η-αόρατη-αλυσίδα-τριών-αλυσοδεμένων-βασανισμένων-υπάρξεων-στο-altera-pars

Τρεις αδερφές τρίδυμες που γεννήθηκαν με πέντε λεπτά διαφορά μεταξύ τους. Όμοιες σαν τρεις σταγόνες νερό, αλλά ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικές: η μεγάλη, η Όλγα, αντιπαθεί τις αδερφές της που δεν αγάπησαν ποτέ τον πατέρα τους. Πάσχει από μία μορφή καρκίνου στον εγκέφαλο και ετοιμάζεται να χειρουργηθεί στην Αμερική. Έχει ψώνιο με τον κινηματογράφο και ταυτίζει συνεχώς τον εαυτό της με την ηθοποιό Μπέτι Ντέιβις. Γνωρίζει ένα μέρος μόνο της οικογενειακής τραγωδίας, ενώ είναι υπεύθυνη - όπως αποκαλύπτεται - για ακατονόμαστες πράξεις που φτάνουν μέχρι το φόνο εκ προμελέτης. 

Η μεσαία, η Ιρίνα, είναι το απόλυτο θύμα και η μόνη που γνωρίζει ολόκληρη την αλήθεια: ανέραστη, ψυχικά άρρωστη, ταπεινή και δυστυχισμένη, βιώνει τον έρωτα μέσω των τηλεοπτικών σήριαλ. Ο μέθυσος πατέρας της τη βίαζε από τα 10 μέχρι τα 13 της χρόνια προτού πεθάνει όχι από κήρωση του ήπατος, αλλά από τα χέρια της μάνας της και συζύγου του. Της γυναίκας που ο θόρυβος της ραπτομηχανής δεν ήταν τόσο δυνατός ώστε να μην ακούει τα κλάματα του κοριτσιού τόσα χρόνια και που στο τέλος αυτοκτόνησε κι η ίδια με την κυνηγετική καραμπίνα. Δεν έχει όνειρα πλέον η Ιρίνα και πιστεύει πως ο Τσέχωφ υπήρξε ο γεννήτορας του είδους ''σαπουνόπερα''. 

Η μικρή, η Μάσα, ατίθαση από μικρή, έγινε πουτάνα. Διαδέχτηκε την Ιρίνα στον βιασμό από τον πατέρα, αλλά χωρίς μεγάλα ψυχικά τραύματα, εφόσον το είδε ''ως δουλειά'' το θέμα. Φαινομενικά κυνική, αποκαλύπτει πως η γιαγιά τους, που αντιπαθούσε την Όλγα, αφήνοντας ότι λεφτά είχε στις άλλες δύο, τελικά δολοφονήθηκε ύπουλα από τη μεγάλη τους αδερφή. Ωστόσο, η Μάσα είναι η πιο ισορροπημένη και η πιο καλόψυχη απ' όλες. Απόδειξη ότι έστησε ολόκληρο κόλπο προκειμένου τα λεφτά από την κληρονομιά της γιαγιάς να πάνε στο σοβαρό χειρουργείο της Όλγας, χωρίς η ίδια να το γνωρίζει. ''Εγώ όμως την αγαπάω, ρε γαμώτο, τις αγαπάω τις αδερφές μου. Θα είμαστε για πάντα μαζί. Καμιά μας δεν θά'ξερε τι να κάνει αν έχανε τις άλλες δύο...'' είναι τα λόγια της που κλείνουν την παράσταση και που προσφέρουν στον θεατή ένα μοναδικό μείγμα συγκίνησης και οργής. Συγκίνησης, διότι μπορεί ο τίτλος του έργου, Η αόρατη αλυσίδα, να υπονοεί τον άρρηκτο δεσμό των κοριτσιών που γεννήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα, στην ουσία όμως λειτουργεί ως ύμνος στην ανθρώπινη αλληλεγγύη και αυτοθυσία. Και οργής, επίσης, καθώς είναι τόσα πολλά τα ''βαριά'' μυστικά που ξεσκεπάζονται, ακολουθώντας τη δομή ενός αστυνομικού θρίλερ (εγώ θά'λεγα ενός εντελώς αλμοδοβαρικού τύπου σεναρίου), ώστε ακόμη και η αιμομιξία, η παιδική σεξουαλική κακοποίηση και η ερωτική επαφή μεταξύ συγγενών πρώτου βαθμού να παρουσιάζονται δίχως ίχνος μελό διάθεσης. Αντίθετα, το έργο του νέου Κουβανού συγγραφέα Carlos Ferrera, ο οποίος ζει μόνιμα στο Βαρκελόνη και εργάζεται ως σκηνοθέτης ριάλιτι και κριτικός κινηματογράφου, διαθέτει απίστευτο χιούμορ και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας. Ο ίδιος σημειώνει στο πρόγραμμα της παράστασης: ''Για έναν Κουβανό δημιουργό, το να μεταφραστεί στη γλώσσα του Θέσπη και του Αριστοφάνη αποτελεί δώρο ανεκτίμητης αξίας για το οποίο θα είμαι αιώνια ευγνώμων''! Η Δήμητρα Αράπογλου, η σκηνοθέτιδα, κατόρθωσε να κινηθεί σε ένα συνεχές πίσω - μπρος, σε ένα πήγαινε - έλα μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, ονείρου και πραγματικότητας, ρεαλισμού και υπερρεαλισμού, μηχανισμών άμυνας και παιχνιδιών του μυαλού, ενώνοντας με τη δική της ''αόρατη αλυσίδα'' τις τρεις αδερφές του Ferrera. Βοηθήθηκε πολύ από το σκηνικό της Έλενας Χριστούλη με τα αντικείμενα σκεπασμένα από τα ημιδιάφανα νάιλον να παραπέμπουν περισσότερο σε χειρουργικό τραπέζι παρά σε σπίτι υπό εγκατάλειψη ή υπό μετακόμιση. Καθοριστική και η συμβολή του Μάριου Αριστόπουλου ιδίως με τον σχεδιασμό των ηλεκτροακουστικών ήχων που ενέτειναν το μυστήριο και που λειτούργησαν ως γέφυρες στις εναλλασσόμενες ''μεταμορφώσεις'' της πρωταγωνίστριας επί σκηνής. Εξαιρετική για ακόμη μία φορά στη δουλειά της η ενδυματολόγος Δέσποινα Χειμώνα: δυο - τρία αξεσουάρ και μια γρήγορη αλλαγή στο μαύρο φόρεμα της ηρωίδας αρκούσαν για να την κάνουν στα μάτια του θεατή νευρωτική, ψυχοπαθολογική, κυνική, συνειδητοποιημένη και μεγαλόκαρδη, όλα τα στοιχεία δηλαδή που έφεραν τα τρία πρόσωπα σε ένα. Τίποτα όμως απ' όλα αυτά δε θα ήταν αρκετό αν δεν το ''έπαιρνε'' πάνω της το έργο η ηθοποιός Μίνα Χειμώνα! Τα τελευταία χρόνια είχα την τύχη να παρακολουθήσω όλες τις παραστάσεις της στο Altera Pars του Μεταξουργείου, μετά το χθεσινό όμως παίξιμο της δεν έχω πρόβλημα να δηλώσω πως πρόκειται για μία από τις καλύτερες ηθοποιούς που διαθέτουμε! Και ας κινδύνευσε να ''καεί'' από τη συμμετοχή της σε τηλεοπτικές σειρές - το γνωρίζει η ίδια καλύτερα από μένα κι απ' τον καθένα που της ασκεί αβασάνιστα την κριτική του! Η Μίνα Χειμώνα φρόντισε με σκληρή δουλειά τα αμέσως επόμενα χρόνια, με το ψαγμένο ρεπερτόριο της και με παραστάσεις υψηλού επιπέδου να κάνει αισθητή την παρουσία της στο ''Αλλού'', στο Επίπονο και εντέλει στο Αμιγώς Καλλιτεχνικό! Θα το καταλάβει όποιος τη δει στην ''Αόρατη αλυσίδα'' του Ferrera να ενσαρκώνει τις τρεις αδερφές σα να τεμαχίζεται, σα να σπάει πραγματικά σε τρεις διαφορετικές περσόνες! Μπράβο της και μπράβο σε όλους τους συντελεστές, σαν τον Βασίλη Κλωτσοτήρα στους φωτισμούς και την Ελβίρα Μπαρτζώκα στην επιμέλεια κίνησης, που παρέλειψα να αναφέρω παραπάνω! Να πω, τέλος, ότι χάρηκα πολύ που συνάντησα χθες βράδυ μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια τη σκηνοθέτιδα Δήμητρα Αράπογλου, εφόσον στα πρώτα μου βήματα στον κινηματογράφο είχα δουλέψει ως αναπληρωματικό σκριπτ στην μεγάλου μήκους ταινία της, Ο Παράδεισος είναι προσωπική υπόθεση!

* το έργο Η αόρατη αλυσίδα του Carlos Ferrera σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και Δημήτρη Ψαρρά κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή αυτή, 27 Απριλίου, στο Altera Pars (Μεγάλου Αλεξάνδρου 123, Κεραμεικός). Είσοδος: 10 - 15 ευρώ