ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΛΕΚΚΑ & ΤΟΝ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ!

Ο χώρος ήταν η Favela στην Πέτρου Ράλλη, μια καινούργια μουσική σκηνή με όμορφη διακόσμηση πορτογαλικού στυλ. Μπαίνοντας στον ημιφωτεισμένο χώρο, βρήκα τον Βασίλη Λέκκα επί σκηνής να ερμηνεύει τον Παναγή της Κυριακής, κομμάτι από το Χωρίον ο Πόθος, από τα πιο ποιητικά έργα του Μάνου Χατζιδάκι. Με τους κιθαρίστες Μανώλη Ανδρουλιδάκη στα αριστερά του και Αριστείδη Χατζησταύρου στα δεξιά του, με τη συνοδεία ακόμη φλάουτου, αλλά και μπουζουκιού, ο Λέκκας ερμήνευσε σχεδόν ολόκληρο το συγκεκριμένο έργο του Χατζιδάκι, όπως και τα ανέκδοτα κινηματογραφικά του (Blue, Ο Χορός του Βαρτάν). Πολύ καλές επιλογές για έναν τραγουδιστή που εμφανίζεται για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ερμηνεύοντας μόνο Μάνο Χατζιδάκι. Ο κόσμος, βέβαια, φανερά υπήρξε πιο εκδηλωτικός στα γνωστότερα τραγούδια του συνθέτη (Ο Γιάννης ο φονιάς, Μην το ρωτάς τον ουρανό, Έλα σε μένα, Αγάπη που' γινες δίκοπο μαχαίρι κλπ.)

Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων στη συνέχεια εμφανίστηκε με την ίδια λιτή ορχήστρα, με την απαραίτητη προσθήκη της κρητικής λύρας, για να τραγουδήσει κομμάτια από την προσωπική του δισκογραφία, να αφηγηθεί τις ποιητικές ιστορίες του και να πει κάποια ομολογουμένως ξεκαρδιστικά ανέκδοτα! Περιέργως, δεν ακούστηκε κανένα τραγούδι από την τελευταία δισκογραφική εργασία του με τίτλο Ποια πάθη από τον έρωντα. Δεν τα είχαμε έτοιμα με τους μουσικούς ήταν η απάντηση που έδωσε σε σχετική ερώτηση μου.

Για το τέλος, Βασίλης Λέκκας και Λουδοβίκος των Ανωγείων μοιράστηκαν τη σκηνή για τρία τέταρτα της ώρας περίπου, ανταλλάσσοντας τραγούδια, κυπριακές ερωτικές μπαλάντες και κρητικές μαντινάδες για να κλείσει η βραδιά με το Χάρτινο το φεγγαράκι του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου.

Φεύγοντας από το μαγαζί και παρά το προχωρημένο της ώρας, είδα την Πέτρου Ράλλη μέχρι το ύψος του Ρέντη να' ναι γεμάτη από κοπάδια Ασιατών μεταναστών με χαρτιά στα χέρια τους. Σαν ένα ματς που είχε λήξει και οι εκατοντάδες οπαδοί άδειαζαν το στάδιο. Σαν μια συναυλία του Ravi Shankar στα πάτρια εδάφη του. Πολλές παραταγμένες κλούβες, όμως, παραπέρα μου θύμισαν πως ζούσα ακόμη ένα βράδυ στην Αθήνα των μεταναστών, του Μάνου Χατζιδάκι, της αστυνομοκρατίας και του πολιτισμού. Η αντίφαση στην κορύφωση της...

* στ' αλήθεια, δεν κατάλαβα ποια ακριβώς ήταν η σκηνοθετική παρέμβαση του κ. Γιάννη Σμαραγδή στο πρόγραμμα που έστησαν οι δύο καλλιτέχνες, τη στιγμή που το όνομα του στις αφίσες αναγράφεται με μεγαλύτερη γραμματοσειρά από το δικό τους...