερά: Θανάσης Συλιβός - Ουρανία Μπασλή - Χρήστος Λεοντής - Μιχάλης Τερζής - Δημήτρης Λέντζος

Υ.Γ. Που να έβρισκα το χρόνο να σου τά'λεγα όλα αυτά εν μέσω των συγχαρητηρίων του κοινού σου; Επέστρεψα σπίτι μου και με τους ήχους σου να γυρίζουν ακόμη στο μυαλό μου, έκατσα κι έγραψα τούτο το κείμενο. Ας υπάρχει ανοιχτό, δημόσια, για να το βλέπουν κι άλλοι φαν και μη της μουσικής, του έργου και της ιστορίας σου. Λατρεύω, άλλωστε, τις ανοιχτές επιστολές. 

Συνέβη στην Αθήνα λίγα 24ωρα πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου

Η Μ. γεννήθηκε σε ένα χωριό της Καβάλας. Μητριαρχική οικογένεια, ο πατέρας μάλλον αμέτοχος και η μάνα εκπαιδευτικός, καθηγήτρια σε Γυμνάσιο. Από μικρή η Μ. κατάλαβε ότι της άρεσαν τα κορίτσια. Κουβέντα δεν είχε πει. Σε κανέναν. Στα 18 πέρασε στο πανεπιστήμιο στην Αθήνα κι έτσι ήρθε εδώ, νοίκιασε ένα διαμέρισμα και ξεκίνησε τη ζωή όπως θα την ονειρευόταν. Μήπως δεν είχε καν δικαίωμα στο όνειρο; Στα 19 η Μ. άρχισε τις ορμόνες για την όσο το δυνατόν πιο ομαλή μετάβαση στο ανδρικό φύλο, με άλλα λόγια η Μ. είναι ένα τρανς αγόρι. Οι γονείς της και ειδικά η μητέρα της άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι το παιδί τους δεν είναι καλά όταν απαίτησε από τηλεφώνου να μην του απευθύνονται πλέον με το θηλυκό όνομα, αλλά με το αρσενικό, το καινούργιο. Η μάνα, συγκεκριμένα, παρά τη μόρφωση της, πίστεψε ότι η κόρη της ήταν δαιμονισμένη που ο Σατανάς με τη μορφή του Άντρα κατέλαβε το σώμα της! Χθες, ημέρα Πέμπτη, οι γονείς του Μ. (διατηρώ το αρχικό γράμμα του θηλυκού ονόματος) κατέβηκαν στην Αθήνα για να σύρουν το παιδί τους δια της βίας πρώτα στον ψυχίατρο και μετά σε έναν παπά. Ο Μ. την πονηρεύτηκε τη φάση και ζήτησε από τρεις φίλους του να κάτσουν μαζί του στο διαμέρισμα του. Πρώτα του χτύπησε το κουδούνι ένας τύπος αγνώστων στοιχείων. ''Ήρθα από την Καβάλα'' του είπε, ''είμαι φίλος των γονιών σου, πρέπει να μου ανοίξεις''. Ο Μ. δεν άνοιγε, δεν απαντούσε καν και ο τύπος άρχισε να χτυπάει δυνατά, απειλητικά την πόρτα. Αναγκάστηκε ο Μ. με τους φίλους του να καλέσουν την αστυνομία για να τους απαλλάξει από έναν άγνωστο εισβολέα. Όταν η αστυνομία έφτασε μετά από ένα εικοσάλεπτο, ο άγνωστος είχε εξαφανιστεί, τη θέση του όμως έξω από την πόρτα του Μ. είχαν πιάσει οι γονείς του μαζί με τη διαχειρίστρια της πολυκατοικίας κιόλας. Η διαπόμπευση έπρεπε να είναι μαζική, όχι μισοπράγματα...Οι αστυνομικοί μπήκαν στο διαμέρισμα, αφήνοντας τους γονείς απ' έξω που ούρλιαζαν και καταριόντουσαν το μίασμα που έβγαλαν. Ο Μ. έκλαιγε, το ίδιο και οι φίλοι του, νέα παιδιά όλοι, 20 με 22 ετών. Ο ένας αστυνομικός, ο πιο νέος, έδειχνε σαν να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Ο άλλος, μεγαλύτερος, γύρω στα 50, αν και έδειχνε πιο διαλεκτικός με τον Μ., εξακολουθούσε να του απευθύνεται στο θηλυκό. ''Έλα, κοπελιά'' του έλεγε, ''θα τα βρείτε με τους γονείς σου''. Η αστυνομία αποχώρησε, αλλά οι γονείς δεν μπήκαν στο διαμέρισμα, δεν τους ήθελε ο Μ. Η μάνα άρχισε να κλαίγεται στους αστυνομικούς, να τους ενημερώνει ότι είναι καλή δασκάλα και όλοι οι μαθητές της την αγαπάνε, αλλά δεν ξέρει πως το ίδιο της το παιδί δαιμονίστηκε και θέλει να γίνει αγόρι. Όταν έμειναν μόνοι τους, συνέχισαν να ουρλιάζουν έξω απ' την πόρτα. Η οποία πόρτα άνοιξε για μια στιγμή, ίσα - ίσα για να πεταχτεί έξω ένας από τους φίλους του Μ. που έπρεπε να πάει στη δουλειά του. Η μάνα του Μ. σε κατάσταση υστερίας, του έχωσε μια γροθιά και του έσπασε το σκελετό από τα γυαλιά του. Το παιδί λίγο μετά τηλεφώνησε του Μ.: ''Η μάνα σου είναι για δέσιμο, παραλίγο και θα με χτύπαγε άσχημα''. Κλάματα πίσω και κατάρες έξω απ' την πόρτα ενός διαμερίσματος στο κέντρο της Αθήνας. Οι βάρβαροι αφού τελείωσαν τη λεηλασία τους στις 9 το βράδυ - η όλη ιστορία ξεκίνησε στις 6 το απόγευμα - έφυγαν, αφήνοντας το παιδί τους σε κατάσταση σοκ. Ωραίοι γονείς, τεφαρίκια! Σήμερα δεν ξέρουμε σε τι κατάσταση βρίσκεται ο Μ. Την ιστορία του μου την αφηγήθηκε ένας κοινός μας φίλος, που εργάζεται στην τηλεοπτική σειρά για το RISE TV. Για την ακρίβεια, ο φίλος αυτός ήταν ένας από τους τρεις που συντρόφευαν τον Μ. ενόσω οι πιο δικοί του άνθρωποι έβγαζαν πάνω του (ευτυχώς σε απόσταση) όλη τους την αμορφωσιά, το μίσος και το ρατσισμό.

Αυτή την ιστορία ας τη διαβάσουν όλοι όσοι αντιτίθενται στην ψήφιση του νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου, φιλελέδες και φασίστες ως επί το πλείστον. Ο Μ. είναι ένα παιδί που μένει δίπλα μου και αν δεν μου έλεγε την ιστορία του ένας φίλος που την έζησε από κοντά, θα νόμιζα πως πρόκειται για σενάριο κακόγουστου ελληνικού μελό. Δυστυχώς δεν είναι σενάριο. Παιδιά σαν τον Μ., κορίτσια που θέλουν να προσδιορίζονται ως αγόρια ή το αντίστροφο, τρανς άτομα δηλαδή, ζουν ανάμεσα μας και δε ζητάνε καμία συμπόνια. Το αυτονόητο δικαίωμα στη ζωή ζητάνε, σε μια ζωή όπως τη ζουν αξιοπρεπώς όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Τόσο απλά, χωρίς ποιητικούρες. Ο κόσμος προχωράει, οι κοινωνικές δομές αλλάζουν και τα μυαλά δε μπορούν να μένουν κολλημένα στο πιο μαύρο και βασανιστικό, για μια μερίδα συνανθρώπων μας, παρελθόν. Πόσο μάλλον σε δεισιδαιμονίες...

* Στη φώτο του post, η τραγουδίστρια Cher με τον τρανς γιο της, Chaz Bono, που είχε γεννηθεί ως Chastify