sunday mirror

Η μιζέρια της Κυριακής ονομάζεται γαλήνη σε αντίθεση μ' αυτήν του Σαββάτου που δεν αλλάζει ονομαστικά. Λιγοστός ο κόσμος στα καφέ της ηλιόλουστης πλατείας Βικτωρίας, λιγοστοί κι οι μαύροι με την πραμάτεια τους. Δεν έχουν στέκια και γωνιές πλέον, σε σταματούν στα φανάρια για να πουλήσουν φτηνιάρικες τσόντες που κάνουν θραύση. Καλά τα έλεγε η Πλάτωνος προχθές που συζητούσαμε το θέμα, όταν μια χώρα φτάνει στο χείλος του γκρεμού, ο λαός της το ρίχνει στην τσόντα. Το ίδιο- λέει- είχε συμβεί και το 1981 μετά τον καταστροφικό σεισμό! Ψυχολογική ανάγκη, η αύξηση της λίμπιντο με οποιοδήποτε τρόπο προκειμένου να γίνει ασπίδα προστασίας. Θυμάμαι κι έναν ψυχίατρο που μού 'λεγε αν δεις άνθρωπο, είτε άνδρα, είτε γυναίκα, με το μυαλό του μονίμως στο σεξ, κατά 90% δεν είναι στα καλά του. Όταν το μυαλό νοσεί, επιστρατεύει την εγρήγορση του κορμιού και την αύξηση των σωματικών εκκρίσεων με σκοπό να πιαστεί απ' αυτές και να μην ξεφύγει τελείως...

κκκ

Στον κυριακάτικο Τύπο οι προσφορές συνεχίζονται. Σε μία εφημερίδα, μάλιστα, δεν έχουν τον θεό τους, αφού δίνουν ταινία με πρωταγωνίστρια την Άντζελα Γκερέκου. Τι βλακώδης αυτή η κούρσα της επικαιρότητας! Σαν και τότε πού 'χε πέσει το αεροπλάνο των κυπριακών αερογραμμών και η TV βομβάρδιζε τους καταναλωτές της με όλες τις βήτα ταινίες καταστροφής του Χόλιγουντ. Άλλαζες κανάλια κι από το Τζάμπο Τζετ στο τρίγωνο του διαβόλου έπεφτες στους Επιζήσαντες κλπ. Εγώ πάντως πήρα την Ελευθεροτυπία, αφού στο πλαίσιο της Κλασικής Ταινιοθήκης προσφέρει σήμερα τις Διαβολογυναίκες του Henri- Georges Clouzot! Συγκλονιστικό ασπρόμαυρο θρίλερ του 1955 που τού έγινε κι ένα μετριότατο remake πριν από καμιά δεκαετία. Τό 'χα δει παιδάκι στην ΕΡΤ με πρόλογο του Μπακογιαννόπουλου και η σκηνή με το πτώμα στη μπανιέρα ήταν απίστευτα ατμοσφαιρική και τρομαχτική, όχι μόνο για την εποχή της, αλλά μέχρι σήμερα. Θα το βάλω κάνα βράδυ αν δε με πάρει ο ύπνος στο πρώτο δεκάλεπτο, όπως γίνεται κάθε φορά που πάω να δω dvd. Ή χρειάζομαι ξεκούραση γενικώς ή στην πραγματικότητα δεν είμαι 36, αλλά 66 ετών...

Πολύ ευχάριστη η παρέα και τέλειο το φαγητό σε in εστιατόριο στο Γκάζι χθες βράδυ. Μόνο που όταν ήρθε ο λογαριασμός, θυμήθηκα την ατάκα φίλης ποιήτριας σε έναν σερβιτόρο κάποτε και άρχισα να γελάω μόνος μου. Συγνώμη, κύριε- τού 'χε πει- φαΐ θα πληρώσουμε, δε θα δώσουμε προκαταβολή για οικόπεδο! Κάτσε να μπεί ο Σεπτέμβρης που απ' ότι λέγεται θα σφίξουν κι άλλο τα πράγματα και θα δούμε ποιοι επιχειρηματίες θα μείνουν in και ποιοι θα γίνουν out σ' αυτή την πόλη. Life- style δε μου θέλατε; Βαράτε μύγες τώρα και κυνηγάτε την πελατεία με το τουφέκι! Μαλάκες, ε μαλάκες! Εύχομαι να καταστραφεί οικονομικά και ο τύπος που έχει τους Διόσκουρους στο Μοναστηράκι. Έλα δω, τι τιμή ειν' αυτή- τον ρώτησα τις προάλλες- εννέα ευρώ οι δύο fredo, τη στιγμή που θα έδινες μόνο τέσσερα για τον ίδιο λόγο στο Βερολίνο; Πληρώνω υψηλό ενοίκιο, μου απάντησε ορθά -κοφτά, θιγμένος κιόλας από τη λογική μου της στιγμής. Έπρεπε νά 'χα μαζί μου τότε μια φίλη πολύ ψημένη, πρώην πρεζάκι που αποτοξινώθηκε και καθάρισε. Παραγγείλαμε καφέ στο ίδιο μέρος πέρσι και σαν δοκίμασε και τον βρήκε νερόπλυμα, πήγε μέσα και έλουσε τον τσίφ! Για να μάθεις, μωρή χαμούρα, του φώναξε με τη χαρακτηριστική τραχυά φωνή της, πού με χρεώνεις πέντε ευρώ και τσιγγουνεύεσαι να ρίξεις μια κουταλιά καφέ μέσα! Πόσοι θα ήθελαν σίγουρα να τη χειροκροτήσουν, μα θέλει γερά κότσια να κάνεις κάτι τέτοιο. Μόνο αν έχεις φάει όλο το στραπάτσο της ζωής κι έχεις δει τα ραδίκια ανάποδα δικαιούσαι ακόμη και να πλακώσεις στο ξύλο όλους τους μικρούς δυνάστες της καθημερινότητας σου, από τον ταξιτζή και τον τραπεζικό υπάλληλο μέχρι τον ιδιοκτήτη της καφετέριας και τον παπά της ενορίας σου! Τα ίδια και στα δισκοπωλεία με τις εταιρείες να τρέχουν τον τελευταίο χρόνο μπας και προλάβουν την κρίση, εις μάτην όμως. Μαθαίνω ότι το κεντρικό Metropolis των Αθηνών, αυτό με τη μουσική σκηνή στον πάνω όροφο, έβαλε ή θα βάλει λουκέτο! Δεν εξεπλάγην καθόλου, αντιθέτως το περίμενα κι απορούσα πώς άντεξε τόσο πολύ κιόλας. Στον Ιανό πάλι έχουν τρελαθεί τελείως ή ζουν σ' άλλη χώρα; Πήγε ο Νίκος Χαλβατζής να αγοράσει το πρώτο του cd, που του το ζήτησε η Πλάτωνος, και το βρήκε 23 ευρώ! Η τραγωδία της κωμωδίας...Σε μία εβδομάδα ακριβώς αναχωρώ για Κύπρο. Το χρειάζομαι αυτό το ταξίδι ειδικά τον τελευταίο καιρό που πιέζομαι ψυχολογικά για πολλούς και διάφορους λόγους. Εδώ και μια εβδομάδα περίπου, τα βράδια κοιμάμαι συχνά με αναμμένα φώτα. Σε μένα, λοιπόν, ισχύει απόλυτα η μπανάλ εκδοχή της λεγόμενης επείγουσας αλλαγής παραστάσεων! Αν όλα πάνε καλά, θα ακολουθήσουν κι άλλα ταξίδια μέσα στο τρέχον έτος, αφού ευτυχώς το κουνδουρικό ντοκιμαντέρ έχει μεγάλη ζήτηση από πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού. Τι φτωχοπροδρομικές τελετές, απονομές αγαλματιδίων Ζολώτα και λοιπές σαχλαμάρες, χτυπάς μια Πράγα, ένα Άμστερνταμ ή ένα Βερολίνο κι έχεις την υγειά σου για τους επόμενους έξι μήνες στη χώρα σου! Ο Παντελής, που ερμήνευσε το άσμα των τίτλων της ταινίας μου, πετάει τη σκούφια του για ταξίδια, σαν και μένα κι αυτός. Κι επειδή αποτελεί την καλύτερη παρέα και στο εξωτερικό, λέω να τον πάρω μαζί μου ως έτερο εκπρόσωπο του ντοκιμαντέρ. Δε θα τον ξεχάσω στο Βόλενταμ, το ψαροχώρι της Ολλανδίας, που φώναζε Έχω γαύρο Μηχανιόνας, φρέσκο μύδι Επανομής, διαλαλώντας την ανύπαρκτη ελληνική σοδειά στους έκπληκτους Ολλανδούς ψαράδες! Για να μην αναφερθώ στα περάσματα μας από όλα τα διάσημα μαγαζιά Άμστερνταμ και Ουτρέχτης, όπου κανονικά θα έπρεπε να γράψω βιβλίο, το οποίο θα ήταν ότι πιο αντεργκράουντ και χιουμοριστικό έχει κυκλοφορήσει τελευταία! Σαν ένα φίλο που μού 'λεγε πρόσφατα ότι θέλει να πάει με τη γκόμενα του στο Άμστερνταμ. Κι επειδή τους γνωρίζω καλά και τους δυο τους τι καπνό φουμάρουν ή, μάλλον, δε φουμάρουν, του απάντησα: Χαζός είσαι; Τη γκόμενα πήγαινε την στο Παρίσι, στο Άμστερνταμ τραβήξου μόνος σου ή πάρε μαζί κάνα φρικιό φίλο σου...

κκκ

Μου φαίνεται, ξέφυγα πάλι από το θέμα μου, το ταξίδι στην Κύπρο δηλαδή ή για την ακρίβεια τις υποχρεώσεις μου με την εφορία που πρέπει να τακτοποιήσω μέσα στην εβδομάδα που έρχεται. Που να βγαίνεις τώρα στη γύρα να μαζεύεις διάφορα χαρτιά και να βλέπεις φάτσες, με τις οποίες δεν κόβεις φλέβες κιόλας. Τελευταία στιγμή τ' αφήνω όλα, λογαριασμούς, πληρωμές, εφορίες. Κάτσε να σκάσει και το ενοίκιο ν' αρχίσει το τσοντάρισμα από τη μανούλα μου. Αυτή είναι η real τσόντα και μάλιστα hard- core, όχι τα dvd που πουλάνε οι μαύροι στο δρόμο...

Τέλος, παρακολουθώ το βρόχινο νερό πού 'χει λιμνάσει στην ολότελα παραμελημένη βεράντα μου και βαριέμαι φριχτά να καθαρίσω τα σιφώνια της. Δε βαριέσαι, με χαροποιεί το γεγονός πως έρχονται σπουργίτια και παίρνουν το μπάνιο τους, πολλά και όλα μαζί. Τώρα αν πιάσω και σκουλήκια- η βεράντα μου δηλαδή και κατ' επέκταση κι εγώ- τόσο το καλύτερο γι' αυτά τα γλυκύτατα μικροσκοπικά πτηνά, που θα κάνουν τσιμπούσι τρικούβερτο.