ΟΙ ΑΠΑΛΕΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΑΝΕ ΠΕΡΙΠΑΤΟ...

Σήμερα πέθανε ένας φίλος μου...

ετών 40...

ανακοπή καρδιάς...

μόλις χθες είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο από υπερβολική δόση ηρωίνης...

πριν ένα χρόνο είχε βγει από ψυχιατρική κλινική, όπου νοσηλεύθηκε για έξι μήνες...

η διάγνωση ήταν ψυχωτικός αμοραλισμός ή κάτι παρεμφερές...

ξανθός με σγουρά μακριά μαλλιά, πράσινα μάτια με μακριές κοριτσίστικες βλεφαρίδες...

τότε...

τον φωνάζαμε Klaus, από το ίνδαλμα του, τον μουσικό Klaus Shultze, γεννήτορα της electronica...

άλλωστε έμοιαζε πολύ με Γερμανό ο Χ. ...

ένας ήρωας του Φασμπίντερ, αδύνατος, κοκκαλιάρης, που γύρναγε σαν ταξιδιώτης στην ίδια του την πόλη...

θα θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή το νοσηρό κλάμα που είχε ρίξει μέσα στο ΚΤΕΛ, σκυμμένος στα γόνατα μου, για μια ασήμαντη μάλλον αφορμή...

το εξοχικό του σπίτι με βαμμένα μαύρα τα παράθυρα και αρχαιοελληνικά πυθάρια ως μοναδικό ντεκόρ...

τις παρτούζες με την τότε γυναίκα της ζωής του στο επίκεντρο και το σκεπτικό σ' αυτή τη ζωή τα' χουμε όλα κοινά, ακόμη και το αιδοίο που βρίσκεται στο δρόμο μας...

μου είχε γνωρίσει την Κατερίνα Γώγου ο Χ. ...

υπήρξαν ζευγάρι για λίγες μέρες στα έντονα ακόμη Εξάρχεια των αρχών του 1990...

σα να βλέπω μπροστά μου τώρα την Κατερίνα με μακριά λευκά μαλλιά, σωστή μάγισσα παραμυθιού, να κατεβάζει ένα μεγάλο νεροπότηρο γεμάτο μόνο με ούζο, να με κοιτάζει κατάματα και να με ρωτάει μόρτικα εσύ, μικρέ, καλά είσαι;...

ο Χ. λάτρευε την ποίηση της Γώγου, τα βιβλία της Μήτσορα, τους δίσκους που δεν περιείχαν λόγια, το σινεμά του Μπέργκμαν, τα νησιά που απλά αιωρούνταν δίχως θάλασσα τριγύρω τους, το διάστημα, το χασίς, τις πρέζες, τα αντιψυχωτικά στη συνέχεια...

μισούσε τα μπουζούκια...

μύριζε πολύ από ένα μίγμα χνώτων με μια χαρακτηριστική οσμή...

μια βαριά οσμή που έφερνε ναυτία στους πιο ευαίσθητους συνταξιδιώτες του...

διότι σ' αυτήν ακριβώς την οσμή του είχε κλείσει τη μεθυστική αποφορά της ζωής...

δεν είχε ηθικούς φραγμούς ο Χ. ...

γαμούσε κάποτε και τον Κ., έναν βαρετό κουλτουριάρη πούστη που άναβε κεριά και σε υποχρέωνε να ακούσεις απαγγελία Καβάφη στο σπίτι του στα Λαδάδικα της Θεσσαλονίκης...

φρίκη...

Ένα ψυχικό κάνω, μωρέ...έλεγε...πως αλλιώς θα βρει χαρά κι αυτός ο φουκαράς, 50 χρονών που' χει πάει;...

ζούσε πάντα σ' ένα μηδενιστικό χωροχρόνο, γεννημένο απ' το κομμάτιασμα του μυαλού του και απ' την οργιαστική εγρήγορση της φαντασίας του...

κι η φαντασία μας έχει χαθεί...έλεγε και ξανάλεγε το στίχο του Νικόλα Άσιμου, του αγαπημένου πληνθέτη, όπως του άρεσε να τον αποκαλεί γελώντας...
είχαμε να βρεθούμε μια δεκαετία με τον Χ., ίσως και περισσότερο...

να μιλήσουμε, να πούμε τι κάνουμε, πως είμαστε...

μόνο μια φορά πριν δυο- τρία χρόνια με πέτυχε στην πρεμιέρα της Καρδιάς του Κτήνους του Ρένου Χαραλαμπίδη...

περνούσε απ' έξω σε παραληρητική φάση μαζί με μια εξαθλιωμένη γκόμενα, έριξε μια γρήγορη ματιά στον σκηνοθέτη- τηλεοπτικό αστέρα που φυσικά δεν έδωσε καμία σημασία, έπειτα κοίταξε εμένα, μάλλον με αναγνώρισε κι έφυγε...

τον αποχαιρετώ σήμερα, λέγοντας του πως η μοναξιά υπήρξε το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του...

κι ας τον φωνάζανε όλοι άχρηστο, ανώμαλο, ψυχασθενή...

η μοναξιά του...

αυτή που ήρθε να χορδίσει απάνω του ένα σκληρό και αρρωστιάρικο κονσέρτο στη μείζονα κλίμακα της απελπισίας...

ας πάει στο διάολο, λοιπόν...

τον προτιμούσε από κάτι άλλους νωθρούς θεούς της υποτιθέμενης αναιμικής αγάπης...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ & ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ...