Τον είχα συναντήσει πριν λίγα χρόνια σε στούντιο. Ηχογραφούσε κάτι με τον παραγωγό του, τον Ηλία Μπενέτο, ο οποίος θα έδινε συνέντευξη σε μια σειρά ντοκιμαντέρ που σκηνοθετούσα για το λαϊκό τραγούδι. Τον θέλαμε και τον ίδιο για συνέντευξη, αλλά η βεβαρημένη υγεία του μας έκανε να είμαστε διστακτικοί. Ο Κώστας Μπαλαχούτης, ωστόσο, η κινητήρια δύναμη των ντοκιμαντέρ που κάναμε, προσπάθησε να τον πείσει επί τόπου χωρίς αποτέλεσμα. Άσ'τον τον άνθρωπο, είπα του Μπαλαχούτη, βλέποντας έναν Μητροπάνο κάτωχρο και φοβερά αδυνατισμένο. Σκεφτόμουν πως ήταν δυνατό να βγάλει φωνή σε τέτοια κατάσταση! Κι όμως, κάτι παραπάνω ήξερε ο Μπαλαχούτης! Διότι όταν ο Μητροπάνος μπήκε στο δωμάτιο της ηχογράφησης κι εμείς απ' έξω τον ακούγαμε και τον βλέπαμε μέσα στο γυάλινο ''κουβούκλιο'' του, με το που άνοιξε το στόμα του ένιωσα τα τζάμια να τρίζουν κι έναν άνεμο να μας παίρνει και να μας σηκώνει κυριολεκτικά! Δεν ήταν τυχαίος άνεμος, ούτως ή άλλως. Περιείχε γεγονότα και μνήμες. Τον θρυλικό Άγιο Φεβρουάριο του Δήμου Μούτση και του Μάνου Ελευθερίου με το Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη που το είχα ταυτίσει με τη στρατιωτική θητεία του μεγάλου αδερφού μου σ' ένα απ' τα δύο αυτά νησιά τη δεκαετία του 1980, όντας εγώ ούτε δέκα ετών. Κι εκείνο το Τι το θες το κουταλάκι που μαζί με το Πάρε πασά μου την οδοντόβουρτσα μου της Ελένης Δήμου και το Χωρίσαμε για μια μπουγάτσα της Μαργαρίτας Ζορμπαλά, με έκαναν να σκάω στα γέλια και να αντιλαμβάνομαι από πολύ νωρίς πόσο σημαντικό είναι για έναν τραγουδιστή το ρεπερτόριο που επιλέγει κάθε φορά. Στην εφηβεία μου, ο Μητροπάνος με αποζημίωσε με εκείνη τη δισκάρα του Μάριου Τόκα, με το Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη και τα Λαδάδικα, με τραγούδια δηλαδή που μου γνώρισαν μια Θεσσαλονίκη ερωτική στα όρια της καψούρας, πάντα μέσα από το προσφιλές λαϊκό του ηχόχρωμα. Ακόμη θυμάμαι τα αδέξια μεθυσμένα ζεϊμπέκικα σε ντισκοτέκ στα Καμένα Βούρλα που έκλεινε το ξένο πρόγραμμα πάντα με το Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη. Το χορεύαμε και το πιστεύαμε το εν λόγω ζεϊμπέκικο, ασχέτως αν δεν είχαμε κανένα έρωτα ν' αναζητούμε απεγνωσμένα στη συμπρωτεύουσα! Αργότερα, ανακάλυψα και τα Πικροσάββατα, τον μοναδικό δίσκο που αξιώθηκε να κάνει με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Λέγεται πως για το δίσκο αυτό, ο Μίκης είχε δει ένα σωρό λαϊκούς τραγουδιστές της πίστας που τού'χε προτείνει ο Παπαδόπουλος, από τη Στανίση μέχρι τον Στράτο Διονυσίου, μα τελικά το ρόλο του ερμηνευτή επωμίστηκε ο Μητροπάνος! Πιο πρόσφατα, ομολογώ ότι αδυνατούσα να συλλάβω τους ασυνάρτητους στίχους του Άλκη Αλκαίου στη Ρόζα του Θάνου Μικρούτσικου που έκανε πραγματικό πάταγο και που αν το έλεγε ένας οποιοσδήποτε άλλος τραγουδιστής πιθανώς να μην έκανε τίποτα. Γνώριζα ακόμη πως ο Μητροπάνος αγαπούσε τη jazz και τα blues, είχε - λένε - πλούσια σχετική δισκοθήκη, γι' αυτό και ίσως αγαπούσε εξίσου και τους έντεχνους ή και τους ροκάδες τραγουδοποιούς: απόδειξη οι επιτυχημένες συνεργασίες του με τον Λάκη Παπαδόπουλο, τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον Γιάννη Μηλιώκα κ.α. Τελευταία δεν με είχαν δυσαρεστήσει τόσο οι επιλογές του, τα ''παντρέματα'' δηλαδή με την Πέγκυ Ζήνα ή τον κουμπάρο του, Πασχάλη Τερζή, όσο η επιμονή του να συνεχίζει να τραγουδάει σε μαγαζιά ύστερα από τη μεγάλη περιπέτεια της υγείας του που πέρασε. Με όλο το σεβασμό στη μνήμη του την ώρα τούτη, θεωρώ σχεδόν αυτοκτονικό να έχει κάνει κάποιος μεταμόσχευση νεφρού και να συνεχίζει μεσ' στα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια...Γιατί, ρε γαμώτο, νέος άνθρωπος; Θα μπορούσε να εμφανίζεται περιστασιακά σε μουσικές σκηνές, να προσέχει περισσότερο την υγεία του που κρεμόταν από μία κλωστή και όχι να βρίσκεται σε σχήμα κάθε σαιζόν. Καθώς το λεωφορείο σήμερα έστριβε τη γέφυρα της Πέτρου Ράλλη και αντίκρισα τη φάτσα του Μητροπάνου δίπλα σ' αυτές του Μπάση και του Κότσιρα, ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό μου, σα να έβλεπα το ίδιο του το μνήμα που η κακιά η μοίρα τό'φερε να στήνεται από το πρωί. Καλό του ταξίδι! Το χνάρι του στο λαϊκό πολιτισμό αυτού του τόπου είναι πλέον πανίσχυρο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου