Ωραία δουλειά βρήκες (γέλια)
Ήθελα να πω ότι η δημοσιότητα αυτή οφείλεται καθαρά στην τηλεόραση, όταν σε αντιμετωπίζουν σαν πρόσωπο της show biz.
Δεν ξέρω, γιατί μπορεί να ξεκίνησα από την τηλεόραση και μπορεί να έκανα πέρσι ένα σήριαλ για την Κύπρο, αλλά έχω μία δεκαετία να κάνω κάτι καινούργιο εδώ. Τα τελευταία χρόνια θέατρο κάνω κυρίως, άρα θα μιλάς για παλιές συνεντεύξεις.
Δεν ξέρω αν συμφωνείς, αλλά μες την ασημαντότητα των διάφορων sites, φτάνεις στο σημείο να εκτιμάς καλλιτέχνες που επιλέγουν τη σιωπή.
Έχεις απόλυτο δίκιο απ' τη μια, απ' την άλλη όμως είμαστε αναγκασμένοι να επικοινωνούμε κάθε καινούργια δουλειά. Αυτό σχετίζεται με το τι κάνει κάθε φορά ο υπεύθυνος μιας παραγωγής ή οι συντελεστές ξεχωριστά. Υπάρχουν όμως συνεντεύξεις, στις οποίες θα βρεις καλές ερωτήσεις και απαντήσεις.
Σκέψου ότι εγώ δεν έβλεπα ''Δύο ξένους'' στον καιρό τους και σε πρωτοείδα στο θέατρο, στους ''Δώδεκα ενόρκους''.
Για να σου δώσω να καταλάβεις, ούτε εγώ πια βλέπω τηλεόραση. Εσύ με πας 20 χρόνια πίσω με μία δουλειά που ''τρέχει'' ακόμα λόγω των επαναλήψεων.
Απ' τις οποίες επαναλήψεις, φαντάζομαι, δεν θα παίρνεις μία...
Εννοείται, αφού το MEGA δεν πληρώνει...Γεγονός είναι, πάντως, πως όποτε λες το ναι σε μία δουλειά, δεν ξέρεις τι απήχηση θά'χει και το αν θα είναι υπέρ ή κατά σου τελικά.
Οι ''Δύο ξένοι'' ήταν η πρώτη σου δουλειά στο χώρο αυτό. Είχες ακολουθήσει τη συνηθισμένη οδό, το casting, ας πούμε;
Όχι ακριβώς. Ο αδερφός μου εργαζόταν ως δημοσιογράφος στον Πύργο Ηλείας σε μια εφημερίδα απ' τις παλιότερες στην Ελλάδα, την ''Πατρίδα'', όπου πήρε μία συνέντευξη από τον Αλέξανδρο Ρήγα την περίοδο που ετοίμαζε αυτή τη δουλειά. Τότε εγώ είχα κάνει ένα διαφημιστικό μόνο και κάποιες φωτογραφήσεις. Του μίλησε ο αδερφός μου και τού'πε ο Ρήγας να πάω να τον βρω. Έτσι έγινε!
Καθαρή κωλοφαρδία, λοιπόν.
Εντελώς, τύχη!
Σαν να μου έπεσε κεραυνός στο κεφάλι. Ούτε και ήταν εύκολο να το διαχειριστώ. Ακόμα και εμείς με τους μικρότερους ρόλους, είχαμε απίστευτη αποδοχή και ήταν λογικό για ένα σήριαλ που κάθε Δευτέρα βράδυ έκλεινε τον κόσμο στα σπίτια του.
Πως και δεν την ''ψώνισες'';
Δεν ήταν και δύσκολο. Μα και μετά τους ''Δύο ξένους'', η μία δουλειά ερχόταν πίσω απ' την άλλη χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Τι κρατάς ή και τι πετάς απ' τις μνήμες εκείνες;
Δεν πετάω τίποτα! Ποτέ, απ' όλες τις δουλειές που κάνω, γιατί είναι κομμάτια του ''τώρα είμαι εδώ''. Ακόμα και οι κακές, στενόχωρες και προβληματικές στιγμές είναι επενδύσεις, συμβαίνουν για να γινόμαστε πιο ουσιαστικοί και να φτιάχνουμε την παλάντζα τη δική μας.
Τότε να σε ''πάω'' αλλιώς: Πες μου μια στενόχωρη στιγμή από τους ''Δύο ξένους'' χωρίς καμία κουτσομπολίστικη διάθεση.
Άσχημη για μένα ήταν η κατάληξη του Νίκου (σ.σ. του Σεργιανόπουλου), γιατί όλα τα άλλα, εντάσεις και τσακωμοί, μπορεί να συμβούν παντού. Χαιρόμουν τόσο πολύ αυτό που ζούσα σαν ένα μικρό παιδί που του φτιάχνουν το αγαπημένο του φαγητό. Πως, λοιπόν, να μη στενοχωρηθείς όταν χάνεται ένας άνθρωπος με τον οποίο έχεις περάσει τόσα πολλά στη δουλειά μαζί του;
Κάνατε και εκτός δουλειάς παρέα;
Όχι, δεν κάναμε. Το πολύ - πολύ να πηγαίναμε όλοι μαζί κάπου.
Σε ενόχλησε όλος αυτός ο κανιβαλισμός μετά τη δολοφονία του;
Πολύ...Τελικά αυτό είμαστε όμως! Ο κανιβαλισμός είναι περασμένος στο DNA του Έλληνα και ο καθένας τον χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.
Υπήρξαν στιγμές που σε κούρασε η συμμετοχή σε ένα συνεχιζόμενο σήριαλ;
Βέβαια, γιατί ήταν πολύωρα τα γυρίσματα. Απ' όλους μόνο καλά θυμάμαι. Ήμουν σαν ένα μωρό που ρουφούσε όλα όσα αντιλαμβάνεται γύρω του. Ακόμα και μια συμβουλή να μού'δινε κάποιος, τη χαιρόμουν στο πλαίσιο μίας εξέλιξης.
Οι δικοί σου θα είχαν χαρεί πολύ επίσης, ε;
Χαιρόντουσαν, βέβαια, αλλά στην ελληνική κοινωνία υπάρχει αυτό. Πες μου μια οικογένεια, είτε Αθήνα, είτε επαρχία, που θα δουν το παιδί τους ηθοποιό σε μία παράσταση ή σε ένα σήριαλ και δεν θα χαρούν. Πιστεύω υπάρχει αυτό γιατί είναι πολύ έντονος στη χώρα μας ο δεσμός της οικογένειας. Το σύστημα αλληλοστηρίζεται. Εδώ φίλους στηρίζεις, δε θα στηρίξεις ανθρώπους σου;
Θυμάσαι μια συμβουλή που σου είχαν δώσει τον καιρό των ''Δύο ξένων'';
Καταρχάς οι γονείς μου μού είχαν εμπιστοσύνη και υπήρξα πολύ ανεξάρτητος ως άνθρωπος και ως χαρακτήρας. Εκείνο που με συμβούλευσαν είναι να μη βλάψω ποτέ κανέναν άνθρωπο στη ζωή μου. Έχω πάρει πολλές αρχές απ' το σπίτι μου, τις οποίες ακόμα τηρώ, σέβομαι και πρεσβεύω.
Το ωραίο ήταν, πάντως, που μετά από μια τέτοια επιτυχία, είχες τη δυνατότητα του ''μ' αρέσει'' ή ''δεν μ' αρέσει'' για την επόμενη δουλειά.
Μου συνέβη κι αυτό, και σε τηλεόραση και σε θέατρο, ενώ βρισκόμουν σε διάφορες δουλειές ενστικτωδώς μην έχοντας αναπτυγμένο κριτήριο. Αναφορικά μ' αυτά που λέγαμε στην αρχή, η πρώτη πρόταση για θέατρο ήρθε μέσω μιας συνέντευξης που είχα δώσει σε ένα τηλεοπτικό περιοδικό. Είχα κάνει ένα εξώφυλλο στο ''Τηλέραμα'' και στον σκηνοθέτη Γιώργο Μεσσάλα, που ετοίμαζε τον ''Επιθεωρητή'' του Γκόγκολ, άρεσαν οι απαντήσεις μου στις ερωτήσεις. Μου πρότεινε να παίξω τον πρωταγωνιστικό ρόλο κι η παράσταση είχε μεγάλη επιτυχία. Έκτοτε, έχουν περάσει 19 χρόνια με θέατρο. Χρόνια, όμως, στα οποία μπορείς να ζήσεις αξιοπρεπώς. Ίσως ήταν λίγο υπερτιμημένα τα πράγματα.
Σε ποιο επίπεδο;
Για μια χώρα σαν τη δική μας, οι αμοιβές ξεπερνούσαν τα όρια. Ίσως η κρίση μας έβαλε σε μια περισυλλογή για την πορεία των πραγμάτων. Δεν ξέρω, από κάθε εποχή εισπράττουμε έτσι όπως αποδίδουμε. Ξεσηκώνεσαι όταν η κατάσταση ξεφεύγει απ' το μέσο όρο και μετά προσγειώνεσαι απότομα. Χτύπημα, βέβαια, δεν είναι όταν κάποιος έπαιρνε 10.000 ευρώ και ξαφνικά παίρνει 1.000, αλλά όταν κλείνουν οι επιχειρήσεις η μία μετά την άλλη και οι άνθρωποι μένουν άνεργοι με τις οικογένειες τους από πίσω. Η πτώση είναι γεωμετρική τώρα.
Είχες πει όχι στη συμμετοχή σου στο ''Νησί'', νομίζω;
Α, ναι. Ήθελα να κάνω κάτι πολύ συγκεκριμένο τότε και αυτό που μου δινόταν ήταν κάτι πολύ μικρό, οπότε...Να λέμε την αλήθεια, όμως, το θέατρο είναι αυτό που σε εγκαθιδρύει και σε αναδεικνύει. Στο θέατρο είσαι ''παρών'' και δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο που θα σε ''ανατρέψει''. Άσε που πλέον δεν υπάρχουν οι επιτυχίες στην τηλεόραση. Ισχύουν μόνο η σκληρή δουλειά και να αγαπάμε και να στηρίζουμε αυτό που κάνουμε. Ο χρόνος θα δείξει αν ο καθένας από μας έχει καταφέρει κάτι.
Το θέατρο μπήκε σφήνα στις νοσηλευτικές σπουδές μου. Δεν τό'χα στο μυαλό μου, προέκυψε όπως σου εξήγησα κι από κει και πέρα το ένα έφερε το άλλο. Σαν να κόλλησα μία ανίατη ασθένεια...Δεν ξέρω αν θα μπορούσα πια να είμαι ένα από τα δύο, αφού και τα δύο είναι κομμάτια της ύπαρξης μου. Ως χαρακτήρας, βέβαια, θα μπορούσα να επιβιώσω ακόμα κι αν δεν έκανα ούτε αυτά.
Τι άλλο ξέρεις να κάνεις καλά;
Πολλά πράγματα. Με θεωρώ εργατικό, οπότε πάντα κάτι θα έβρισκα. Τις σπουδές μου στη νοσηλευτική τις εξέλιξα στο μεταπτυχιακό μου που είχε να κάνει με τη διοίκηση των υπηρεσιών υγείας. Κάποια στιγμή θέλησα να εγκαταλείψω, αλλά εννοείται πως έκανα καλά που το κράτησα. Τώρα νιώθω ότι με ολοκληρώνει σαν προσωπικότητα και βλέπω τα καλά ''συστατικά''.
Αφού εμπεριέχει και την έννοια της προσφοράς...
Η αλληλεγγύη είναι ένα στοιχείο άλλο που με χαρακτηρίζει.
Στην καθημερινότητα σου;
Ναι, με πάρα πολλούς τρόπους. Δεν υπάρχει νόημα να το αναπτύξω τώρα, αλλά θεωρώ τρομερά σημαντικό το να μπορείς να βοηθάς και να προσφέρεις. Ισχύει είτε είσαι πρωταγωνιστής, είτε χασάπης. Δεν υπάρχει λόγος, νομίζω, να μαθαίνει κανείς τι κάνεις σε επίπεδο προσφοράς και αλληλεγγύης.
Το πιστεύεις ότι αυτός που δίνει, θα του γυρίσουν πίσω κάποια στιγμή;
Ακράδαντα! Είναι νομοτελειακό αυτό. Σε ένα κλειστό σπίτι δεν θα μπει αέρας, αν έχεις κλειστές πόρτες και παράθυρα. Αν βγει ένα μήνυμα υπέρ της βοήθειας στον άλλο, ακόμα και τη στιγμή που το κάνεις, η χαρά της ικανοποίησης είναι τεράστια. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι ν' απλώσεις το χέρι σε έναν που έχει σκοντάψει και δε μπορεί να σηκωθεί;
Έχει μια λίγο χριστιανική λογική, έτσι όπως το περιγράφεις.
Όχι, όχι. Σε μένα η έννοια της προσφοράς δεν έχει καμία χριστιανική ή θρησκευτική σημασία.
Μεγαλύτερες χαρές έχεις εισπράξει από το θέατρο ή από τη νοσηλευτική;
Και από τα δύο! Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά απ' τα χαμόγελα ασθενών που πάνε καλά; Και στο θέατρο, όμως, η συγκίνηση είναι μεγάλη.
Ποιες περιπτώσεις ασθενών κουράρεις τώρα;
Είμαι στα παιδιά.
Έχεις καλή σχέση μαζί τους;
Πολύ! Είμαι στα νεογνά, τα ''πρόωρα'' στις θερμοκοιτίδες. Όλο αυτό, δεν σου κρύβω, με έχει φέρει σε στενή επαφή με το μυστήριο της ζωής. Πρόσφατα, ήρθε μια ανιψιά στην οικογένεια και μου κόστισε πάρα πολύ όλο το στρες με την εγκυμοσύνη. Έφερα τόσο το βάρος της δουλειάς μου που αισθανόμουν ξαφνικά σαν όλες οι γεννήσεις να ήταν προβληματικές. Κι ας ήταν μεμονωμένες οι περιπτώσεις με πρόβλημα. Εμείς είχαμε το άγχος μια φυσιολογική γέννα να μας φαίνεται σαν μη φυσιολογική.
Υπήρξες αντιδραστικός ως νέος;
Ναι. Έχω σηκωθεί κι έχω φύγει απ' το σπίτι και τους έχω αφήσει να με ψάχνουν. Νευρίασα σε μια φάση τσακωμού κι έφυγα. Ήθελα να έβλεπα τις αντιδράσεις όταν θα επέστρεφα...Και τώρα αντιδρώ, όμως! Είναι περίεργο, αλλά πολλές φορές δεν ανέχομαι την αδικία. Προσπαθώ να γίνουν όλα σωστά, αλλά δεν γίνονται, δεν το βλέπω γύρω μου. Κι όλο θέλω να μιλήσω και μπαίνω στο ''δωμάτιο της διαχείρισης'', της διαχείρισης της συμπεριφοράς εννοώ, για να βρω ένα τρόπο αντίδρασης απέναντι στην έκδηλη αδικία. Και να σου πω και κάτι; Δεν νοιάζονται και ιδιαίτερα οι άλλοι...
Θεωρείς ότι έχει γίνει αναίσθητος λίγο ο κόσμος;
Ναι, να περάσει η ώρα, η στιγμή, να κάνουμε τη δουλειά μας, να πετύχουμε το στόχο μας και, δεν πειράζει, ας υπάρξουν παράπλευρες απώλειες. Απέναντι σ' όλο αυτό προσπαθώ να αποθεραπευτώ.
Με ποιο ρόλο σου απ' όλους ''φτιαχνόσουν'' περισσότερο;
Η αλήθεια είναι ότι τελευταία έχω κάνει πολλούς ενδιαφέροντες ρόλους στο θέατρο. Ο Αντώνης στο ''Γάλα'' του Κατσικονούρη ήταν ένας σπουδαίος ρόλος και με βοήθησε πολύ σαν ηθοποιό. Και ο Μάρτιν τώρα, στο έργο του Σαμ Σέπαρντ, είναι πολύ δύσκολος ρόλος. Και ο Ένορκος Νο 4 ήταν δύσκολος ρόλος με όλο αυτό το αποστειρωμένο και άκαμπτο ύφος που τον οδήγησα να έχει. Να μη δείχνει τίποτα δηλαδή απ' αυτά που λέει και αισθάνεται.
Και εντελώς διαφορετικοί ρόλοι κάθε φορά.
Ακριβώς αυτό με ενθουσιάζει.
Στη σχολή κάνατε μαθήματα υποκριτικής στην κάμερα και αν ναι, υπήρξαν καθοριστικά για την έξοδο σου στην τηλεόραση;
Είχα δασκάλους όπως τη Μάγια Λυμπεροπούλου και τον Δημήτρη Καταλειφό που ακόμα θυμάμαι τις παραδόσεις τους. Δεν έχω συνυπάρξει ποτέ επί σκηνής μαζί τους ως επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά πιστεύω πως μου έδωσαν τα καλύτερα εφόδια. Ο στόχος, πάντως, ενός ηθοποιού είναι στην πορεία του την προσωπική το ένα να το κάνει δέκα, να κρατά πάντα γεμάτες τις ''αποθήκες'' του.
Σωστό! Θα την έλεγες ρόδινη τη μέχρι τώρα ζωή σου;
Ρόδινη, όχι, αλλά σίγουρα είμαι ικανοποιημένος. Έχω περάσει και πολλές άσχημες στιγμές, όπως έχω πάρει και πολλές χαρές, αλλά αυτή είναι η ζωή. Και χαρά δεν παίρνεις μόνο από τη δουλειά σου, αλλά κι απ' τις παρέες, απ' τους φίλους σου, από διάφορες μικροστιγμές.
Πάμε τώρα στον Μάρτιν και το πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στο έργο αυτό.
Συζητούσα διάφορες προτάσεις για έργα, που άλλα απέρριψα, άλλα δεν έγιναν καθόλου και άλλα μετατέθηκαν. Έτσι, όταν μου τηλεφώνησε ο Οικονόμου για το έργο του Σέπαρντ, το δέχτηκα άμεσα.
Ένας αβανταδόρικος ρόλος...
Θα τον έλεγες αβανταδόρικο;
Ε, δεν είναι;
Δεν ξέρω, δεν περίμενα τις αντιδράσεις με τα γέλια του κοινού.
Μα είναι κωμικός χαρακτήρας ο Μάρτιν, όπως και τραγικός, όταν οι βασικοί ήρωες αποχωρούν και μένει ολομόναχος στο τέλος. Νομίζω εσύ του έδωσες τέτοια διάσταση, είναι σαν να έκανες σημαντικό έναν σχεδόν βοηθητικό ρόλο...
Αυτό με τιμά πάρα πολύ! Εγώ ας πω ότι παίζοντας αυτό το ρόλο, συνειδητοποίησα πόσο τεράστιος συγγραφέας είναι ο Σέπαρντ. Τελικά είμαι χαρούμενος που παίζω τον Μάρτιν, διότι κάποια στιγμή είχε συζητηθεί να κάνω τον Έντι. Ακόμα κι η πρώτη μου αντίδραση, ενώ ήταν από ναρκισσιστική διάθεση - γιατί δηλαδή όχι εγώ έναν πρωταγωνιστικό ρόλο; - τελικά το ένστικτο μου με καθοδήγησε σωστά.
