ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ- ΕΒΔΟΜΟΣ Ο SAKIS ΣΤΗ EUROVISION, ΠΡΩΤΗ Η ΜΑΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ZHANGJIAJIE!

Από χθες βρίσκομαι στην Αθήνα και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πού και τι έζησα την προηγούμενη εβδομάδα, συμμετέχοντας σε μια γιορτή μουσικής, ανθρώπων και χρωμάτων κυριολεκτικά στην άλλη μεριά του πλανήτη. Έτσι, ύστερα από 15 ώρες στον αέρα (με κορυφαία την πολύωρη πτήση Πεκίνο- Φραγκφούρτη, κατά την οποία συναντήσαμε...snow storm πάνω από τη Λευκορωσία και το air- bus πήγαινε φύλλο και φτερό, με αποτέλεσμα εγώ να χαπακώνομαι ανά δύο ώρες και να μη μπορώ ν' ανοίξω τα μάτια μου), πατήσαμε ξανά το ελληνικό έδαφος σα ζαλισμένα κοτόπουλα. Για την ακρίβεια, τη στιγμή αυτή που γράφω και επηρεασμένος από το jet- lag, νιώθω ότι είμαι ακόμη μέσα σ' ένα αεροπλάνο ή, σωστότερα, σε ένα σέικερ και φέρνω βόλτες πάνω- κάτω, δεξιά- αριστερά! Έβγαλα πάρα πολλές φωτογραφίες, πάνω από χίλιες, ενώ με τη βιντεοκάμερα γέμισα πέντε ωριαία tapes! Δεν προχώρησα σε ημερολογιακή καταγραφή του φεστιβάλ, καθώς η κατάσταση με το διαδίκτυο εκεί πέρα δεν ήταν η καλύτερη. Από την τρίτη μέρα μέχρι και προχθές που φύγαμε, δεν είχα καμία πρόσβαση στο blog μου και σε άλλα ελληνικά blogs, όχι μόνο στο ξενοδοχείο, μα και σε internet- cafe της πόλης που αποπειράθηκα να συνδεθώ ανεπιτυχώς δυο- τρεις φορές. Με τα χίλια ζόρια έμπαινα στο site της Ελευθεροτυπίας κι ενημερωνόμουν για το τι τρέχει στη χώρα μας. Ας ξεκινήσω τώρα την ανταπόκριση από το οδοιπορικό μου στην Κίνα, ακολουθώντας τη ροή των φωτογραφιών της ανάρτησης και εμπλουτίζοντας τες με σχόλια, ιστορίες, πληροφορίες και υποκειμενικές εκτιμήσεις.

Το μεγάλο γεγονός ήταν σαφώς η βράβευση της Μαρίζας Κωχ στην κατηγορία Best Singer, ένα βραβείο που δόθηκε ισότιμα στην Ελλάδα, την Αυστραλία, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Κι επειδή η Μαρίζα ήταν η μόνη γυναίκα μέσα στους συντιμώμενους ξένους συναδέλφους της, μπορούμε να λέμε ό,τι της δόθηκε το βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας! Αναμφισβήτητα μια σημαντική διάκριση, δεδομένης της συμμετοχής περισσότερων από τριάντα χωρών! Εδώ η Μαρίζα παραλαμβάνει το βραβείο της κατά τη λαμπερή τελετή λήξης του φεστιβάλ, την ώρα που οι Έλληνες από κάτω φωνάζαμε ρυθμικά Σήκωσε το, το γαμημένο και φυσικά ουδείς καταλάβαινε!

Είχε προηγηθεί η τρίτη και καλύτερη παράσταση μας στην είσοδο μιας παγόδας, η οποία λειτουργούσε ως εμπορικό κέντρο (κάτι σαν τα κινέζικα...Metropolis), με τη Μαρίζα να τα δίνει όλα στα Λιανοχορταρούδια και στην Κοντούλα λεμονιά, μπροστά σε δύο χιλιάδες ένθερμους θεατές απ' όλο τον ασιατικό κόσμο κυρίως!

Μάλιστα, στην εν λόγω παράσταση έγινε όπως ακριβώς το' λεγα! Άρπαξα κι εγώ ένα μπεντίρ, ανέβηκα στη σκηνή και τραγούδησα μαζί με το υπόλοιπο γκρουπ σε κατάσταση ουσιαστικής μέθης! Κάποιος θα τράβηξε ένα σχετικό φωτογραφικό ντοκουμέντο και θα αναρτηθεί οσονούπω!

Από την πρώτη μου μέρα στην Κίνα με εκείνη την αξέχαστη βόλτα στην πλατεία Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου, μου προξένησε εντύπωση το γεγονός πώς δεν υπήρχε πουθενά παγκάκι για να ξαποστάσεις για λίγα λεπτά. Ούτε λόγος για καφετέριες...Άλλωστε οι Κινέζοι δε φημίζονται για τον καφέ τους, ούτε για το χασομέρι τους. Με λίγα λόγια, αυτό που αποκόμισα ήταν η πρόθεση του κράτους να μην αφήνει το λαό να αποσπάται από τη δουλειά του ούτε για ένα καφέ στο πόδι ή έστω για λίγο ραχάτι στα κέντρα των πόλεων. Μπορεί να είμαι λάθος σ' αυτή μου την εκτίμηση, όμως εγώ αυτό είδα και οφείλω να το καταθέσω.

Το Πεκίνο, απ' την άλλη, ήταν όπως το φανταζόμουν. Μια τεράστια ασιατική Μητρόπολη με πολύ πράσινο, γέφυρες και ποταμούς και με ένα αξιοζήλευτο οδικό δίκτυο! Παρατηρούσαμε την κατασκευή του εδάφους στις λεωφόρους: καμία ολισθηρότητα και σίγουρα εκεί αν τρακάρει κανείς, θα οφείλεται καθαρά σε δικό του ανθρώπινο σφάλμα και σε καμία περίπτωση στους δρόμους- μπουρδέλο, που υπάρχουν παντού στην Ελλάδα!

Ψυχοπλακώθηκα όμως με τους ουρανοξύστες και τα διαμερίσματα- κουτιά, στα οποία στοιβάζονται κανονικά τα εκατομμύρια των Κινέζων. Που αλλού να χωρέσει τόσος κόσμος; θα ρωτούσε κανείς εύλογα! Σαν το ανέκδοτο με τον Κινέζο που ήρθε στην Ελλάδα κι όταν ρώτησε εδώ πόσοι είστε; και του απάντησαν περίπου δέκα εκατομμύρια, αναρωτήθηκε σε ποιο ξενοδοχείο να μένουν άραγε;

Κουρασμένη από το πολύωρο ταξίδι, αλλά πάντα κεφάτη η Μαρίζα ετοιμάζεται να φτάσει στο ξενοδοχείο με το βαν του φεστιβάλ! Πραγματικά απερίγραπτη η αίσθηση περιήγησης στην κινέζικη επαρχία, έχοντας αφήσει πίσω τα δικά μας ίδια και τα ίδια ένα 24ωρο πριν!

Εδώ βλέπετε το αυστριακό συγκρότημα Pond Pirates! Φοβεροί τύποι κι ίσως οι μόνοι συμμετέχοντες στη διοργάνωση που παρουσίασαν καινούργιο pop- rock υλικό, αδιαφορώντας μάλλον για τον ethnic χαρακτήρα του φεστιβάλ! Γνωριστήκαμε, θα προσπαθήσω να κινήσω εδώ το αξιόλογο δισκάκι που έχουν βγάλει στη χώρα τους και μου χάρισαν, αν δεν τους κλείσω για κάνα live στο Κύτταρο τον ερχόμενο χειμώνα!

Όπως έλεγα στο post που δε μπόρεσα να ολοκληρώσω όσο ήμουν εκεί, η δεύτερη παράσταση μας δόθηκε μέσα σ' ένα από τα ομορφότερα τοπία που' χω δει στη ζωή μου! Το stage είχε στηθεί μπροστά από έναν καταρράκτη και πάνω από τον ποταμό, γεμάτο από τεράστιους κυπρίνους και χρυσόψαρα! Παραδίπλα, αν ανέβαινες τη σκάλα μέσα στο σκαλισμένο βραχώδες βουνό, έβγαινες σε έναν παμπάλαιο βουδιστικό ναό. Παντού, τουριστικά μικρομάγαζα και ατέλειωτα παζάρια στις τιμές, παρ' όλο που εμείς εκεί με 300 ευρώ σε κινέζικα γιουάν, μπορούσαμε να αγοράσουμε τα πάντα! Shopping Therapy με όλη τη σημασία της λέξης, αλλά και με ένα τελικό υπέρβαρο στις βαλίτσες που δημιούργησε ένταση στην ομάδα κατά την επιστροφή!

Στα βουνά της Νότιας Κίνας άκουσα κλαρίνα ηπειρώτικα! Πράγματι, θα μπορούσε να είναι τίτλος ταινίας, εμένα όμως μου ήρθε στο νου ο στίχος αυτός του Ορφέα Περίδη, βλέποντας τον Θωμά Δρόσο να κάθεται σε μια γωνιά μόνος του, προβάροντας τον ηπειρώτικο Ήλιο με το κλαρίνο του!

Τελευταίες συνεννοήσεις λίγο πριν η Μαρίζα ανέβει στη σκηνή! Ευτυχώς που ο Κινέζος οδηγός του ελληνικού γκρουπ λεγόταν...Γιώργος, μάθαινε ελληνικά και μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε καλύτερα απ' όλους τους άλλους, που όπως είχα γράψει δεν καταλάβαιναν ούτε λέξη στα αγγλικά!

Έβλεπα τους Αφρικανούς να ανάβουν φωτιές και να απλώνουν γύρω τα κρουστά τους, αδυνατώντας να το εξηγήσω. Ο Ηλιάδης, ο δικός μας πνευστός και κρουστός, μου εξήγησε πως όταν το δέρμα, από το οποίο έχουν φτιαχτεί τα όργανα, γίνεται πέτρα από την υγρασία, πρέπει επειγόντως να θερμανθεί ώστε να μαλακώσει και να βγάλει τον επιθυμητό ήχο!

Επειδή θα ήταν αδύνατο να αναφερθώ σε όλα τα συγκροτήματα και τους καλλιτέχνες, κρατώ μόνο όσους με εντυπωσίασαν! Όπως την ξυπόλυτη τραγουδίστρια από τη Σιέρα Λεόνε που τις άναρχες κραυγές και τα φωνητικά της, συνόδευαν τα κρουστά των μουσικών της! Ο Κερκυραίος Σαλβάνος, ο μαέστρος της Μαρίζας, δεν άντεξε και την πέταξε την κακία του, με την οποία όμως δεν μας έμεινε άντερο από το γέλιο: να πως διώχνεις τα λιοντάρια!

Σε όσους χώρους δίνονταν συναυλίες, μεταξύ των θεατών δεν έβλεπες μόνο μουσικούς απ' όλα τα κράτη, αλλά και τους Κινέζους πολίτες της Zhandjiajie που έβλεπαν τον μικρόκοσμο τους να διευρύνεται μέσα σε μια πανδαισία ήχων και χρωμάτων! Σχετική η λέξη μικρόκοσμος, αν υποτεθεί πως η συγκεκριμένη επαρχιακή πόλη αριθμεί 1.600.000 κατοίκους!

Ο Σπύρος Ηλιάδης κουρδίζει την τσαμπούνα του! Απίστευτος τύπος! Ποιος γνωρίζει ό,τι το 1968 βολτάριζε με Harley στο Σαν Φρανσίσκο κι ηχογράφησε με ένα απαρχαιωμένο Philips μαγνητόφωνο το απρόβλεπτο ντουέτο του Neil Young με τη Janis Joplin; Δίπλα του η Αυστραλέζα Gail Holst ή Ηλέκτρα, ελληνίστρια συγγραφέας, ποιήτρια, μεταφράστρια, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Cornel της Νέας Υόρκης, βιογράφος του Μίκη Θεοδωράκη, ρεμπετολόγος και μάλλον η καλύτερη φίλη της Μαρίζας Κωχ από τις αρχές του ΄70 μέχρι σήμερα!

Το μελαγχολικό όμορφο ελληνικότατο πρόσωπο της Γιώτας Βασιλακοπούλου, της οργανώτριας της ελληνικής αποστολής και μιας από τις Ωκεανίδες στις παραστάσεις της Μαρίζας! Ας μην παρακάμψω όμως τη στιχουργική ιδιότητα της, για να θυμηθώ ένα μόνο από τα πολλά ωραία τραγούδια που έχει γράψει, σαν τα Λόγια της σιωπής από την ομότιτλη ταινία της Λουκίας Ρικάκη, σε μουσική Κωστή Ζευγαδέλλη, με τη φωνή της Ελένης Πέτα!

Μια μέρα απ' όλες, το πρόγραμμα είχε εκδρομή στο βουνό. Επειδή όμως το λεωφορείο θα σταματούσε και οι ξένοι θα έπρεπε να πάρουν το τελεφερίκ μέσα σε μια φοβερή ομίχλη με βροχή, είπα ευχαριστώ, δε θα πάρω! κι αφού ξεπέρασα τον πανικό, προτίμησα με τη συμβολή του Δρόσου να εξερευνήσω το φυσικό πανέμορφο τοπίο, δίχως επικίνδυνες αναβάσεις μέσα σε...κουτιά στον αέρα! Ο καημένος ο Θωμάς, παρ' ότι πετάει με ανεμόπτερο και τρελαίνεται για τα ύψη, έμεινε μαζί μου στη μέση του πουθενά, για να μη μ' αφήσει μόνο ώσπου να γυρίσουν οι άλλοι από την εκδρομή. Η Μαρίζα βέβαια την είχε μυριστεί τη δουλειά και έμεινε στο ξενοδοχείο, ενθυμούμενη πως κάποτε μπήκε σε τελεφερίκ στην Ελβετία και έμπηξε τις φωνές και τα κλάματα!

Η καλύτερη μου ήταν, όμως, όταν μόνος ή με όποιον άλλον ήθελε ν' ακολουθήσει, σηκωνόμουν στις εφτά το πρωί και έβγαινα βόλτα στην πόλη. Οι συνοικίες που βλέπετε μάλλον δε θα υπάρχουν σε λίγα χρόνια, αφού η τουριστική ανάπτυξη προχωρά με μεγάλα άλματα. Πόσο ενδιαφέρον μπορούν να έχουν για τον μέσο καλοαναθρεμμένο Δυτικό οι εικόνες φτώχιας και ανθρωπιάς με τα κινέζικα μαγειρεία στο δρόμο, δίχως δηλαδή McDonalds και τα ταχυφαγεία που συναντάς πια σε κάθε γωνιά του πλανήτη;

Το μενού περιελάμβανε τα πάντα, από ρύζι με κρέας λαγού και πάπιας μέχρι νούντλς. Παρακάτω θα δείτε ό,τι μαγειρεύεται κι άλλο...κρέας στην Κίνα ή τουλάχιστον στα χωριά της Κίνας. Σ' όποιον αρέσει, κοινώς, δε θα αλλάξουν και τα έθιμα του κάθε τόπου χάριν προσωπικού γούστου και αισθητικής των τουριστών! Τήρησα πάντως τις συμβουλές των ανθρώπων του γκρουπ και δε δοκίμασα τίποτα από το δρόμο, παρ' όλο που με ιντριγκάρισε η φάση να μπω για τα καλά στην καθημερινότητα τους!

Είναι αυτό που λέω, ποιος ξέρει που θα πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι αν κάποια στιγμή οι κυβερνώντες αποφασίσουν πως τα φτωχικά τους δίνουν άσχημη εικόνα της κινέζικης επαρχίας προς τον έξω κόσμο...Δίπλα από το super lux ξενοδοχείο που κατέλυαν οι ξένοι του φεστιβάλ, δε θα έβλεπες εικόνες σαν κι αυτή. Παντού στήνονται μεγάλες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, η μία δίπλα στην άλλη στα όρια του αφελούς ανταγωνισμού. Που να έβλεπες το Πεκίνο το ΄80, σχολιάζει η Μαρίζα σε κάποια στιγμή και προσθέτει, ήταν όπως είναι σήμερα η Zhandjiajie!

Κι όμως, αυτό είναι βιβλιοπωλείο. Η Κινέζα υπάλληλος ή ιδιοκτήτρια δεν ενοχλήθηκε που την αποσπάσαμε από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή της!

Φρούτα και κάστανα που υπάρχουν σε αφθονία σε ολόκληρη την Κίνα, εμπλουτίζοντας με μάλλον ακατανόητο τρόπο για τους ξένους, το τοπικό φαγητό τους! Ομολογώ ό,τι δοκίμασα καρπούζι- Μάιο μήνα- και μήλο με τελείως διαφορετική γεύση από τη δική μας και άγνωστους τροπικούς καρπούς!

Το ποτάμι αυτό με την εντυπωσιακή γέφυρα και το ακόμη πιο εντυπωσιακό φράγμα ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπες, βγαίνοντας από το ξενοδοχείο. Στις όχθες του, κατά μήκος, συναντούσες Κινέζους ηλικιωμένους που ασκούσαν την πανάρχαια τέχνη της χειρομαντείας! Μην τρελαίνεστε, κάτι σαν τους δικούς μας παπατζήδες της Ομόνοιας ήταν οι άνθρωποι!

Δεν είναι ο θεός της Δύσης που βαδίζει πάνω στο νερό, αλλά ο Θωμάς Δρόσος που δε μάσησε και χάριν μιας σπάνιας φωτογραφίας, ρίσκαρε να μπει κυριολεκτικά μέσα στο ορμητικό ποτάμι, πατώντας πάνω σε πέτρες!

Ας πάμε πάλι στα της μουσικής και του φεστιβάλ, παρακολουθώντας μια υπόκλιση από τους Φιλιππινέζους προς το κοινό μετά το τέλος της παράστασης τους! Υπέροχοι οι Φιλιππινέζοι και δεν ήξερα ό,τι η μουσική τους φέρει στοιχεία μέχρι και από τα λαϊκά πορτογαλικά fados!

Εξαιρετική και η performance των Ισραηλιτών καλλιτεχνών! Ο τραγουδιστής τους τραγούδησε το, γνωστό σε μας από τον Μανώλη Αγγελόπουλο, Τα μαύρα μάτια σου και η χορεύτρια τους χόρεψε έναν από τους πιο αισθησιακούς χορούς της κοιλιάς! Πολύ ερωτεύσιμο πλάσμα και μια από τις σοβαρότερες νέες καλλιτέχνιδες στον τόπο της!

Το Μπενίν, ένα μικρό αφρικανικό κρατίδιο κάπου κοντά στο Τόγκο αν κοιτάξει κανείς χάρτη, εκπροσωπήθηκε από τις παχουλές γλυκύτατες γυναίκες του με τον πολύχρωμο και πολύβουο χορό τους! Χάρμα οφθαλμών! Την προηγούμενη νύχτα είχαν δώσει άλλη μία παράσταση στο φουαγιέ του ξενοδοχείου, παρασέρνοντας στο διονυσιακό τους ξεφάντωμα τα πλήθη των ξένων!

Κι εμείς όμως ανεξαρτήτως του βραβείου που δικαίως δόθηκε στη Μαρίζα για τις φωνητικές της ικανότητες, στα σίγουρα εντυπωσιάσαμε το κοινό που βρήκε κοινές αναφορές στα ηπειρώτικα μας με τη λαϊκή κινέζικη μουσική!

Η Μαρίζα με δύο αστυνομικούς που ζήτησαν να φωτογραφηθούν μαζί της! Πρόσεξε καλά, της είπα, θα σε βγάλω στο youtube που τον περασμένο Δεκέμβρη τραγούδησες στα Προπύλαια
μπάτσοι- γουρούνια- δολοφόνοι!

Κι εδώ η Μαρίζα με τις δύο χορεύτριες του Ισραηλινού γκρουπ. Όλοι ήθελαν να φωτογραφηθούν με την Κωχ, σε σημείο που διακριτικά με φώναξε να τη...γλυτώσω!

Με τον γέροντα όμως και τους μουσικούς από την πόλη Γιούν Αν (μουσουλμανική επαρχία της Κίνας), εμείς ζητήσαμε να φωτογραφηθούμε! Σαν τους Beatles όταν συνάντησαν για πρώτη φορά τον Ινδό Μαχαρίσι, αλλά OK, στην περίπτωση μας δεν έπαιζε LSD...

Η Γιώτα Βασιλακοπούλου γελάει με την ψυχή της! Θα σκέφτεται μάλλον ό,τι σύντομα θα τελειώσουν οι συναυλίες και θ' απολαύσει κι αυτή λίγο το ταξίδι μακριά από το στρες της διοργάνωσης!

Και ο bosko κάνει τον...Κινέζο υπό την απειλή σύλληψης του από την τοπική αστυνομία!

Όπως και συνέβη τελικά, κατηγορούμενος για διακίνηση οπιούχων και λοιπών οφιούχων! Να διευκρινίσω ό,τι βέβαια πρόκειται για photo- jog, όχι για μένα, αλλά πιο πολύ για τους δυο συμπαθείς Κινέζους μπάτσους που εικονίζονται και θα δουν τις φάτσες τους σε κάνα internet!

Η γυναίκα αυτή κυκλοφορούσε στους συναυλιακούς χώρους, ολότελα εξαθλιωμένη, μαζεύοντας προς ανακύκλωση ή προς πώληση τα αδειανά μπουκάλια του νερού. Όταν μαζέψαμε ένα κατοστάρι γιουάν και της δώσαμε (δηλαδή έντεκα ευρώ ή περίπου το 1/4 ενός μέσου κινέζικου μισθού), εκείνη το εξέτασε πρώτα μήπως είναι πλαστό κι έπειτα το έχωσε στην τσέπη της δίχως να πει λέξη. Να είναι καλά η καλή μου!

Λάτρεψα τα Ασιατάκια, από τα ομορφότερα μωρά που έχω δει ποτέ μου! Όπως αυτός ο μικρούλης Τελευταίος Αυτοκράτορας, που θα μπορούσε να έχει εμπνεύσει τον Μπερτολούτσι!

Ξανά μια βόλτα στη Zhandjiajie, βλέποντας το ηλικιωμένο ζευγάρι που διατηρεί υπαίθριο μαγειρείο να ετοιμάζει την πραμάτεια της ημέρας! Με είδαν και με το καπέλο οι άνθρωποι, σου λέει κάνας βλαχοαμερικανός- ψώνιο θα ειν' αυτός! Να πω εδώ ό,τι αυτά τα καουμπόικα καπέλα ήταν δωρεά του φεστιβάλ στους ξένους συμμετέχοντες! Η Μαρίζα απαγόρευσε στους μουσικούς της να βγουν στη σκηνή μ' αυτά, μην τυχόν και μας περάσουν- λέει- για αμερικανάκια! Σωστή η Μαρίζα!

Κι άλλος ένας Κινέζος μπόμπιρας, που- δεν κρατήθηκα- και τον πλάκωσα στα φιλάκια, αρπάζοντας τον κι αυτόν από τα χέρια της μαμάς του!

Σε μια χώρα που η υπεργεννητικότητα πλέον αντιμετωπίζεται με βαριά πρόστιμα, με χαροποίησε πολύ το γεγονός πως είδα τα μωρά παιδιά μεσ' στην υγεία και την καθαριότητα, ακόμη και σε επαρχιακές πόλεις σαν τη Zhandjiajie, όπου οι γυναίκες πλένουν τον οικογενειακό ρουχισμό στα ποτάμια!

Το Μυστικό του Freakback Mountain στα βάθη της Κίνας!

Και το αναρτημένο ταμπλό στο λόμπι του ξενοδοχείου συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής συμμετοχής! Δε θα ξεχάσω εκείνο το απόγευμα που από τα μεγάφωνα του ξενοδοχείου έπαιζε το cd Η Μαρίζα Κωχ στον Κήπο της Σαπφούς!

Αν η Μαρίζα έψαχνε την αδερφή ψυχή της εκεί πέρα, αυτή ήταν η τραγουδίστρια και αρχηγός του αιγυπτιακού συγκροτήματος! Είσαι η Ελληνίδα Mercedes Sosa, έλεγε στη Μαρίζα όποτε την έβλεπε, κι εσύ η σύγχρονη Om Kalthoum, της απαντούσε η Κωχ! Μ' αυτήν πολύ θα ήθελα να βρεθώ επί σκηνής κάποτε, μου εκμυστηρεύθηκε η τραγουδίστρια μας κι εγώ φρόντισα να κρατήσω τα στοιχεία της αιγυπτιακής αποστολής!

Πάμε πάλι στην τελετή λήξης στο κέντρο της πόλης, περίπου μια ώρα με το λεωφορείο από το ξενοδοχείο που βρισκόμασταν. Μόλις τελείωσαν το πρόγραμμα τους οι Αργεντινοί, ένα εκπληκτικό μουσικοχορευτικό σύνολο, που φτιάχτηκε στη μνήμη του μεγάλου Carlos Gardel!

Τελευταία μέρα για μια βόλτα στην πόλη, η περασμένη Τρίτη. Πήραμε με την Gail ομπρέλες από το ξενοδοχείο και χυθήκαμε κυριολεκτικά στο βροχερό κέντρο ποδαράτοι!

Άνθρωποι πρόθυμοι να φωτογραφηθούν, όπως αυτή η καλοβαλμένη ηλικιωμένη Κινέζα που βγήκε για τα ψώνια της!

Απ' όπου κι αν περπατήσεις τη Zhandjiajie, όλοι οι δρόμοι οδηγούν γύρω από τον ποταμό της, σαν ένα αχανές Amsterdam τρόπων τινά χωρίς ποταμόπλοια και ωραιοποιήσεις.

Τι λέγαμε πριν; Οι γυναίκες που κατεβαίνουν στο ποτάμι να πλύνουν τα ρούχα τους, μολύνοντας το όμως με τα απορρυπαντικά τους. Μιλάμε για σωρούς απορρυπαντικών που ξεβράζονται σε σημεία του ποταμού, δημιουργώντας ένα τριτοκοσμικό θέαμα. Κρατήστε την ανάσα σας, μπαίνουμε στη λαϊκή αγορά της Zhandjiajie!

Φίδια στοιβαγμένα σε πλαστικές λεκάνες! Έρχεται ο Κινέζος αγοραστής, διαλέγει όσα θέλει, τα αποκεφαλίζουν μπροστά του, τα γδέρνουν και του τα τυλίγουν στη λαδόκολλα! Δεν αναγούλιασα όταν τα είδα, κόντεψα όμως να ξεράσω όταν ο Γιώργος, ο Κινέζος υπεύθυνος του ελληνικού γκρουπ, μας ενημέρωσε με ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά πως τόσες μέρες στο μπουφέ του ξενοδοχείου μας τα σέρβιραν ως...σουβλάκια! Κι εγώ, γνωστό κοιλιόδουλο ον, τα χτύπαγα πέντε- πέντε τα σουβλακόφιδα! Θα ήμουν μεγάλος ψεύτης αν δεν αναγνώριζα τη νοστιμιά τους κι ακόμη μεγαλύτερος αν έλεγα πως ήξερα τι ακριβώς έτρωγα!

Φάγαμε, λέει, και βατράχια, σοταρισμένα με ανανά, σουσάμι και λιαστές ντομάτες! Πρέπει εδώ να πω ό,τι σε κάποια φάση που ήμουν με την πιρουνιά στο στόμα από κρέας αγνώστου...ταυτότητας, μία τύπισσα από το αργεντίνικο γκρουπ, ενημέρωσε διακριτικά τους Έλληνες πως εθεάθη στην κουζίνα του ξενοδοχείου ο σεφ να τεμαχίζει τροφαντό αρουραίο! Ένιωσα το στομάχι μου πλυντήριο κι αφού πέταξα κάτω το πιρούνι μου, τους άρχισα όλους στις ελληνικότατες χριστοπαναγίες! Το βρήκαν το κόλπο κι ο Σαλβάνος με τον Δρόσο και τον Ηλιάδη κι αρχίσανε: έχασες, bosko, το καλύτερο ήτανε η σκορδάτη sauce αρουραίου! Να κλάψω, να γελάσω ή να ξεράσω; Άσε που μου έκανε λίγο σε κακή προπαγάνδα η πριβέ πληροφορία των Αργεντινών. Τι να κάνουμε, κύριοι, στην Κίνα βρεθήκαμε κι οι άνθρωποι εκεί τρώνε φίδια, ποντίκια, σκορπιούς και μυρμήγκια. Γι' αυτό ειν' όλοι στέκες αδύνατοι και δεν ξέρουν τι θα πει η λέξη ρευματισμοί! Αυτό είναι το ένα! Διότι το άλλο είναι ό,τι θα μπορούσαν να' χουν βάλει κι οι Κινέζοι ταμπελίτσες με το τι ακριβώς τρώμε δίπλα απ' το κάθε έδεσμα που μας σερβίρανε. Με ρωτάς εμένα αν ήθελα να χλαπακιάσω ρύζι με φρύνους και φίδι σε καλαμάκι, όσο και αν στέκομαι με δέος απέναντι σε κάθε μία εθνική κουλτούρα ξεχωριστά; Έλεος!

Χίλιες φορές οι παπίτσες του θεού, οι οποίες όμως δε μπορώ να ισχυριστώ ό,τι ήταν πιο νόστιμες ως ψητές από τα φίδια! Το συμπέρασμα είναι ένα: θα κάνω τουλάχιστον πέντε χρόνια να ξαναπαραγγείλω κινέζικο!

Μια αποχαιρετιστήρια φωτογραφία με τους δύο Κινέζους "ανθρώπους μας" στο φεστιβάλ! Του ενός το όνομα για να το πεις πρέπει να γίνει η γλώσσα σου κοτσίδα, ο άλλος ο φιλέλληνας με το "Γιώργος" που χρησιμοποιούσε, καθάρισε! Δε θα έρθει στην Ελλάδα; θα τον τρελάνω στα σαλιγκάρια στιφάδο που του το έλεγα και κόντευε επίσης να ξεράσει!

Στο αεροδρόμιο του Πεκίνου είδαμε τους ανθρώπους να προσέχουν πολύ για τη νέα επιδημία των χοίρων! Είδες οι Ευρωπαίοι χοίροι που' ναι μεσ' στη βρώμα; Ενώ, οι Ασιάτες χτυπάνε δυο τηγανιές φίδια με σκορδάτη sauce αρουραίου κι ούτε θανατηφόρες γρίπες, ούτε τίποτα! Εδώ, μεσ' στο αεροπλάνο της επιστροφής, ο Σαντορινιός μουσικός Ηλίας Βαμβακούσης και στο βάθος Κινέζα που φυλάει τα ρούχα της με τόσους ξένους γύρω της!

Τόσα Ασιατάκια μωρά φωτογράφισα, είπα να δώσω βήμα και σ' ένα Γερμανάκι τώρα που φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Φραγκφούρτης. Πολύ μου αρέσει που ο κάθε τόπος σ' αυτό το post αλλάζει συμφώνως με τα χαρακτηριστικά των παιδιών του! Τι είπα πάλι!

Η Γερμανία είναι μια χώρα που λατρεύω, που έχω επισκεφτεί αρκετές φορές κι ίσως η μόνη που θα μπορούσα να ζήσω μόνιμα! Μια όψη της Φραγκφούρτης, που δυστυχώς χθες δε μπόρεσα να περπατήσω, παρ' όλο που η ανταπόκριση με Αθήνα ξεπερνούσε τις τέσσερις ώρες αναμονής στο αεροδρόμιο.

Έλα ρε να βγάλουμε μια φωτογραφία επί γερμανικού εδάφους, είπα του Επίκουρου Τριανταφυλλίδη, βιολιστή στο γκρουπ της Μαρίζας, έτσι για να θυμόμαστε πού ήμασταν και από που περάσαμε! Τι το φοράς ακόμη, μωρέ μαλάκα, το καρτελάκι του φεστιβάλ; παρατήρησε εύστοχα ο Ηλιάδης και συνέχισε με το ευφυές: θα μαστουρώσεις απ' τα χάπια που τρως για τ' αεροπλάνο, θα σε βρουν πουθενά κοιμισμένο οι Γερμανοί, θα δουν το καρτελάκι πάνω σου και θα σε ξαναστείλουν πίσω στην Κίνα!

Τελευταία φωτογραφία λίγο πριν μπούμε στο αεροπλάνο από Φραγκφούρτη για Αθήνα. Η Μαρίζα, η Gail και ο bosko, οι εκφραστές της απόλυτης κόπωσης. Δεν είναι και λίγο να αλλάζεις το ένα αεροπλάνο μετά τ' άλλο, διασχίζοντας τον κόσμο κυριολεκτικά!

Ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου τη Μαρίζα Κωχ γι' αυτό το ταξίδι που ουσιαστικά μου χάρισε, εφόσον κι εγώ να μην ήμουν εκεί, εκείνη και θα έπαιζε, και πάλι βραβείο θα έπαιρνε! Ασχολήθηκε άραγε κανείς εδώ μ' αυτή τη συμμετοχή της Κωχ στο συγκεκριμένο φεστιβάλ της Κίνας ή δε βρήκε χρόνο με τον Sakis μέσα στη EuroΜαλακία που μας δέρνει; Μόνο η Ελευθεροτυπία έγραψε και το χαρήκαμε όλοι πολύ:

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=45744&ref=search

Όταν πάντως δημοσιογράφος από την τηλεόραση του Πεκίνου ρώτησε τη Μαρίζα πως νιώθει που πήρε το βραβείο Best Singer, εκείνη απάντησε Σημασία δεν έχει πως νιώθω εγώ, αλλά πως θα νιώσουν οι άλλοι Έλληνες όταν το μάθουν! Ερωτώ λοιπόν και κλείνω: Πόσοι Έλληνες έμαθαν τελικά γι' αυτό το φεστιβάλ και για την τιμητική διάκριση που έλαβε μια καλλιτέχνιδα μας με τη δική της μεγάλη ιστορία στο τραγούδι;