ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ ΣΤΟ "ΟΞΥΓΟΝΟ" ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΟ ΜΟΥΖΟΥΡΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ!

Πολλούς μήνες είχα να βγω έξω Σαββατόβραδο, ειδικά για να παρακολουθήσω κάποιο live. Κατά βάθος δεν υπάρχει πιο αντισυναυλιακός τύπος από μένα, εφόσον βαριέμαι να πηγαίνω κάθε τρεις και λίγο στα live ακόμη και των κολλητών φίλων. Είναι σα να παίζεται η ταινία μου και να τους καλώ απανωτά σε όλες τις προβολές. Ε, μια, δυο, τρεις, που θα πάει, θα σκυλοβαρεθούν οι άνθρωποι, θα τη μάθουν απ' έξω πλάνο- πλάνο και θ' αρχίσουν να βρίσκουν δικαιολογίες για να την κάνουν με ελαφρά. Παρ' όλα αυτά, φίλοι με τράβηξαν πριν από λίγες ώρες στο live του Πάνου Μουζουράκη και της ορίτζιναλ τρελοπαρέας του στη μουσική σκηνή Οξυγόνο. Ήταν και η πρώτη φορά που θα παρακολουθούσα ολόκληρη παράσταση του εν λόγω καλλιτέχνη, με τον οποίο φίλοι δεν είμαστε, έχουμε όμως βρεθεί κάνα δυο φορές κι έχει πέσει απίστευτο γέλιο με τα καμώματα του.

Η απαραίτητη γυναικεία παρουσία του προγράμματος ήταν αυτή της ερμηνεύτριας και τραγουδοποιού Ηλιάνας Τσαπατσάρη, καλλιτεχνικής συντρόφου εδώ και χρόνια του Μουζουράκη στις συναυλίες και στη δισκογραφία. Θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω μεγάλη τραγουδίστρια της jazz αν...Αν καταλαβαίναμε και τους στίχους των τραγουδιών που μας τραγούδησε σε ελληνικά και αγγλικά, κάτι για το οποίο φυσικά δεν ευθύνεται η ίδια, αλλά ο ήχος του μαγαζιού, δηλαδή το συνηθισμένο πρόβλημα των μουσικών σκηνών. Εντύπωση μου ήταν, πως, ενώ ήθελα να την απολαύσω επί σκηνής, κάτι με χάλαγε και δεν επρόκειτο, όπως ήδη είπα, ούτε για την ενδιαφέρουσα φωνή της, ούτε για το ρεπερτόριο της, ούτε για την άνεση της, μα για την κατάσταση που επικρατούσε στον χώρο. Προσθέστε επίσης και τα χαϊβάνια που έχουν το θράσος να κάθονται πρώτη μούρη μπροστά στον καλλιτέχνη κι όση ώρα αυτός κάνει τη δουλειά του, εκείνοι δε λένε να βγάλουν το σκασμό. Κι έχουν πληρώσει είσοδο, κράτηση τραπέζι, μπουκάλι κλπ. Τέτοιος μαζοχισμός δέρνει τον Νεοέλληνα!

Έχω μεγάλη περιέργεια για τον επερχόμενο δεύτερο δίσκο του Μουζουράκη κι εύχομαι να ευτυχήσει περισσότερο απ' την άποψη των ενορχηστρώσεων συγκριτικά με τον πρώτο. Μας παρουσίασε, όπως ήταν αναμενόμενο, μερικά καινούργια τραγούδια του εναλλάξ με παλαιότερα, όπως το Αστείο του Βασίλη Νικολαΐδη που το έκανε jazz, το Ποντίκι (επίσης δεν ακουγόταν γρι απ' τους στίχους), αλλά και διασκευές. Δεν ξέρω τι φτιάχνει ο Πάνος εκεί πέρα, στην TV, με τον Παπακαλιάτη κι ούτε και με νοιάζει, μια και γνωρίζω όμως ότι αγαπάει ιδιαιτέρως τα blues και το rock, θα τον συμβούλευα να τους αφιερωθεί. Η ερμηνεία του στο I put a spell on you φανέρωσε ίσως τον πιο σημαντικό soul ερμηνευτή που έχουμε σήμερα στη χώρα μας! Όταν ο Πάνος τραγουδάει τους πρωτομάστορες του είδους, από τον Screamin' Jay Hawkins και τον Ray Charles μέχρι τον Bob Dylan και τον Tom Waits, απλώς κλείνει τα μάτια του, ανοίγει το στόμα του και την ψυχή του, λικνίζεται ολόκληρος με πάθος και δεν υπάρχει ούτε χαβαλές, ούτε τίποτα. Μόνο το τραγούδι- λειτούργημα του.

Η έκπληξη της βραδιάς ήταν πάντως ο νέος τραγουδοποιός, ερμηνευτής και performer Σπύρος Γραμμένος. Να τον πω διάδοχο του Τζίμη Πανούση; Τραβηγμένο θά 'ναι, εφόσον δε μπορώ να σχηματίσω τέτοια άποψη με ένα δίωρο που τον είδα συνολικά στο stage του Οξυγόνου. Παρακάμπτω τα αποσπάσματα που μας διάβασε από την, υπό έκδοση, ποιητική συλλογή του με τίτλο Χέζομαι και γράφω. Κρατώ το τραγούδι του που ξεκινούσε με τους στίχους Μπαμπά! Μαμά! Είμαι κουκουλοφόρος!, συμβατικό ως προς τη δομή της ακουστικής μπαλάντας, αλλά και πολύ ευφυές ως στιχούργημα. Κρατώ ακόμη την είδηση για το πρώτο άλμπουμ του που κυκλοφορεί οσονούπω από ανεξάρτητο δισκογραφικό label.

Εν κατακλείδι, πηγαίνοντας κανείς στο Οξυγόνο θα περάσει σίγουρα καλά. Θα γελάσει με την καρδιά του και κυρίως θ' ακούσει όμορφη μουσική, ερμηνευμένη και παιγμένη από τον Μουζουράκη, τον στυλοβάτη του προγράμματος, από τον Γραμμένο και την Τσαπατσάρη και από μια εξαιρετική μπάντα έμπειρων μουσικών!