Δε θέλω να θυμάμαι τα δυσάρεστα, εξ ου και ''κατέστρεψα'' τις δύο προηγούμενες αναρτήσεις, ασχέτως αν είναι μόλις προ δύο 24ώρων. Η καινούργια χρονιά ας ανοίξει με ένα ποίημα της Μαρίας Λαγγουρέλη που κυκλοφόρησε μέσα στη χρονιά που έφυγε, στο ένατο κατά σειρά βιβλίο της με τίτλο ''Σκόνη Πεταλούδας'', από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Η Λαγγουρέλη, φίλη μου εδώ και 20 χρόνια (για την ακρίβεια από τα τέλη του 1995 που πήγαμε μαζί στο διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους του Μονάχου), μου έκανε τη μεγάλη τιμή να μου αφιερώσει το συγκεκριμένο ποίημα, έτσι, σαν επιστέγασμα της φιλίας μας και των ωραίων πραγμάτων που έχουμε μοιραστεί όλα αυτά τα χρόνια (δεν είναι και λίγα). Ομολογώ πως αν και έχω δει εκατοντάδες φορές το όνομα μου δημοσιευμένο, κάτι που από'να σημείο και μετά καταντά βαρετό και δεν περιέχει πια κανένα ίχνος ματαιοδοξίας, η αφιέρωση ενός ποιήματος που μου γίνεται είναι συνθήκη σπάνια που με τιμά και με κολακεύει. Ευχαριστώ λοιπόν τη Μαρία Λαγγουρέλη, εύχομαι στη ''Σκόνη Πεταλούδας'' της να συναντήσει ένα μεγάλο κοινό και στην ίδια όλα τα καλά για το 2015.
ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ ΣΕ ΑΡΧΑΙΟ ΤΑΦΟ
Του Αντώνη Μποσκοΐτη
Τρίζει τα φτερά του το κυκλάμινο
μικρό με τη μαβιά πνοή του
αντιμιλά στην βροχή
περήφανο από βαθιά ρίζα αυτοφυή
φυτρώνει στου αρχαίου μαρμάρου την ρωγμή
λες και από τα έγκατα της γης
η Περσεφόνη
με καρδιοχτύπι το δονεί
όπως κάθε ανθάκι που τολμά
με την χθόνια ισχύ του
γλώσσα να βγάλει αυθάδη
να ραγίζει
την σκληρή θνητή άσφαλτο
το αμείλικτο τσιμέντο
τις πλάκες τις βαριές
και όλα τα εφήμερα
με χρώμα ευωδιά και χνούδι
από τον Άδη
ασύλητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου