Δοθείσης ευκαιρίας, τα τηλεοπτικά κανάλια δεν μας έδειξαν τον α λα Dreyer Δεκαπενταύγουστο του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, αλλά μια ελληνική ταινία ακριβώς πενήντα ετών, μισού αιώνα δηλαδή, που είχε φτάσει μέχρι την υποψηφιότητα για Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ Κανών του ΄58! Το Τελευταίο Ψέμα (έξω προβλήθηκε με τον τίτλο A matter of dignity) αποτελεί ακόμη ένα προϊόν της παρέας που καθόρισε τον πολιτισμό της χώρας αυτής στη μεταπολεμική περίοδο: Μιχάλης Κακογιάννης στη σκηνοθεσία, Γιάννης Τσαρούχης στα ντεκόρ- κοστούμια, Μάνος Χατζιδάκις στη μουσική, Walter Lassaly στην ασπρόμαυρη φωτογραφία- ναι, ανήκε και ο ξένος οπερατέρ Lassaly στην παρέα αυτή, όντας πολιτογραφημένος Έλληνας μέχρι τις μέρες μας. Και στο επίκεντρο η Έλλη Λαμπέτη, η ψιλομύτα Χλόη που μαζί με τη μάνα της, την ξεπεσμένη αριστοκράτισσα, γίνονται αιτία να χάσει τη ζωή της η καρδιοπαθής φτωχή υπηρέτρια τους. Κι ενώ στα 135 λεπτά που διαρκεί η ταινία, στο μεγαλύτερο μέρος της παρακολουθούμε την απόλυτη σήψη της ανώτερης κοινωνικής τάξης, στο τελευταίο πεντάλεπτο, ίσως και τρίλεπτο, η μη μου άπτου Λαμπέτη μεταβάλλεται σε πονεμένη μάνα, που σέρνεται με το παιδί της νεκρής στην αγκαλιά της, ανάμεσα από χιλιάδες πιστούς προσκυνητές της Παναγίας της Τήνου. Εδώ είναι το μεγαλείο του Κακογιάννη! Εικόνες νεορεαλισμού με την κάμερα να χορεύει κυριολεκτικά σε ντοκιμενταρίστικους ρυθμούς, δίνοντας ποιητική διάσταση στην καταγραφή αυτού του αυγουστιάτικου ελληνορθόδοξου φαινομένου. Κανένα φλατ ειδησεογραφικό ρεπορτάζ δε στάθηκε δυνατό μέσα στις επόμενες δεκαετίες να καταστήσει αληθοφανές απ' άποψη περιεχομένου ή έστω ελκυστικό το προσκύνημα στην Τήνο. Βλέποντας τη σκηνή του τέλους από το Τελευταίο ψέμα του Μιχάλη Κακογιάννη με την Έλλη Λαμπέτη, ίσως να μη νιώθεις τόσο χριστιανός, όσο στο έχουν φορέσει, αλλά σίγουρα μπορείς αμυδρά να καλύψεις βαθύτερες εσωτερικές ανάγκες, εναποθέτοντας πια τις ελπίδες σου για τα πάντα σε ένα...θαύμα.
8 σχόλια:
Ενώ την έχω δει την ταινία δεκάδες φορές, καθηλώθηκα για μια ακόμα φορά χθες το βράδυ μπροστά στην tv (κάτι σπάνιο για τα δικά μου δεδομένα) και απόλαυσα τις ερμηνείες, τη σκηνοθεσία και φυσικά τη μουσική του «τελευταίου ψέματος». Έχεις απόλυτο δίκιο για το φινάλε της ταινίας. Πραγματικό αριστούργημα!
μάκης...
και με μένα έτσι συνέβη χθες βράδυ. Με καθήλωσε αυτή η ταινία, που είχα να δω πάλι μετά από πολλά χρόνια...
Γειάσου Μποσκάκι!...έχει κάνει ο Κακογιάννης ταινία με την Ε.Λαμπέτη;;;....ομολογώ ότι δε το ξερα αυτό..ωραίο..ούτε και την έχω δεί ποτέ...καλά τώρα είναι δυνατόν να υπάρξει ταινία με την Έλλη μας που να μη σε κάνει να κολλήσεις στην οθόνη για ώρες;;;ΑΔΥΝΑΤΟΝ!εγώ όσες φορές
έχω δεί τη 'Κάλπικη λίρα'έχω κολλήσει στην κυριολεξία όμως!έχει αυτό τον τύπο και αυτή τη πανέμορφη παρουσία που σε κάνει να μένεις άφωνος και την κοιτάς 'μονορούφι'...άψογη,εξαιρετική ηθοποιός...από την καλύτερη γενιά και κάστα ηθοποιών...που βγήκε ποτέ στην Ελλάδα..καλά κάνεις Μποσκάκι και 'εκμεταλέυεσαι' τέτοιες ευκαιρίες όταν σου δίνονται..πάντως πιστέυω ήταν καλύτερα που είδες αυτό από το να έβλεπες τον εντελώς βλακώδη 'Δεκαπεντάυγουστο'του ψωροπερήφανου,σάχλα,και επαρμένου Ρ.Χαραλαμπίδη;;;(που δε λέει ίσως και πολλά;;;)δεν ήταν και από τις καλύτερες στιγμές του ελληνικού κιν/φου έχω να πώ.....φιλάκια,Αθανασία.
αθανασία...
αν έχεις δει κι άλλες ταινίες με τη Λαμπέτη, εκτός από την "Κάλπικη λίρα", του Κακογιάννη θα ήταν, να' σαι σίγουρη! Όσο για τον "Δεκαπενταύγουστο" είναι μια καλή ταινία του Κων/νου Γιάνναρη και δεν έχει καμία σχέση με τον Ρένο Χαραλαμπίδη, τον οποίο- απ' ότι διαπιστώνω- δεν έχεις σε ιδιαίτερη εκτίμηση...
κοίτα να δεις τι έχασα για να δω τα τεκταινόμενα της ολυμπιάδας :) καλό δεκαπενταύγουστο να χεις με ή δίχως θαύματα!
celsius33...
επίσης, Κέλσιε, σου εύχομαι το ίδιο! Καλά, υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται ακόμα με την Ολυμπιάδα ή εγώ είμαι τόσο out of time;
Εξαιρετική ταινία...
Υπέροχη ηθοποιός η Λαμπέτη.
Μα σε αυτή την ταινία είναι η συγκλονιστική Ζαφειρίου που σου σχίζει τη ψυχή!!!
ΥΓ:Αυτή η μουσική του Μ.Χατζιδάκι δεν έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα έργα του΄ή κάνω λάθος;
θράσος...
όχι, δεν έχεις άδικο. Η μουσική του Χατζιδάκι στο "Τελευταίο ψέμα" είναι σα να μην ανήκει στον...Χατζιδάκι! Έχει πολλά jazzy στοιχεία με πνευστά κλπ., απ' όσο θυμάμαι. Και για να πω την αλήθεια, δεν είναι κι απ' τις πολυαγαπημένες μου μουσικές του για κιν/φική ταινία. Σε αντίθεση, ας πούμε, με τη μουσική του από την παλιότερη ταινία "Οι ουρανοί είναι δικοί μας", την πρώτη του Ντίνου Δημόπουλου. Μου την έστειλε σε dvd ο rena fan και έπαθα πλάκα με τις κλασικίζουσες συνθέσεις του Χατζιδάκι!
Δημοσίευση σχολίου