Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017

Συνέβη στην Αθήνα λίγα 24ωρα πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου

Η Μ. γεννήθηκε σε ένα χωριό της Καβάλας. Μητριαρχική οικογένεια, ο πατέρας μάλλον αμέτοχος και η μάνα εκπαιδευτικός, καθηγήτρια σε Γυμνάσιο. Από μικρή η Μ. κατάλαβε ότι της άρεσαν τα κορίτσια. Κουβέντα δεν είχε πει. Σε κανέναν. Στα 18 πέρασε στο πανεπιστήμιο στην Αθήνα κι έτσι ήρθε εδώ, νοίκιασε ένα διαμέρισμα και ξεκίνησε τη ζωή όπως θα την ονειρευόταν. Μήπως δεν είχε καν δικαίωμα στο όνειρο; Στα 19 η Μ. άρχισε τις ορμόνες για την όσο το δυνατόν πιο ομαλή μετάβαση στο ανδρικό φύλο, με άλλα λόγια η Μ. είναι ένα τρανς αγόρι. Οι γονείς της και ειδικά η μητέρα της άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι το παιδί τους δεν είναι καλά όταν απαίτησε από τηλεφώνου να μην του απευθύνονται πλέον με το θηλυκό όνομα, αλλά με το αρσενικό, το καινούργιο. Η μάνα, συγκεκριμένα, παρά τη μόρφωση της, πίστεψε ότι η κόρη της ήταν δαιμονισμένη που ο Σατανάς με τη μορφή του Άντρα κατέλαβε το σώμα της! Χθες, ημέρα Πέμπτη, οι γονείς του Μ. (διατηρώ το αρχικό γράμμα του θηλυκού ονόματος) κατέβηκαν στην Αθήνα για να σύρουν το παιδί τους δια της βίας πρώτα στον ψυχίατρο και μετά σε έναν παπά. Ο Μ. την πονηρεύτηκε τη φάση και ζήτησε από τρεις φίλους του να κάτσουν μαζί του στο διαμέρισμα του. Πρώτα του χτύπησε το κουδούνι ένας τύπος αγνώστων στοιχείων. ''Ήρθα από την Καβάλα'' του είπε, ''είμαι φίλος των γονιών σου, πρέπει να μου ανοίξεις''. Ο Μ. δεν άνοιγε, δεν απαντούσε καν και ο τύπος άρχισε να χτυπάει δυνατά, απειλητικά την πόρτα. Αναγκάστηκε ο Μ. με τους φίλους του να καλέσουν την αστυνομία για να τους απαλλάξει από έναν άγνωστο εισβολέα. Όταν η αστυνομία έφτασε μετά από ένα εικοσάλεπτο, ο άγνωστος είχε εξαφανιστεί, τη θέση του όμως έξω από την πόρτα του Μ. είχαν πιάσει οι γονείς του μαζί με τη διαχειρίστρια της πολυκατοικίας κιόλας. Η διαπόμπευση έπρεπε να είναι μαζική, όχι μισοπράγματα...Οι αστυνομικοί μπήκαν στο διαμέρισμα, αφήνοντας τους γονείς απ' έξω που ούρλιαζαν και καταριόντουσαν το μίασμα που έβγαλαν. Ο Μ. έκλαιγε, το ίδιο και οι φίλοι του, νέα παιδιά όλοι, 20 με 22 ετών. Ο ένας αστυνομικός, ο πιο νέος, έδειχνε σαν να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Ο άλλος, μεγαλύτερος, γύρω στα 50, αν και έδειχνε πιο διαλεκτικός με τον Μ., εξακολουθούσε να του απευθύνεται στο θηλυκό. ''Έλα, κοπελιά'' του έλεγε, ''θα τα βρείτε με τους γονείς σου''. Η αστυνομία αποχώρησε, αλλά οι γονείς δεν μπήκαν στο διαμέρισμα, δεν τους ήθελε ο Μ. Η μάνα άρχισε να κλαίγεται στους αστυνομικούς, να τους ενημερώνει ότι είναι καλή δασκάλα και όλοι οι μαθητές της την αγαπάνε, αλλά δεν ξέρει πως το ίδιο της το παιδί δαιμονίστηκε και θέλει να γίνει αγόρι. Όταν έμειναν μόνοι τους, συνέχισαν να ουρλιάζουν έξω απ' την πόρτα. Η οποία πόρτα άνοιξε για μια στιγμή, ίσα - ίσα για να πεταχτεί έξω ένας από τους φίλους του Μ. που έπρεπε να πάει στη δουλειά του. Η μάνα του Μ. σε κατάσταση υστερίας, του έχωσε μια γροθιά και του έσπασε το σκελετό από τα γυαλιά του. Το παιδί λίγο μετά τηλεφώνησε του Μ.: ''Η μάνα σου είναι για δέσιμο, παραλίγο και θα με χτύπαγε άσχημα''. Κλάματα πίσω και κατάρες έξω απ' την πόρτα ενός διαμερίσματος στο κέντρο της Αθήνας. Οι βάρβαροι αφού τελείωσαν τη λεηλασία τους στις 9 το βράδυ - η όλη ιστορία ξεκίνησε στις 6 το απόγευμα - έφυγαν, αφήνοντας το παιδί τους σε κατάσταση σοκ. Ωραίοι γονείς, τεφαρίκια! Σήμερα δεν ξέρουμε σε τι κατάσταση βρίσκεται ο Μ. Την ιστορία του μου την αφηγήθηκε ένας κοινός μας φίλος, που εργάζεται στην τηλεοπτική σειρά για το RISE TV. Για την ακρίβεια, ο φίλος αυτός ήταν ένας από τους τρεις που συντρόφευαν τον Μ. ενόσω οι πιο δικοί του άνθρωποι έβγαζαν πάνω του (ευτυχώς σε απόσταση) όλη τους την αμορφωσιά, το μίσος και το ρατσισμό.
Αυτή την ιστορία ας τη διαβάσουν όλοι όσοι αντιτίθενται στην ψήφιση του νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου, φιλελέδες και φασίστες ως επί το πλείστον. Ο Μ. είναι ένα παιδί που μένει δίπλα μου και αν δεν μου έλεγε την ιστορία του ένας φίλος που την έζησε από κοντά, θα νόμιζα πως πρόκειται για σενάριο κακόγουστου ελληνικού μελό. Δυστυχώς δεν είναι σενάριο. Παιδιά σαν τον Μ., κορίτσια που θέλουν να προσδιορίζονται ως αγόρια ή το αντίστροφο, τρανς άτομα δηλαδή, ζουν ανάμεσα μας και δε ζητάνε καμία συμπόνια. Το αυτονόητο δικαίωμα στη ζωή ζητάνε, σε μια ζωή όπως τη ζουν αξιοπρεπώς όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Τόσο απλά, χωρίς ποιητικούρες. Ο κόσμος προχωράει, οι κοινωνικές δομές αλλάζουν και τα μυαλά δε μπορούν να μένουν κολλημένα στο πιο μαύρο και βασανιστικό, για μια μερίδα συνανθρώπων μας, παρελθόν. Πόσο μάλλον σε δεισιδαιμονίες...
* Στη φώτο του post, η τραγουδίστρια Cher με τον τρανς γιο της, Chaz Bono, που είχε γεννηθεί ως Chastify

Δεν υπάρχουν σχόλια: