Σαν αύριο, 3 Οκτωβρίου, συμπληρώνονται δεκαπέντε κιόλας χρόνια από το θάνατο της Κατερίνας Γώγου...
Θυμάμαι ό,τι βρισκόμουν στη σχολή κινηματογράφου, όταν η Ευγενία Χατζίκου, η διευθύντρια, μας ανακοίνωσε το άσκημο νέο...
Είχα ένα παραπάνω λόγο να ταραχτώ τότε...
Μόλις λίγες μέρες πριν, ένα βροχερό βράδυ στα Εξάρχεια, την είχα γνωρίσει στο γωνιακό καφενείο, αυτό με τη τζαμαρία, απέναντι απ' τα μικρογεύματα Γρηγόρης...
Τον καιρό εκείνο ή για την ακρίβεια τις μέρες εκείνες, η Γώγου ήταν μαζί με τον Κ., ο οποίος δεν είναι επίσης εν ζωή...
Τον καιρό εκείνο ή για την ακρίβεια τις μέρες εκείνες, η Γώγου ήταν μαζί με τον Κ., ο οποίος δεν είναι επίσης εν ζωή...
Αυτός μου είπε ό,τι η γυναίκα που καθόταν στο τραπέζι απέναντι μου, μια μάγισσα από παραμύθι με μακριά άσπρα μαλλιά, ήταν κάποτε η τεντυ- μπόισσα του Φίνου...
Τρόμαξα να τη γνωρίσω, όσο και αν την περιείχα περισσότερο μέσα από τη μαύρη ποίηση της...
αυτή της τη φράση που με είχε συγκλονίσει...
για δες πως σκύβει πάνω στο στόμα μου να δει αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...
και τα βιβλία της, που σνόμπαρε μέχρι πρότινος η πλειοψηφία του ποιητικού- λογοτεχνικού κατεστημένου...
τιμή και δόξα στον Αντρέα Παγουλάτο που μετέφρασε πρόσφατα ποίηση της στα γαλλικά δίπλα σ' αυτήν του Οδυσσέα Ελύτη για μια ανθολογία...
Αγαπούσε εξίσου τους χίπηδες και τους πάνκηδες η Γώγου...
τους Doors και τους Clash...
παρ' ότι θεωρούσε συνταξιδιώτη της τον Παύλο Σιδηρόπουλο, είχε διαφωνίσει ανοιχτά μαζί του σε μια ουτοπική θεωρία του αδικοχαμένου rocker για ειρηνική συνύπαρξη φρικιών και μπάτσων...
γελούσε δυνατά με το αντεργκράουντ hit των Alamana's Bridge Στα Σάλωνα σφάζουν φρικιά...
ο Νικόλας Άσιμος της πήγαινε περισσότερο σα φίλος...
έτρεχε πάντα στο πλευρό του όταν τον τραβούσαν στα τμήματα και τα ψυχιατρεία...
γνώριζε καλά κι εκείνη από ψυχιατρεία...
από ηλεκτροσόκ, χάπια, βία, εξαναγκασμό...
τα έλεγε όλα αυτά και η ανάσα της μύριζε ούζο και μπαγιάτικο καπνό...
η φωνή όμως ήταν η ίδια...
η κοριτσίστικη των δεκαετιών ΄60 και ΄70, που προστάτευε τη μεγάλη ευαισθησία της...
Σαν αρνί στη σφαγή πήγε η Κατερίνα Γώγου...
κι εγώ εύχομαι από δω να εκδοθούν κάποτε τα ποιήματα της που μελοποίησε στις αρχές του ΄80 η Αφροδίτη Μάνου και που η δισκογραφική εταιρεία έκοψε, μήπως και η Μάνου έβγαινε προς τα έξω τότε ως ο θηλυκός...Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
20 σχόλια:
Γειάσου Μποσκάκι...βρέ τί μου θύμισες τώρα...η Κατερίνα..μιά από τις ηθοποιούς που αγαπώ ιδιαίτερα άσχετα με το ότι δεν έπαιξε ποτέ από όσο ξέρω πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία;;;...μιά ιστορία..μιά ξεχωριστή περσόνα..με όμορφη παρουσία στον κίν/φο...και με πολλά στοιχεία που τραβούν επάνω της τα βλέμματα των άλλων..εγώ έχω ένα μεσιτικό γραφείο..κάποτε (πρίν από κάποια χρόνια ο πατέρας μου είχε γνωρίσει τον πρώην άνδρα της και πατέρα της κόρης της)....τον κύριο Τάσσιο...ο οποίος τύχαινε να έχει ένα σπίτι στο Μεταξουργείο όπου και μένω...και τότε είχε αποφασίσει να το πουλήσει..και το ανέλαβε τελικά ο πατέρας μου..τελικά το σπίτι πουλήθηκε.... μετά από κάμποσο καιρό..θυμάμαι ότι κάποιες φορές είχε έρθει στο σπίτι μας εκείνος μαζί με την κόρη του...θυμάμαι την πρώτη φορά που την είδα...μου χε κάνει τόοοση εντύπωση αυτό το κορίτσι...έμοιαζε απίστευτα στη μάνα της..απίστευτα.. και έχει και κείνη την ίδια έκφραση στο πρώσοπό της...τον ίδιο τύπο..σάνα έβλεπα εκείνη...ήταν απίστευτο..ποτέ δεν ξέχασα την έκφρασή της...και ακόμη όταν τη θυμάμαι νιώθω το ίδιο συναίσθημα...παρά το ότι ήταν τραγικό το τέλος της Κ.Γώγου ήταν και αυτή από τους λίγους ανθρώπους που άφησαν αυτό το ξεχωριστό δικό τους σημάδι...αλλά που δυστυχώς η εποχή τους δεν τους άντεξε....φιλάκια,Αθανασία.
αθανασία...
ενδιαφέρουσα η ιστορία σου, τελείως...ντοκιμενταρίστικη θα έλεγα. Πράγματι, η Μυρτώ Τάσσιου μοιάζει πολύ στη μάνα της, έχουν τα ίδια λεπτά χαρακτηριστικά.
Να' σαι καλά, Αθανασία μου.
΄Ενα λουλούδι...αφήνω για την *γερμένη ιτιούλα στην άκρη του δρόμου...*
Σ' ευχαριστώ που μου τη θύμησες.
Γεια σου ρε μπόσκο λεβεντιά, κι εγώ σκεφτόμουν να αναρτήσω κάτι για την Γώγου αλλά... με πρόλαβες ;)
Η Γώγου είναι για μένα ένα βαθιά τραγικό πρόσωπο...έζησε τον πόνο για να μας τον τραγουδήσει με τις πιο κόκκινες και μαύρες νότες..
Της αξίζει να την θυμόμαστε... Της αξίζει να την αναγνωρίζουμε..
Καληνύχτα! (πάω να συνεχίσω τα λατινικάαααα μουυυυ)
σοφία στρέζου...
έστω και με αφορμή την απουσία της...
εγώ σ' ευχαριστώ που πέρασες
θρασύβουλος...
λατινικά, ε; τ' αγαπημένο μου μάθημα ήταν, πολλά- πολλά χρόνια πριν!
«Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών “καλών” καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
ειναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γής - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ - ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Γιά τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει».
Η Κ. σε ενα σπαραχτικο μονολογο!!
σε μια διαφορετικη "Παραγγελια"..
Εκεινη να φτυνει με λεξεις το κατεστημενο,που μπροστα της λυκνιζεται χωρις να νιωθει ουτε μια βρισια απο οσες δεχεται αδυσοπητα!!
Κριμα γιατι δεν προλαβα να τη γνωρισω..κριμα που οι πιο πολλοι ανθρωποι που κατα καιρους θαυμαζα,ειχαν "φυγει" πολυ πριν τους ανακαλυψω..
Η μοναξια ειναι φαρμακο,κι η Κ. φαινεται πως την ηξερε καλα!!
Ελπιζω να ειναι καλα εκει πανω κι εκεινη κι ο Πριγκηπας να εχουν βρει επιτελους τον κοσμο που παντα εψαχναν..
m αρέσει που δε μας αφήνεις να ξεχναμε τα σημαντικά. Ειδικά με τόσα ασήμαντα που μας βομβαρδίζουν!
να' σαι καλά ρε Μπόσκε!
:)
www.u-hoo.gr/gianniskafatos
kostas l.a. ...
ποίημα που βρήκες να μου στείλεις... Εγώ όμως "φταίω", όταν στέλνω τέτοια τραγούδια να εμπλουτίζονται ραδιοφωνικές εκπομπές. Καλό είναι να μη γνωρίζεις από κοντά τέτοιους ανθρώπους, αλλά να τους φυλάς σα μύθους μέσα σου και να τους αγαπάς. Η Γώγου δεν ήταν μια απλή καλλιτέχνιδα, ούτε κι από τα άτομα που θα τα απομυθοποιούσες. Γενικά μιλάω. Κι όσο σκέφτομαι πόσα ζόρια τράβηξαν και πόσες φρίκες έφαγαν, ώστε σήμερα να τους γράφονται διθύραμβοι...τι νόημα έχει όλο αυτό; δεν ξέρω ειλικρινά.
giannis kafatos...
καλημέρα, john! Όπως λέω και στον κωστή παραπάνω, δεν ξέρω τελικά πόσο νόημα έχουν τέτοιες αναρτήσεις. Ίσως εσύ το έπιασες πλήρως το νόημα: να μην ξεχνάμε μέσα στην τόση ασημαντολογία που μας κατακλύζει...
Μακάρι να κυκλοφορούσε το άλμπουμ αυτό...νομίζω ότι η Μάνου ταιριάζει στη Γώγου...
Εμένα με είχε συγκλονίσει και η ποιητική της ικανότητα αλλά και η απαγγελία της σε δίσκο των ποιημάτων της σε μουσική Σφέτσα που επανακυκλοφόρησε σε cd προσφάτα στα Μετρόπολις.
θράσος...
καλώς τον Μπίλι!
Το cd με τη μουσική του Σφέτσα και την ερμηνεία της Γώγου ξέρεις ό,τι ήταν απ' αυτά που πούλησαν περισσότερο στα Metropolis; Παρουσιάζουν και ιστορικό ενδιαφέρον οι ηχογραφήσεις, εφόσον κρατήθηκαν τα "μπιπ" που είχαν επιβληθεί απ' την τότε επιτροπή λογοκρισίας. Μακάρι να εκδοθούν οι μελοποιήσεις της Μάνου, γνωρίζω ότι πρόκειται για εξαιρετική εργασία!
για τη μεταξύ Παύλου - Κατερίνας κόντρα
θα αντιπαραβάλλω τη ρήση ενός άλλου μεγάλου
ποιητή (μαζί θα τα λένε εκεί πάνω)
i wanna have my kicks before the whole shithouse goes up in flames, yeah!
Jimbo
ευοι!...
δεν ήταν τόσο κόντρα, όσο πρόσκαιρη ιδεολογική διαφωνία. Αλί σήμερα που οι ιδεολογίες θεωρούνται...ντεμοντέ απ' τα τζιμάνια του life- style! Ωραίο το απόσπασμα που παραθέτεις!
στην ανάρτηση στο blog του ο Θρασύβουλος γράφει:Σαν σήμερα πριν 15 χρόνια.....
Κι όμως η σκιά της πάντα επιβλητική....
Ανάμεσα μας....
Πράγματι,επιβλητική και ακοίμητη η σκιά της...
''Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
...παρ' όλα αυτά Μαρία"
Καλησπέρα..
plhsion tou poihth...
καλησπέρα, ποιητή μου!
Σ' ευχαριστώ!
Είναι όμορφα τα σχόλια- παραθέσεις ποιημάτων!
εφαγα μια φλασια πριν απο λιγο..
θυμηθηκα την ταινια "η δε γυνη να φοβηται τον ανδρα.."
συγκεκριμενα καποια στιγμη που η Παγωνα ελεγε στο αφεντικο της:
"ο θερμοσιφουνας κυριε Αντωνακη..τον επιασε παλι το γλυκυ του!!"
kostas l.a. ...
στην ταινία αυτή, μαζί με το "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση", η Γώγου έκανε πρωταγωνιστικούς τους δεύτερους και τρίτους ρόλους της! Καλό είναι που μας θυμίζεις κι αυτή της τη θητεία στον εμπορικό και ταυτόχρονα καλλιτεχνικό κινηματογράφο!
Είχαν ασπρίσει τα μαλλιά της; Και τα μάκρυνε;
Τα τελευταία χρόνια την είχα χάσει. Δεν μπορώ να φανταστώ μια τέτοια εικόνα της...
daria pavlovna...
κι όμως εγώ αυτή την εικόνα της έχω και μπορώ να μεταφέρω σήμερα. Κάτι παρεμφερές είχε δηλώσει και ο Νίκος Κούνδουρος, όταν έτυχε να τη συναντήσει στο δρόμο λίγο προ του τέλους. Ερευνώντας αργότερα, έμαθα πως ήταν ακριβώς η περίοδος που μπαινόβγαινε στα ψυχιατρεία, όνειρα για θέατρο και ασταμάτητο αίσθημα υπεράσπισης για όλους τους κατατρεγμένους...
Δημοσίευση σχολίου