ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ.gagarin-14-05-2010-ένα-από-τα-πιο-θεαματικά-και-εντυπωσιακά-ελληνικά-live!

Η εικόνα είναι ενδεικτική: ένα ολόκληρο Gagarin, περισσότερα από 600 άτομα δηλαδή, που μαθαίνουν Όλη την Αλήθεια για τα Παιδιά του ΄78, συντονισμένα με την εκρηκτική περσόνα του ερμηνευτή Παντελή Δημητριάδη! Νομίζω πως χθες βράδυ είδα ένα από τα πιο εντυπωσιακά live ελληνικού συγκροτήματος, που περιείχε όλα τα rock στερεότυπα- ομολογουμένως, χαριτωμένα- και κυρίως την φανερή προσπάθεια των δημιουργών να ακουστεί καλή μουσική. Ίσως είναι υπερβολή αν πω ότι επρόκειτο μάλλον για την καλύτερη εμφάνιση rock μπάντας που έχω δει ίσαμε τώρα - το λέω εγώ που πέρασα δυο χρόνια της ζωής μου μέσα στο ανανεωμένο Κύτταρο, απ' όπου παρέλασε κυριολεκτικά η Σάρα και η Μάρα. Ας τα πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή.

Τη συναυλία των ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ. άνοιξαν οι Electric Litany λίγα λεπτά μετά τις 22.00 το βράδυ. Ένα πολύ διακριτικό, όσο και αυτοδύναμο support, αφού δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έσπευσαν στο Gagarin αποκλειστικά για το καινούργιο αυτό συγκρότημα.

Ο Αλέξανδρος Μίαρης, ο συνθέτης, τραγουδιστής και leader του γκρουπ, είναι φανερό πως δεν επιθυμεί να στηρίξει καμία καριέρα πάνω στην τέχνη του. Το δικό του rock δημιουργεί μια συνείδηση ενότητας, η οποία με τη σειρά της διευρύνει τις επιμέρους συνειδήσεις όσων παρακολουθούν τον ίδιο και την ενίοτε ψυχεδελική μπάντα του.

Εδώ παίζει στο πιάνο το, χατζιδακικής υφής, Time (never be late), συνοδεία του Richard στα τύμπανα και του Duane στο μπάσο. Παρεμπιπτόντως, ο Τεξανός και ο Λονδρέζος είναι συμπαθέστατα παιδιά, όλο χιούμορ και ευγένεια. Και θα συμφώνησαν σίγουρα με τον Κερκυραίο καλλιτεχνικό τους σύντροφο, όταν αυτός δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην αστυνομοκρατούμενη Αθήνα, αλλά και στη συγκέντρωση των νεοφασιστών λίγη ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας και μάλιστα όχι πολύ μακριά από το Gagarin.

Έβλεπα το κοινό των Electric Litany και σκεφτόμουν πως αν έβγαινε πριν καμιά εικοσαριά χρόνια ένας ελληνικός rock δίσκος Για την Αναρχία και την Κοινωνική Απελευθέρωση, ο χώρος του live θα ήταν γεμάτος από σαματατζήδες νεολαίους - οπαδούς της ρήξης με κάθε ταξικό και ιεραρχικό καθεστώς. Αντ' αυτού, το Gagarin τελικά μπορεί να γέμισε από νεολαίους, αναμφισβήτητα όμως μιλάμε για πραγματικούς μουσικόφιλους, προτεραιότητα των οποίων ήταν η ακρόαση ενός πολύ ποιοτικού και εκλεπτυσμένου, μέσα στα γκάζια του, ηλεκτρικού τραγουδιού. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω επίσης πώς έχουν πια τόσο καλοδουλεμένο το υλικό τους οι Electric Litany, ώστε να ακούγεται στη ζωντανή παρουσίαση του ακριβώς όπως και στο cd τους!

Ο Μίαρης πρόθυμα φωτογραφήθηκε με τον κοινό μας φίλο, Lolek. Ωχ, κατάλαβα, το blog θα το τσακίσεις πάλι, ήταν τα λόγια του Αλέξανδρου και, όπως διαπιστώνει κανείς, δεν είχε καθόλου άδικο! Κάπου πήρε το μάτι μου και την πιο διάσημη alternative καλλιτέχνιδα μπροστά μας, αλλά αυτήν δεν τη φωτογράφησα. Επί τη ευκαιρία, μήπως έχει πάρει τζούρες κανείς από τα καινούργια τραγούδια της; Ένα έχω ακούσει απ' αυτά μόνο και σπάω το κεφάλι μου να βρω τι μου θυμίζει η εισαγωγή του. Βρε, τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...θα το βρω και θα σας πω!

Πάμε τώρα στον κύριο Παντελή Δημητριάδη και τους ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ., τους πρωταγωνιστές της βραδιάς. Να συλληφθεί αμέσως ο τύπος αυτός που πετάει τα πουκάμισα και τα μπλουζάκια του στο κοινό, ενώ παίρνει φόρα και πηδάει πάνω στους φαν του σαν άλλος Jim Morrison! Τον Παντελή, βέβαια, άλλο που δεν ήθελε το κοινό του, να τον σηκώνει στα χέρια και να τον οδηγεί ξαπλωτό πίσω στη σκηνή σαν ένα βρώσιμο είδος λαϊκής υστερίας και πανηδονιστικής κατανάλωσης. Υπάρχουν και χειρότερα! Λέγεται πώς βετεράνος Έλληνας rocker, με πατημένα τα εξήντα σήμερα, πήγε κάποτε να πηδήξει στο κοινό του, μα δυστυχώς κανείς δεν τον κράτησε. Κι έτσι το μόνο που κατάφερε ήταν να αποκτήσει όχι τη λαϊκή επιδοκιμασία, αλλά μερικά σπασμένα παΐδια!

Γνωρίζω πόσο δεμένος είναι ο Παντελής με τους υπόλοιπους ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ., αυτό που εγώ εισέπραξα όμως είναι πως πρόκειται για μιαν απόλυτα ηγετική και σαρωτική rock φιγούρα! Δεν ξέρω τι ή πως θα ήταν το συγκεκριμένο δημοφιλές συγκρότημα, στη σκηνή τουλάχιστον, δίχως την παρουσία του. Αυτό πάλι δε σημαίνει ότι υποτιμώ τα άλλα παιδιά, εφόσον υπήρξαν στιγμές που συγκινήθηκα βαθιά με την ερμηνεία του Αλέξανδρου Μακρή στο πιάνο και σε ορισμένα τραγούδια.

Όση ώρα στη γιγαντοοθόνη του stage προβάλλονταν τα γνώριμα πια naive βιντεάκια- κάποια ήταν εξαιρετικά!- των ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ., ένα άλλο στοιχείο που με εντυπωσίασε ήταν η εξοικείωση του νεανικού κοινού με τα τραγούδια τους. Ένιωσα όπως στο live της Μποφίλιου την περασμένη εβδομάδα, όπου όλοι γνώριζαν τους στίχους και ξελαρυγγιάζονταν κανονικά, σιγοντάροντας τον τραγουδιστή. Εμένα πάλι η σχέση μου με τη μουσική και ειδικά με τον στίχο είναι πιο ιδιωτική, εξ ου και απεχθάνομαι στην πραγματικότητα τα live. Οι προσωπικές μου στιγμές ακρόασης του λευκού βινυλίου των Παιδιών του ΄78 δε μπορούν να συγκριθούν σε καμία περίπτωση με όσες φορές κι αν έχω μπροστά στα μάτια μου τους μουσικούς που τα δίνουν όλα ή τον Παντελή που απλώς είναι ο εαυτός του επί σκηνής.

Παρένθεση ή, σωστότερα, ξεμπρόστιασμα (με την άδεια της): εδώ βλέπετε την πολυαγαπημένη Δέσποινα, πρώτα απ' όλα φαν του Αγγελάκα και μετά του bosko, αφού δεν έχει αφήσει post μου ασχολίαστο. Έγυρα πάνω της σε κάποια φάση, αφού είχα ένα περίεργο απροσδιόριστο στρες χθες και ήπια τ' άντερα μου. Είναι κι αυτά τα γαμημένα χάπια για την καταπολέμηση των κλειστοφοβιών...Πώς το' λεγε ο Πανούσης για τη Δαμανάκη; Ρε παιδιά, έχω μάθει ότι παίρνει κάτι χάπια αυτή, θα πάμε να κάνουμε επανάσταση και θα την πάρει ο ύπνος!

Ο Παντελής, πάντως, είχε δίκιο όταν μας πληροφόρησε πως είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται ζωντανά Όλη η Αλήθεια για τα Παιδιά του ΄78 και ως εκ τούτου υπάρχει μεγάλη αγωνία. Πιστεύω πως όλα πήγαν καλά. Όπως και στο πολύ πιο σύντομο σε διάρκεια πρόγραμμα των Electric Litany, φάνηκαν το δέσιμο των μουσικών και οι πολλές πρόβες, έτσι και οι ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ. έπαιξαν τα τραγούδια τους με εντυπωσιακό επαγγελματισμό: Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου, Τώρα που δεν έχω κανέναν, Πάσχα στο ψυχιατρείο, Όταν είμαι μαζί σου (ντουέτο του Δημητριάδη με τη Λίλα Βλαχοπούλου), Χειραψία/Gay anthem for the new millennium, Όχι πια έρωτες κλπ.

Ήταν και πάνω από δέκα άτομα επί σκηνής, σε ποιον να πρωτοαναφερθεί κανείς και πόσα ονόματα να συγκρατήσει; Ξεχωριστός φυσικά ο ήχος των εγχόρδων που επιστρατεύθηκαν από την Κέρκυρα για να εμπλουτίσουν τη live μουσική των ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ., εν προκειμένω τέσσερα βιολιά και δύο βιολοντσέλα.

Πραγματικά, το καταφχαριστήθηκα το δεύτερο και πιο χαμηλότονο μέρος της συναυλίας. Πήρα την παρέα, ανεβήκαμε στο πατάρι και αφού προσπεράσαμε κι εκεί ανθρώπους που κρέμονταν σαν τσαμπιά, βρήκαμε μια καλή γωνιά.

Όχι άλλο θέαμα, είπα μέσα μου, έκλεισα τα μάτια και τότε το πολύβουο αθηναϊκό rock club μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό, ανεξαρτήτως δογμάτων. Μπορεί να ήταν η Notre Dame, μπορεί ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο καθένας κρατάει ότι τού πηγαίνει.

Τα λόγια του Διονύση Σαββόπουλου από μία κατ' ιδίαν συζήτηση που είχαμε προ πενταετίας προσφέρονται για τον επίλογο της ανταπόκρισης μου: η ποπ μουσική υπήρξε η μόνη μουσική κτηνώδους καταναλώσεως που κάποια θεϊκά τσογλάνια κατάφεραν να ξεπεράσουν τον καταναλωτικό χαρακτήρα της και να την ανεβάσουν στα πιο υψηλά επίπεδα της λαϊκής τέχνης. Οι Κερκυραίοι ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ., λοιπόν, είναι τα θεϊκά τσογλάνια- που λέει ο Νιόνιος- και σίγουρα πέτυχαν χθες βράδυ στο Gagarin να τοποθετηθούν μαχητικά και θετικά απέναντι σ' αυτό που ορίζεται ως pop ή rock, την έκφραση δηλαδή μιας σύγχρονης εναλλακτικής λαϊκής κουλτούρας.