ΕΓΩ, Ε.Σ.Υ. & Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ!

Χθες για πρώτη φορά μετά από ενάμισι ακριβώς μήνα, μπορώ να πω ότι ένιωσα ηρεμία και γαλήνη. Ζούσα με την αγωνία ότι η μάνα μου έχει καρκίνο κι ότι είναι ζήτημα ημερών η εισαγωγή της σε νοσοκομείο. Όλα ξεκίνησαν στις αρχές Νοεμβρίου όταν βγήκε ένα μικρό εξόγκωμα στο λαιμό της, στη δεξιά πλευρά του θυρεοειδή και την ξυπνούσε τη νύχτα από τους πόνους. Τρέξαμε αμέσως στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας, όπου την εξέτασε ένας καθ' όλα έμπειρος γιατρός κάποιας ηλικίας- όχι δηλαδή κάνα μαθητευόμενο παιδαρέλι. Η διάγνωση ήταν δύο όζοι στο θυρεοειδή, αμελητέοι σε μέγεθος και για την ακρίβεια απλή βρογχοκοίλη παλαιού τύπου. Κάναμε υπέρηχο, εξετάσεις ορμονών και καρκινικούς δείκτες. Όλα ήταν καλά. Έπειτα από μέρες και καθώς ο πόνος οξυνόταν, αντί να υποχωρεί, την έστειλαν για αξονική τραχήλου. Έδειξε πάλι τους δύο όζους με την υποπαρατήρηση ήπια και ασύμμετρη διόγκωση του υπογνάθιου αδένα. Για τον δε πόνο την παρέπεμψαν σε παθολόγο, ωτορινοραλυγγολόγο, έως και νευρολόγο. Κανείς, μα κανείς, δε στάθηκε στη διόγκωση του αδένα, το εξογκωματάκι δηλαδή που την τρέλαινε στον πόνο. Ο πρώτος, ο ενδοκρινολόγος που την είδε, της σύστησε ντεπόν κι ότι θα περάσει, ενώ ο παθολόγος της έγραψε αντιβίωση ισχυρή για δύο εβδομάδες συν τρία αντιφλεγμονώδη χάπια ημερησίως. Το στομάχι της φουκαριάρας της μάνας μου είχε γίνει τενεκές χαπιών με αποτέλεσμα ύστερα από το τέλος της αγωγής ότι τρώει να το βγάζει. Σταμάτησε λοιπόν να τρώει και να μην έχει καμία περαιτέρω όρεξη. Εντω μεταξύ εγώ μπήκα στο κακό trip να φαντάζομαι τα χειρότερα σενάρια μάλλον με το δίκιο μου: Ότι το κακό τη χτύπησε στο στομάχι, το οποίο της κάνει παλινδρομήσεις τα βράδια και την πονάει ο λαιμός. Να βλέπω σε dvd την Άγνωστο του Ορέστη Λάσκου και στη σκηνή που ο Αλέκος Αλεξανδράκης πέφτει πάνω στην πεθαμένη Κυβέλη, φωνάζοντας Μητέρααα!, να πλαντάζω στο κλάμα. Μετά να σηκώνομαι τη νύχτα δυο και τρεις φορές μεσ' στον ύπνο μου, φωνάζοντας κι εγώ Μητέρααα! Η Λένα να μου λέει στο τηλέφωνο Σώπα, παιδάκι μου, πρέπει να ξαναβρείς τον εαυτό σου, δεν έχει τίποτα η μανούλα σου! Να μην έχω κέφι για τίποτα, με το ζόρι να ανταπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις μου, εκπομπές, κείμενα κλπ. και να γίνομαι φορτικός σε όλους τους φίλους με την κλάψα μου. Ένα άλλο βράδυ είδα σε όνειρο ότι ήμουν με τη μάνα μου σε ένα μεγάλο θέατρο και στη σκηνή βρισκόταν η Λένα Πλάτωνος με ένα ολόλευκο φόρεμα μπροστά στο πιάνο. Παίξε μας Καρυωτάκη, της φώναξα. Όχι, σε σας πηγαίνει η Ρόζα- Ροζαλία, μου απάντησε κι όταν άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες, το θέατρο γέμισε από πολλά άλλα κεφάλια που λικνίζονταν στο ρυθμό και τραγουδούσαν σαν το Muppet Show! Τις μέρες εκείνες κι έχοντας ήδη τελειώσει τη θεραπεία της αντιβίωσης, το εξογκωματάκι εξαφανίστηκε τελείως απ' τον λαιμό της μητέρας μου. Άρχισα να ηρεμώ, μα δεν κράτησε πολύ. Σύντομα ο πόνος μετατέθηκε στην αριστερά πλευρά του θυρεοειδή με την ίδια πάντα οξύτητα, χωρίς ευτυχώς κάποιο εμφανές οίδημα. Άντε πάλι εγώ τα απανωτά τηλεφωνήματα σε ενδοκρινολόγους και παθολόγους. Ένας από δαύτους μάλιστα μου είπε: Κύριε Μποσκοΐτη, έχετε δύο κακά, είστε γιος και δεν είστε γιατρός! Η Σαβίνα, η Στέλλα Βλαχογιάννη, φίλοι αγαπημένοι και γνωστοί μου, να μου στέλνουν συνεχώς sms με τηλέφωνα των καλύτερων- υποτίθεται- γιατρών. Μέσα σε όλη αυτή την αγωνία το ζάχαρο της μάνας μου άρχισε να...χορεύει. Η πάθηση που αντιμετωπίζει από σαράντα ετών με χάπια και δυστυχώς όχι ινσουλίνη, καθώς απεχθάνεται τις ενέσεις, τη μία μέρα ήταν 1.80, την άλλη 2.30, την παράλλη 4.06 (απορώ πώς δεν είχε σωριαστεί) και μετά ξανάπεφτε στο 1.20! Θα αξιωθώ, Αντώνη μου, να είμαι Θεσσαλονίκη στην πρώτη προβολή σου ή θα την κάνω για τον Άγιο Πέτρο; με ρωτούσε η καημενούλα κι έπνιγε και το δικό της κλάμα. Η κατάσταση χτύπησε κόκκινο όταν πριν από μία εβδομάδα πέρασα απ' το πατρικό μου και την είδα πετσί και κόκκαλο. Έχασα 14 κιλά μέσα σε ένα μήνα, μου εξομολογήθηκε, και τα βράδια κλαίω απ' τους πόνους. Τρελάθηκα! Πλέον ήμουν σίγουρος, τη στιγμή που με είχαν ενημερώσει πώς οι καρκινικοί δείκτες δείχνουν τσιμπημένοι μόνο όταν έχει φτάσει η αρρώστια σε μεταστατικό στάδιο. Μιλούσα με τον Lolek στο τηλέφωνο και χτυπιόμουν απ' το κλάμα...Κοιμόμουν σε σπίτια φίλων, στου Νίκου και της Αλεξάνδρας, στης Μάιρας, μια και δε μπορούσα να μείνω λεπτό μόνος μου. Λυπόμουν βαθιά για τη μάνα μου, αυτή την άγια ταλαιπωρημένη γυναίκα και το κακό που τη βρήκε στα ξαφνικά. Τη λύση του δράματος έφερε η Μαρίζα Κωχ και οι γιατροί του Ευαγγελισμού! Πριν τρεις μέρες πάλι τηλεφώνησα στο Κρατικό και στο Θριάσιο ικετεύοντας να της κάνουν εισαγωγή. Δε γίνεται, μου απαντούσαν, πρέπει να' ναι του θανατά για να τη βάλουμε, αλλιώς θα μπει απλά σε λίστα αναμονής κι ούτε να το επιδιώξεις με τις γνωστές ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Ωραία, με υποχρεώσατε, απαντούσα, τι να το κάνω άμα φτάσει του θανατά η γυναίκα, που τη βλέπω να λιώνει μέρα με τη μέρα σαν το κεράκι; Ρε μπας κι έχει κάνα AIDS η μάνα μου, σκεφτόμουν, με πρησμένους αδένες και απώλεια βάρους; Αλλά από που να το κόλλαγε το AIDS, 75 ετών η φουκαριάρα; Ώσπου προχθές με παίρνει η Μαρίζα: Αύριο βάλε τη μάνα σου σε ένα ταξί και πάμε από τον Ευαγγελισμό που εφημερεύει! Θα έρθω κι εγώ μαζί για να μας προσέξουν περισσότερο, έχω την κουμπάρα μου σε ηγετικό πόστο στο νοσοκομείο! Πραγματικά, την ύστατη στιγμή ανακουφίστηκα! Φτάσαμε στον Ευαγγελισμό στις δέκα το πρωί εγώ, η μάνα μου που με το ζόρι περπατούσε και η Κωχ! Η γλυκιά μου Μαρίζα είχε μια τσάντα με cd της και τα μοίραζε στους γιατρούς που μας πλησίαζαν και την αγκάλιαζαν με τρομερό