Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

καυλωμένη-πόλη-άρρωστη-χώρα

Η Αθήνα είναι πλέον μία πληγή, μέρος του μεγάλου σώματος που κακοφόρμιζε εδώ και χρόνια από τους Λαλιώτηδες και τους Μαντέληδες, τις σκυλάδικες μπουζουκλερί και την άνοδο της ακροδεξιάς...Η πλατεία Ομονοίας βρωμάει, όχι από τους μετανάστες- όπως θα ισχυριζόταν το 80% των κατοίκων αυτής της πόλης- αλλά από μία καινούργια σαπίλα, απροσδιόριστης υφής και προέλευσης, που ενέσκηψε...Στο Hondos Center δεν πουλάνε πια σικ αρώματα, αλλά διατηρητέα μέλη πολιτών σε γυάλες με φορμόλη...Το φημισμένο σουβλατζίδικο των ξενύχτηδων, αυτό με τις φωτογραφίες των σταρ που τό 'χουν τιμήσει κατά καιρούς, αναρτημένες στον βρώμικο τοίχο του, δεν έχει καμία διαφορά από το παρακμιακό παραπλεύρως ψητοπωλείο με τα ακαταλαβίστικα αραβικά γράμματα στη μαρκίζα του...Η γηραιά κυρία Ευγενία με το ταγέρ και τις τραπεζικές καταθέσεις φοβάται να πάει ξανά στην Ομόνοια...Κάθεται στη μονοκατοικία της στην Κηφισιά και νομίζει, η πτωχή τω πνεύματι, πώς το κακό δεν θα τη φτάσει εκεί πάνω...Το Metropolis έγινε μουσείο και οι υπάλληλοι του ξεναγοί που σου δίνουν καρέκλα να κάτσεις για να σου εξιστορήσουν στην ίδια σου τη γλώσσα τι σήμαινε κάποτε για τον πολιτισμό αυτού του τόπου ο Μεγάλος Ερωτικός του Μάνου Χατζιδάκι...Τα πρεζόνια εξαφανίστηκαν σαν κάποιο νεοδιορισμένο συνδικαλιστικό στέλεχος να τους επέβαλλε άτυπη απεργία από τα καθήκοντα τους...Ο απογευματινός ήλιος που καίει είναι κατάμαυρος και δεν απέχει αισθητικά από τα φιμέ τζάμια των λεωφορείων...Μακριά απ' αυτή την άρρωστη πόλη, βατράχια πήραν τους δρόμους και τις λεωφόρους...Κάπου αλλού, λυκειόπαιδα διαισθάνονται τη ματταιότητα ενδεχόμενης επιτυχίας τους στις εξετάσεις...Την ίδια στιγμή, ο σκηνοθέτης Στίβεν Φρίαρς κάνει να δώσει απ' την τσέπη του ένα κέρμα σε δημοσιογράφο, όταν μαθαίνει πως είναι Έλληνας- και το είχα σε εκτίμηση το αγγλοσαξονικό κρυόκωλο ον...Απ' την άλλη, ο Γάλλος συνάδελφος του, Ζαν-Λικ Γκοντάρ απέχει από τις Κάνες, δηλώνοντας ευθαρσώς πώς καί το οξυγόνο που αναπνέουμε, το χρωστάμε στην Ελλάδα...Το μαθαίνει ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. και δίνει εντολή να προβληθούν από το ΤΗΛΕ-ΑΣΤΥ του μονοκοπανιά Ο τρελός Πιερό και Με κομμένη την ανάσα...Απόντος πια του δασκάλου μου, του Βασίλη Ραφαηλίδη, του πρώτου κριτικού κινηματογράφου που είχε χαρακτηρίσει τον Εξορκιστή ανθελληνικό φιλμ, μια και η δαιμονισμένη Ρέγκαν ομιλούσε ελληνικά, ο πρόλογος των γκονταρικών ταινιών ανατίθεται από τον Καρατζαφίρερ στον Υπαρχηγό Άδωνι Γεωργιάδη...Όταν η TV κλείσει, αυτή ξαπλώνει ανάσκελα στο νυφικό της κρεβάτι κι αυτός, στιβαρός, της σηκώνει το φουστάνι πασπατεύοντας άγρια τα μπούτια της...Της χαϊδεύει το ηβαίο και την κλειτορίδα κι αυτή αρχίζει σιγανά τους αναστεναγμούς...Της βάζει δάχτυλο στο μουνί κι αγγίζει τον υμένα να σιγουρευτεί...Της σκάει χαμόγελο...Της ψιθυρίζει ερωτιάρικα Σ' ευχαριστώ...Πετάει το παντελόνι και την καβαλάει...Αυτή κάνει λίγο πίσω σαν για ν' αποφύγει το μοιραίο...Όταν νιώθει τον πούτσο να παλινδρομεί σκληρός μέσα της αρχίζει σιγανά ξεφωνητά...Κάβλα στο κατακόρυφο...Κουνιούνται και το κρεβάτι τρίζει...Ο κόσμος χάνει τη φόρμα του, γίνεται ασαφής...Από το παράθυρο μπαίνουν φώτα Νέον ξερνώντας φθορισμό πάνω στα κορμιά...Δάγκωμα στο λαιμό...Ο θάνατος...Όχι στη Βενετία του Βισκόντι...Plus bleu que tes yeux...Θα με πάς Παρίσι;...Βούλωσ' το...Ρούφα...Το Μπατσόκ ειν' εδώ ενωμένο μιαρό...Οι θεσμοί...Πιές κι εσύ...Την άκουσα...Φλεγόμενες κερκίδες...Σπασμοί...Μίζες...Ο πούτσος μπαίνει...Τα πρέπει...Αεροπλάνα...Θα παραγγείλω μ' ένα fax στον πρόγονο σου να σε σφάξ'...Πλάκες...Μήνις...Κλύδωνας αναθρώσκει...Αχάτινα τσιμπούκια...Τα νεφρά μου ουρλιάζουν...Κομψοί λαιμοδέτες...Τα χάπια πικρίζουν...Έλα και
κοντεύουμε...Κυματοθραύστης...Επιστολές...Τα γράμματα σου τά 'χω αγάπη πρώτη...Πλαστικοποιημένα πρόσωπα λένε τις ειδήσεις...Κραυγές...Τρεις πίτσες και τέσσερα σκορδόψωμα...You got mail...Πιο γρήγορα...Αυτός χύνει...Κουνιέται κάνα δυο φορές και τον βγάζει...Αποκοιμούνται ολομόναχοι...Τους ξεφεύγει κάπου- κάπου κουβέντα ξεκάρφωτη...Ξαφνικά οι θεσμοί τους πατάνε το στήθος, το λαρύγγι...Η αρρώστια της πόλης και η ανυπαρξία ροκανίζουν τα κόκκαλα τους...Παραμιλάνε...Φτύνουν ενίοτε ένα σάλιο γεμάτο σκουριά...Σάλιο βαρύ από τη χολή της κοινωνίας που τους κληροδοτήθηκε και που τώρα θα μεταβιβάσουν οι ίδιοι στο ωάριο που μόλις πήρε σάρκα και οστά μέσα τους...Για να γίνει Αθηναίος πολίτης στην Ελλάδα των Εφτά και άλλων τόσων Πληγών του Φαραώ...
κκκ
* στον Α. Τ.
** αναδιασκευή ενός παλαιότερου post αυτού του blog
*** η photo δάνεια από το blog dromos

