Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

ΕΓΩ, Ε.Σ.Υ. & Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ!

Χθες για πρώτη φορά μετά από ενάμισι ακριβώς μήνα, μπορώ να πω ότι ένιωσα ηρεμία και γαλήνη. Ζούσα με την αγωνία ότι η μάνα μου έχει καρκίνο κι ότι είναι ζήτημα ημερών η εισαγωγή της σε νοσοκομείο. Όλα ξεκίνησαν στις αρχές Νοεμβρίου όταν βγήκε ένα μικρό εξόγκωμα στο λαιμό της, στη δεξιά πλευρά του θυρεοειδή και την ξυπνούσε τη νύχτα από τους πόνους. Τρέξαμε αμέσως στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας, όπου την εξέτασε ένας καθ' όλα έμπειρος γιατρός κάποιας ηλικίας- όχι δηλαδή κάνα μαθητευόμενο παιδαρέλι. Η διάγνωση ήταν δύο όζοι στο θυρεοειδή, αμελητέοι σε μέγεθος και για την ακρίβεια απλή βρογχοκοίλη παλαιού τύπου. Κάναμε υπέρηχο, εξετάσεις ορμονών και καρκινικούς δείκτες. Όλα ήταν καλά. Έπειτα από μέρες και καθώς ο πόνος οξυνόταν, αντί να υποχωρεί, την έστειλαν για αξονική τραχήλου. Έδειξε πάλι τους δύο όζους με την υποπαρατήρηση ήπια και ασύμμετρη διόγκωση του υπογνάθιου αδένα. Για τον δε πόνο την παρέπεμψαν σε παθολόγο, ωτορινοραλυγγολόγο, έως και νευρολόγο. Κανείς, μα κανείς, δε στάθηκε στη διόγκωση του αδένα, το εξογκωματάκι δηλαδή που την τρέλαινε στον πόνο. Ο πρώτος, ο ενδοκρινολόγος που την είδε, της σύστησε ντεπόν κι ότι θα περάσει, ενώ ο παθολόγος της έγραψε αντιβίωση ισχυρή για δύο εβδομάδες συν τρία αντιφλεγμονώδη χάπια ημερησίως. Το στομάχι της φουκαριάρας της μάνας μου είχε γίνει τενεκές χαπιών με αποτέλεσμα ύστερα από το τέλος της αγωγής ότι τρώει να το βγάζει. Σταμάτησε λοιπόν να τρώει και να μην έχει καμία περαιτέρω όρεξη. Εντω μεταξύ εγώ μπήκα στο κακό trip να φαντάζομαι τα χειρότερα σενάρια μάλλον με το δίκιο μου: Ότι το κακό τη χτύπησε στο στομάχι, το οποίο της κάνει παλινδρομήσεις τα βράδια και την πονάει ο λαιμός. Να βλέπω σε dvd την Άγνωστο του Ορέστη Λάσκου και στη σκηνή που ο Αλέκος Αλεξανδράκης πέφτει πάνω στην πεθαμένη Κυβέλη, φωνάζοντας Μητέρααα!, να πλαντάζω στο κλάμα. Μετά να σηκώνομαι τη νύχτα δυο και τρεις φορές μεσ' στον ύπνο μου, φωνάζοντας κι εγώ Μητέρααα! Η Λένα να μου λέει στο τηλέφωνο Σώπα, παιδάκι μου, πρέπει να ξαναβρείς τον εαυτό σου, δεν έχει τίποτα η μανούλα σου! Να μην έχω κέφι για τίποτα, με το ζόρι να ανταπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις μου, εκπομπές, κείμενα κλπ. και να γίνομαι φορτικός σε όλους τους φίλους με την κλάψα μου. Ένα άλλο βράδυ είδα σε όνειρο ότι ήμουν με τη μάνα μου σε ένα μεγάλο θέατρο και στη σκηνή βρισκόταν η Λένα Πλάτωνος με ένα ολόλευκο φόρεμα μπροστά στο πιάνο. Παίξε μας Καρυωτάκη, της φώναξα. Όχι, σε σας πηγαίνει η Ρόζα- Ροζαλία, μου απάντησε κι όταν άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες, το θέατρο γέμισε από πολλά άλλα κεφάλια που λικνίζονταν στο ρυθμό και τραγουδούσαν σαν το Muppet Show! Τις μέρες εκείνες κι έχοντας ήδη τελειώσει τη θεραπεία της αντιβίωσης, το εξογκωματάκι εξαφανίστηκε τελείως απ' τον λαιμό της μητέρας μου. Άρχισα να ηρεμώ, μα δεν κράτησε πολύ. Σύντομα ο πόνος μετατέθηκε στην αριστερά πλευρά του θυρεοειδή με την ίδια πάντα οξύτητα, χωρίς ευτυχώς κάποιο εμφανές οίδημα. Άντε πάλι εγώ τα απανωτά τηλεφωνήματα σε ενδοκρινολόγους και παθολόγους. Ένας από δαύτους μάλιστα μου είπε: Κύριε Μποσκοΐτη, έχετε δύο κακά, είστε γιος και δεν είστε γιατρός! Η Σαβίνα, η Στέλλα Βλαχογιάννη, φίλοι αγαπημένοι και γνωστοί μου, να μου στέλνουν συνεχώς sms με τηλέφωνα των καλύτερων- υποτίθεται- γιατρών. Μέσα σε όλη αυτή την αγωνία το ζάχαρο της μάνας μου άρχισε να...χορεύει. Η πάθηση που αντιμετωπίζει από σαράντα ετών με χάπια και δυστυχώς όχι ινσουλίνη, καθώς απεχθάνεται τις ενέσεις, τη μία μέρα ήταν 1.80, την άλλη 2.30, την παράλλη 4.06 (απορώ πώς δεν είχε σωριαστεί) και μετά ξανάπεφτε στο 1.20! Θα αξιωθώ, Αντώνη μου, να είμαι Θεσσαλονίκη στην πρώτη προβολή σου ή θα την κάνω για τον Άγιο Πέτρο; με ρωτούσε η καημενούλα κι έπνιγε και το δικό της κλάμα. Η κατάσταση χτύπησε κόκκινο όταν πριν από μία εβδομάδα πέρασα απ' το πατρικό μου και την είδα πετσί και κόκκαλο. Έχασα 14 κιλά μέσα σε ένα μήνα, μου εξομολογήθηκε, και τα βράδια κλαίω απ' τους πόνους. Τρελάθηκα! Πλέον ήμουν σίγουρος, τη στιγμή που με είχαν ενημερώσει πώς οι καρκινικοί δείκτες δείχνουν τσιμπημένοι μόνο όταν έχει φτάσει η αρρώστια σε μεταστατικό στάδιο. Μιλούσα με τον Lolek στο τηλέφωνο και χτυπιόμουν απ' το κλάμα...Κοιμόμουν σε σπίτια φίλων, στου Νίκου και της Αλεξάνδρας, στης Μάιρας, μια και δε μπορούσα να μείνω λεπτό μόνος μου. Λυπόμουν βαθιά για τη μάνα μου, αυτή την άγια ταλαιπωρημένη γυναίκα και το κακό που τη βρήκε στα ξαφνικά. Τη λύση του δράματος έφερε η Μαρίζα Κωχ και οι γιατροί του Ευαγγελισμού! Πριν τρεις μέρες πάλι τηλεφώνησα στο Κρατικό και στο Θριάσιο ικετεύοντας να της κάνουν εισαγωγή. Δε γίνεται, μου απαντούσαν, πρέπει να' ναι του θανατά για να τη βάλουμε, αλλιώς θα μπει απλά σε λίστα αναμονής κι ούτε να το επιδιώξεις με τις γνωστές ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Ωραία, με υποχρεώσατε, απαντούσα, τι να το κάνω άμα φτάσει του θανατά η γυναίκα, που τη βλέπω να λιώνει μέρα με τη μέρα σαν το κεράκι; Ρε μπας κι έχει κάνα AIDS η μάνα μου, σκεφτόμουν, με πρησμένους αδένες και απώλεια βάρους; Αλλά από που να το κόλλαγε το AIDS, 75 ετών η φουκαριάρα; Ώσπου προχθές με παίρνει η Μαρίζα: Αύριο βάλε τη μάνα σου σε ένα ταξί και πάμε από τον Ευαγγελισμό που εφημερεύει! Θα έρθω κι εγώ μαζί για να μας προσέξουν περισσότερο, έχω την κουμπάρα μου σε ηγετικό πόστο στο νοσοκομείο! Πραγματικά, την ύστατη στιγμή ανακουφίστηκα! Φτάσαμε στον Ευαγγελισμό στις δέκα το πρωί εγώ, η μάνα μου που με το ζόρι περπατούσε και η Κωχ! Η γλυκιά μου Μαρίζα είχε μια τσάντα με cd της και τα μοίραζε στους γιατρούς που μας πλησίαζαν και την αγκάλιαζαν με τρομερό σεβασμό. Έχω φέρει άρρωστη τη θεία μου απ' τη Σαντορίνη, τους είπε, πάρτε την και την αφήνω στα χέρια σας! Αυτό που ακολούθησε δεν το' χα ξαναδεί! Μέχρι και τις εφτά το βράδυ, είδαν τη μάνα μου τουλάχιστον δέκα γιατροί και δεν υπήρξε εξέταση που να μην της έκαναν. Αξονική εγκεφάλου, καρδιογράφημα, τέσσερα διαφορετικά αιματολογικά τεστ, επίπεδα ζαχάρου, τετραμινάσες συκωτιού, νεφρά, φάρυγγα, υπέρηχους κλπ. Έβγαινα έξω για τσιγάρο κάθε δέκα λεπτά και με έπιαναν τα κλάματα, όχι απ' την αγωνία μου αυτή τη φορά, αλλά απ' τη συγκίνηση με την ανθρωπιά της Μαρίζας Κωχ. Οφείλω να το τονίσω, αυτή η γυναίκα μέσα στα τόσα δικά της τρεχάματα, δεν έφυγε ούτε λεπτό απ' το πλευρό της μάνας μου! Στάθηκε δίπλα της σαν φίλη χρόνων και αδερφή της, σαν κόρη της, από το πρωί μέχρι το βράδυ! Οι τετραμινάσες συκωτιού, η πρώτη δηλαδή ένδειξη καρκίνου, ήταν πάλι σε φυσιολογικότατα επίπεδα, κάτι που μας ηρέμησε όλους. Μια άλλη αιματολογική εξέταση έδειξε ότι ο αιματοκρίτης της είχε πέσει από το 40 στο 25, εξ ου και η αδυναμία της. Μην αγχώνεστε, μας έλεγαν οι γιατροί, αυτό διορθώνεται απλά ψάχνουμε την αιτία! Σημειωτέον, όλα γίνονταν σε χρόνο μηδέν, έκανε τη μία εξέταση, έβγαιναν επί τόπου τα αποτελέσματα και τη στέλνανε για την επόμενη. Η μανούλα μου ένιωθε ασφαλής, μού έλεγε χαρακτηριστικά ότι πρώτη φορά στη ζωή της πέρασε τόσες πολλές εξονυχιστικές εξετάσεις για την υγεία της. Στις πέντε το απόγευμα μάθαμε τι ήταν αυτό που μας κατατρόμαξε και την καταταλαιπώρησε για ενάμισι μήνα: ο υπέρηχος τραχήλου έδειξε μια υποξεία θυρεοειδίτιδα, ένα μικρόβιο δηλαδή, το οποίο αγαπά ιδιαίτερα τον λαιμό και το στομάχι και σκοτώνεται με κορτιζόνη! Για να καταλάβετε, μας εξήγησαν οι γιατροί, εάν η κυρία δεν είχε αφαιρέσει από πολύ νέα τις αμυγδαλές της, τώρα θα είχε οξεία αμυγδαλίτιδα. Ένα παρεμφερές μικρόβιο φώλιασε στον θυρεοειδή της, της έπρηξε αρχικώς τον ένα αδένα κι ύστερα τον άλλο και της χάλασε το στομάχι. Μόλις πάρει την κορτιζόνη ο πόνος θα φύγει αμέσως, θ' ανέβει ο αιματοκρίτης και θα ανακτήσει τις δυνάμεις της. Είστε σίγουροι; Για ξαναδείτε το...να τους λέω εγώ, αδυνατώντας να πιστέψω ότι ο εφιάλτης τελείωσε! Κι εκείνοι γελούσαν: Μην ανησυχείτε, το πολύ- πολύ να τη βάζαμε μέσα λόγω του χαμηλού αιματοκρίτη, αλλά δεν υπάρχει λόγος να εκτεθεί η γυναίκα στις λοιμώξεις. Θα πάει σπίτι της και θ' αρχίσει να φτιάχνει απ' την επόμενη κιόλας μέρα. Αγκάλιασα τη μάνα μου και τη Μαρίζα κι έκλαιγα σα μωρό παιδί από τη χαρά μου κι απ' το άγχος τόσων εβδομάδων που άφηνα πίσω μου. Με κοιτούσαν κι οι δυο κατάματα φανερά ικανοποιημένες, χαρούμενες και συγκινημένες. Μου τηλεφωνούσαν η Λένα, ο Δημήτρης, ο Παγουλάτος, ο Lolek, όλοι οι φίλοι κι ήθελα να ουρλιάξω από την ευτυχίτιδα που με χτύπησε ξαφνικά! Απίστευτο συναίσθημα να σου γίνεται ψυχαναγκασμός η θλίψη, να φτάνεις στο αμήν και μετά να μην σε ικανοποιεί ούτε η λύτρωση και η χαρά! Υποσχέθηκα στη μάνα μου να την πάω ένα ταξίδι στη λατρεμένη της Γερμανία, τη χώρα που έζησε για δέκα ολόκληρα χρόνια. Να την ανεβάσω Θεσσαλονίκη στο φεστιβάλ και να τη βγάζω θέατρο, σινεμά και συναυλίες τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Μη στενοχωριέσαι ρε, μου έλεγε, στα 90 θα πάω μετά απ' αυτό που πέρασα! Σε κάποια φάση, με ρωτάει ένας γιατρός: Έχεις πρόβλημα να εξετάσουν τη μάνα σου και τα νεούδια οι εκπαιδευόμενοι; Βεβαίως, αν δεν μου την κουράσετε, απαντάω, αλλά γιατί αυτό; Η πάθηση της έχει ενδιαφέρον, μου εξήγησε, θυρεοειδίτιδα δε βλέπεις κάθε μέρα και θέλω να δω αν θα το βρουν με μια απλή εξέταση! Σας πληροφορώ ότι τα νεούδια, οι εκπαιδευόμενοι γιατροί ενδοκρινολόγοι και εν προκειμένω δύο κορίτσια, ήρθαν μπροστά μου στον προϊστάμενο τους και είπαν: Η κυρία έχει μια απλή θυρεοειδίτιδα, φως- φανάρι, την ακουμπάς στον λαιμό και πετάγεται απ' τον πόνο! Και λέω εγώ τώρα έξαλλος: Είναι δυνατόν να μην είχαν δει τίποτα με τόσες αξονικές και υπέρηχους σαράντα προηγούμενοι μαλάκες από τις αρχές Νοεμβρίου; Να τους λέω η γυναίκα πονάει, υποφέρει, αδυνατίζει και να μου λένε ας πιει ντεπόν και θα της περάσει; Ας πω ακόμη ότι η διάγνωση του πρώτου υπέρηχου στο Κρατικό της Νίκαιας ήταν τρεις σειρές, ενώ χθες στον Ευαγγελισμό μια σελίδα ολόκληρη. Τι διάολο, βαριούνται να γράψουν, να ασχοληθοιύν με τον ασθενή κάποιοι, μου φαίνεται; Τώρα θέλει πολύ προσοχή η χρήση της κορτιζόνης σε σχέση με το ζάχαρο. Θα το μετράει καθημερινά βράδυ- πρωί και θα παίρνει κάποια επιπλέον χάπια για το στομάχι της. Θα πει αντίο στο αλάτι, τα ζυμαρικά, το ρύζι, τη ζάχαρη. Γλυκά ούτε κατά διάνοια. Από Δευτέρα θα ξαναπάμε στον Ευαγγελισμό για εξετάσεις αίματος του θυρεοειδή και του ζαχάρου και για να την δει ενδοκρινολόγος, ο οποίος θα παρακολουθήσει την βαριά κορτιζονούχα θεραπεία της για όσο διάστημα χρειαστεί. Θέλω να ευχαριστήσω από δω τους γιατρούς του νοσοκομείου, τον παθολόγο Αρβανιτάκη Νικόλαο και τον ενδοκρινολόγο Μπουντουβή Παναγιώτη, που όχι απλά φρόντισαν τη μητέρα μου, αλλά πήγαιναν μόνοι τους, μέσα στο τρέξιμο της εφημερίας, και παραλάμβαναν μία- μία τις απαντήσεις των εξετάσεων της! Το ίδιο το νοσοκομείο που απ' ότι φαίνεται χρησιμοποιεί μια ερευνητική μέθοδο στην πάθηση του κάθε ασθενή από εκπαιδευόμενους γιατρούς σε απόλυτη σύμπλευση με τους έμπειρους προϊστάμενους τους! Και βέβαια τη Μαρίζα Κωχ! Δεν θα ξεχάσω όσο ζω το καλό που μας έκανε σε ανθρώπινο επίπεδο, ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική της υπόσταση! Μαριζάκι ή Μαριζόνι- που σε φωνάζει κι ο Κούνδουρος- μια κι είσαι εγγονή παπά, να σ' έχει ο θεός καλά και σένα για πολλά- πολλά ακόμη χρόνια! Μανούλα, σε λατρεύω, μη μασάς κι έχεις πολύ δρόμο κι εσύ μπροστά σου! Αυτό είναι το πιο χαρμόσυνο και συγκινητικό κατ' εμέ post για να κλείσει το 2009! Τέλος καλό, όλα καλά!

22 σχόλια:

Βίκυ Οικονομοπούλου είπε...

αντε και καλή μας χρονιά! :)

logia είπε...

...σαν να βλέπω τον εαυτό μου με τη μάνα μου πριν 3-4 χρόνια Πασχαλιάτικα στο νοσοκομείο
μια χαρά είναι σήμερα και ζει και βασιλεύει...
καλή χρονιά να έχεις Αντώνη και συ και η γλυκειά μανούλα σου
έχεις την αγάπη όοοολης της οικογένειας!!!!

Γιώργος είπε...

Χαίρομαι που πήγαν όλα καλά με τη μητέρα σου. Πάντα να βγαίνεις νικητής. Πάντα νάστε όλοι καλά. Και η καινούργια χρονιά να σας φέρει περισσότερη ηρεμία.
Όσο για την Μαρίζα... τι να πω; Ανέβηκε πάρα πολύ ψηλά στην εκτίμηση μου. Δεν είναι μόνο ότι κρατάει τον πήχυ ψηλά τόσα χρόνια στον καλλιτεχνικό τομέα, αλλά αποδεικνύεται συν/Άνθρωπος (με το άλφα κεφαλαίο). Εύγε Μαρίζα! Η παρουσία σου να μας συντροφεύει για πάρα πάρα πολλά χρόνια ακόμα.

Trashman είπε...

Άσματα και ιάσματα.

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Όλα καλά λοιπόν. Όμορφα.
Τώρα το 2010 σού χρωστάει τα σπασμένα της εκπνοής του 2009 και οφείλει να σε αποζημιώσει με ό,τι καλύτερο.

Kαλή πρωτοχρονιά

Ανώνυμος είπε...

αγαπητε κυριε Μποσκοιτη,χαιρομαι που η μητερα σας ειναι καλα.Ομως δινετε στον κοσμο ψευδη στοιχεια.ειναι τρανσαμινασες οι ενδειξεις του ηπατος και οχι τετρανιμασες¨!

Rena Fan είπε...

Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω και εγώ τη Μαρίζα Κωχ, Αντώνη, για χάρη σου! (Η σκηνή της... διανομής των CD είναι απίστευτη!)

Και εσένα βεβαίως για αυτό το απολαυστικό κείμενο! Ήρθε και με ταρακούνησε κάπως σε μια στιγμή που το χρειαζόμουν, για άσχετους λόγους.

Περαστικά σας και γρήγορα. Έχοντας μπει στο νοσοκομείο πριν από 2,5 μήνες με αιματοκρίτη 22, νιώθω πολύ καλά τη μανούλα σου.

Καλή χρονιά και άλλο κακό να μη μας βρει :)

mahler76 είπε...

μπράβο η μανούλα!!! Μόνο ευχάριστα για το 2010 αγορίνα και πάντα με υγεία.

Stepas είπε...

Συγκινητική και συνάμα τρυφερή κατάθεση bosko. Ειλικρινά χαίρομαι που πήγαν όλα καλά.

Εύχομαι υγεία. Όσο κλισέ και να ’ναι, θεωρώ πως είναι η καλύτερη ευχή.

Πρόσφατα πέρασα κι εγώ ο ίδιος κάτι ιστορίες με τους αδένες και σε καταλαβαίνω απόλυτα.

Δυστυχώς οι γιατροί πολλές φορές όντως δεν ασχολούνται όσο και όπως θα πρεπε με τον ασθενή. Αυτό ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Παίζουν με τον πόνο και την υγεία του άλλου; Αδιανόητα πράγματα... Τελοσπάντων.

Καλή χρονιά, με υγεία!

Άρτεμις είπε...

Αντε ολα καλα λοιπον!!!
(έγινε διασημη κιολας η μανουλα σου με αυτο το ποστ!!!)Καλά να περάσετε και οι 2 τις γιορτές.

Ελένη Μπέη είπε...

Τέλος καλό όλα καλά, λοιπόν!
Στο σινάφι μας εμείς οι δάσκαλοι λέμε : "ουδείς μωρότερος των δασκάλων, αν δεν υπήρχαν οι γιατροί". Φαίνεται όμως πως δεν είναι μόνο μωρία το χαρακτηριστικό τους. Συχνότατα είναι παλιανθρωπιά έως και απανθρωπιά.

Καλά να είναι η υπέροχη Μαρίζα, όντως της "χρωστάς", Μπόσκο. Αλλά η ψυχή μόνο με ψυχή ξεπληρώνεται, έτσι δεν είναι; Σκέφτομαι όμως αν δεν υπήρχε εκείνη να κινήσει τα κατάλληλα νήματα, τι θα γινόταν; Σε πόση ακόμη ταλαιπωρία θα είχε υποβληθεί η μητέρα σου; Και γιατί πρέπει να έχουμε "βύσμα" για τα αυτονόητα; Σε τέτοιο βάραθρο έχουμε πέσει.

Σου εύχομαι όλα να είναι πια περαστικά και να έρθουν μαζεμένες κι οι χαρές στη νέα χρονιά. Να είσαι καλά και να χαίρεσαι τη μανούλα σου!

Ανώνυμος είπε...

Κι από εμένα με βαθεια συγκίνηση για ό,τι περάσατε,

ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΦΥΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑΝΕ
ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΧΡΟΝΟ
ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ'ΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
ΜΗ ΖΟΥΝΕ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

Δέσποινα

BOSKO είπε...

Φίλοι μου, σας ευχαριστώ όλους μαζί και καθέναν ξεχωριστά για τις ευχές σας! Σπεύδω παρακάτω να απαντήσω σε κάποιους που μου έδωσαν ερεθίσματα.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με ΥΓΕΙΑ να' χουμε!

BOSKO είπε...

Κατερίνα σ-Μ. ...
ξέρεις πόσο το σκεφτόμουν τις τελευταίες εβδομάδες αυτό που μου ευχήθηκες; απλά το μυαλό μου ήταν στο πως θα γίνει καλά η μάνα μου, πέραν των εσχατολογικών σεναρίων που έκανα...Θα του δώσουμε να καταλάβει, λοιπόν, του 2010!

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
κατ' αρχάς δεν έγραψα τετρανιμάσες, αλλά τετραμινάσες. Εσείς πάλι τις λέτε ορθώς τρανσαμινάσες! Δεν πα' να λέγονται και τρανσέξουαλ; Ούτε που θέλω να τις ξαναβρώ μπροστά μου!
ευχαριστώ πάντως για τη διόρθωση!

BOSKO είπε...

Rena Fan...
τι λες, ρε παιδί; 22 αιματοκρίτη; πως την έβγαλες; σου βάλανε αίμα άραγε; περαστικά και σε σένα, λοιπόν, αφού είναι πρόσφατη σχετικά η περιπέτεια σου!

BOSKO είπε...

Νερένια...
έχεις πολύ δίκιο. Σίγουρα αν δεν ερχόταν η Μαρίζα Κωχ εκεί- ένα ιδιαίτερα δημοφιλές πρόσωπο- πιθανώς να την εξέταζε μόνο ένας γιατρός, να μην έβλεπε τίποτα και να μας έδιωχνε. Εκείνη να πόναγε κι εγώ να τρελαινόμουν. Πάντως, όλα αυτά που λες και με τα οποία συμφωνώ 100%, θα τα σκεφτώ καλύτερα σε δυο- τρεις μέρες. Την ώρα αυτή νιώθω μια απέραντη χαρά για τη μάνα μου, ευγνωμοσύνη για τη Μαρίζα και τύχη για την πάρτη μου. Όταν κινδυνεύει ο άνθρωπος σου κι όλα βαίνουν καλώς τελικά, το τελευταίο που σε νοιάζει μέχρι να το χωνέψεις είναι η κοινωνική αδικία. Για μένα, όπως λέω και στο post, είναι πιο σημαντικό να' χεις βυθιστεί τόσο έντονα στη θλίψη, να πενθείς σχεδόν άνευ λόγου και μετά να δυσκολεύεσαι ακόμη και ν' αποδεχτείς τη σωτηρία σου! Μην το ζήσεις ποτέ εάν δεν έχεις αντοχές, διότι δυστυχώς εγώ δεν είχα καθόλου, κόντεψα να χάσω τα λογικά μου...

Ανώνυμος είπε...

Τώρα αν έγραψες και τετρανιΜΑΣΕΣ πού είναι το κακό; Η μάσα έτσι κι αλλιώς από μόνη της είναι μία φυσική ανάγκη,τετράκις φορές γίνεται απόλαυσις!! Μέρες που είναι καλά το έγραψες...μόνο τέτοιες χ....μάσες να έχει ο κόσμος..

Καληνύχτα!
Δέσποινα

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Έτσι... να του δώσεις να καταλάβει, Bosko. Αλλά μην περιμένεις να ρυθμίσει τις οφειλές του με δική του πρωτοβουλία. Να τις απαιτήσεις.

Και βιάσου, γιατί είναι ληξιπρόθεσμες. Δώδεκα μήνες και μη δώσεις περίοδο χάριτος, είναι αφιλότιμα τα νέα έτη. Ούτε μέρα χαμένη!

BOSKO είπε...

Κατερίνα σ-Μ. ...
τα ξέρω όλα αυτά που λες, αγαπητή μου Κατερίνα, μα σ' ευχαριστώ που μου τα υπενθυμίζεις. Δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε και να χάνουμε δυνάμεις!
για την ώρα, πάντως, ενώ ο πόνος εξαφανίστηκε με την πρώτη λήψη κορτιζόνης κι η μάνα μου κοιμήθηκε σαν πουλάκι μετά από ενάμισι μήνα ταλαιπωρίας, σήμερα το ζάχαρο της πήγε στα ύψη! Δε βαριέσαι, θα το παλέψει για όσο χρειαστεί, χίλιες φορές ινσουλίνη παρά...χημειοθεραπείες!

igkros είπε...

Αγαπητέ Bosko

χαίρομαι που τελικά αυτή η περιπέτεια είχε καλό τέλος. Ευχομαι για το 2010 όλα τα καλά και πρώτα απ'όλα υγεία!

Καλή χρονιά!

BOSKO είπε...

alps...
υγεία, υγεία πάνω απ' όλα, Γκρος, δε λες τίποτα! Όλα τα καλά να' χεις για τη νέα χρονιά!

υ.γ. στις λίστες πάντως, δε μπορείς να πεις, συμπέσαμε μέσα σε πολλά cd!