κατηγορώ-τους-χριστιανούς-για-τα-ενοχικά-μου

Παρ' ότι δηλωμένος άθεος ή μάλλον άθρησκος τα τελευταία 20 χρόνια - διότι συμφώνως και μ' ένα φίλο το να δηλώνεις ''άθεος'' σημαίνει την παραδοχή ύπαρξης του θεού -, η εκκλησία μ' έχει σημαδέψει από παιδάκι. Μια φορά ήμουν παπαδάκι στην Τήνο, πού'χαμε πάει διακοπές, σε καθολικό μοναστήρι μάλιστα, και με βάλαν' οι φρατέλοι να κρατάω ένα εξαπτέρυγο, πιο μεγάλο απ' το μπόι μου τότε, το οποίο σκάλωσε σ' ένα δέντρο (που βρέθηκε δέντρο στην Τήνο;) με αποτέλεσμα να καθυστερήσω την κουστωδία και ν' ακούσω πολλά χριστιανικά μπινελίκια! Πολύ αργότερα, η πιο αναρχική κίνηση που έκανα στη ζωή μου ήταν στο στρατό, όπου είχα δηλώσει ''ψάλτης'' για να γλιτώσω την ηλίθια εκπαίδευση τους και μια φορά με διέταξε ο λοχαγός να εκφωνήσω σε όλο το Τάγμα τη στρατιωτική προσευχή. Μιλάμε για ένα μακρυνάρι σε καθαρεύουσα που ήταν αδύνατο να το αποστηθίσει κανείς...Έμαθα λοιπόν απ' έξω την πρώτη παράγραφο, ''Δέσποτα Παντοκράτωρ ο καταξιώσας ημάς'' κλπ. κλπ., βγήκα με σθένος στην πρώτη γραμμή κι έπειτα κότσαρα μια χαρά τον ορισμό του Αριστοτέλη για την τραγωδία! Δε θα ξεχάσω όταν είπα ''Την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν/ Αμήν'' κι είδα το βλέμμα του καραβανά όλο συγκίνηση, τους φαντάρους να μην έχουν καταλάβει γρη κι ένα φιλόλογο που την είχε πάρει πρέφα τη δουλειά να σέρνεται χάμω απ' το γέλιο. Μα, μόνο με καραγκιοζιές τη βγάζει καθαρή κανείς στο στρατό κι εγώ απ' την πρώτη μέρα που παρουσιάστηκα εκεί μέσα ήμουν θιασώτης της λογικής ''είστε όλοι για τα μπάζα και θα σας γαμήσω κανονικότατα''! Τέλος πάντων, πέρα απ' όλα αυτά, η Μεγάλη Εβδομάδα μου αρέσει και πολύ μάλιστα! Κυρίως γιατί επιβάλλεται ένα πένθος, το οποίο τελευταία πάει ασορτί με την κατάσταση στη χώρα αυτή. Δε μπορεί, ας πούμε, άνθρωποι να αυτοκτονούν δημοσία θέα κι εσύ να αγοράζεις λαμπάκια για το δεντράκι σου, κουραμπιέδες και λοιπές παπαριές - όπως συμβαίνει εν ολίγοις μεσ' στην επίπλαστη χαρά των Χριστουγέννων, λες κι ήμαστε χαζοαμερικανάκια εδώ πέρα! Η Μεγάλη Εβδομάδα μού αρέσει επίσης γιατί όσο πάει προς το τέλος της δεν εμφανίζονται ξέκωλα, μόδιστροι και σκυλάδες στην TV, παύοντας επιτέλους να πρήζουν τ' αρχίδια των αθώων τηλεθεατών, αυτών εν πάση περιπτώση που εν μέρει ευθύνονται για το χάλι που φτάσαμε. Στα περισσότερα ραδιόφωνα δεν ακούς Φουρέιρα και Βίσση, αλλά Καραΐνδρου, Χρόνη Αηδονίδη και τα Βραδεμβούργια Κονσέρτα του Bach, όπως θα έπρεπε δηλαδή να κάνουν καθημερινά τη δουλειά τους, αν υποτεθεί ότι παράγουν πολιτισμό. Ακούστε, ας πούμε, ''Τον Νυμφώνα σου βλέπω'' και πάρτε το σα ν' ακούτε κάποιο ψυχεδελικό άσμα των Kaleidoscope! Και, ναι, δηλώνω επίσης φαν των βυζαντινών εκκλησιαστικών ύμνων με προτίμηση στα Εγκώμια της Μ. Παρασκευής που ασυζητητί είναι πολύ τριπάτα! Παρατηρούσα έναν συγγενή μου κάποτε που αρρώστησε από βαριά κλινική κατάθλιψη κι από κει που άκουγε φανατικά ηλεκτρονική μουσική, μόλις τον πλάκωσαν στους χάπους, κλείστηκε στο δωμάτιο του και την ''άκουγε'' 24 ώρες το 24ωρο με εκκλησιαστικούς ύμνους! Και ίσως γι' αυτό με συγκλόνισε βαθύτατα ένα ποίημα του φίλου μου, Π. Ε. Δημητριάδη των Κόρε.Ύδρο., από τη συλλογή του με τίτλο ''Ξεκαθάρισμα λογαριασμών'': Κι εγώ κατηγορώ τους Χριστιανούς για τα ενοχικά μου...Αυτοί το μόνο που κοιτάνε είναι να βγάλουν την ευθύνη από πάνω τους. 04.10.08