Της ταιριάζει της Λένας Πλάτωνος η αγγλική λέξη comeback! Ήταν η πρώτη άλλωστε που έφερε τα εκ της δύσης συνθεσάιζερ, επιχειρώντας επιτυχώς ένα πραγματικό σαμποτάζ στην ελληνική μουσική. Ήταν αυτή που ο Μάνος Χατζιδάκις εκτιμούσε και τιμούσε ιδιαιτέρως, από το να την παρουσιάζει ως συνέχεια του μέχρι να εκδίδει τις πιο προσωπικές πειραματικές δουλειές της στον Σείριο του. Στα επόμενα χρόνια πολλά έγιναν στην τέχνη της και τη ζωή της. Ο ποιητής Γιώργος Χρονάς βρέθηκε στο δρόμο της και ως Συλλέκτης, αλλά και πλέον ως Πωλητής Ιδανικών Στιγμών, ανέλαβε την έκδοση του δίσκου της. Νιώθω την ανάγκη μέσα απ’ τον πρόλογο αυτής της συνέντευξης να ευχαριστήσω προσωπικά και τους δυο τους. Γι’ αυτό το κατάφωτο διαμάντι που ανασύρθηκε κυριολεκτικά από την πιο βαθιά και μαύρη άβυσσο για να φωτίσει μαζί και τις ζωές όλων μας. Με την ηλεκτρονική ηχητική όψη του, τους προσωπικούς, μα και τόσο άμεσους στίχους του και την ερμηνεία της ίδιας της δημιουργού του! Όταν η Λένα Πλάτωνος λέει ό, τι τη ρώτησε ο θεός που πάει, ενώ ήξερε, δε χωράει καμία αμφιβολία: η Λένα Πλάτωνος είναι εδώ, πάλι κοντά μας! Μου δίνετε κουράγιο να συνεχίσω! Και θα συνεχίσω! Είπε στον Ιανό στις 18 του περασμένου Μάρτη και το χειροκρότημα αγάπης του κοινού διήρκησε δύο ολόκληρα λεπτά – το χρονομέτρησα! Κυρίες και κύριοι, από το νέο διαμέρισμα της στον Χολαργό και με την πολύτιμη παρουσία του Γιώργου Χρονά, η σπουδαιότερη Ελληνίδα συνθέτρια, η Λένα Πλάτωνος, μας κερνάει τσάι μέντας και ανοίγει την ψυχή της στο δίφωνο (και στο blog Άσματα και Μιάσματα).
Του Αντώνη Μποσκοΐτη
(Η Λένα Πλάτωνος ως παιδί- θαύμα στα τέλη της δεκαετίας του 1950)
Ακριβώς μια εβδομάδα πριν στην παρουσίαση του cd σας, ο Ιανός δε γέμισε περιέργως από ανθρώπους της γενιάς σας, αλλά από παιδιά 17 και 18 ετών. Πως σας φάνηκε όλο αυτό;
Λένα Πλάτωνος: Έχω παρατηρήσει και μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση πως ο μέσος όρος των ανθρώπων που με ακούνε αυτή τη στιγμή είναι των 28, το πολύ των 29 ετών!
Έχει να κάνει αυτό, λέτε, με το ό, τι βγάλατε έναν αμιγώς ηλεκτρονικό σύγχρονο δίσκο ή πρόκειται για νέους ανθρώπους που εκτιμούν συνολικά το έργο σας;
Λ. Π.: Ας πούμε σαν κληρονομιά, τα παιδιά αυτά με γνώρισαν απ’ τους πατεράδες τους και τις μανάδες τους.
Γιώργος Χρονάς: Είμαι βέβαιος ό, τι αυτό που εκτιμάνε στη Λένα είναι μόνο η τέχνη της. Μετά έρχεται το πρόσωπο της κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Η Λένα είναι ένα πρόσωπο χωρίς προβολή, δεν κυκλοφορεί έξω, σε πρεμιέρες, σε θέατρα, δε βγαίνει στις τηλεοράσεις. Ακόμη κι αυτοί που λένε ό, τι η Λένα Πλάτωνος είναι η Λιλιπούπολη νομίζω πως δεν τη γνωρίζουν πραγματικά.
Εκτός και αν δεχτούμε ό, τι ολόκληρη η Λιλιπούπολη συνοψίζεται σε ένα μόνο τραγούδι, τη Ρόζα – Ροζαλία!
Λ. Π.: Πράγματι, το αφιερωμένο στον Μάνο Χατζιδάκι τραγούδι. Όταν το έγραψα, του τηλεφώνησα και του είπα: ακούστε ένα τραγούδι, το’ χω γράψει για εσάς! Κι ήμουν πολύ ερωτευμένη τότε! Ένα τραγούδι έρωτα που το αφιέρωσα στον Μάνο!
Πως φτάσαμε, κύριε Χρονά, στο να εκδοθεί το cd αυτό από την Οδό Πανός σας; Συνεργαζόσασταν καιρό πριν;
Γ. Χ.: Συνεργαζόμασταν, αλλά όχι με σκοπό να γίνω ο παραγωγός του δίσκου της. Αν και κάνουμε παρέα από το 2004, διάβασα ξαφνικά μια είδηση σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Δημήτρη Ρηγόπουλο της Καθημερινής ό, τι η Λένα Πλάτωνος ετοιμάζει καινούργιο δίσκο. Της πρότεινα, λοιπόν, να είμαι εγώ ο παραγωγός αυτού του δίσκου.
Είχε προηγηθεί βέβαια το αφιέρωμα που της κάνατε στο τεύχος 125 της Οδού Πανός και ένα βιβλίο με συγκεντρωμένα τα ποιήματα της.
Γ. Χ.: Ακριβώς. Και η παρουσίαση που της έκανα από το ραδιόφωνο. Είχαν έρθει εδώ ο Πέτρος ο Μπιρμπίλης από το Βήμα και ο Γιώργος Καρουζάκης από τη Lifo προτού κυκλοφορήσει ο δίσκος και τους είχε μιλήσει η Λένα.
Λ. Π.: Το 2008 πάω στην παρουσίαση του βιβλίου της Καίτης Μαυρομμάτη, στην οποία έπαιρνε μέρος και ο Γιώργος. Σα να ήξερε ό, τι εγώ τελειώνω το δίσκο μου, με πλησίασε και μου είπε στα γρήγορα και με πολύ έντονο συναισθηματισμό: Λένα, πρόσεξε, τη δουλειά σου τη θέλω εγώ! Είπα τότε μέσα μου: Να, ένας άνθρωπος που θέλει τη δουλειά μου, ο Γιώργος ο Χρονάς που με τόσο πάθος έρχεται και μου τη ζητάει λες και περιμένει το παιδί του! Όπως και έγινε!
Ποιες ήταν οι επαφές σας με τις δισκογραφικές εταιρείες όλα αυτά τα χρόνια;
Λ. Π.: Ετοίμαζα ένα άλλο έργο, αρκετά καλό, τις Ερωτογραφίες με ερμηνεύτρια την Τατιάνα Ζωγράφου και ενορχηστρωτή τον Θόδωρο Κοτεπάνο. Είχα γυρίσει δέκα εταιρείες, είχα φτάσει στο σημείο να γράψω γράμματα σε τράπεζες για χορηγία και δε σάλευε τίποτα! Τα νερά ήταν τελείως ακίνητα! Έπεσα στο κρεβάτι με βαθιά μελαγχολία, τόσο πολύ με πείραξε το γεγονός αυτό, σε συνάρτηση με το θάνατο της μητέρας μου που συνέβη παράλληλα.
Στον καθένα θα συνέβαινε νομίζω…
Λ. Π.: Να σας πω μόνο ό, τι από μία μικρή εταιρεία, την οποία διευθύνουν δύο Ζυγοί, είχαν έρθει στο σπίτι μου και μου είπανε: σε ευχαριστούμε που υπάρχεις! Και καθίσανε εδώ πέντε ολόκληρες ώρες! Μία ώρα πριν φύγουν, είχα διαλυθεί από το ψέμα και τις δικολαβίες, τους είπα να με συγχωρέσουν και πήγα και ξάπλωσα! Δίσκος, βέβαια, δεν έγινε ποτέ κι αυτή ήταν η τελευταία εταιρεία που ήρθα σ’ επαφή.
Είπατε, κύριε Χρονά, ότι κάνετε παρέα από το 2004. Δε γνωριζόσασταν πρωτύτερα από τον κύκλο του Χατζιδάκι;
Γ. Χ.: Ε, βέβαια! Γνώριζα τη Λένα από το 1970, όταν έπαιζε πιάνο στη Λήδρα. Μία καλλονή! Όπως ακριβώς την περιγράφω στο Μονόπρακτο Σεβάς Χανούμ, στο κομμάτι Η Λένα Πλάτωνος αγαπάει την Πεταλούδα Μπρένθις!
Ήταν τότε, κυρία Πλάτωνος, που είχατε επιστρέψει από τη Βιέννη, όπου ήρθατε σε επαφή με το κίνημα των χίπις. Μιλήστε μου για κείνη την περίοδο…
Λ. Π.: Οι Jethro Tull! Είχα πάει μόνη μου σε μία συναυλία τους, όπου έπαιξαν το Aqualunq, πριν βγει ακόμη ο δίσκος, το ΄70- ΄71 μιλάμε! Τότε αποφάσισα ό, τι αυτό που μου αρέσει στη ζωή μου είναι να κάνω τραγούδια σαν κι αυτά, να τα παίζω μπροστά σε κόσμο και να’ χω την επαφή αυτή του δημιουργού με τον κόσμο κι όχι του εκτελεστή, δεδομένου ότι είχα πάει στην πανέμορφη Βιέννη για εκτελέστρια. Είχα κλάψει πάρα πολύ σ’ αυτή τη συναυλία και γύρισα σπίτι μαγεμένη, καθώς είχα δει να συνδυάζονται τα χρυσοποίκιλτα με τα ξεσκισμένα ρούχα των παιδιών των λουλουδιών, το αντικατεστημένο που το έζησα πολύ έντονα. Έπιασα λοιπόν έναν φίλο μου και του είπα Απόστολε, αυτό που είδα απόψε μου φαίνεται πως θα είναι καθοριστικό για τη ζωή μου! Οι Jethro Tull, λοιπόν, ήταν για μένα όλα αυτά τα χρόνια, η βραδιά εκείνη, παρ’ όλο που το συγκρότημα που λάτρεψα ήταν ένα άλλο, οι Led Zeppelin.
Αναμενόμενο! Οι Led Zeppelin, αν και blues- rock συγκρότημα, χρησιμοποιούσαν συχνά συνθεσάιζερ στα τραγούδια τους! Μάλιστα, τώρα που το σκέφτομαι, η Γαλάζια κιθάρα από το Σαμποτάζ θυμίζει πολύ το Going to California!
Λ. Π.: Ναι, είσαι ο πρώτος που το επισημαίνεις! Οι Led Zeppelin ξεχώριζαν κυρίως για το mellotron με τον φοβερό John Paul Jones! Διέκοψα λοιπόν τις σπουδές μου κι ήρθα στην Ελλάδα με σκοπό να ξαναφύγω αργότερα. Είχα αρχίσει ήδη να φτιάχνω δικά μου τραγούδια…
Σαν εκείνο το αγγλικό που μου τραγουδήσατε τις προάλλες;
Λ. Π.: Ναι, το The blind guy waiting on the corner, το πρώτο μου τραγούδι! Σε μια παρέα συνάντησα τότε τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Έχοντας ανάγκη από χρήματα, αποδέχθηκα την πρόταση του να δουλέψω κοντά του ως πιανίστα. Πιέστηκα τρομερά τότε, εξαντλητικές πρόβες.
Με τη Λερναία Ύδρα του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη, πως μπλέξατε;
Λ. Π.: Τι καλό παιδί ο Ηρακλής, μια ψυχούλα! Η Σοφία Γιαννάτου, αδερφή της Σαβίνας, η οποία τώρα είναι σπουδαία συγγραφέας, τότε ήταν οδοντογιατρός και συμφοιτήτρια του Ηρακλή. Είπαν, λοιπόν, να κάνουν κάτι μαζί. Για την ακρίβεια, ο Ηρακλής που έφτιαχνε το συγκρότημα, της ζήτησε να τραγουδήσει και να παίξει μπόνγκος. Από κει γνώρισα κι εγώ τον Ηρακλή και γούσταρα από μόνη μου να μπω στο σχήμα του, σε μια περίοδο που ετοίμαζα κι εγώ τα δικά μου κομμάτια. Δεν ήταν όμως εύκολα χρόνια για μένα προσωπικά. Είχα δεσμό με ένα παιδί που δεν ήταν καλά…Δε ζει πλέον το παιδί αυτό. Αυτοκτόνησε ο Βασίλης, ένας πολύ ευαίσθητος και ταλαντούχος μουσικός.
Μακρυμάλλης, να υποθέσω;
Λ. Π.: Μακρυμάλλης! Ένας θεός, ξανθός με γαλανά μάτια! Τον σκέφτομαι τώρα με αγάπη…Τότε ήταν, λοιπόν, που άφησα τον Ηρακλή και πήγα στη Λήδρα με τον Μαρκόπουλο. Έπαθα το πρώτο νευρικό breakdown μου με όλη αυτή την πίεση συν το χαμό του Βασίλη. Με παρέλαβε η Ντόρα Μπακοπούλου, με την οποία ήμασταν πολύ φίλες και πήγα κι έμεινα σπίτι της για λίγες μέρες. Θυμάμαι, το’ χε μάθει τότε κι έτρεξε πολύ ο Σαββόπουλος, με τον οποίο επίσης έκανα παρέα. Εποχή Βρώμικου ψωμιού, χούντα, ΄72 - ΄73, με τη Στέλλα τη Γαδέδη.
Μαζί με τη Στέλλα Γαδέδη δεν είχατε πάει και σε κείνο το κονσέρτο του Σταύρου Ξαρχάκου με τη Φλέρυ Νταντωνάκη στο θέατρο Κοτοπούλη;
Λ. Π.: Ναι, ήμασταν μαζί εκεί. Στη Φλέρυ! Με τη Στέλλα όμως γνωριζόμασταν από 18 χρονών παιδιά, όταν πήγαμε για μουσικολογικά σεμινάρια στο Βέλγιο.
Την παρακολουθούσατε από κοντά όλη αυτή τη νεοσύστατη τότε ελληνική ροκ σκηνή;
Λ. Π.: Βέβαια! Ειδικά τον Σαββόπουλο με το Βρώμικο ψωμί του, το TOP! Αλλά και τους Poll, τους Νοστράδαμος, τη Μαρίζα με τα Μπουρμπούλια στο Ροντέο και τον καταπληκτικό Εξαδάχτυλο που’ χα δει στο Κύτταρο! Εκεί είχα δει και τον Ψαριανό πριν συνεργαστεί με τον Χατζιδάκι. Μου άρεσε πάρα πολύ με τα μαλλάκια αφέλειες μπροστά και το στυλ James Taylor που είχε! Οι Socrates, επίσης, που πάντα ήταν ένα βήμα πίσω από τον Σαββόπουλο.
Πως θυμόσαστε, κύριε Χρονά, τη Λένα Πλάτωνος μέσα στον κόσμο αυτό που περιγράφει αυτή τη στιγμή;
Γ. Χ.: Απλώς θυμάμαι μια συνομιλία που είχα κάποια στιγμή με μία νεράιδα!
Λ. Π.: Ναι, μια νεράιδα λες, αλλά κι εσύ ήσουν ένας πανέμορφος νεαρός!
Γ. Χ.: Δε θυμάμαι καθόλου τον εαυτό μου. Ποτέ δεν του έδωσα σημασία…Πήγαινα, λοιπόν, κάθε βράδυ στη Λήδρα και την έβλεπα. Το λευκό της δέρμα, τα πόδια της, τόσο όμορφη που ήτανε! Ένα ποιητικό πρόσωπο…
Λ. Π.: Για τον ποιητή!
Γ. Χ.: Την παρακολουθούσα όλα τα επόμενα χρόνια, Τρίτο Πρόγραμμα, οι μοναδικές δουλειές της, έφτιαξα μέσα μου τον μύθο της! Ώσπου πρόσφατα, το 2004, η Τατιάνα Ζωγράφου με οδήγησε στο σπίτι της. Τη συνάντησα με το νυχτικό της στο κρεβάτι της και, ποιητική αδεία, την έβαλα να συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Άλλη όμως ήταν η κρίση των μελών της Ολυμπιακής Επιτροπής και άλλη η δικιά μου. Εκείνη η συνέντευξη της στην Οδό Πανός έκανε πάταγο, τότε δήλωσε και ο Γιάννης ο Παλαμίδας την περιμένω να μιλήσει! Τυχαίο που συνεργάζονται τώρα μετά από 17 ολόκληρα χρόνια;
Και που μοιάζει σα να μην έχει αλλάξει τίποτα!
Λ. Π.: Πράγματι, παιδιά, η συνεργασία με τον Γιάννη είναι σα να μην πέρασαν όχι 17 χρόνια, ούτε 7, μοιάζει σα να μην πέρασε μια μέρα!
Αυτό ακριβώς έγραψα κι εγώ στην κριτική του cd σας! Ξέρετε, κυρία Πλάτωνος, πόσους ανθρώπους συνάντησα στην παρουσίαση στον Ιανό και μου έλεγαν ήρθαμε για να δούμε από κοντά πως είναι, με τι μοιάζει η γυναίκα αυτή;
Γ. Χ.: Με πλησίασε ένας σοβαρός νεαρός στον Ιανό και με ρώτησε: μπορώ να φιλήσω τη Λένα Πλάτωνος; Μόνο στο μέτωπο του απάντησα. Διότι, ξέρετε, κάποιος που δεν τη γνώριζε κάποτε πήγε και τη φίλησε στο στόμα!
Λ.Π.: Εγώ στο’ χω πει αυτό! (γέλια)
Όταν έγινε το άλμπουμ Το ΄62 του Μάνου Χατζιδάκι, ο ίδιος ο Χατζιδάκις είχε επιλέξει το υλικό που θα διασκευάζατε;
Λ.Π.: Όχι, το επιλέξαμε με τον Πατσιφά. Ο Χατζιδάκις όταν το άκουσε είπε κανείς δεν έχει κατανοήσει τον αρμονικό μου πλούτο, όπως εσύ!
Αν σας ρωτούσα ποιο έργο σας αγαπάτε περισσότερο και γιατί, τι θα μου απαντούσατε;
Λ. Π.: Τις Μάσκες Ηλίου. Γιατί μέσω αυτού του έργου, αποσχίστηκα από πατέρα μου, από Χατζιδάκι και από Πατσιφά και σήκωσα το δικό μου μπαϊράκι. Ένιωσα ό, τι μείναμε μόνες στον κόσμο εγώ κι αυτές και κάναμε παρέα!
Γ. Χ.: Τους πατέρες της, δηλαδή. Το είπε και ο Στίβενσον πρέπει να σκοτώσεις τον πατέρα σου για να υπάρξεις! Επανάσταση και μοναξιά! Άσχετα με το ό, τι στα πενήντα σου θα είσαι ίδιος ο πατέρας σου! Αυτό το είπε ο Φρόιντ!
Πότε πειραματιστήκατε πρώτη φορά με τα συνθεσάιζερ, κυρία Πλάτωνος; Είχατε κάποια μουσική αναφορά από το εξωτερικό και πάλι;
Λ. Π.: Το 1980. Μου είχε αρέσει πολύ ο Jean- Michel Jarre με το Oxygen, ακόμη πιο πολύ ο Mike Oldfield! Άκουγα πάρα πολύ επίσης τους Γερμανούς Tangerine Dream, τους Kraftwerk! Τι υπέροχοι που ήταν!
Με αφορμή την έκδοση των Ημερολόγιων, από παντού ακούγεται η επιστροφή της μεγαλύτερης συνθέτριας κλπ. Τι λέτε εσείς γι’ αυτό;
Λ. Π.: Με αγχώνει και με χαροποιεί παράλληλα. Μου δημιουργεί ένα αμφίσημο συναίσθημα.
Να υποθέσω ό, τι συνεχίζετε να γράφετε Ημερολόγια της ζωής σας; Τι άλλο κάνετε αυτόν τον καιρό, κυρία Πλάτωνος;
Λ. Π.: Ναι, ημερολόγια συνεχίζω να γράφω. Ποιήματα μόνο δεν έχω γράψει πολλά... Αυτή τη στιγμή με τον Στέργιο Τσιρλιάγκο που συνυπόγραψε την ενορχήστρωση του δίσκου μου, δουλεύουμε το υλικό της συναυλίας του Ηρωδείου. Στις 5 Μαΐου, πάντως, στο θέατρο Δίπυλον θα δοθεί η πρεμιέρα του έργου Εσείς πως ζείτε; Καλά ή καλύτερα; του Δημήτρη Κουρούμπαλη, στο οποίο έχω γράψει τη μουσική!
Τι ακριβώς θα ακούσουμε στο Ηρώδειο;
Λ. Π.: Υλικό από τους δίσκους μου Μάσκες Ηλίου, Λεπιδόπτερα, Γκάλοπ, Μη μου τους Κύκλους τάρατε και, βέβαια, τα Ημερολόγια! Θα τραγουδήσουν και θα είναι μαζί μου φίλοι αγαπημένοι, όπως ο Κ. Βήτα, ο Βασιλικός, η Έλλη Πασπαλά, η Βικτώρια και η Μάρθα Φριντζήλα!
Πως προέκυψε το πάντρεμα με τη Φριντζήλα;
Λ. Π.: Μ’ αρέσει η Φριντζήλα κι είναι και πολύ θεατρίνα. Πιστεύω ότι και τα δικά μου τραγούδια είναι θεατρικά. Εγώ της τηλεφώνησα και δέχτηκε με πολύ μεγάλη χαρά. Θα είναι επίσης, όπως σας είπα, ο Βασιλικός των Raining Pleasure, ο οποίος θα ερμηνεύσει δύο τραγούδια, ένα στα αγγλικά και ένα στα ελληνικά. Το αγγλικό λέγεται The Butterflies, έγραψα εγώ τη μουσική κι εκείνος τους στίχους. Προπομπός ενός επικείμενου κοινού δίσκου μας.
Μιλήστε μου λίγο για τον Στέργιο Τσιρλιάγκο.
Λ. Π.: Ο Στέργιος δεν κάνει τίποτα επιτηδευμένα. Λειτουργεί αβίαστα. Αυτό φανερώνει όλη η συμμετοχή του στο δίσκο, εκτός από το ηχογραφικό μέρος! Σκεφτείτε ό,τι μιλάει στον πληθυντικό! Έχουμε εξαιρετική σχέση και τώρα που δουλεύουμε για τη συναυλία του Ηρωδείου.
(Στη συζήτηση παρενέβη και η Βικτώρια, η Ρωσίδα που περιποιείται τον τελευταίο καιρό τη Λένα Πλάτωνος). Μια κι έχουμε εδώ τη Βικτώρια, ας μας πει κι εκείνη δυο λόγια για την τραγουδιστική συμμετοχή της στο άλμπουμ...
Γ. Χ.: Είναι άλλη γλώσσα, σα να ξεκουράζει μέσα σ’ όλο το δίσκο. Ένα τραγούδι στυλ Ντιρλαντά, αν θέλουμε σύνδεση με τα καθ’ ημάς!
Βικτώρια: Είναι ένα τραγούδι γι’ αντρική φωνή. Εγώ όποτε βρίσκομαι σε κέφι ή νοσταλγία και κάνω δουλειές, κάτι τραγουδάω. Έτυχε λοιπόν να τραγουδήσω αυτό το κομμάτι. Μια μέρα μου λέει η Λένα τι όμορφο αυτό το τραγούδι, για ξαναπές το! Δεν το ξέρω ολόκληρο της απαντάω. Ε, βρες το μου ξαναλέει. Έψαχνα μισό χρόνο. Τελικά όχι μόνο με έβαλε στο δίσκο, αλλά θα το τραγουδήσω και στο Ηρώδειο. Με αυτό το κομμάτι επίσης η Λένα ξαναμπήκε στη διαδικασία να παίξει πιάνο. Αφού σου αρέσει της έλεγα βγάλε μου τις νότες.
Λ. Π.: Με ανάγκασε να την ακομπανιάρω κι έτσι σιγά – σιγά άγγιξα ξανά τα πλήκτρα του πιάνου, που το είχα παρατήσει.
Δεν είναι πολύ ωραίο που περιβάλλεστε από ανθρώπους που σας αγαπούν;
Λ. Π.: Υπάρχουνε και άλλοι άνθρωποι που δε μιλάνε πολύ καλά για μένα, το ξέρω δηλαδή. Είμαι πολύ τυχερή, αλλά δεν παραβλέπω και τους άλλους τους λίγους.
Θα ήθελα πριν κλείσουμε να έχω δυο λόγια του ενός για τον άλλο!
Γ. Χ.: Εγώ να κάνω δισκογραφική εταιρεία; Η Λένα μου το επέτρεψε, αλλά κι εγώ επέτρεψα στη Λένα να προστατευθεί από πράγματα που την είχαν κουράσει. Πήρα λοιπόν το σταυρό στον ώμο με ό, τι σημαίνει αυτό, εφοριακώς, καλλιτεχνικώς, ανθρωπίνως, να πηγαίνω πίσω τη δική μου δουλειά και να συνεχίζω τη μοναχική πορεία μου. Τίποτα δεν πάει χαμένο, όμως! Ζούμε με την αγάπη και την καθαρή ψυχή! Κι αν έρθουν και λεφτά, καλώς να’ ρθούν. Αν δεν έρθουν, πάλι θα ζήσουμε! Μόνο με αγάπη! Όλα τα άλλα είναι αποτελέσματα της αγάπης!
Λ. Π.: Εσύ, Γιώργο, είσαι ένας πολύ σπουδαίος, σπουδαιότατος άνθρωπος! Μία μονάδα! Τελείωσε! Για μένα ο Γιώργος Χρονάς εκείνη τη δύσκολη περίοδο που ήρθε στη ζωή μου ήταν ο Άγιος Γεώργιος κι ας ακουστεί αυτό όπως θέλει!
* οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι του Xavier Hallauer, από το προσωπικό αρχείο της Λένας Πλάτωνος και από το διαδίκτυο