Η παράσταση, Βασίλη, ''πάει'' από μόνη της, χωρίς ιδιαίτερο δημοσιογραφικό ή δημοσιοσχεσίτικο σπρώξιμο. Σε ενοχλεί που συχνά τα πάντα περνάνε μέσα από τη ματιά των κριτικών;
Η κριτική δεν με ενοχλεί καθόλου, αν εννοείς αυτό. Στα πλαίσια ελευθερίας της γνώμης, ο καθένας μπορεί να πει ότι θέλει και από κει και πέρα είτε το αποδέχεσαι, είτε δεν το αποδέχεσαι. Θάψιμο - δόξα τω θεώ - δεν έχω υποστεί ακόμα, ούτε κακές κριτικές γενικά. Κι αν πάλι γινόταν με τεκμηριωμένο λόγο, ίσως με βοηθούσε να γίνω καλύτερος.
Έλα, μωρέ, αυτό λένε όλοι. Δεν το πιστεύω...
Όχι, ισχύει. Όταν δουλεύουμε, μας πιάνει ένας περίεργος εγωισμός. Και στις πρόβες μπορούμε να στηρίζουμε μία θέση, καθαρά από εγωιστική άποψη. Στο τέλος, όμως, από την παρέμβαση του σκηνοθέτη ή ακόμη κι ενός συναδέλφου, μπορούν τα πράγματα που εσύ δεν τα έβλεπες, να ανατραπούν προς το καλύτερο.
Εσύ μιλάς μάλλον για τη σημασία της κριτικής σε βάθος χρόνου.
Ξέρεις ποιο είναι το θέμα; Οι κριτικοί έχουν αυτή τη διάθεση; Εγώ, ας πούμε, που έχω ένα άλφα μορφωτικό επίπεδο, καμιά φορά διαβάζω κριτικές που ούτε οι ίδιοι οι κριτικοί δεν καταλαβαίνουν τι γράφουν και φαίνεται σαν μια επίδειξη εντυπωσιασμού όλο αυτό.
Εννοείς κουλτουριάρικες κριτικές;
Εννοώ κριτικές που ο τρόπος τους είναι μη κατανοητός.
Γιατί σου δίνονται συχνά ρόλοι ώριμων ''σοβαρών'' ανθρώπων;
Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό. Όταν έκανα το ''Υπό το μηδέν'', μια ιδιαίτερη παράσταση στο Θέατρο Νέου Κόσμου, δεν θα το έλεγες αυτό. Μου είπε η Μιρέλλα Παπαοικονόμου πως αμέσως μετά την παράσταση, πήγαν για σούπα, παρόλο που ήταν καλός ο καιρός. Τέτοια αίσθηση κρύου τους έβγαλε το έργο, αφού υποδυόμουν τον έναν από τους δύο χαρακτήρες που μας είχαν κλειδώσει - υποτίθεται - σε ένα ψυγείο κρεάτων. Παίζαμε μαζί με τον Νεκτάριο Λουκιανό, ένα νέο παιδί και εξαιρετικός ηθοποιός. Δεν είχε καμία σχέση, λοιπόν, ο ρόλος εκείνος με αυτό που ρώτησες μόλις.
Δεν θέλω να αποκαλύψω το plot του ''Fool for love'' και δεν το έκανα ούτε στην κριτική μου γι' αυτό το blog, αναρωτιέμαι όμως αν είχατε περίεργες αντιδράσεις από το κοινό...
Είχαμε, ναι, κι από ένα νέο άντρα μάλιστα, που δε μπορούσε με τίποτα να χωνέψει τι σχέση ακριβώς είχε αυτό το ζευγάρι. Κι εδώ είναι η μαεστρία του Σέπαρντ, που κι εσύ επισήμανες, αυτή η τελική αίσθηση της αγάπης που μεταφέρει μέσα από μία ανορθόδοξη ερωτική σχέση.
Το θέατρο δε μπορεί να είναι η ζωή, αλλά μιμείται τη ζωή. Το πιστεύεις;
Το θέατρο παίρνει παραδείγματα από τη ζωή και σ'τα δίνει κάπως αλλιώς. Είναι σα να γίνεται κάτι δίπλα σου που να μην τό'χεις πάρει χαμπάρι και το θέατρο έρχεται να σου το αποκαλύψει.
Κάνεις σχέδια;
Για το μέλλον; Όχι ιδιαίτερα. Αφήνω και εξελίσσονται τα πράγματα. Θα σου πω μια μικρή ιστορία: Πριν από εφτά χρόνια είχε πέσει στα χέρια μου μια ρωσική ταινία με τίτλο ''Δώδεκα''. Έμεινα άναυδος! Είπα: ''Αυτό πρέπει να γίνει θεατρικό στην Ελλάδα και αν θα γίνει, πρέπει να είμαι μέσα''! Μιλάω για τη ρωσική βερσιόν των ''Δώδεκα ενόρκων'' με πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη τον Νικίτα Μιχάλκοφ. Από τότε το ονειρευόμουν και το συζητούσα, αλλά φαινόταν πολυδάπανο σαν παραγωγή με τόσα πολλά πρόσωπα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, είμαι μ' ένα συνάδελφο που δούλευε με την Νικολαΐδη τα Δευτερότριτα. Του το λέω, ''Ρε συ, αυτό θα μπορούσε να γίνει και νομίζω πως πάει και στο θέατρο που είσαστε''. Αυτός ο άνθρωπος μου τηλεφώνησε μετά από λίγο καιρό: ''Θυμάσαι για μια ταινία που μου είχες πει; Η σκηνοθέτιδα που δουλεύουμε, θέλει να το κάνει θεατρικό''. Δεν την ήξερα τη Νικολαΐδη, εκείνη πάλι με είχε δει στο θέατρο. Τη βρήκα στο facebook και της έστειλα κατευθείαν μήνυμα. Της είχαν μείνει τέσσερις ρόλοι. Έτσι, συγκυριακά, ήρθε τώρα και ο ρόλος του Μάρτιν στο ''Fool for love''!
Συγκυριακά σου έρχονται όλα τα πράγματα στη ζωή;
Άμα το ψάξω ίσως καταλήξω εκεί.
Ακόμα δεν τό'χεις ψάξει;
(με έμφαση) Δεν θέλω να το ψάχνω! Δεν μου αρέσουν τα ψαξίματα, γι' αυτό σου είπα ότι αφήνω τα πράγματα να εξελίσσονται. Αν όμως μετά από καιρό μια επιθυμία σου πραγματοποιείται, αυτό κάτι σου δείχνει. Να είναι η δύναμη της θέλησης; Δεν ξέρω...
Ας κλείσουμε δύσκολα αυτή την κουβέντα. Αν εσύ ήσουν εγώ, τι θα έλεγες ότι αποκόμισες από τον Βασίλη Παλαιολόγο;
Πολύ δύσκολα, όντως...Νομίζω, θά'παιρνα πάρα πολλά ωφέλιμα.
Απ' τον άνθρωπο ή απ' τον καλλιτέχνη;
Απ' τον άνθρωπο! Κι απ' τον καλλιτέχνη ίσως.
Κι αν σου την ''πουν'' τώρα για έλλειψη μετριοφροσύνης;
Δεν έχει να κάνει με μετριοφροσύνη. Μπορεί να με γνωρίσει κάποιος καλύτερα μ' αυτή τη συνέντευξη, μπορεί και όχι. Υπάρχουν στιγμές ενός ανθρώπου, που ακόμη και μαζί του να ζεις, δεν τις γνωρίζεις. Πάντα υπάρχουν στοιχεία σου να βγάλεις προς τα έξω.
* Ο Βασίλης Παλαιολόγος παίζει στο έργο ''Fool for love'' του Σαμ Σέπαρντ που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Οικονόμου. Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Άλμα (Ακομινάτου 15, Μεταξουργείο)
Θεωρείς ότι έχει γίνει αναίσθητος λίγο ο κόσμος;
Ναι, να περάσει η ώρα, η στιγμή, να κάνουμε τη δουλειά μας, να πετύχουμε το στόχο μας και, δεν πειράζει, ας υπάρξουν παράπλευρες απώλειες. Απέναντι σ' όλο αυτό προσπαθώ να αποθεραπευτώ.
Με ποιο ρόλο σου απ' όλους ''φτιαχνόσουν'' περισσότερο;
Η αλήθεια είναι ότι τελευταία έχω κάνει πολλούς ενδιαφέροντες ρόλους στο θέατρο. Ο Αντώνης στο ''Γάλα'' του Κατσικονούρη ήταν ένας σπουδαίος ρόλος και με βοήθησε πολύ σαν ηθοποιό. Και ο Μάρτιν τώρα, στο έργο του Σαμ Σέπαρντ, είναι πολύ δύσκολος ρόλος. Και ο Ένορκος Νο 4 ήταν δύσκολος ρόλος με όλο αυτό το αποστειρωμένο και άκαμπτο ύφος που τον οδήγησα να έχει. Να μη δείχνει τίποτα δηλαδή απ' αυτά που λέει και αισθάνεται.
Και εντελώς διαφορετικοί ρόλοι κάθε φορά.
Ακριβώς αυτό με ενθουσιάζει.
Στη σχολή κάνατε μαθήματα υποκριτικής στην κάμερα και αν ναι, υπήρξαν καθοριστικά για την έξοδο σου στην τηλεόραση;
Είχα δασκάλους όπως τη Μάγια Λυμπεροπούλου και τον Δημήτρη Καταλειφό που ακόμα θυμάμαι τις παραδόσεις τους. Δεν έχω συνυπάρξει ποτέ επί σκηνής μαζί τους ως επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά πιστεύω πως μου έδωσαν τα καλύτερα εφόδια. Ο στόχος, πάντως, ενός ηθοποιού είναι στην πορεία του την προσωπική το ένα να το κάνει δέκα, να κρατά πάντα γεμάτες τις ''αποθήκες'' του.