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α ! ! !

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω ! ! !

Πάνος είπε...

Στην αρχή προβληματίστηκα,
μετά καύλωσα,
κατόπιν γέλασα
και στο τέλος δάκρυσα...

Πάνος
(από εξωτερικό)

BOSKO είπε...

Πάνος...
κάτσε 'κει που είσαι και μη γυρνάς πίσω ούτε για κοίταγμα. Μη σου πω από Σεπτέμβρη θα με δείς ξαφνικά και μένα φάντη-μπαστούνι...
χαίρομαι που σου άρεσε το post!
αυτό θα πεί αλυσιδωτή αντίδραση!

despinach. είπε...

///το βιώνεις σαν το παρόν.... όπως έρχεται από το μέλλον///

Δεσποινα

BOSKO είπε...

Despina...
έλα, ρε και νόμιζα πως άνοιξες blog και χάρηκα!
το σχόλιο σου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο!

despinach. είπε...

Boskο, "έγραψες" ρε παλληκάρι, μας έστειλες!!...όχι δεν άνοιξα μπλογκ ακόμη, αφού σκέφτομαι τι στίγμα να έχει, έκανα όμως νέο μέηλ γιατί είχα γενικώς πρόβλημα με το άλλο: dspnhamilaki@gmail.com

BOSKO είπε...

Despina...
τι στίγμα θες νά 'χει, ρε συ, τι μου λες τώρα; της μεσογειακής αναιμίας, ξέρω γω; άνοιξε κι εσύ blog πού 'χεις τόσο ωραία ενδιαφέροντα και μας τα λες καλά κάθε φορά.
στέλνω ευθύς αμέσως τα καλούδια μου, thanx!

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Μποσκοΐτη,
γειά σας!

Ονομάζομαι Νίκος Στασινός, είμαι φιλόλογος και αυτόν τον καιρό υπηρετώ τη θητεία μου στη Μυτιλήνη. Σας διαβάζω δύο χρόνια τώρα στη blogόσφαιρα, παρ' όλο που είχα δεί τις εξαίρετες ταινίες σας στον καιρό τους. Ήμουν μάλιστα στη μεγάλη συναυλία της Καισαριανής, όπου παίχτηκε η "Φλέρυ" και τραγούδησαν όλοι οι τραγουδιστές του Χατζιδάκι. Μαγεία! Σας θυμάμαι να λέτε δυο λόγια τόσο συγκινητικά για τον Μάνο, που αδίκως προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

Δίσταζα να σας γράψω όλον αυτόν τον καιρό, αν και θα προτιμούσα να υπήρχε ένα μέιλ να σας έλεγα κάποια άλλα πράγματα.

Από την μονάδα πλέον δεν έχω πρόσβαση στο blog σας, γεγονός που με στενοχωρεί αφάνταστα. Εξοδούχος μόνο όταν βγαίνω, σπεύδω κυριολεκτικώς στα ίντερνετ-καφέ του νησιού.

Λόγω ευαισθησίας μου και σας παρακαλώ να το δείτε έτσι, δεν έχω καμία επαφή με τους στρατιώτες. Τα μόνα που μου έχουν απομείνει εδώ είναι οι μουσικές μου και το blog σας.

Συνεχίστε και θα ήθελα πολύ να τα πούμε σε πιο προσωπικό επίπεδο.

Με εκτίμηση

ΝΣ

BOSKO είπε...

ΝΣ...
Νίκο, με συγκινεί πολύ το σχόλιο σου και ας μην μιλάμε-σε παρακαλώ-στον πληθυντικό.
Για κάποιους ανθρώπους σαν και σένα αξίζει, μου φαίνεται, το blogging και όχι για τους αργόσχολους. Όχι δηλαδή ότι εγώ δεν είμαι αργόσχολος, απλά, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.
Γιατί, όμως, δεν έχεις βρεί σημείο επαφής με τους άλλους στρατιώτες; Αφού μπήκες στον χορό, επίτρεψε μου, θα χορέψεις. Να φανταστείς μέχρι κι εγώ έκανα μία από τις πιο δυνατές φιλίες στον στρατό που κρατάει ακόμα. Τέλος πάντων, εσύ ξέρεις και τώρα τα πράγματα είναι πιο εύκολα νομίζω, "απολύεστε" νωρίτερα.
Α, ήσουν κι εσύ σε 'κείνη τη συναυλία; Μαγεία, όντως, με πάνω από χίλια άτομα να μη βγάζουν κιχ! Ειλικρινά, όμως, δεν θυμάμαι να μίλησα εκεί για τον Χατζιδάκι. Η ταινία μου προβλήθηκε απλά. Μήπως τά 'χεις μπερδέψει με τις συναυλίες Χατζιδάκι που δώσαμε πριν δυο χρόνια με τον Βασίλη Γισδάκη και το συγκρότημα του; Εκεί, ναι, μίλησα, αφού ήμουν αφηγητής κι είχα την επιμέλεια του προγράμματος.
Σ' ευχαριστώ που διαβάζεις το blog με τέτοιο ζήλο.
Άσε μου αν θες ένα δικό σου email και θα επικοινωνήσω με την πρώτη ευκαιρία.
Να περνάς όμορφα
καλή δύναμη εύχομαι!

BOSKO είπε...

ΝΚ...
OK, email ελήφθη, thanx!
καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Αντώνη σε ευχαριστώ.
Με έκανες να συγκινηθώ.Όλα αυτά που γράφεις είναι εμποτισμένα από μια ευαισθησία, κάτι που σίγουρα στις μέρες μας δεν το βρίσκεις εύκολα.

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
εγώ ευχαριστώ!
αλλά, ρε παιδιά, αφήνετε κι ένα όνομα.
Οι έπαινοι ή οι διαπληκτισμοί στο διαδίκτυο καλό θά 'ναι να μη γίνονται "ανώνυμα".
ελπίζω να με καταλαβαίνεις.

Velvet είπε...

Με βρίσκει σύμφωνο και καταλαβαίνω
ένα μεγάλο μέρος από την οργή
που ξεχειλίζει στο κείμενο σου
Αλλά γιατί συγχέεις τον πόθο (καυλα)
Με την αρρώστια του κορμιού
Η αρρώστια που αναφέρεις
Έχει προσβάλει μόνιμα τον εγκέφαλο
Κάτι σαν αρτηριοσκλήρωση δηλαδή
Και ονομάζεται ανικανότητα
Στυτική αλλά και πνευματική
Μόνο οι ελεύθεροι μπορούν
και κάνουν έρωτα η αλλιώς να γαμουν
Οι άρρωστοι φίλε μου
γίνονται πορνολαγνοι και ματακηδες
....

BOSKO είπε...

Velvet2...
να κι ένα σχόλιο για να γίνει κουβέντα!
δεν έχεις καθόλου άδικο, εγώ όμως άλλο πράγμα είχα στο κεφάλι μου. Θέλω να πω, επειδή ποτέ δε γράφω προσχεδιασμένα και κατ' ευθείαν χτυπάω το post, συνειρμικά το ΤΗΛΕ-ΑΣΤΥ με πήγε στο (νιόπαντρο) ζευγάρι που ετοιμάζεται να κάνει σεξ, εν είδει πρώτης νύχτας γάμου, διαιωνίζοντας στην ουσία τη μικροαστική μιζέρια τους μέσα στην απαράδεκτη νεοελληνική κοινωνία. Δικαίωμα τέλος στον πόθο, στην καύλα και στο σεξ έχουν οι πάντες, ελεύθεροι και ανελεύθεροι, υγιώς και βλαβερώς σκεπτόμενοι, άρρωστοι και υγιείς.
thanx για την παρέμβαση!

Ανώνυμος είπε...

Αχ, βρε Αντώνη μου...

Διαβάζοντας το κείμενό σου, θυμήθηκα αυτόματα την έξοχα μελοποιημένη απ' τον Μάνο κι εμβληματική ποιητική διατύπωση του Μίνωα Αργυράκη:

''Μπερδεύτηκα
μια μέσα στο φεγγάρι
και μια στην ηδονή. [...]''

Προσωπικά, πάντως, αποβλέποντας, ομολογουμένως, και στη... σωτηρία της ψυχής μου, σ'το συγχωρώ!

Σάκης

BOSKO είπε...

Σάκης...
Χωρίον ο Πόθος, ε;
ένα έργο που ο Χατζιδάκις αγαπούσε ιδιαιτέρως.
τό 'χω και με τον Ηλία Λιούγκο λάιβ υπό τη δ/νση του συνθέτη.
πολύ χαίρομαι που το post αυτό σε "πήγε" σ' αυτό το αγαπημένο- και για μένα επίσης- έργο του Χατζιδάκι!