ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ & ΦΙΛΟΖΩΙΚΟ POST!

Τα αρνάκια στην Ελλάδα γεννιούνται και πεθαίνουν σαν τις πεταλούδες. Ζουν με προκαθορισμένη ημερομηνία λήξης του βίου τους. Αναθρέφονται μερικά χρόνια για να σφαγιαστούν μαζικά μια μέρα του Απρίλη. Μαζί με τις κότες, είναι τα μόνα ζώα που δε γνωρίζω πόσα χρόνια διαρκεί το πέρασμα τους απ' αυτόν τον πλανήτη. Τι κι αν ακόμη ακούγεται η φράση ήσυχος σαν αρνί; Γιατί όχι και νόστιμος σαν αρνί; Απορώ, πώς τους πάει η καρδιά κάποιων να βάζουν κάτω τ' αρνάκια και να τα κόβουν φέτες; Θυμάμαι κάποτε έναν θείο μου, μακαρίτη σήμερα, στο Πήλειο. Θα σας κάνω κουνέλι στιφάδο, είχε πει όλο περιποίηση. Και βουτάει έναν πανέμορφο κούνελο- θρεφτάρι, του πατάει μια καρατιά στο σβέρκο, μετά του τραβάει ολόκληρη τη γούνα και τον καρφώνει σε μια σούβλα! Όλο αυτό μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα φρίκης με μένα να θέλω να ξεράσω και να ορκίζομαι πως όταν μεγαλώσω θ' ανοίξω εκτροφείο κουνελιών να τα ταΐζω και να τα βλέπω. Θα μου πεις, μήπως τότε δεν έφαγες απ' το στιφάδο; Έφαγα και παραέφαγα κι ήταν νοστιμότατο στη σούβλα του κομμουνιστή βλάχου, η στιγμή όμως εκείνη δε μου βγαίνει με τίποτα από το μυαλό κι ας έχουν περάσει καμιά τριανταριά χρόνια. Πολύ άπονος άνθρωπος ήταν ο θείος! Μιαν άλλη φορά που ανακάλυψε ότι τις κότες του δεν τις έπνιγε κάποια μυστηριώδης αλεπού, αλλά η παμπόνηρη σκύλα που της είχε αναθέσει να τις φυλάει, τη φώναξε να βγει απ' το σπιτάκι της και κόντεψε να τη σκοτώσει με φτυαριές εν είδει τιμωρίας. Λίγα χρόνια μετά ερωτεύθηκα τη Γιωτούλα, ένα τρισχαριτωμένο θηλυκό μοσχαράκι που είχε γεννηθεί Δεκαπενταύγουστο, εξ ου και το όνομα που του δόθηκε. Το τάιζα φρέσκο γάλα με τον κουβά για να δυναμώσει, έτσι μωρό που ήταν, και μετά καθόμουν δίπλα του να το προσέχω. Φοβόμουν μην έρθουν οι βάρβαροι και μετατρέψουν το γλυκό αυτό πλάσμα σε κονσέρβα ζαμπόν ή λουκάνικα τύπου Στράκας, τα φημισμένα βολιώτικα εδέσματα. Δεν είχα άδικο! Εγώ να δεις κάτι λουκάνικα που φτιάχνω, καμάρωνε ο θείος, πρώτη ποιότητα, όχι σαν αυτά των εργοστασίων που ρίχνουν μέσα τις οπλές, τ' αυτιά και τα βυζιά των ζώων! Καημένη Γιωτούλα, σκεφτόμουν, μακάρι να σ' έπαιρνα στον Πειραιά κι ας κοιμόμασταν αγκαλίτσα. Εννοείται πως το επόμενο καλοκαίρι δεν το ξανάδα το ζωντανό όσο κι αν το αναζήτησα. Εγώ ήμουν στα δώδεκα τότε και σήμερα είμαι τριάντα έξι, αυτό δεν πρόλαβε ούτε χρονιά ολόκληρη να βγάλει. Τελευταία φορά που επισκέφτηκα το σπίτι του θείου στο Πήλειο ήταν όταν πια είχα μπει για τα καλά στην εφηβεία. Προτιμούσα να τρώω τα ωραιότατα λαχανικά απ' τον κήπο του παρά κρέατα, που ανήκαν σε ζωάκια, τα οποία σίγουρα θα είχα χαϊδέψει κάποια στιγμή στη ζωή μου/ τους. Εκείνη τη χρονιά ο θείος είχε πρόβλημα με τον Ιμπραήμ, έναν φοβερό τράγο με επιβλητικά κέρατα και μακριά γενειάδα, που του πηδούσε αλύπητα και αυθαίρετα όλες τις προβατίνες του. Θυμάμαι να περνάμε κοντά από τον δεμένο αγριεμένο τράγο και να βρωμάει ο τόπος από τις ερωτογόνες ορμόνες που εκκρίνονταν. Ξέχασα να πω ότι ο θείος μου εκτός από τον Ιμπραήμ, αντιμετώπιζε και πρόβλημα με τα...αρχίδια του. Λόγω μιας κήλης που είχε υποστεί σε νεαρή ηλικία και δεν την είχε κοιτάξει, στα εβδομήντα πέντε του κρέμονταν απ' το τζιν σορτσάκι τα αρχίδια του σαν τ' αυτιά του Γκούφυ! Δε γαμούσε, φαίνεται, ο γέρος και σπαζόταν που ο τράγος, ένα υπέροχο αναρχικό ζώο, τού έδινε και καταλάβαινε στον συγκεκριμένο τομέα. Μια μέρα, λοιπόν, μιας κι εγώ είχα μεγαλώσει, με φώναξε να τον βοηθήσω στην τιμωρία του Ιμπραήμ. Μπήκαμε στο μαντρί και τον είδα να δένει σφιχτά τα πίσω πόδια του ζώου. Τι θα κάνει ο τρελάρας; αναρωτιόμουν όλο αγωνία! Ξαπλώσαμε με χίλια ζόρια καταγής τον βαρβάτο τράγο ανάσκελα και σίγουρα αν μπορούσε θα μας έκανε κομμάτια με τα δυνατά του κέρατα! Έπειτα ο θείος έβγαλε απ' την κωλότσεπη μια μαχαίρα, έκανε μια χραπ και ξερίζωσε εκεί, μπροστά στα μάτια μου, τα γεννητικά όργανα του τράγου. Συν τοις άλλοις, μιλούσε με τέτοια περιφρόνηση και κακία στο ζωντανό, λες κι είχε απέναντι του τον μεγαλύτερο εχθρό του. Είδες, Ιμπραήμ, πως σε έκανα τώρα 'γω μάγκα; Παλιοπούστη, τον έβριζε! Αυτό ήταν! Ε, άντε γαμήσου, ρε θείο, του φώναξα κι εγώ και κόντεψε να του πέσει η μαχαίρα. Δεν κόβεις καλύτερα τα δικά σου αρχίδια που τα περιφέρεις άχρηστα εδώ κι εκεί και μας γυρνάνε τ' άντερα κιόλας; Τσιμουδιά δεν έβγαλε ο γέρος, με κοιτούσε μάλλον με τέτοια απορία, σα να αδυνατούσε να καταλάβει γιατί ήμουν με το μέρος του άμοιρου ζώου κι όχι με το δικό του. Στο σκαμμένο του πρόσωπο διάβαζα τις λέξεις Είμαι άνθρωπος κι είσαι άνθρωπος, ενώ αυτό ειν' ένα ζώο, ένα κατώτερο ον χωρίς καμιά σκέψη...Άντε τώρα να εξηγούσα στον σκληροτράχηλο καράβλαχο πώς αφενός ο γερο- Ιμπραήμ δεν είχε σκέψη, ως τράγος που ήταν, αφετέρου όμως είχε ένα ένστικτο πολύ πιο ακμαίο και ζωηρό από το δικό του, που το' χε παρατήσει πολλές δεκαετίες πίσω στο βουνό με τους αντάρτες του. Έκτοτε, για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν ξανάφαγα κρέας και αν δεν μου την έλεγαν οι γιατροί για τον πεσμένο αιματοκρίτη μου πιθανώς ακόμη να ήμουν φανατικός χορτοφάγος. Κάπου εκεί λάτρεψα το καταδηλωτικό I don' t eat animals της Melanie και το συμπαραδηλωτικό Donna- Donna με τον Donovan και τη Joan Baez- το τελευταίο είναι το γνωστό εβραϊκό τραγούδι διαμαρτυρίας μεταφρασμένο στ' αγγλικά, μια ποιητική αλληγορία που υπαινισσόταν τον πηγαιμό των Εβραίων στα ναζιστικά κρεματόρια με ένα μοσχαράκι που το οδηγούν στη σφαγή και κλαίει. Έτσι, κάθε Κυριακή του Πάσχα, της αιμοβόρου εορτής της χριστιανοσύνης, αποφεύγω το μεσημεριανό τραπέζωμα. Προτιμώ να τη βγάζω με γύρο κοτόπουλο ή χοιρινό κατά παραγγελία, όχι δηλαδή να' χω μπροστά στα μάτια μου απ' την προηγούμενη το γδαρμένο κορμί του αρνιού ή του κατσικιού. Κι εκείνα τα μάτια που δεν έχουν χάσει τίποτα από τον τρόμο της στιγμής του βίαιου θανάτου τους. Εσείς όμως μη μασάτε (ή, μάλλον, μασάτε) κι αφήστε εμένα να εκθέτω τις παραξενιές μου. Πάρτε και σαλάτα, χυμήξτε στο τζατζίκι, αλοίψτε με μουστάρδα! Χριστός ανέστη κι ας τρεφόταν όσο ζούσε με ακρίδες, χόρτα και μέλι...
kkk
http://www.youtube.com/watch?v=P6poDgI-rr0