Σωστό! Θα την έλεγες ρόδινη τη μέχρι τώρα ζωή σου;
Ρόδινη, όχι, αλλά σίγουρα είμαι ικανοποιημένος. Έχω περάσει και πολλές άσχημες στιγμές, όπως έχω πάρει και πολλές χαρές, αλλά αυτή είναι η ζωή. Και χαρά δεν παίρνεις μόνο από τη δουλειά σου, αλλά κι απ' τις παρέες, απ' τους φίλους σου, από διάφορες μικροστιγμές.
Πάμε τώρα στον Μάρτιν και το πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στο έργο αυτό.
Συζητούσα διάφορες προτάσεις για έργα, που άλλα απέρριψα, άλλα δεν έγιναν καθόλου και άλλα μετατέθηκαν. Έτσι, όταν μου τηλεφώνησε ο Οικονόμου για το έργο του Σέπαρντ, το δέχτηκα άμεσα.
Ένας αβανταδόρικος ρόλος...
Θα τον έλεγες αβανταδόρικο;
Ε, δεν είναι;
Δεν ξέρω, δεν περίμενα τις αντιδράσεις με τα γέλια του κοινού.
Μα είναι κωμικός χαρακτήρας ο Μάρτιν, όπως και τραγικός, όταν οι βασικοί ήρωες αποχωρούν και μένει ολομόναχος στο τέλος. Νομίζω εσύ του έδωσες τέτοια διάσταση, είναι σαν να έκανες σημαντικό έναν σχεδόν βοηθητικό ρόλο...
Αυτό με τιμά πάρα πολύ! Εγώ ας πω ότι παίζοντας αυτό το ρόλο, συνειδητοποίησα πόσο τεράστιος συγγραφέας είναι ο Σέπαρντ. Τελικά είμαι χαρούμενος που παίζω τον Μάρτιν, διότι κάποια στιγμή είχε συζητηθεί να κάνω τον Έντι. Ακόμα κι η πρώτη μου αντίδραση, ενώ ήταν από ναρκισσιστική διάθεση - γιατί δηλαδή όχι εγώ έναν πρωταγωνιστικό ρόλο; - τελικά το ένστικτο μου με καθοδήγησε σωστά.
Η παράσταση, Βασίλη, ''πάει'' από μόνη της, χωρίς ιδιαίτερο δημοσιογραφικό ή δημοσιοσχεσίτικο σπρώξιμο. Σε ενοχλεί που συχνά τα πάντα περνάνε μέσα από τη ματιά των κριτικών;
Η κριτική δεν με ενοχλεί καθόλου, αν εννοείς αυτό. Στα πλαίσια ελευθερίας της γνώμης, ο καθένας μπορεί να πει ότι θέλει και από κει και πέρα είτε το αποδέχεσαι, είτε δεν το αποδέχεσαι. Θάψιμο - δόξα τω θεώ - δεν έχω υποστεί ακόμα, ούτε κακές κριτικές γενικά. Κι αν πάλι γινόταν με τεκμηριωμένο λόγο, ίσως με βοηθούσε να γίνω καλύτερος.
Έλα, μωρέ, αυτό λένε όλοι. Δεν το πιστεύω...
Όχι, ισχύει. Όταν δουλεύουμε, μας πιάνει ένας περίεργος εγωισμός. Και στις πρόβες μπορούμε να στηρίζουμε μία θέση, καθαρά από εγωιστική άποψη. Στο τέλος, όμως, από την παρέμβαση του σκηνοθέτη ή ακόμη κι ενός συναδέλφου, μπορούν τα πράγματα που εσύ δεν τα έβλεπες, να ανατραπούν προς το καλύτερο.
Εσύ μιλάς μάλλον για τη σημασία της κριτικής σε βάθος χρόνου.
Ξέρεις ποιο είναι το θέμα; Οι κριτικοί έχουν αυτή τη διάθεση; Εγώ, ας πούμε, που έχω ένα άλφα μορφωτικό επίπεδο, καμιά φορά διαβάζω κριτικές που ούτε οι ίδιοι οι κριτικοί δεν καταλαβαίνουν τι γράφουν και φαίνεται σαν μια επίδειξη εντυπωσιασμού όλο αυτό.
Εννοείς κουλτουριάρικες κριτικές;
Εννοώ κριτικές που ο τρόπος τους είναι μη κατανοητός.
Γιατί σου δίνονται συχνά ρόλοι ώριμων ''σοβαρών'' ανθρώπων;
Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό. Όταν έκανα το ''Υπό το μηδέν'', μια ιδιαίτερη παράσταση στο Θέατρο Νέου Κόσμου, δεν θα το έλεγες αυτό. Μου είπε η Μιρέλλα Παπαοικονόμου πως αμέσως μετά την παράσταση, πήγαν για σούπα, παρόλο που ήταν καλός ο καιρός. Τέτοια αίσθηση κρύου τους έβγαλε το έργο, αφού υποδυόμουν τον έναν από τους δύο χαρακτήρες που μας είχαν κλειδώσει - υποτίθεται - σε ένα ψυγείο κρεάτων. Παίζαμε μαζί με τον Νεκτάριο Λουκιανό, ένα νέο παιδί και εξαιρετικός ηθοποιός. Δεν είχε καμία σχέση, λοιπόν, ο ρόλος εκείνος με αυτό που ρώτησες μόλις.
Δεν θέλω να αποκαλύψω το plot του ''Fool for love'' και δεν το έκανα ούτε στην κριτική μου γι' αυτό το blog, αναρωτιέμαι όμως αν είχατε περίεργες αντιδράσεις από το κοινό...
Είχαμε, ναι, κι από ένα νέο άντρα μάλιστα, που δε μπορούσε με τίποτα να χωνέψει τι σχέση ακριβώς είχε αυτό το ζευγάρι. Κι εδώ είναι η μαεστρία του Σέπαρντ, που κι εσύ επισήμανες, αυτή η τελική αίσθηση της αγάπης που μεταφέρει μέσα από μία ανορθόδοξη ερωτική σχέση.
Το θέατρο δε μπορεί να είναι η ζωή, αλλά μιμείται τη ζωή. Το πιστεύεις;
Το θέατρο παίρνει παραδείγματα από τη ζωή και σ'τα δίνει κάπως αλλιώς. Είναι σα να γίνεται κάτι δίπλα σου που να μην τό'χεις πάρει χαμπάρι και το θέατρο έρχεται να σου το αποκαλύψει.
Κάνεις σχέδια;
Για το μέλλον; Όχι ιδιαίτερα. Αφήνω και εξελίσσονται τα πράγματα. Θα σου πω μια μικρή ιστορία: Πριν από εφτά χρόνια είχε πέσει στα χέρια μου μια ρωσική ταινία με τίτλο ''Δώδεκα''. Έμεινα άναυδος! Είπα: ''Αυτό πρέπει να γίνει θεατρικό στην Ελλάδα και αν θα γίνει, πρέπει να είμαι μέσα''! Μιλάω για τη ρωσική βερσιόν των ''Δώδεκα ενόρκων'' με πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη τον Νικίτα Μιχάλκοφ. Από τότε το ονειρευόμουν και το συζητούσα, αλλά φαινόταν πολυδάπανο σαν παραγωγή με τόσα πολλά πρόσωπα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, είμαι μ' ένα συνάδελφο που δούλευε με την Νικολαΐδη τα Δευτερότριτα. Του το λέω, ''Ρε συ, αυτό θα μπορούσε να γίνει και νομίζω πως πάει και στο θέατρο που είσαστε''. Αυτός ο άνθρωπος μου τηλεφώνησε μετά από λίγο καιρό: ''Θυμάσαι για μια ταινία που μου είχες πει; Η σκηνοθέτιδα που δουλεύουμε, θέλει να το κάνει θεατρικό''. Δεν την ήξερα τη Νικολαΐδη, εκείνη πάλι με είχε δει στο θέατρο. Τη βρήκα στο facebook και της έστειλα κατευθείαν μήνυμα. Της είχαν μείνει τέσσερις ρόλοι. Έτσι, συγκυριακά, ήρθε τώρα και ο ρόλος του Μάρτιν στο ''Fool for love''!
Συγκυριακά σου έρχονται όλα τα πράγματα στη ζωή;
Άμα το ψάξω ίσως καταλήξω εκεί.
Ακόμα δεν τό'χεις ψάξει;
(με έμφαση) Δεν θέλω να το ψάχνω! Δεν μου αρέσουν τα ψαξίματα, γι' αυτό σου είπα ότι αφήνω τα πράγματα να εξελίσσονται. Αν όμως μετά από καιρό μια επιθυμία σου πραγματοποιείται, αυτό κάτι σου δείχνει. Να είναι η δύναμη της θέλησης; Δεν ξέρω...
Ας κλείσουμε δύσκολα αυτή την κουβέντα. Αν εσύ ήσουν εγώ, τι θα έλεγες ότι αποκόμισες από τον Βασίλη Παλαιολόγο;
Πολύ δύσκολα, όντως...Νομίζω, θά'παιρνα πάρα πολλά ωφέλιμα.
Απ' τον άνθρωπο ή απ' τον καλλιτέχνη;
Απ' τον άνθρωπο! Κι απ' τον καλλιτέχνη ίσως.
Κι αν σου την ''πουν'' τώρα για έλλειψη μετριοφροσύνης;
Δεν έχει να κάνει με μετριοφροσύνη. Μπορεί να με γνωρίσει κάποιος καλύτερα μ' αυτή τη συνέντευξη, μπορεί και όχι. Υπάρχουν στιγμές ενός ανθρώπου, που ακόμη και μαζί του να ζεις, δεν τις γνωρίζεις. Πάντα υπάρχουν στοιχεία σου να βγάλεις προς τα έξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου