Η Στέλλα Βλαχογιάννη, η δημοσιογράφος που μου έμαθε, μεταξύ πολλών άλλων, ότι στις συνεντεύξεις δε μιλάμε ποτέ δημόσια στον ενικό με τον συνεντευξιαζόμενο (ακόμη κι αν μεταξύ μας παίζουμε σφαλιάρες), η γυναίκα που συνάντησα πρώτη φορά στο γραφείο του παλιού διφώνου και βρεθήκαμε να μιλάμε από δισκογραφία μέχρι πολύ βαθιά προσωπικά ζητήματα, η εκπρόσωπος της γενιάς των 80s που προχθές μετέτρεψε τη συνάντηση της με τη Λένα Πλάτωνος στα καμαρίνια του Κύτταρου σε λυτρωτικό τελετουργικό, μου έστειλε πριν από λίγες ώρες το ακόλουθο κείμενο προς δημοσίευση από τα Άσματα & Μιάσματα! Μεγάλη μου τιμή να φιλοξενείται από τούτο το blog ο σπάνιος λόγος της Βλαχογιάννη και εξίσου μεγάλη χαρά να συναντιόμαστε και πάλι μετά από αρκετό καιρό! Η αλήθεια είναι ό,τι την "περίμενα", εξ ου και δεν ανέβασα δική μου ανάρτηση για τη δεύτερη παράσταση της Λένας στο Κύτταρο. Αντί να γράψω εγώ λοιπόν τα συνηθισμένα τα δικά μου, από τα οποία θα κρατούσα μόνο ό,τι η περασμένη Πέμπτη ήταν το μικρό Ηρώδειο της συνθέτριας, δίνω το βήμα στη Στέλλα μαζί με μερικές φωτογραφίες από την εν λόγω συναυλία...
Πηγαίνοντας την περασμένη Πέμπτη στο Κύτταρο, και μάλιστα με μια παρέα που εκπροσωπούσε την απολύτως νέα γενιά στο ελληνικό τραγούδι, είδα τη γενιά μου (1980) να έχει ακόμα τόσο περίσσευμα καλλιτεχνικού ήθους και αξιοπρέπειας που λειτούργησε σχεδόν σαν θεραπεία μέσα μου. Είχα σχεδόν ξεχάσει πως τα πολύ εσωτερικά πράγματα, τα άυλα, τα απ’ αλλού φερμένα έχουν ακόμα τη δύναμη να κάνουν ένα κοινό μη φίλαθλο να στέκεται όρθιο και δακρυσμένο και να ζητά να μην τελειώσει ποτέ αυτό που ΕΖΗΣΕ -όχι παρακολούθησε- επί δύο και ώρες.
Σκέφτηκα πόσοι άγγελοι εξέπεσαν του αξιώματός τους -άλλοι χάριν δημοσιότητας και κέρδους και άλλοι χάριν μιας ομορφιάς που είναι αποφασισμένη να επιβληθεί και ως τραγουδίστρια. Σκέφτηκα πόσα ταλέντα -πάντα για τη γενιά μου μιλάω- συν τω χρόνω είτε σώπασαν είτε απεσύρθησαν στον εαυτό τους και βιοπορίζονται μακριά από το όνειρο. Κι επειδή πράγματι: έτσι τελειώνει ο κόσμος, όχι με έναν κρότο αλλά μ έναν λυγμό, είδα στην δυσκίνητη φιγούρα και στην απόκοσμη ματιά της κυρίας Λένας Πλάτωνος πόση δύναμη και αντοχή μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στην πάλη με τον εαυτό του, με τη σάρκα του, με το μυαλό του, με τα σωθικά του, με τις κεντρικές αρτηρίες της ύπαρξής του. Κι αυτό σημαίνει να μπορεί να συνεχίζει ΚΑΙ να υπάρχει ΚΑΙ να δημιουργεί.
Κοιτώντας την συνέχεια όλη την ώρα που ήταν στην σκηνή είδα όλους τους λυπημένους του κόσμου να χορεύουν ένα χορό όχι θανάτου, καθόλου, ένα χορό όπου η απελπισία γίνεται δύναμη, η απόγνωση φτερό στην πλάτη και το μαχαίρι που φέρνει στροφές μέσα στην πληγή το μαγικό ραβδί για μιαν επί της γης κερδισμένη αθανασία. Ξέρετε, μας δίνουν χάπια για να πενθούμε χωρίς να κάνουμε φασαρία. Μας δίνουν φιλικά χτυπήματα στην πλάτη για να γίνεται ο λυγμός βήχας και να φεύγει. Μας δίνουν χαμόγελα από φυτεμένα δόντια για να ληστέψουν και τον τελευταίο κόκκο σκόνης από τις ανεξαργύρωτες ψυχές. Χρησιμοποιώ πληθυντικό αριθμό όχι γιατί αθροίζω τον θλιβερό γραφιά εαυτό μου με τη δημιουργό Πλάτωνος αλλά γιατί τον αθροίζω με τη «συμμαθήτρια» στις διαδρομές του σκοταδιού που επιθυμώ ν' αξιωθώ κάποτε να έχω την τιμή ν αποκαλώ: Λένα.
Δεν θέλω να σας πω για το πρόγραμμα. Εξαιρετικό είναι. Και; Θ' αλλάξει ο ρους της ελληνικής ψυχαγωγίας κατόπιν αυτού; Όχι βέβαια. Τα ίδια περιττώματα θα συνεχίσουν να διακινούνται και να τζογάρουν. Γράφω γι αυτήν τη γυναίκα που με τάραξε βαθιά την περασμένη Πέμπτη γιατί:
Βαρέθηκα, σιχάθηκα, αηδίασα πια με τους αυτοαποκαλούμενους «καταραμένους» που έχουν τρεις νότες στις χορδές και δυο συγχορδίες στην κιθάρα.
Κουράστηκα με τους επαναστάτες υποβαθμισμένων και μη προαστίων που γίνονται ιερουργοί μιας δανεικής τέχνης (με πόσο ηι μεγάλωσαν πια τα παιδια τους τα Αιγαλεω και τα Περάματα;) και διδάσκουν την πιτσιρικαρία ότι διαφέρεις με το ντύσιμο και το στυλ και δυο χριστοπαναγίες που θα πεις στους γονείς σου αφού σου έχουν πληρώσει πρώτα το λογαριασμό του κινητού. Και κυρίως:
Γιατί την ώρα που θα πεθαίνω δεν θέλω να σκέφτομαι τη ζωή μου σαν κακή ταινία αλλά σαν μια πεταλούδα Μπρένθις που ήρθε για να με πάρει στα φτερά της και να με πάει όπου…
Στέλλα Βλαχογιάννη
Σκέφτηκα πόσοι άγγελοι εξέπεσαν του αξιώματός τους -άλλοι χάριν δημοσιότητας και κέρδους και άλλοι χάριν μιας ομορφιάς που είναι αποφασισμένη να επιβληθεί και ως τραγουδίστρια. Σκέφτηκα πόσα ταλέντα -πάντα για τη γενιά μου μιλάω- συν τω χρόνω είτε σώπασαν είτε απεσύρθησαν στον εαυτό τους και βιοπορίζονται μακριά από το όνειρο. Κι επειδή πράγματι: έτσι τελειώνει ο κόσμος, όχι με έναν κρότο αλλά μ έναν λυγμό, είδα στην δυσκίνητη φιγούρα και στην απόκοσμη ματιά της κυρίας Λένας Πλάτωνος πόση δύναμη και αντοχή μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στην πάλη με τον εαυτό του, με τη σάρκα του, με το μυαλό του, με τα σωθικά του, με τις κεντρικές αρτηρίες της ύπαρξής του. Κι αυτό σημαίνει να μπορεί να συνεχίζει ΚΑΙ να υπάρχει ΚΑΙ να δημιουργεί.
Κοιτώντας την συνέχεια όλη την ώρα που ήταν στην σκηνή είδα όλους τους λυπημένους του κόσμου να χορεύουν ένα χορό όχι θανάτου, καθόλου, ένα χορό όπου η απελπισία γίνεται δύναμη, η απόγνωση φτερό στην πλάτη και το μαχαίρι που φέρνει στροφές μέσα στην πληγή το μαγικό ραβδί για μιαν επί της γης κερδισμένη αθανασία. Ξέρετε, μας δίνουν χάπια για να πενθούμε χωρίς να κάνουμε φασαρία. Μας δίνουν φιλικά χτυπήματα στην πλάτη για να γίνεται ο λυγμός βήχας και να φεύγει. Μας δίνουν χαμόγελα από φυτεμένα δόντια για να ληστέψουν και τον τελευταίο κόκκο σκόνης από τις ανεξαργύρωτες ψυχές. Χρησιμοποιώ πληθυντικό αριθμό όχι γιατί αθροίζω τον θλιβερό γραφιά εαυτό μου με τη δημιουργό Πλάτωνος αλλά γιατί τον αθροίζω με τη «συμμαθήτρια» στις διαδρομές του σκοταδιού που επιθυμώ ν' αξιωθώ κάποτε να έχω την τιμή ν αποκαλώ: Λένα.
Δεν θέλω να σας πω για το πρόγραμμα. Εξαιρετικό είναι. Και; Θ' αλλάξει ο ρους της ελληνικής ψυχαγωγίας κατόπιν αυτού; Όχι βέβαια. Τα ίδια περιττώματα θα συνεχίσουν να διακινούνται και να τζογάρουν. Γράφω γι αυτήν τη γυναίκα που με τάραξε βαθιά την περασμένη Πέμπτη γιατί:
Βαρέθηκα, σιχάθηκα, αηδίασα πια με τους αυτοαποκαλούμενους «καταραμένους» που έχουν τρεις νότες στις χορδές και δυο συγχορδίες στην κιθάρα.
Κουράστηκα με τους επαναστάτες υποβαθμισμένων και μη προαστίων που γίνονται ιερουργοί μιας δανεικής τέχνης (με πόσο ηι μεγάλωσαν πια τα παιδια τους τα Αιγαλεω και τα Περάματα;) και διδάσκουν την πιτσιρικαρία ότι διαφέρεις με το ντύσιμο και το στυλ και δυο χριστοπαναγίες που θα πεις στους γονείς σου αφού σου έχουν πληρώσει πρώτα το λογαριασμό του κινητού. Και κυρίως:
Γιατί την ώρα που θα πεθαίνω δεν θέλω να σκέφτομαι τη ζωή μου σαν κακή ταινία αλλά σαν μια πεταλούδα Μπρένθις που ήρθε για να με πάρει στα φτερά της και να με πάει όπου…
Στέλλα Βλαχογιάννη
* στις φωτογραφίες, η Λένα Πλάτωνος μαζί με τον Γιάννη Παλαμίδα, τον Στέργιο Τσιρλιάγκο, τη Μάρθα Φριντζήλα και την Etten στα καμαρίνια, λίγο πριν την έναρξη της παράστασης.
5 σχόλια:
ή η κοινωνιολογία της επιστροφής της πλάτωνος. Υπέροχο. Χαιρετισμούς Bosko, πρέπει να είσαι χαρούμενος μ αυτές τις συναυλίες-και περήφανος :)
"Κοιτώντας την συνέχεια όλη την ώρα που ήταν στην σκηνή είδα όλους τους λυπημένους του κόσμου να χορεύουν ένα χορό όχι θανάτου, καθόλου, ένα χορό όπου η απελπισία γίνεται δύναμη, η απόγνωση φτερό στην πλάτη και το μαχαίρι που φέρνει στροφές μέσα στην πληγή το μαγικό ραβδί για μιαν επί της γης κερδισμένη αθανασία."
Σ' ευχαριστουμε dear Bosko για τις εκτενεις και πληρεις αναφορες σου, για ενα τοσο σπουδαιο μουσικο γεγονος, αλλα και την Κα Βλαχογιαννη, για τον πολυτιμο και τοσο ουσιαστικο λογο της!
Την καλησπερα μου!
celsius33...
πολύ εύστοχο το σχόλιο σου για το κείμενο της Βλαχογιάννη, αν κι εγώ θα το χαρακτήριζα περισσότερο ως το απόλυτο ψυχογράφημα της επιστροφής της Πλάτωνος και της κατάστασης που επικρατεί στο τρέχον ελληνικό τραγούδι!
Ναι, είμαι και χαρούμενος με τη λατρεία του κόσμου προς το πρόσωπο της Λένας, καθώς ζω τη χαρά της τις τελευταίες μέρες, αλλά και περήφανος, όπως λες, που την έφερα στο Κύτταρο!
το αερικό...
καλά τα λέω συχνά εγώ από δω, ακόμη καλύτερα τα λέει πιο σπάνια η Βλαχογιάννη με τον, ούτως ή άλλως, σπάνιο λόγο της, καλά θα κάνεις κι εσύ όμως να μην τις χάσεις τις παραστάσεις!
Εξαιρετική η προσέγγιση της κας Βλαχογιάννη. Για όσους αναρωτιούνται φιατί κατρακυλούν τα έντυπα, να σημειώσω ότι ο πιό σημαντικός λόγος είναι ότι λείπουν τέτοιας ποιότητας και επιδραστικότητας κείμενα σαν αυτό.
Δημοσίευση σχολίου