Πιανίστας, συνθέτης, ηθοποιός, performer: Όλες οι ιδιότητες του καλλιτέχνη Φώτη Λάμαρη που τώρα για πρώτη φορά συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του «alter ego» του, του Φρέντι Μέρκιουρι των θρυλικών Queen, μέσα από μία μοναδική μουσικο-θεατρική παράσταση που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά και που μέχρι αυτή τη στιγμή δεν βρίσκεις θέση ούτε για δείγμα...Τη χαλαρή κουβέντα που θα διαβάσετε την κάναμε ένα μεσημέρι με τον Λάμαρη σε beach bar της Σίφνου, συμμετέχοντας αμφότεροι στο αυγουστιάτικο πολιτιστικό φεστιβάλ του νησιού (εκείνος με την παράσταση για τον Φρέντι Μέρκιουρι, εγώ με την προβολή του ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ Νταντωνάκη), υπό την αιγίδα του κοινού μας φίλου, ηθοποιού και σκηνοθέτη Μάνου Καρατζογιάννη.
Θα σας φανεί αστείο, αλλά όλο ξεκίνησε από ένα χωρισμό. Είπα να αλλάξω κάτι πάνω μου...Να πειράξω το μαλλί, να αφήσω μουστάκι; Κάποια στιγμή, με κάλεσαν σε παράσταση να κάνω ένα cabaret show κι εκεί, επειδή ακριβώς είχα το μουστάκι, αποφάσισα ότι θα έβαζα μέσα κι έναν Φρέντι Μέρκιουρι που τον αγαπώ. Τελειώνοντας, με πιάνει ο ιδιοκτήτης και μου λέει: «Πάρε τώρα το μικρόφωνο και πες ακόμη ένα Φρέντι Μέρκιουρι». Ανέβηκα στο μπαρ, είχε κόσμο από κάτω, όπου ο ιδιοκτήτης, τον οποίο εκεί γνώρισα, μου είπε: «Κάτι πρέπει να κάνεις μ' όλο αυτό».
Τι ήταν αυτό το «κάτι»;
Έλα ντε, ούτε κι εγώ ήξερα. Πάντα θαύμαζα αυτόν τον καλλιτέχνη, με ιντρίγκαρε και τον θεωρούσα ανέκαθεν ευφυέστατο και πολυτάλαντο.
Είχατε σχέση με τη ροκ μουσική ή μόνο με τους Queen και τον Φρέντι Μέρκιουρι;
Δεν είχα καθόλου σχέση. Ίσως μόνο τα χρόνια που ήμουν φοιτητής μουσικολογίας και έπαιζα ροκ ως πληκτράς. Κάναμε ολοήμερα μαθήματα με τη δασκάλα μου στο πιάνο και αυτή με μύησε στους Queen. Ήταν ένα επιμέρους μάθημα με τη Χαρά Φωτοπούλου - γι' αυτήν μιλάω. Κι εκεί που ήμουν μόνο του Σοπέν, του Μότσαρτ και του Μπετόβεν, μου έβαλε ένα απόγευμα κι ακούσαμε το «Bohemian Rhapsody» των Queen! Πω, πω, τι ήταν αυτό;
Μιλήστε μου λίγο για τις σπουδές σας.
Τελείωσα μουσικολογία, πήρα το δίπλωμα μου στο πιάνο και τελείωσα επίσης τη δραματική σχολή Ιάκωβου Καμπανέλλη - Αγία Βαρβάρα. Ήταν κάτι που άργησα να συνειδητοποιήσω ότι το ήθελα, έχοντας μεγαλώσει. Σήμερα είμαι 32 ετών.
Φαντάζομαι ότι θα έπεσε πολλή μελέτη για τον Μέρκιουρι.
Μα δεν γινόταν να μείνω μόνο στα μεγάλα hits ή κάτι τέτοιο. Δεν ήθελα να κάνω ένα μνημόσυνο στον Φρέντι, αλλά να μπω όσο πιο πολύ γινόταν στον ψυχισμό του. Άρχισα να βλέπω συνεντεύξεις του, πολλά ντοκιμαντέρ και, βέβαια, τη βιογραφική του ταινία - αυτήν την είδα πολλές φορές. Έτσι άρχισα να γράφω τα κείμενα με προοπτική όχι μόνο τον Φρέντι, αλλά τα θέματα που θίγει και που απασχολούν τον κάθε άνθρωπο. Σ' αυτά συμπεριλαμβάνεται και η μοναξιά του, η ερημιά του...Θεωρείτε ποιητικό το κείμενο που προέκυψε; Την είδατε εσείς την παράσταση.
Θα έλεγα πως έχει αρκετά ποιητικά στοιχεία. Δεν κάνατε μία βιογραφία για να μάθει ο κόσμος ποιος ήταν ο Φρέντι Μέρκιουρι.
Ισχύει. Δεν ήθελα και δε βγήκε μία «στεγνή» βιογραφία.
Αλλάζοντας ρούχα επί σκηνής - στην ουσία αλλάζοντας φύλο - είχατε την αίσθηση πως κάνετε μία παράσταση «spiritual activism»;
Στην πρώτη σκηνή που έφτιαξα, αναφέρθηκα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα του καλλιτέχνη, «living on my own». Οραματίστηκα κατευθείαν πως θα έρχεται από ένα πάρτι, όπως στο «I want to break free», πριν επέλθει η αποκαθήλωση. Βασίστηκα στην αποδόμηση του queer στοιχείου ώστε ο καλλιτέχνης να μένει γυμνός ψυχή τε και σώματι και τελικά να συντρίβεται. Θυμηθείτε το κλιπ του «I want to break free» που τον κράξανε στην Αμερική. Τον βλέπεις με μουστάκι και τακούνια, ένα «act» από μόνο του. Εκεί θα πετάξεις ό,τι πρέπει να πετάξεις.
Η πρώτη νύξη έγινε τον Δεκέμβρη, πριν ένα χρόνο, και για ένα μήνα μπήκα στη διαδικασία της γραφής. Η πρώτη παράσταση δόθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο. Ήθελα να το κάνω μ' έναν κιθαρίστα μόνο και βρήκα τον Αλέξανδρο Πουλιάση που δεν τον ήξερα και βρεθήκαμε στο πλαίσιο της δουλειάς. Ήταν εκεί με το καλημέρα, υποστηρικτής και συνένοχος. Βγήκαμε, θυμάμαι, για μια μπίρα και άρχισε να μου προτείνει διάφορες ιδέες ενθουσιασμένος. Ευτυχές γεγονός θα έλεγα!
Στον Πειραιά κάνατε έναρξη, αν τα λέω σωστά. Πως ήταν η εμπειρία;
Το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά κουβαλάει ένα πρεστίζ και προσέρχονται συνήθως άνθρωποι κοντά στην ηλικία των φαν του Φρέντι Μέρκιουρι. Συγκινούμουν να βλέπω ανθρώπους άνω των 50 ετών να ξέρουν όλα τα τραγούδια και να τα τραγουδάνε. Δεν το περίμενα και χαρήκαμε πάρα πολύ.
Δεν είδατε δηλαδή νεότερους ανθρώπους να έχουν επαφή μ' αυτό το υλικό;
Πιο δύσκολα.
Για ποιο λόγο πιστεύετε;
Βασικά μπορεί να μη βόλεψε και ο Πειραιάς. Οι νέοι θα προτιμήσουν το κέντρο της Αθήνας, είναι μία αλήθεια αυτό. Νομίζω πως ο Φρέντι αφορά τους πάντες και ειδικά αυτούς που θα τον ανακαλύψουν ή και αυτούς που τον ανακάλυψαν μετά την ταινία. Παίξαμε στην πλατεία ενός χωριού της Σίφνου το καλοκαίρι και έρχονταν νέα παιδιά: «Ήσασταν καλύτερος απ' αυτόν στην ταινία» κι εγώ απαντούσα: «Εντάξει, παιδιά, σας ευχαριστώ, αλλά μην το παρακάνουμε» (γέλια).
Μελετήσατε και την υπόλοιπη σκηνή της εποχής;
Είδα το ντουέτο του Φρέντι με τον Ντέιβιντ Μπόουι στο «Under pressure». Περισσότερο δηλαδή μελέτησα πράγματα που συνδέονταν μαζί του και όχι γενικώς και αορίστως.
Θα στήνατε με full band την παράσταση;
Εγώ βασικά δεν ήθελα να υπάρχει ο ήχος «κονσέρβα» από πίσω. Έβλεπα ότι θα μπορούσαμε να παρουσιάσουμε την παράσταση και σε μουσική σκηνή, αλλά και σ' ένα μικρό θέατρο. Πρέπει να πω ότι μετά το φουαγέ του Δημοτικού Θέατρου στον Πειραιά, μου έκανε μια πρόταση ο Σταύρος Λίτινας και παίξαμε στο «Arroyo». Δώσαμε μία παράσταση που πήγε καλά.
Το λέτε με συστολή από σεμνότητα;
(γελάει) Ήταν ωραία...
Σας είδαμε να συνοδεύετε και την Ελένη Κοκκίδου στο πιάνο, στην παράσταση για τη Φλέρυ Νταντωνάκη.
Τότε που έγραφα για τον Φρέντι, είχα την τιμή να με προσεγγίσει μετά από κάμποσα χρόνια γνωριμίας μας, ο Μάνος Καρατζογιάννης: «Είσαι ο μοναδικός πιανίστας και χατζιδακικός που μπορεί να συνοδεύσει την Κοκκίδου σ' αυτό που κάνει». Σκεφτόμουν το μεταφυσικό του πράγματος, ξέρετε, Φρέντι - Φλέρυ, οπότε απάντησα του Μάνου: «Πάμε να το κάνουμε».
Και κάποιες άλλες δουλειές σας;
Μέσω της άλλης ιδιότητας μου λόγω σπουδών, της σύνθεσης μουσικής για παραστατικές τέχνες, συνεργάστηκα με την Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Έγραψα τη μουσική για μία παράσταση για την Αϊτή, αφού, όπως θα ξέρετε, οι Αϊτινοί ήταν οι πρώτοι που βοήθησαν τους Έλληνες κατά την Ελληνική Επανάσταση. Πέρσι ενορχήστρωσα μία όπερα βασισμένη στις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ, έκανα όμως και μιούζικαλ που το αγαπώ πολύ σαν είδος. Μουσική, θέατρο, συνειδητοποίησα ότι όλα μπορούν να συνυπάρξουν.
Αν σας ρωτούσα ποιο είναι τελικά το ζητούμενο σας από την τέχνη;
Να νιώθω ελεύθερος μέσα σ' αυτό το πράγμα και πάνω απ' όλα να καταφέρω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος μέσα απ' όλη αυτή την ενασχόληση. Να καταπιάνομαι με πτυχές του εαυτού μου που δεν είχα ανακαλύψει, όπως το να γράφω και να παίζω σ' ένα δικό μου έργο ή να συνοδεύω ως μουσικός κάποιον συνάδελφο. Σκεφτείτε ότι τραγούδησα μέχρι και τα «Χριστούγεννα» του Φοίβου, του γνωστού, για τις ανάγκες ενός μιούζικαλ. Το έκανα και ήταν ωραία εμπειρία, πέρασα πολύ καλά.
Ζείτε από την τέχνη σας;
Αυτό κάνω, έτσι ζω και επιδιώκω τον βιοπορισμό μου. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ να κάνω και κάτι άλλο άσχετο παράλληλα. Το θέατρο ήρθε όταν, όντας τρομερά ντροπαλός, ήθελα να τελειοποιήσω ή, σωστότερα, να φανερώσω τον τρόπο της έκφρασης μου. Έτσι, μία πτυχή μου απ' αυτές που ανακάλυψα ήταν η ανοιχτωσιά, το να αλληλεπιδρώ με άλλους ανθρώπους.
Και γίνατε όντως καλύτερος άνθρωπος;
Σίγουρα. Επηρεάζεσαι...Θέλω να ζω το σήμερα και αποφεύγω μακρόχρονα σχέδια και όνειρα. Δεν θέλω να δημιουργώ προσδοκίες στον εαυτό μου και μετά να λέω: «Αχ, δεν έγινε αυτό».
Δεν είναι άσχημο, όμως, να τρέφεται κανείς με τα όνειρα του αύριο.
Προτιμώ να ζω με το ρίσκο του σήμερα και ίσως σ' αυτό να «ταιριάξαμε» με τον Φρέντι εκτός από το ζώδιο, που είμαστε και οι δύο Παρθένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου