Του οδοντιάτρου, του υδραυλικού, του θεατρόφιλου και του αποτεφρωτή οστών

Ο πόνος απ' την πρόσφατη εξαγωγή δοντιού με ξύπνησε απ' τις 7. Ανά πέντε ώρες, εδώ και τρεις μέρες, παίρνω αλγκοφρέν και ντεπόν. Φοβάμαι πως ένα διπλανό δόντι που δεν το βλέπω και πολύ καλά, πάει για εξαγωγή κι αυτό, άρα θα χρειαστώ προσθήκη καινούργιου αν δε θέλω να μοιάζω με τον...Γεωργίου που έλεγε τ' αθλητικά. Και δεν είναι ότι θες μόνο ένα σκασμό λεφτά για να φτιάξεις τα δόντια σου, είναι κι όλη αυτή η κακιά φάση που λες να πας να τα βγάλεις όλα να βάλεις ένα μασελάκι να τελειώνεις μια και καλή. Σαν τη μασέλα της γιαγιάς μου που την έβαζε σε ποτηράκι με νερό τα βράδια και που όταν ήμασταν μικροί νομίσαμε ότι θα ζωντάνευε και θα έβγαινε απ' το ποτήρι για να μας...δαγκώσει. Δεν μου έφτανε ο πονόδοντος, μου χάλασε και το καζανάκι και ρίχνω νερά με τους κουβάδες λες και ζω σε κάνα πλυσταριό. Φώναξα υδραυλικό, που μου σύστησε η Αγγελούση. «Δεν θα τ' αλλάξεις», μου είπε ο καλός ο άνθρωπος, «θα έρθω εγώ να του κάνω εγχείρηση».

Αύριο, Τετάρτη, θα πάμε όλο το team από το «Ταγκαλάκι» να δούμε την παράσταση της Κάτιας Δανδουλάκη. Μας τίμησε αυτή η σπουδαία γυναίκα στο δικό μας έργο και δεν μπορούμε να μην πάμε και στη δική της νέα παράσταση που, όπως διαβάζω, αρέσει και πάει πολύ καλά. Αυτές τις μέρες θα κλείσουμε και το δικό μας θέατρο για το νέο έργο που ετοιμάζουμε σαν ομάδα. Αργήσαμε κι επειδή αυτή τη φορά αναζητάμε μεγάλο χώρο, περνάμε δυσκολία, η οποία όμως θα ξεπεραστεί και σύντομα - φαντάζομαι - θα ανακοινώσουμε την καινούργια θεατροποίηση συνέντευξης μου με πρωταγωνίστρια μία δημοφιλή καλλιτέχνιδα. Και πάλι το Τεχνότροπον-Artway στην παραγωγή, ενώ θα σκηνοθετήσει ο Φλέουρας, υπογράφοντας και την πρώτη του σκηνοθεσία. Εγώ μια απ' τα ίδια, υπογράφω το κείμενο και θα κάνω τον εαυτό μου, τον interviewer δηλαδή. Είπαμε, μια καλή ομάδα δεν τη διασπάς για κανένα λόγο, κυρίως όταν περνάνε όλοι όμορφα και παρεΐστικα.

Αυτές τις μέρες, πριν φύγει το '24, έχω και την εκταφή της μητέρας μου. Παραδόξως δεν με φρικάρει το γεγονός. Θέλω να τελειώνουμε με τα νεκροταφεία και τα πήγαινε - έλα στο Σκιστό, που για μένα ήταν πολύ λίγα ομολογουμένως. Ο αδερφός μου μού τηλεφώνησε τις προάλλες: «Ήρθα να πιω ένα καφέ στη μαμά»...«Άντε, πες της θα της τηλεφωνήσω» του απάντησα και ψιλογελάσαμε. Καλά αισθάνομαι, διότι της τό'λεγα της μακαρίτισσας σαν με ρωτούσε αν θα της ανάβουμε το καντήλι. «Μπα, δύσκολο να τραβιέμαι κατά κει, από μένα μην το περιμένεις»...κι εκείνη απαντούσε: «Τουλάχιστον να μου κρατάς θέση όποτε θα πηγαίνεις ν' ακούς τον Νταλάρα»! Τέλος πάντων, τα οστά της μανούλας μου θα αποτεφρωθούν στη Ριτσώνα και μετά θα κάνω ένα ταξίδι στον Βόλο όπου και θα πετάξω την τέφρα της στο παραλιακό εκκλησάκι που της άρεσε να πηγαίνει. Και μόνο τότε θα την αισθανθώ ελεύθερη πια από τα μνημόσυνα των ζωντανών και τις τελευταίες κατοικίες των νεκρών. Ακόμη έχουμε μέρες γι' αυτό...