Κυριακή 2 Μαΐου 2010

STREETS OF BERLIN (28/ 4 - 1/ 5)

Τώρα που παρέδωσα την ανταπόκριση μου στην Ελευθεροτυπία από τη συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Βερολίνο και άρα ξεπέρασα τον φόβο να είμαι πιο ακριβής εδώ, που κάνω το κέφι μου, παρά στη δουλειά μου, μπορώ επιτέλους να αναρτήσω τούτο το αναλυτικό post, καταγράφοντας τις ομορφιές του τελευταίου τετραήμερου που έζησα με τον οικείο μου ελεύθερο τρόπο γραφής.
Τελικά το Βερολίνο μπορεί να μην ξεπέρασε μέσα μου το πολύ μικρότερο και κουκλίστικο Άμστερνταμ, περπατώντας το όμως επί πολλές ώρες κατάλαβα γιατί θεωρείται πραγματικά ένα τελείως ξεχωριστό κομμάτι της Γερμανίας. Κοινώς, καμία σχέση με τη Βαυαρία που είχα επισκεφτεί στο παρελθόν συγκριτικά με την αρχιτεκτονική, την καίρια θέση που κατέχουν οι τέχνες, τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, ακόμη και τη νυχτερινή ζωή. Οι εντυπώσεις αυτές γιγαντώθηκαν κατά την επίσκεψη μου στο Ανατολικό πρώην κομμουνιστικό μπλοκ. Θα τα δούμε λίγο παρακάτω.
Εδώ, στην Alexander Platz (αν θυμάμαι καλά), ανταλλάσσω χειραψία με έναν διακοσμητικό γλυκύτατο κροκόδειλο! Μερικές ώρες αργότερα, όμως, θα αντίκριζα κι έναν αληθινό! Μέρες ηλιόλουστες, καλοκαιρινές, με τους Βερολινέζους και τους ξένους να κυκλοφορούν με βερμούδες και πέδιλα σα να βρίσκονται κατακαλόκαιρο στην Ελλάδα. Τσάμπα ο σκούφος, τα κοτλέ παντελόνια και τα χοντρά φούτερ που πήρα μαζί μου, αν και όσο έπεφτε το βράδυ, τα χρειάστηκα τελικά.
Πέρασα από πολλά δισκάδικα, στα οποία δεν έβρισκες μεγάλη διαφορά από τις τιμές των δικών μας Metropolis. Όταν όμως κοιτούσες τις τοιχοκολλημένες αφίσες με τους καλλιτέχνες που ετοιμάζονται να δώσουν συναυλία, καταλάβαινες και που βρισκόσουν. Απ' το συγκεκριμένο πρώτο δισκοπωλείο, όχι πολύ μακριά απ' το ξενοδοχείο μας, έφυγα με ένα τριπλό cd της Nina Simone. Καμία πρωτοτυπία, εν ολίγοις!
Το μεσημέρι δώσαμε όλοι ραντεβού στον ζωολογικό κήπο του Βερολίνου, τον δεύτερο που διαθέτει η πόλη, μικρότερο και παλαιότερο. Τι αξιαγάπητοι και κοινωνικοί που ήταν οι γορίλες, έτσι μου' ρθε να βουτήξω ένα γοριλάκι και να το πάρω σπίτι μου, στην Ελλάδα! Μετά, σκέφτηκα ότι πρέπει να κρεμάσω σχοινιά στο ταβάνι για να θυμίζει το φυσικό περιβάλλον του, οπότε είπα να αρκεστώ σε καμιά γάτα ή σκύλο!

Αυτή η ελεφαντίνα ψάρευε άμμο με την προβοσκίδα της και την άπλωνε στο ογκωδέστατο σώμα της για να το προφυλάξει απ' τη ζέστη. Μετά ήρθε ο ξαναμμένος αρσενικός ελέφαντας, την πήρε διακριτικά και χάθηκαν από τα μάτια μας!
Επέμενα πολύ να δούμε τα φίδια, τα έντομα και τα αμφίβια, παρ' όλο που ο Αλκίνοος και η υπόλοιπη παρέα προτίμησαν τις πολικές αρκούδες και τους μυρμηγκοφάγους. Τελικά έπεισα τη Λιάνα να με συνοδεύσει στα κρησφύγετα (προς κοινή θέα) των τρομαχτικών αυτών ζώων!
Είμαι σίγουρος πως τούτοι οι δύο πύθωνες που χουζούρευαν αγκαλιασμένοι, πολύ θα ήθελαν να ήμασταν το επόμενο γεύμα τους, κι εγώ κι όλοι οι ενοχλητικοί περίεργοι επισκέπτες με τα φλας των μηχανών τους. Άδικο έχουν τα κακόμοιρα ζωντανά που τα πήραν απ' τις ζούγκλες και τις σαβάνες και τα έκαναν αξιοθέατο;
Να και ο αληθινός κροκόδειλος που έλεγα πριν. Το λυπήθηκα πολύ το συγκεκριμένο ζώο που φαινόταν καθαρά ότι κωλοβάραγε, ολομόναχο, μέσα σε ένα τεχνητό τροπικό περιβάλλον. Τι είναι, ρε φουκαρά, μόνο σου σε άφησαν; τον ρώτησα, μα μόλις άνοιξε τα μάτια του κι έκανε να' ρθει προς το μέρος μου, μην τον είδατε, μην τον απαντήσατε τον bosko!
Κι από τον ζωολογικό κήπο, στο Μουσείο της Κέτε Κόλβιτζ, που αναφέρθηκα εκτενώς σε προηγούμενο post. Ήταν και η μόνη μου επίσκεψη σε μουσείο, αφού γενικώς δεν είμαι φαν. Μία Φρίντα Κάλο θελήσαμε κάποια στιγμή να δούμε, αλλά η ουρά στην είσοδο έφτανε τα διακόσια μέτρα! Όσο για το μουσείο της Περγάμου, με το συμπάθειο, χέστηκα για τη βιβλιοθήκη που φυλάσσεται μέσα του. Η Κόλβιτζ, αντιθέτως, είπαμε, δεν υπήρχε περίπτωση να πάω στην πόλη της και να μη δω από κοντά το σπουδαίο έργο της.
Η παρακολούθηση της πρόβας τζενεράλε του Αλκίνοου με την Camerata Europea μέσα στη Φιλαρμονική του Βερολίνου υπήρξε πραγματική εμπειρία! Συγκινήθηκα πολύ, αφενός με την προβολή της ελληνικής μουσικής στο εξωτερικό και αφετέρου μ' αυτό το μεγάλο άλμα στη σταδιοδρομία του δημοφιλούς καλλιτέχνη. Διότι ο Αλκίνοος είναι Καλλιτέχνης με Κ κεφαλαίο, αν υπολογίσει κανείς τις πρόσφατες κλασικές σπουδές του στην Αγία Πετρούπολη, σε μία χρονική περίοδο της ζωής του που θα μπορούσε απλά κι ανώδυνα να αποταμιεύει και τίποτα περισσότερο. Ποιος γνωρίζει, λόγου χάριν, ότι την ίδια μέρα που επιστρέψαμε στην Αθήνα, ο Αλκίνοος θα εμφανιζόταν στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, απ' όπου τριακόσια άτομα έμειναν εκτός την τελευταία φορά; Και το σημαντικότερο, ουδέποτε πούλησε ο ίδιος στους εδώ δημοσιογράφους το θέμα των σπουδών του στη Ρωσία.
Η βραδιά της συναυλίας ήταν σκέτος θρίαμβος για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη! Το concept Moments of a face περιείχε το πρώτο του συμφωνικό έργο με τίτλο Αθύρ και δύο επιμέρους έργα: Τον Χρόνο του απρόσμενου καιρού, εικοσιμία δηλαδή μουσικές μινιατούρες βασισμένες στην ποίηση του αδερφού του, Λίνου Ιωαννίδη, αλλά και την ενότητα Πέντε τραγούδια με τρεις δικές του συνθέσεις και δύο μεσαιωνικές κυπριακές μπαλάντες! Μπορεί να μην καταλάβαινα τα λόγια των τραγουδιών σας, αλλά είχα πολλά χρόνια να εισπράξω τόσο συναίσθημα από συναυλία κλασικής μουσικής, άκουσα να του λέει μία φιλόμουση Γερμανίδα μετά το τέλος του κονσέρτου! Η Σόνια Θεοδωρίδου έλαμψε με την παρουσία της και τη συμμετοχή της στο τραγούδι Πέρασμα. Εδώ, από την πρόβα με τον Αλκίνοο, μόνο που οι ξένοι μουσικοί της Camerata Europea τούς σταματούσαν κάθε λίγο και λιγάκι, αφού τους ξένισε απίστευτα η χρήση του απαραίτητου και αρκούντως ελληνικού μαντολινομπούζουκου. Ο Γιώργος Καλούδης, ο δεξιοτέχνης της κρητικής λύρας, προσφέρθηκε να διδάξει δυο- τρία πράγματα στους μουσικούς λίγο πριν την έναρξη της συναυλίας.
Εμπειρία, όμως, αποτέλεσε και η επίσκεψη μου στο Τείχος του Βερολίνου. Μιλάμε για την East Side Gallery Berlin, εκεί, όπου κατά μήκος του τείχους, μπορεί κανείς να θαυμάσει εξαίσια έργα εικαστικών καλλιτεχνών απ' όλο τον κόσμο.
Έργα -συνθέσεις με θέμα την ειρήνη, την κατάργηση των κοινωνικών διακρίσεων και την κάθε μορφής καταπίεση.
Επίσης, έργα- ύμνους στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Μου άρεσε ιδιαιτέρως τούτο το έργο του Kani Alavi που λέγεται Menschen an der Mauer.
Τόσο, ώστε θέλησα να ενταχθώ κι εγώ μέσα σ' αυτό με τον δικό μου, ενδεχομένως ανόητο και σίγουρα τουριστικό, τρόπο.
Αυτό πάλι είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα, κανονικό σήμα κατατεθέν της Πτώσης του Τείχους του Βερολίνου.
Καλά που είχα και την Αγγελική μαζί μου, διότι θα χανόμουν μόνος μου και θα μ' έβγαζαν οι δρόμοι σε καμιά...Βαρσοβία! Τα αγαπημένα σχέδια από το The Wall των Pink Floyd είναι κι αυτά πλέον αναπόσπαστο μέρος της νεότερης ιστορίας του Τείχους!
Όσο γι' αυτήν την καγκελόπορτα, παρ' όλο που μετά βίας διακρίνεται μέσα στην όλη εικαστική μαγεία, φυσικά επρόκειτο για το πέρασμα από τον δυτικό στον ανατολικό κόσμο ή το αντίστροφο!
Δε χρειάστηκε εμείς να περάσουμε την πόρτα αυτή, αφού λίγα μέτρα παραπέρα μας περίμενε ένα καφέ ανοιχτό για τους τουρίστες, τους επισκέπτες ή και τους ιστορικούς μελετητές. Ο ποταμός Spree που έσκιζε μέχρι πρότινος στα δύο το Βερολίνο μού θύμισε το Μετέωρο βήμα του πελαργού του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Κτίρια μουντά και επιβλητικά, συμφώνως με το κομμουνιστικό σοβιετικό μοντέλο.
Ζωντάνεψαν ξαφνικά στα μάτια μας Οι ζωές των άλλων και το Goodbye Lenin με έναν εξίσου καλειδοσκοπικό- κινηματογραφικό τρόπο!
Φτάνοντας στα βάθη του Ανατολικού Βερολίνου, συναντήσαμε μακριμάλληδες καλλιτέχνες με μπουκάλια μπίρας αραγμένους γύρω από την Rosa Louxembourg Platz και βιβλιοπωλεία με κόκκινα γαρίφαλα στις εισόδους τους και με τις φάτσες του Μάο, του Μαρξ και του Λένιν στα εξώφυλλα των βιβλίων τους! Γραφικότητες, θα έλεγε κανείς, εγώ πάντως την καταβρήκα, πιο πολύ κι απ' το γκλαμουράτο, έστω αρτίστικο, δυτικό Βερολίνο. Σε ένα απ' αυτά τα βιβλιοπωλεία, μάλιστα, μπήκα για το γούστον της υπόθεσης και βγήκα με μια αγκαλιά πάμφθηνα βινύλια: το διπλό Canto General του Θεοδωράκη (γνωστό τοις πάσι ότι κάνει θραύση ο Μίκης στη Γερμανία!), ένα κύκλο ηχογραφημένων απαγγελιών στον Brecht από τη σπουδαία Gisela May και μια συλλογή τραγουδιών κάποιου άγνωστου αναρχοροκά Γερμανού ονόματι Lerryn (ενδεικτικοί τίτλοι, Fur Victor Jara, Resolution/ Paris Mai 1871 και δε συμμαζεύεται)! Ήμουν σίγουρος πως θα έβρισκα σπάνιους δίσκους μέσα στα βιβλιοπωλεία του Ανατολικού Βερολίνου, κάτι που μου είχε ξανασυμβεί στις πρώην Γιουγκοσλαβία και Τσεχοσλοβακία, όπως και την Πολωνία του 1995- 96!
Εδώ πάλι μας τα χάλασαν οι φίλτατοι Ανατολικοβερολινέζοι! Αν είναι, παιδιά, να υποδέχεστε τους A- HA και τη Whitney Houston εν έτει 2010, καλύτερα να σας είχαν ακόμη μαντρωμένους και να τη βγάζατε με κάναν Βολφ Μπίρμαν, που και πάλι πολύ αμφιβάλλω, μια και ο Γερμανός Dylan θα ήταν σίγουρα λογοκριμένος κι αυτός!
Πίσω πάλι, στη συναυλία του Αλκίνοου, για να μην ξεχνάμε δηλαδή και πως προέκυψε αυτό το ταξίδι, η Αγγελική και η Λιάνα στην αγκαλιά του περιχαρή Λίνου Ιωαννίδη μέσα στο ασανσέρ του κτιρίου της Φιλαρμονικής.
Ένα αναμνηστικό ντοκουμέντο από το κοινό καμαρίνι των αδερφών Ιωαννίδη και του Γιώργου Καλούδη. Δεν είναι μικρό πράγμα να παίζεις στο music hall με την αρτιότερη ακουστική, όχι μόνο στο Βερολίνο ή πανευρωπαϊκώς, αλλά και παγκοσμίως!
Στην πρόβα τζενεράλε για μιαν ακόμη φορά ο Αλκίνοος χρησιμοποιεί το υπερμεγέθες αναγεννησιακό πνευστό στα κυπριακά παραδοσιακά τραγούδια.
Όλα τα λεφτά ήταν το τραπέζι που μας έκανε η κυπριακή πρεσβεία στη Γερμανία μετά το τέλος της συναυλίας. Ο γιος- απ' ότι μάθαμε- του ιδιοκτήτη της ελληνικής ταβέρνας τραγουδά με τη συνοδεία μίας άλλης τραγουδίστριας, απροσδιόριστων μουσικών καταβολών, το Ραγίζει απόψε η καρδιά του Νίκου Παπάζογλου!
Ο απόλυτος σουρεαλισμός με Έλληνες νεολαίους που ομιλούν σπαστά ελληνικά να χοροπηδάνε στο ρυθμό του Ζορμπά και να μερακλώνουν με το Πεπρωμένο διά στόματος Γιώργου Νταλάρα! Αχ, η ξενιτιά το χαίρεται κλπ. κλπ.
Στον τοίχο του μαγαζιού οι αφίσες συναυλιών του Μάλαμα και της Κανά μαρτυρούν αν μη τι άλλο τη στήριξη του Έλληνα ταβερνιάρη στο καλό ελληνικό τραγούδι! Καθόλου παράξενο, αφού εικάζεται πως ο 80χρονος κυρ- Κώστας διατέλεσε προσωπικός φίλος του Άντονι Κουήν, του Μπρούνο Γκανζ και του Μίκη Θεοδωράκη, ενώ το μαγαζί του κάποτε ήταν στέκι των Ελλήνων εξόριστων διανοουμένων του αντιδικτατορικού αγώνα!
Για όλους αυτούς τους λόγους λέγαμε με τον Αλκίνοο ότι πολύ το γουστάρουμε το συγκεκριμένο φαγάδικο, καθόλου in βέβαια για τους περισσότερους. Η Λιάνα με τον Αλκίνοο εμφανώς κουρασμένοι, η πρώτη από τον ολοήμερο ποδαρόδρομο και ο δεύτερος από το στρες της συναυλίας που έλαβε τέλος με το αίσθημα της δικαίωσης στην κορύφωση του!
Για να κάνουμε και μια μικρή διαφήμιση του αμετανόητου γλεντζέ κομμουνιστή κυρ- Κώστα, όσοι πάτε στο Βερολίνο, περάστε από την ταβέρνα του που λέγεται Terzo Mondo, σερβίρει κεφτέδες του...ποδαριού και όχι μόνο, ενώ στη μαρκίζα του αναγράφεται η φράση Anarchie der Mitte (Mitte εστί η Μέση, η περιοχή δηλαδή μεταξύ Δυτικού και Ανατολικού Βερολίνου)! Την επόμενη, παρ' όλο τον πονοκέφαλο από τις μαύρες μπίρες και τα κρασιά του κυρ- Κώστα, το πάθος μου για τα βινύλια δεν είχε καταλαγιάσει. Ξαναπήρα λοιπόν τους δρόμους και συνειδητοποίησα ότι η περιοχή που μέναμε ήταν ένα λεπτό απόσταση από τη Bulowstrasse, μία από τις πιο gay friendly συνοικίες του Βερολίνου. Ώρα είναι, σκέφτηκα, να σκάσει από πουθενά ο Mick Jagger ως τραβεστί- χαφιές των Ναζί και να μου τραγουδήσει την κομματάρα του Philip Glass από το Bent!Κρίμα, πάντως, που εκεί κοντά μας δεν έγιναν επεισόδια για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς. Τι ωραιότερο απ' το να βρεθείς στη Γερμανία, να ενωθείς με γκέι, στρέιτ, φρικιά, φοιτητές, εργάτες και άνεργους και να πετάμε όλοι μαζί πέτρες, μπουκάλια και λοιπά αντικείμενα στα τομάρια τους σκίνχεντς!
Προσωπικά, δε συνάντησα ούτε έναν σκίνχεντ κι ας μου λείπονταν καλύτερα! Βρήκα όμως αυτό το δισκάδικο, το rocksteady, που έγινε ο παράδεισος μου!
Που με έχανες, που με έβρισκες, στο υπόγειο του θα ήμουν! Τα έχωσα κανονικά σε μία κούτα με τέσσερα βινύλια της Joan Baez, ένα σπάνιο 45άρι της Melanie, ένα best των ABBA, αλλά και Mireille Mathieu, The Sands Family και πολλά ακόμη συλλεκτικά κομμάτια, για τα οποία ο Αλκίνοος σχολίασε ότι είμαι η τελευταία λέξη της μόδας κι έπεσε χοντρό γέλιο! Αυτά συνέβησαν με λίγα λόγια στο Βερολίνο. Εύχομαι να το επισκεφτώ ξανά μια κάποια στιγμή και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Η ανταπόκριση μου για την Ελευθεροτυπία θα δημοσιευθεί σε ένα από τα φύλλα των τριών επόμενων ημερών. Τέλος, γι' αυτούς που ρωτούν, ενημερώνω ότι η συναυλία Moments of a face του Αλκίνοου Ιωαννίδη θα επαναληφθεί το προσεχές φθινόπωρο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όπου και κατά 90% θα ηχογραφηθεί για να κυκλοφορήσει σε cd!

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το λυπήθηκα πολύ το συγκεκριμένο ζώο που φαινόταν καθαρά ότι κωλοβάραγε, ολομόναχο, μέσα σε ένα τεχνητό τροπικό περιβάλλον. Τι είναι, ρε φουκαρά, μόνο σου σε άφησαν; τον ρώτησα, μα μόλις άνοιξε τα μάτια του κι έκανε να' ρθει προς το μέρος μου, μην τον είδατε, μην τον απαντήσατε τον bosko! ΠΟΛΥ ΓΕΛΙΟ.... Ευχαριστούμε για την ωραια 'βόλτα' στο Βερολίνο, και για τα νέα από την συναυλία του Αλκίνοου περίμενα πως και πως. Ο Αλκίνοος είναι ΜΕΓΑΛΟΣ.
Τέλος, γι' αυτούς που ρωτούν, ενημερώνω ότι η συναυλία Moments of a face του Αλκίνοου Ιωαννίδη θα επαναληφθεί το προσεχές φθινόπωρο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όπου και κατά 90% θα ηχογραφηθεί για να κυκλοφορήσει σε cd!
Μακάρι να πάω....

Ευχαριστούμε και πάλι για τα νέα. Πρέπει να περάσατε πόλυ καλά....

Γιάννα.

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
το post αυτό ήταν περισσότερο μια βόλτα στο Βερολίνο, όπως το εξέλαβες κι εσύ, παρά μια ανταπόκριση από τη συναυλία του Ιωαννίδη. Αυτήν θα τη διαβάσεις με όλες τις λεπτομέρειες στην εφημερίδα αύριο ή μεθαύριο.
σου εύχομαι να πας, αφού εκτιμάς τόσο πολύ τον δημιουργό, δε θα' ναι δα και τόσο δύσκολο, εκτός κι αν δε μένεις Αθήνα.
όντως, περάσαμε πολύ καλά κι ακόμη δεν μ' έχει πιάσει η εδώ μιζέρια του εγχώριου κραχ...

Άρτεμις είπε...

Να'σαι καλά μωρε Αντώνη, με ταξίδεψες βραδιάτικα. Σχετικά με τον Αλκίνοο τώρα, τον αγαπώ και εκτιμώ πάρα πολύ. Τον ακούω από πιτσιρίκι (πριν πάω δημοτικό) και αυτό που με ενθουσιάζει είναι ότι κάθε φορά είναι και καλύτερος, εξελίσσεται και έχει πάντα να μου δώσει. Ο τελευταίος του δίσκος αλλά και "ο δρόμος, ο χρόνος κι ο πόνος" είναι τα αγαπημένα μου!

BOSKO είπε...

Άρτεμις...
bosko: national geographic στο λόγο πιο λούμπεν!
να' σαι καλά και να' χεις ένα όμορφο βράδυ!

μαριάννα είπε...

Πολύ ωραίο ταξίδι! Μπράβο Αντώνη. Οι φωτό μικρές, αλλά καταλάβαμε. ;)
Θα διαβάσουμε και στην «Ε» τα υπόλοιπα. Αν και έχω ξενερώσει τόσο με τη Γερμανία όσο δε φαντάζεσαι. Τους απομυθοποίησα πλήρως και απολύτως. Τόσο, όσο και τους Έλληνες πολιτικούς και συνδικαλιστές.
Χάρηκα πολύ για τον Αλκίνοο.
Πάντα επιτυχίες εύχομαι!

BOSKO είπε...

μαριάννα...
νομίζεις πως κι αυτοί ζουν καλύτερα εκεί πέρα; στο σούπερ-μάρκετ με το διχτάκι τους, όχι με τις καροτσάρες που κουβαλάνε οι δικοί μας. Και να δούμε για πόσο ακόμα...κάτι που δεν έγραψα, είναι ένας ανθελληνισμός που διέκρινα. Χωρίς ίχνος υπερβολής, πέσαμε σε μία στρίντζω Γερμανίδα ταξιτζού, όμοια με νευρωτική λεσβία δεσμοφύλακα στο Άουσβιτς, η οποία κατάλαβε ότι ήμασταν Έλληνες και σχεδόν μας άδειασε από το ταξί. Το τι μπινελίκια ανταλλάξαμε, στη γλώσσα του έκαστος, δε λέγεται. Μετά, μας το είπαν και κάποιοι Γερμανοί εκεί, μορφωμένοι άνθρωποι: δε γουστάρουν- λέει- τους Έλληνες, διότι βλέπουν και τα δικά τους χάλια στα μούτρα μας. Άκου να δεις!

τι εννοείς οι φωτογραφίες μικρές; δεν μεγεθύνονται δηλαδή όταν κλικάρεις απάνω τους; δεν ξέρω, ίσως γιατί μου στάλθηκαν οι περισσότερες στο mail μου από τη μηχανή της Λιάνας.

Ανώνυμος είπε...

Bosko, απολαυστικότατο ποστ!!

Πολύ χαριτωμένος ο κροκόδειλος, έπρεπε να φωτογραφηθείς μαζί του να σπάσει κ λίγο η μονοτονία του του καυμένου, ενώ στον γοριλάκο τον αγαλματένιο πάνω έκατσες μια χαρά ε;!!(πολύ χαριτωμένη φώτο) Και ο κυρ Κώστας μορφή!!
Και τι να πούμε πραγματικά για τον Αλκίνοο, τον πολιτισμό του, την τέχνη του που την εξελίσσει συνεχώς, το ήθος του...θα είναι τόσο λίγο! Και δεν είναι τυχαίο βέβαια που θέλησε να είσαι εσύ εκεί. Ωραία που θα γίνει κ στο Μεγαρο η συναυλία έστω κι αργά!
Για τους Γερμανους τώρα τι να σχολιάσω...το κωλοδάκτυλο(focus) τελικά τους πηγαίνει μου φαίνεται, αφού εξακολουθούν να γίνονται ρατσιστές! Και να διαβάσουν κανένα "Κολοσσό του Μαρουσιού" του Χένρυ Μίλλερ να ξεστραβωθούνε...γιατί εντάξει εχει αλλάξει μεν η Ελλάδα από τότε που την επισκέφτηκε εκείνος, αλλά κάποια πράγματα δεν πεθαίνουν ποτέ, όσο κι αν έχει γαμηθεί(σόρυ για την έκφραση)αυτή η χώρα!

Καληνύχτεεες!
Δέσποινα

BOSKO είπε...

Δέσποινα...
σωστή σε βρίσκω και πιο πολύ μού άρεσε ο μεταγλωττισμός του focus ως κωλοδάχτυλο! Ψέματα είναι; Το τι μας έχουν σούρει τον τελευταίο καιρό, δεν περιγράφεται! Ποιοι, οι φρίτσηδες, οι ξενέρωτοι, που αιματοκύλησαν τον πλανήτη ολόκληρο; Ουστ από 'δω χάμω ή, μάλλον, ράουστ και πήγα και στη χώρα τους! Τους κάναμε δώρο και τη μουσική του Αλκίνοου και της Ελλάδας! Που' ναι ο ευφυής Πάγκαλος να τους τα ξαναχώσει πάλι;
αλλά τι μ' έπιασε ξαφνικά και τα χώνω κι εγώ στους Γερμανούς, με τους οποίους έτρωγα κι έπινα (κυριολεκτικά όμως) μόλις χθες;
με πόρωσες άσχημα, μου φαίνεται!

μαριάννα είπε...

Είναι μεγάλη κουβέντα Αντώνη, αλλά εκείνο που απομυθοποίησα στους Γερμανούς, είναι ότι άγονται και φέρονται από τα ΜΜΕ χωρίς να σκέφτονται. Κι επίσης ότι μπροστά στον Θεό του συμφέροντός τους δεν υπάρχει τίποτ' άλλο.
Αντίθετα οι Έλληνες είναι ψυχάρες κι αν η ανυπαρξία κράτους, πολιτικής, παιδείας, αγωγής κτλ τους έχει καταντήσει νεοέλληνες μλκς, δεν παύουν και φτωχοί, να είναι XXL στο συναίσθημα. Τους χιλιοπροτιμώ σαφώς από τους καβουροπιασμένους, πτωχαλαζόνες, κρυόκωλους. :)
Οι φωτό ναι, δεν κλικάρονται. Όταν τις ανεβάζεις στο μπλογκ πρέπει να πατάς και το ΟΚ στο παραθυράκι, άσχετα αν έχουν εμφανιστεί.
Ώστε πέσατε σε ταξιτζού όλο θηλυκότητα; Μερκελίνα; Μπρρρρρρρ... :)))))

μαριάννα είπε...

Α, ξέχασα να σου πω ότι στις φωτό του ποστ "BERLIN BY NIGHT!" είσαι ΚΟΥΚΛΟΣ! Πραγματικά. Ποιός τις τράβηξε; Καλλιτεχνικό μάτι, ερωτικό... :)

BOSKO είπε...

μαριάννα...
ανέκαθεν οι Γερμανοί ήταν έτσι, όπως και οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί, δηλαδή ψυχροί υπολογιστές, τεχνοκράτες, συμφεροντολόγοι, αυστηροί και συχνά μισάνθρωποι. Ειδικά οι Γερμανοί ποτέ δε θα ξεπεράσουν το έγκλημα που διέπραξαν κατά της ανθρωπότητας. Είναι καταραμένοι πλέον από Θεούς κι από Ανθρώπους, δε χωράει αμφιβολία.
Οι Έλληνες, απ' την άλλη, επίσης ήταν ανέκαθεν φτωχοδιάβολοι, εξωστρεφείς, χιουμορίστες, σκεπτόμενοι, σοφοί και λαμόγια. Εγώ θα προτιμούσα σαφώς ένα συνδυασμό, κρατώντας μόνο τα θετικά χαρακτηριστικά των δύο λαών. Πάντως, οι νεοέλληνες μαλάκες δεν παλεύονται, το ξέρεις καλύτερα εσύ που 'χεις ζήσει πολύ στο εξωτερικό και μπορείς να συγκρίνεις.
Όσο για την Βερολινέζα ταξιτζού, μπροστά της η Μέρκελ είναι...Τζούλια Ρόμπερτς! Ασ' τα να πάνε!

BOSKO είπε...

μαριάννα...
δε θυμάμαι ποιος τράβηξε ποια φωτογραφία, πάντως και οι τρεις φίλοι ομοτράπεζοι την έχουν την καλλιτεχνική φλέβα. Η Λιάνα καλύπτει χρόνια την κλασική μουσική για το δίφωνο και άλλα έντυπα, η Αγγελική είναι μεταφράστρια και υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων στη δισκογραφική εταιρεία του Αλκίνοου, ενώ ο Ανδρέας, που γνώρισα στο Βερολίνο, είναι κολλητός της Αγγελικής και ένας από τους πιο φερέλπιδες Κύπριους εικαστικούς.

α, ξέχασα κι εγώ να προσθέσω ακόμη ένα χαρακτηριστικό των Γερμανών, συμφώνως μ' αυτό που είπες κι εσύ: τελείως τηλεκατευθυνόμενοι σαν τα χαζοαμερικανάκια του CNN και του Λάρρι Κίνγκ.

Ανώνυμος είπε...

Boskaki, φυσικό είναι να νιώθεις έτσι κ μην έχεις ενοχές, ...άσε που είναι μια υπέροχη ευκαιρία να καταλάβουμε πώς νιώθουν οι μετανάστες όταν μιλάνε οι Ελληνες άσχημα γι αυτούς...γενικά δεν είναι καλό να απαντάμε με ρατσισμό στον ρατσισμό..απλά απεχθάνομαι όταν τα βάζουμε είτε εμείς είτε οι άλλοι με τον αδύναμο...και οι Γερμανοί μιλάνε χωρίς να σκέφτονται για μας, τι περνάμε ως λαός δηλαδή! Αυτό με ενοχλεί, όχι οι ίδιοι οι Γερμανοί!
Και σου γράφω εδώ τι έχει πει ο Χ. Μίλλερ για τους Έλληνες (Μαριάννα ωραία τα είπες κι εσύ)
" Σε εκείνους που σκέφτονται πως η Ελλάδα σήμερα δεν έχει καμία σημασία ας μου επιτραπεί να πω ότι δεν μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο λάθος. Η σημερινή όπως και η παλιά Ελλάδα, έχει ύψιστη σημασία για οποιονδήποτε ψάχνει τον εαυτό του. Η εμπειρία μου δεν είναι μοναδική....Οικονομικά ίσως φαίνεται ασήμαντη, πνευματικά όμως είναι ακόμη η μητέρα των εθνών, η κεφαλοβρυση της σοφίας και της έμπνευσης...Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα συναντήσει ανθρωπους που ήταν όπως πρέπει να είναι οι άνθρωποι...δηλαδή ανοιχτόκαρδοι, ειλικρινείς, φυσικοί, αυθόρμητοι, θερμοί"... Στη Γαλλία βρήκα ένα άλλο είδος ανθρώπων, που το θαύμαζα και το σεβόμουν, αλλά με το οποίο δεν ένιωσα ποτέ κοντά.

Αυτά λοιπόν τα...ολιγα!!

Φιλιά!

Δ.

BOSKO είπε...

Δέσποινα...
πολύ συγκινητικός ο Χένρυ Μίλλερ και σ' ευχαριστώ ειλικρινά για το απόσπασμα που παρέθεσες!

Ανώνυμος είπε...

Bosko, αυτά τα λόγια του Μίλλερ που διάβαζα μόλις χθες κ συγκινήθηκα επίσης, με έκαναν σήμερα μετά τη δουλειά μου, να ανέβω κ στην Ακρόπολή που είχα τόσο καιρό να την επισκεφτώ κ είχε κ ελεύθερη είσοδο...μαγεία! Να χαιδεύεις το σπασμένο μάρμαρο, να σκέφτεσαι όλα αυτά που συμβαίνουν κ να δακρύζεις...αλήθεια τον Δεκέμβρη 08 τον ξεχάσανε που άφησε εποχή σε όλο τον ντουνιά; Που μέχρι και στα αμερικάνικα πανεπιστήμια κάνανε αναλύσεις οι φοιτητές εκεί και ειδικές διατριβές οι καθηγητές πάνω στα γεγονότα εδώ??...που ακόμα και ογδοντάρηδες βγαίνανε στους καπνισμένους δρόμους της Αθήνας και υπερασπιζόντουσαν τα παιδιά που τρώγανε ξύλο κ δακρυγόνα!! Πάλι η Ελλάδα αντιστάθηκε πρώτη παρόλο το χάλι που μας δέρνει, αυτό ποιος το αμφισβητεί! Όταν το σκέφτομαι αυτό νιώθω περήφανη! Γι αυτό δε μασάμεεεε!!

"ΘΑ ΑΝΑΤΕΕΕΕΛΩΩΩ"

Καληνύχτεεεεες!!

Δ.

Mairi είπε...

Είχα πάει στο Βερολίνο τότε που ήμουν έφηβη, τότε που υπήρχε ακόμα Ανατολικό και Δυτικό. Θυμάμαι την τεράστια διαφορά μεταξύ τους. Την τρομακτική διάβαση, τους ελέγχους, τα τί και πώς, όταν απ΄ το Ανατολικό περάσαμε στο Δυτικό. Έχω χρόνια να ξαναπάω. Με ταξίδεψες.

BOSKO είπε...

Δέσποινα...
έλα ντε, αυτό που το πας, τον ξεχάσαμε έτσι εύκολα τον Δεκέμβρη του 2008; γι' αυτό και μου άρεσε ιδιαιτέρως που ένα από τα τραγούδια του Αλκίνοου που ακούστηκαν στη Φιλαρμονική του Βερολίνου ήταν και η "Πατρίδα". Τους Γερμανούς να' βλεπες μόνο που δακρυσμένοι σχεδόν όλη την ώρα κοίταζαν το πρόγραμμα της συναυλίας με τα, μεταφρασμένα στα γερμανικά, λόγια του Αλκίνοου!

BOSKO είπε...

mairi alexopoulou...
εμένα ήταν η πρώτη μου φορά στο Ανατολικό Βερολίνο, όπως είπα, αλλά μπορώ να καταλάβω αυτό που λες. Από 13 χρονών παιδάκι έχω γυρίσει όλο το τέως κομμουνιστικό μπλοκ της Ευρώπης. Βελιγράδι- Βουδαπέστη- Μπρατισλάβα- Πράγα το ΄87, Πολωνία το ΄96 κλπ. Ήταν τρομερή η διαφορά ειδικά της Πράγας του ΄87 μ' αυτήν του ΄07, που ξαναπήγα σε φεστιβάλ με το Κύτταρο. Την πρώτη φορά έβλεπες στους δρόμους ορχήστρες κλασικής μουσικής και ουρές στα βιβλιοπωλεία (δεν είμαι καθόλου υπερβολικός). Τη δεύτερη, συνάντησα ακροδεξιούς υπάλληλους στα McDonalds που αρνούνταν να εξυπηρετήσουν ξένους που δε μιλούσαν τσέχικα. Όσο για την Πολωνία, που την αγάπησα πολύ κι έμεινα για αρκετό διάστημα, τα ίδια και χειρότερα. Φανατικός ρωμαιοκαθολικισμός, η αποθέωση της Madonna και του Michael Jackson και όλα μας τα λεφτά για ένα αμερικανόφερτο χάμπουργκερ. Ξεφτίλα κανονική κι απελπισία!

καλημερίζω!