σεβασμό. Έχω φέρει άρρωστη τη θεία μου απ' τη Σαντορίνη, τους είπε, πάρτε την και την αφήνω στα χέρια σας! Αυτό που ακολούθησε δεν το' χα ξαναδεί! Μέχρι και τις εφτά το βράδυ, είδαν τη μάνα μου τουλάχιστον δέκα γιατροί και δεν υπήρξε εξέταση που να μην της έκαναν. Αξονική εγκεφάλου, καρδιογράφημα, τέσσερα διαφορετικά αιματολογικά τεστ, επίπεδα ζαχάρου, τετραμινάσες συκωτιού, νεφρά, φάρυγγα, υπέρηχους κλπ. Έβγαινα έξω για τσιγάρο κάθε δέκα λεπτά και με έπιαναν τα κλάματα, όχι απ' την αγωνία μου αυτή τη φορά, αλλά απ' τη συγκίνηση με την ανθρωπιά της Μαρίζας Κωχ. Οφείλω να το τονίσω, αυτή η γυναίκα μέσα στα τόσα δικά της τρεχάματα, δεν έφυγε ούτε λεπτό απ' το πλευρό της μάνας μου! Στάθηκε δίπλα της σαν φίλη χρόνων και αδερφή της, σαν κόρη της, από το πρωί μέχρι το βράδυ! Οι τετραμινάσες συκωτιού, η πρώτη δηλαδή ένδειξη καρκίνου, ήταν πάλι σε φυσιολογικότατα επίπεδα, κάτι που μας ηρέμησε όλους. Μια άλλη αιματολογική εξέταση έδειξε ότι ο αιματοκρίτης της είχε πέσει από το 40 στο 25, εξ ου και η αδυναμία της. Μην αγχώνεστε, μας έλεγαν οι γιατροί, αυτό διορθώνεται απλά ψάχνουμε την αιτία! Σημειωτέον, όλα γίνονταν σε χρόνο μηδέν, έκανε τη μία εξέταση, έβγαιναν επί τόπου τα αποτελέσματα και τη στέλνανε για την επόμενη. Η μανούλα μου ένιωθε ασφαλής, μού έλεγε χαρακτηριστικά ότι πρώτη φορά στη ζωή της πέρασε τόσες πολλές εξονυχιστικές εξετάσεις για την υγεία της. Στις πέντε το απόγευμα μάθαμε τι ήταν αυτό που μας κατατρόμαξε και την καταταλαιπώρησε για ενάμισι μήνα: ο υπέρηχος τραχήλου έδειξε μια υποξεία θυρεοειδίτιδα, ένα μικρόβιο δηλαδή, το οποίο αγαπά ιδιαίτερα τον λαιμό και το στομάχι και σκοτώνεται με κορτιζόνη! Για να καταλάβετε, μας εξήγησαν οι γιατροί, εάν η κυρία δεν είχε αφαιρέσει από πολύ νέα τις αμυγδαλές της, τώρα θα είχε οξεία αμυγδαλίτιδα. Ένα παρεμφερές μικρόβιο φώλιασε στον θυρεοειδή της, της έπρηξε αρχικώς τον ένα αδένα κι ύστερα τον άλλο και της χάλασε το στομάχι. Μόλις πάρει την κορτιζόνη ο πόνος θα φύγει αμέσως, θ' ανέβει ο αιματοκρίτης και θα ανακτήσει τις δυνάμεις της. Είστε σίγουροι; Για ξαναδείτε το...να τους λέω εγώ, αδυνατώντας να πιστέψω ότι ο εφιάλτης τελείωσε! Κι εκείνοι γελούσαν: Μην ανησυχείτε, το πολύ- πολύ να τη βάζαμε μέσα λόγω του χαμηλού αιματοκρίτη, αλλά δεν υπάρχει λόγος να εκτεθεί η γυναίκα στις λοιμώξεις. Θα πάει σπίτι της και θ' αρχίσει να φτιάχνει απ' την επόμενη κιόλας μέρα. Αγκάλιασα τη μάνα μου και τη Μαρίζα κι έκλαιγα σα μωρό παιδί από τη χαρά μου κι απ' το άγχος τόσων εβδομάδων που άφηνα πίσω μου. Με κοιτούσαν κι οι δυο κατάματα φανερά ικανοποιημένες, χαρούμενες και συγκινημένες. Μου τηλεφωνούσαν η Λένα, ο Δημήτρης, ο Παγουλάτος, ο Lolek, όλοι οι φίλοι κι ήθελα να ουρλιάξω από την ευτυχίτιδα που με χτύπησε ξαφνικά! Απίστευτο συναίσθημα να σου γίνεται ψυχαναγκασμός η θλίψη, να φτάνεις στο αμήν και μετά να μην σε ικανοποιεί ούτε η λύτρωση και η χαρά! Υποσχέθηκα στη μάνα μου να την πάω ένα ταξίδι στη λατρεμένη της Γερμανία, τη χώρα που έζησε για δέκα ολόκληρα χρόνια. Να την ανεβάσω Θεσσαλονίκη στο φεστιβάλ και να τη βγάζω θέατρο, σινεμά και συναυλίες τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Μη στενοχωριέσαι ρε, μου έλεγε, στα 90 θα πάω μετά απ' αυτό που πέρασα! Σε κάποια φάση, με ρωτάει ένας γιατρός: Έχεις πρόβλημα να εξετάσουν τη μάνα σου και τα νεούδια οι εκπαιδευόμενοι; Βεβαίως, αν δεν μου την κουράσετε, απαντάω, αλλά γιατί αυτό; Η πάθηση της έχει ενδιαφέρον, μου εξήγησε, θυρεοειδίτιδα δε βλέπεις κάθε μέρα και θέλω να δω αν θα το βρουν με μια απλή εξέταση! Σας πληροφορώ ότι τα νεούδια, οι εκπαιδευόμενοι γιατροί ενδοκρινολόγοι και εν προκειμένω δύο κορίτσια, ήρθαν μπροστά μου στον προϊστάμενο τους και είπαν: Η κυρία έχει μια απλή θυρεοειδίτιδα, φως- φανάρι, την ακουμπάς στον λαιμό και πετάγεται απ' τον πόνο! Και λέω εγώ τώρα έξαλλος: Είναι δυνατόν να μην είχαν δει τίποτα με τόσες αξονικές και υπέρηχους σαράντα προηγούμενοι μαλάκες από τις αρχές Νοεμβρίου; Να τους λέω η γυναίκα πονάει, υποφέρει, αδυνατίζει και να μου λένε ας πιει ντεπόν και θα της περάσει; Ας πω ακόμη ότι η διάγνωση του πρώτου υπέρηχου στο Κρατικό της Νίκαιας ήταν τρεις σειρές, ενώ χθες στον Ευαγγελισμό μια σελίδα ολόκληρη. Τι διάολο, βαριούνται να γράψουν, να ασχοληθοιύν με τον ασθενή κάποιοι, μου φαίνεται; Τώρα θέλει πολύ προσοχή η χρήση της κορτιζόνης σε σχέση με το ζάχαρο. Θα το μετράει καθημερινά βράδυ- πρωί και θα παίρνει κάποια επιπλέον χάπια για το στομάχι της. Θα πει αντίο στο αλάτι, τα ζυμαρικά, το ρύζι, τη ζάχαρη. Γλυκά ούτε κατά διάνοια. Από Δευτέρα θα ξαναπάμε στον Ευαγγελισμό για εξετάσεις αίματος του θυρεοειδή και του ζαχάρου και για να την δει ενδοκρινολόγος, ο οποίος θα παρακολουθήσει την βαριά κορτιζονούχα θεραπεία της για όσο διάστημα χρειαστεί. Θέλω να ευχαριστήσω από δω τους γιατρούς του νοσοκομείου, τον παθολόγο Αρβανιτάκη Νικόλαο και τον ενδοκρινολόγο Μπουντουβή Παναγιώτη, που όχι απλά φρόντισαν τη μητέρα μου, αλλά πήγαιναν μόνοι τους, μέσα στο τρέξιμο της εφημερίας, και παραλάμβαναν μία- μία τις απαντήσεις των εξετάσεων της! Το ίδιο το νοσοκομείο που απ' ότι φαίνεται χρησιμοποιεί μια ερευνητική μέθοδο στην πάθηση του κάθε ασθενή από εκπαιδευόμενους γιατρούς σε απόλυτη σύμπλευση με τους έμπειρους προϊστάμενους τους! Και βέβαια τη Μαρίζα Κωχ! Δεν θα ξεχάσω όσο ζω το καλό που μας έκανε σε ανθρώπινο επίπεδο, ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική της υπόσταση! Μαριζάκι ή Μαριζόνι- που σε φωνάζει κι ο Κούνδουρος- μια κι είσαι εγγονή παπά, να σ' έχει ο θεός καλά και σένα για πολλά- πολλά ακόμη χρόνια! Μανούλα, σε λατρεύω, μη μασάς κι έχεις πολύ δρόμο κι εσύ μπροστά σου! Αυτό είναι το πιο χαρμόσυνο και συγκινητικό κατ' εμέ post για να κλείσει το 2009! Τέλος καλό, όλα καλά!