στης-Αρλέτας-με-τη-Γιώτα-Γιάννα

Η Αρλέτα έπιασε την κιθάρα της και τραγούδησε ''Άνοιξε λίγο το παράθυρο'' από τον ''Ένα Όμηρο'' των Μίκη Θεοδωράκη - Brendan Behan - Βασίλη Ρώτα. Μαγεία! Δίπλα μου η Γιώτα Γιάννα άκουγε εκστασιασμένη. ''Θυμάσαι μήπως την Καλόγρια τη Τσιγγάνα από το Romancero Gitano που εσύ πρωτοτραγούδησες;'' τη ρώτησα. Δεν απάντησε, παρά αρχίσαμε να το τραγουδάμε όλοι μαζί. Έπειτα θυμήθηκε το ''Μερτικό μου απ' τη χαρά'' του Καζαντζίδη που μας το τραγούδησε ως μπαλάντα προς τιμήν της Γιώτας Γιάννα, την οποία θεωρούσε ανέκαθεν ορίτζιναλ λαϊκή ερμηνεύτρια. ''Την επόμενη να φέρεις τη φυσαρμόνικα σου'' της είπε μάλιστα και η Γιώτα συμφώνησε! Λίγο πριν φύγουμε, στην κουβέντα μπλέχτηκαν ο Άκης Πάνου, ο Λάκης Παπαδόπουλος, η Μαριανίνα Κριεζή και τα χρωματιστά χίπικα χρόνια στην Καλών Τεχνών. Ήταν μία επίσκεψη με τη Γιώτα Γιάννα στης Αρλέτας και ένα ζεστό σαββατόβραδο, απ' αυτά που απαλύνουν της ζωής τις δυσκολίες. Νά'ναι πάντα καλά αυτές οι δύο πολύτιμες φίλες και καλλιτέχνιδες!

ο-πατέρας-παντού

Σήμερα έγιναν τα εννιάμερα του πατέρα μου. Ήταν αδύνατο να παραστώ, καθώς τώρα συνέρχομαι από το ψυχολογικό βάρος των τελευταίων ημερών συν το άγχος των γραφειοκρατικών θεμάτων που προέκυψαν μοιραία. Ευτυχώς η μάνα μου που τη ''φοβόμουν'' είναι δυνατή γυναίκα. Στην κηδεία την έβγαλε με λαξοτανίλ που σύστησε και ο γιατρός της. Ήρθε όλο το σόι απ' τη μεριά του πατέρα μου, τα τέσσερα αδέρφια του, θείοι, θείες, ξαδέρφια που είχα να δω τουλάχιστον 25 χρόνια. Κάναμε αξιοπρεπέστατη κηδεία...μας είπαν όλοι, λες και στήσαμε κάποια εκδήλωση που στέφθηκε από επιτυχία. Ακόμη δε μπορώ να το χωνέψω. Πως έγινε αυτό; Πως πήγε τζάμπα ο άνθρωπος δίχως νά'χει πρόβλημα με την υγεία του; Έχω το κινητό του δίπλα μου αυτή την ώρα. Σε λίγο θα σβήσει από μπαταρία, αφού ο φορτιστής δε βρέθηκε. Από το δικό μου κινητό πάλι έσβησα το όνομα του. Προχθές ψάχνοντας κάτι, έπεσα πάνω στον αριθμό του και βούρκωσα. Το ίδιο και χθες στο πανηγύρι του Αγίου Φανουρίου στη Δραπετσώνα. Άφησα τη μάνα μου να προσκυνήσει και κάθισα σ' ένα λαϊκό καφενείο. Το βλέμμα μου συνάντησε το Lidl της Δραπετσώνας, απ' όπου συνήθιζε να ψωνίζει τα τελευταία χρόνια. Χωρίς να πρωτοτυπήσω θα πω ότι νόμισα πως θα τον δω να περιφέρεται ανάμεσα στους προσκυνητές με το καπελάκι του το τζόκεϊ και τις σακούλες στα χέρια. Έγινα κουρέλι. Δεν ξέρω πότε θα το ξεπεράσω εντελώς τέτοιο σοκ. Τόσο το ίδιο το γεγονός του θανάτου, όσο και εκείνο το τηλεφώνημα που μου είπαν ''Τα συλληπητήρια μας, είναι νεκρός''...Δεν είμαι σε θέση να γράψω κάτι άλλο. Θα παραθέσω μόνο ένα ποίημα του Λευτέρη Ξανθόπουλου που με είχε εντυπωσιάσει απ' όταν τό'χα πρωτοδιαβάσει. Λέγεται ''Ο πατέρας παντού'':

Άνοιξε το ντουλάπι της κουζίνας
και βγήκε από μέσα ο πατέρας
κρατούσε δίχτυ με ψώνια
πατάτες μακαρόνια μοσχαρίσιο κιμά
τυριά από τον Ζαφόλια 50 δράμια καφέ˙
σας έφερα να φάτε είπε
ακούμπησε το δίχτυ στο τραπέζι και βγήκε.
Έπειτα ήρθε η μυρωδιά του καπνού από το μπάνιο
από το χολ απ’ το υπνοδωμάτιο από το σαλόνι
απ’ το φωταγωγό από τον κήπο.

δε-γαμιέται-κι-ο-θάνατος

Δεν το πιστεύω πως αύριο θα παραστώ στην κηδεία του πατέρα μου. Ο κύκλος της ζωής, θα μου πεις. Το φυσιολογικό. Να χάνει το παιδί τον γονιό του καθώς περνούν τα χρόνια. Ράγισε η καρδιά μου όταν πήγα στα Μέθανα και παρέλαβα από το λιμεναρχείο τα προσωπικά του αντικείμενα. Πέρασα να δω το μέρος που έχασε τη ζωή του. Ασήμαντο βάθος η θάλασσα, ακόμη και για μένα που σπάνια κολυμπάω. Το έδαφος βραχώδες και όχι αμμώδες. Παραπάτησε, φαίνεται, έπεσε μέσα με το κεφάλι και βαρύς καθώς ήταν - είχε φάει πριν πλούσιο πρωινό, με ενημέρωσαν - δεν είχε δυνάμεις να σηκωθεί. Τα πνευμόνια του γέμισαν νερό. Όταν τον τράβηξε έξω μια παρέα παιδιών είχε τις αισθήσεις του, προσπαθώντας να αναπνεύσει. Τον έβαλαν σε ταξί και εκεί συνέβη το μοιραίο. Η καρδιά του σταμάτησε, μην παίρνοντας πια οξυγόνο συν το σοκ που είχε υποστεί. Απίστευτο! Ένας άνθρωπος που τον έλεγαν όλοι ταύρο, πέθανε ανήμπορος μέσα σε ένα πεντάλεπτο! Είχαμε μιλήσει το προηγούμενο βράδυ στο τηλέφωνο: ''Περνάω πολύ καλά εδώ'' μου είπε...Και μετά: ''Να προσέχεις τον ήλιο, αγόρι μου, μην κυκλοφορείς πολύ έξω με τον καύσωνα''. Όταν με πήραν τηλέφωνο το μεσημέρι της Πέμπτης, πάγωσα: ''Ξέρετε, είχε ένα ατύχημα ο πατέρας σας και τα πράγματα είναι πολύ άσχημα''! Δεν ήθελαν να μου πουν ό,τι πέθανε. Το κατάλαβα λίγα λεπτά μετά. Τους τηλεφώνησα πίσω: ''Πείτε μου, έχει πεθάνει;'' ''Ναι, δυστυχώς...Τα συλληπητήρια μας''...Άρχισα να τρέχω σα χαμένος στο δρόμο. Κρίση πανικού! Ειδοποίησα μάνα και αδέρφια. Αργότερα τα αδέρφια του πατέρα μου. Κλάμα, κλάμα, κλάμα. Την ίδια μέρα έφτασε η σορός από τα Μέθανα, οδικώς. Πόσο δύσκολες στιγμές. Να παραλαμβάνεις το άψυχο σώμα του πατέρα σου μέσα σε κιβώτιο. Οι κηδειάδες του γραφείου τελετών έκαναν και μπλακ χιούμορ. ''Μη μας παρεξηγείτε'' μου είπαν σαν είδαν πως δε χαμογελούσα καν, ''το κάνουμε και για σας αυτό, για την ψυχολογία σας''. Το τηλέφωνο μου πήρε φωτιά. Συγγενείς, φίλοι, καλλιτέχνες, παλιοί συμμαθητές. Συλληπητήρια. Άφησα τη σορό στο νεκροτομείο και περπάτησα σχεδόν ως τον ηλεκτρικό του Πειραιά. Είχε βραδιάσει και λυπήθηκα τον εαυτό μου μ' αυτό το απίστευτα επώδυνο αίσθημα της ορφάνιας. Δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα. Τα τηλεφωνήματα από φίλους συνεχίστηκαν μέχρι τα ξημερώματα που συναντήθηκα με τον Δημήτρη για να πάμε παρέα στα Μέθανα. Με στήριξε πάρα πολύ ο Δημήτρης με το να είναι κοντά μου. Ένιωσα πως τόσα χρόνια δεν μας έχουν ενώσει οι ταινίες που κάναμε μαζί, μα και μια βαθιά φιλία. Έβλεπα στα Μέθανα τους λουόμενους να απολαμβάνουν τις διακοπές τους και αισθανόμουν πως αποβιβάστηκα μόλις στην προσωπική μου Κόλαση. Ορκίστηκα πως στο νησί αυτό που έχασε τόσο άδικα τη ζωή του ο πατέρας μου δεν θα ήθελα να ξαναπατήσω ποτέ. Χθες όλη μέρα στο πατρικό μου ξεδιάλεγα τα προσωπικά του αντικείμενα. Βρήκα το εκλογικό βιβλιάριο του από τη δεκαετία του ΄60, το πτυχίο του από την Εμπορική Σχολή του Πειραιά, το μπουζούκι του, τα σακάκια του, παλιές φωτογραφίες με εμένα και τα αδέρφια μου μωρά, ντοκουμέντα από ευτυχισμένες μέρες στη Σαλαμίνα και στο Βόλο. Λύγισα πάλι. Δε σταμάτησα να κλαίω. Κάθε φορά που χάνω κάποιον δικό μου άνθρωπο, αναρωτιέμαι που να πήγε...Τι να έγινε...Μήπως η ύπαρξη του όλη τελειώνει με το τέλος του σώματος του...Σαν ένα μηχάνημα που χαλάει και το πετάς...Πόσο διογκώνονται οι βασανιστικές αυτές σκέψεις όταν πρόκειται για τον ίδιο σου τον πατέρα! Η απέραντη θλίψη πηγάζει απ' το ό,τι δεν θα τον ξαναδείς ποτέ, δεν θα ξανακούσεις τη φωνή του. Τουλάχιστον είναι η κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων ανεξαιρέτως. Εκεί που πήγε ο πατέρας μου, εκεί θα πάω κι εγώ κι εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή. Ό,τι κι αν απογίνει ο πατέρας μου μεταθανάτια, θα απογίνουμε και όλοι οι υπόλοιποι. Αύριο, λοιπόν, θα περάσω μια από τις χειρότερες μέρες της ζωής μου: Θα θάψω τον άνθρωπο που με έφερε στον κόσμο αυτό. Θα τον αποχαιρετίσω δίχως να ξαναδώ το πρόσωπο του. Δεν το θέλω. Προτιμώ να κρατήσω την εικόνα του λίγα μόνο 24ωρα πριν μας αφήσει. Α ρε μπαμπά! Κρατάω εκείνη την προφητική συγκλονιστική ατάκα σου στο σπίτι, ένα μεσημέρι προ εβδομάδων που τρώγαμε παρέα: ''Δε γαμιέται κι ο θάνατος! Να, στο σταυρό που σου κάνω, δεν τον φοβάμαι! Ας έρθει όποτε θέλει...Δε γαμιέται!''

R.I.P. ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΣΚΟΪΤΗΣ (1932 - 2015)

Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή χθες, Τετάρτη 20 Αυγούστου του 2015, σε ηλικία 83 ετών. Στα Μέθανα, όπου είχε πάει από την περασμένη Τρίτη για ιαματικά μπάνια. Από πνιγμό, είπαν...Από οξύ έμφραγμα είπε ακόμη ο τοπικός γιατρός χωρίς να είναι σίγουρος. Την ώρα που θα γίνεται η νεκροψία για να δείξει την αιτία θανάτου, εγώ θα μεταβαίνω στα Μέθανα προκειμένου να παραλάβω από το λιμεναρχείο τα προσωπικά του αντικείμενα. Όποια και να είναι η αιτία θανάτου, ξέρω πως ο πατέρας μου ήταν υγιέστατος παρά τη μεγάλη ηλικία του, άρα ο θάνατος του είναι δυο φορές θάνατος, που λένε. Στο καλό, μπαμπά, ο πόνος είναι αβάσταχτος. Θα σε θυμάμαι για πάντα.

οι-αναφορές-του-ηθοποιού-Απόλλωνα-Μπόλλα-στα-''Γράμματα-στη-Γερμανία''-τώρα-και-στο-youtube

Ήρθε πάλι ο Απόλλωνας με τα δώρα του και εν προκειμένω με το απόσπασμα της εκπομπής ART ΕΡΤ, που ήταν καλεσμένος και που μίλησε διεξοδικά για την ταινία μας! Τώρα, λοιπόν, και στο youtube αυτό το κομμάτι της εκπομπής μαζί με το trailer από τα ''Γράμματα στη Γερμανία''!

θανάτω-θάνατον-πατήσας

Με τη Λένα Πλάτωνος θα έχουμε οι δυο μας πάνω από χίλιες φωτογραφίες - καμία όμως σαν κι αυτήν που μας τράβηξε ο Απόλλων Μπόλλας. Η Λένα ενθουσιάστηκε τόσο που ζήτησε να της την τυπώσει για να τη βάλει πάνω στο πιάνο της. Μού'χει λείψει η Λένα και τα γέλια μας με τα τρεχάματα τον καιρό αυτό. Λίγο την είδα προχθές που μας έκανε τραπέζι με τον φίλο μας τον Βάνο για τον 15αύγουστο. Η Βικτώρια μαγείρεψε υπέροχα, όπως πάντα. Το πιο υπέροχο είναι όμως που η Βικτώρια νίκησε τον καρκίνο και οι εξετάσεις της είναι καθαρές, εκεί που οι γιατροί τον περασμένο Οκτώβριο τής έδιναν περιθώριο ως το νέο έτος! Τι να πω, μόνο χαρά γι' αυτό που της έτυχε μεσ' στην ατυχία της. Μέχρι και ο Βάνος πού'ναι γιατρός είπε πως από ιατρικής άποψης κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Για να καταλάβεις, αναγνώστη μου, πέρσι τέτοιον καιρό η μαγνητική έδειξε πως το κρανίο της Βικτώριας ήταν γεμάτο ογκίδια, σαν κατσαρόλα που της έριξες μέσα μια χούφτα αρακά. Σήμερα, ο εγκέφαλος της είναι πεντακάθαρος! Ούτε ένας όγκος! Στο δε συκώτι, απ' όπου ξεκίνησε το κακό, οι καρκινικές εστίες από έντεκα που ήταν, έγιναν τέσσερις (!) και τώρα καθάρισε κι αυτό. Τα έλεγα του Παντελή του Θεοχαρίδη στο τηλέφωνο τις προάλλες: ''Λες να έγινε θαύμα;'' τον ρώτησα. ''Όχι'' απάντησε, ''απλά συνέβη γιατί είναι δίπλα στην Πλάτωνος και η Πλάτωνος είναι μεταφυσικό ον''!

συνέβη-στην-Αθήνα

Η κοπέλα, κόρη ή εγγονή, άφησε τον υπερήλικα στην καφετέρια. Περίπου ένα 20λεπτο έκαναν να διασχίσουν 100 μέτρα. Φως - φανάρι, ο εγκέφαλος του ανθρώπου δεν του έδινε καν οδηγίες για περπάτημα. Την άκουσα να του λέει γλυκά ''Κάτσε εδώ και θα έρθω να σε πάρω στις 5''. Εκείνος, τίποτα, καμία αντίδραση. Βλέμμα απλανές, χαμένο. Ύστερα η κοπέλα παρήγγειλε για τον συγγενή της ένα βαρύ γλυκό και έφυγε. Το ραντεβού μου είχε φύγει και μένα, αλλά είχα αποφασίσει να κάτσω ακόμη λίγο μόνος μου. Το βλέμμα μου συνέπεσε μ' αυτό του παππού. Άρχισε να βγάζει άναρθρες κραυγές. Ευτυχώς δεν υπήρχε κανείς άλλος να τρομάξει ή να δυσανασχετήσει με την κατάσταση. Σηκώθηκα κι έκατσα στο τραπέζι του. ''Τι νέα;'' τον ρώτησα, μην περιμένοντας απάντηση. Ο παππούς άπλωσε όσο μπορούσε το χέρι του για να πιάσει τον καφέ. Δεν τα κατάφερε. Καλά λένε οι γιατροί πως το dead-line για έναν που πάσχει από αλτσχάιμερ είναι εφτά χρόνια. Οι άνθρωποι αυτοί ξεχνάνε να φάνε κι αν δεν τους φροντίσει κανείς, πεθαίνουν από ασιτία στην ουσία. Ξανασηκώθηκα, έπιασα το φλυτζάνι και χωρίς να με νοιάζει αν έβλεπε άλλος τη σκηνή, φύσηξα μία τον καφέ να κρυώσει και του τον έφερα στα χείλη του. Ο παππούς ρούφηξε, τράβηξα πάλι το φλυτζάνι κι άφησε ένα ''αχ'' δυνατό, παράξενο, αλλοπρόσαλο, όσο και οι κραυγές που έβγαλε πριν. Η χαρά που εισέπραξα δεν περιγράφεται! ''Από ζάχαρη καλός;'' τόλμησα να ρωτήσω ο αφελής. Και τότε το πρόσωπο - ανέκφραστη μάσκα του παππού συσπάστηκε και ένα χαμόγελο αμυδρό έκανε την εμφάνιση του. Ακριβώς σαν τα μωρά. Η σερβιτόρα που τα έβλεπε όλα ήρθε κοντά μας. ''Άλλη μια φορά μόνο έχει χαμογελάσει, όταν πήγε να πιεί νερό και το έχυσε όλο πάνω του''. ''Πόσων ετών είναι;'' ''Πάνω από 90''...

ο-Απόλλων-Μπόλλας-και-τα-''Γράμματα-στη-Γερμανία''-στο-''ART-ΕΡΤ''

Ξημερώνει Δεκαπενταύγουστος του 2015 κι εγώ φέτος δεν είμαι σε κάποιο ραδιόφωνο να κάνω ακόμη μία εκπομπή - αφιέρωμα στα τραγούδια για την Παναγία. Για την ακρίβεια, είμαι στο Μετα-Δεύτερο, αλλά σταμάτησα πρόσκαιρα λόγω της ταινίας, των γυρισμάτων, του μοντάζ και όλων αυτών των ωραίων και δημιουργικών. Λέω, λοιπόν, φέτος να πρωτοτυπήσω κομματάκι και να αναρτήσω εδώ ολόκληρη την εκπομπή ''ART ΕΡΤ'' του Αλέξανδρου - Ρωμανού Λιζάρδου στην ΕΡΤ 2. Προβλήθηκε χθες, 14 Αυγούστου, το πρωί και καλεσμένο είχε τον νεαρό πρωταγωνιστή της ταινίας ''Γράμματα στη Γερμανία'', Απόλλωνα Μπόλλα. Μεγάλη συγκίνηση, καθώς παίχτηκε επίσης για πρώτη φορά στην κρατική τηλεόραση το trailer της ταινίας. Ευχαριστώ τον Λιζάρδο για το support, μια κι η ταινία σε ένα μήνα και κάτι από τώρα θα κάνει την πρεμιέρα της στις Νύχτες Πρεμιέρας, και φυσικά τον Απόλλωνα για τα ζεστά του λόγια. Παραθέτω το link με ολόκληρη την εκπομπή από το web tv ert 2. Βλέπετε το απόσπασμα που αφορά τα ''Γράμματα στη Γερμανία'' από το 6',00'':

http://webtv.ert.gr/katigories/politismos/14avg2015-art-ert/

η-αφίσα-της-ταινίας-''Γράμματα-στη-Γερμανία''-και-η-επικείμενη-πρεμιέρα-της

Η αφίσα της μικρού μήκους ταινίας ''Γράμματα στη Γερμανία'' είναι έτοιμη εδώ και μερικές μέρες. Ο Απόλλων έκανε καλή δουλειά, αξιοποιώντας δύο διαφορετικά stills από τη σκηνή του τέλους με τον ίδιο και τον Μανώλη Δεστούνη, τον κινηματογραφικό πατέρα του, να εξαϋλώνονται στο βαλς του κοινού τους θανάτου. Φυσικά, στην αφίσα μπήκε κι η LIFO, ο μέγας χορηγός επικοινωνίας μας, καθώς και το όνομα του φωτογράφου μας στο Λουξεμβούργο, Βύρωνα Γκουλάκη. Τα vibes είναι πολύ θετικά απ' όσους μέχρι στιγμής έχουν δει την ταινία. Προ ημερών δέχτηκα ένα inbox στο facebook από έναν άνθρωπο - παράγοντα του σινεμά που συμπαθώ ιδιαιτέρως, παρ' ότι με τους ''παράγοντες'', ειδικά του σινεμά στην Ελλάδα, δεν είχα ποτέ και τις καλύτερες σχέσεις. Εντάξει, ας μην υπερβάλλω, παράπονο δεν έχω κανένα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια, ωστόσο. Προτίμησα η ταινία να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας ''Νύχτες Πρεμιέρας'' και όχι στη Δράμα. Αφενός με τις ''Νύχτες Πρεμιέρας'' με συνδέει συναισθηματικά η καλή πορεία της προηγούμενης ταινίας μου, του ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου, αφετέρου δεν θα ήθελα με τίποτα να πάω πάλι στη Δράμα και να πέσω πάνω στις ίδιες και τις ίδιες φάτσες, που βλέπω από το 1995...Να το πω αλλιώς, δεν είναι και ό,τι καλύτερο να κρίνει τη δουλειά ενός νέου ανθρώπου - και δε μιλάω για μένα αυτή τη στιγμή - ο 70άρης και ο 80άρης. Για φεστιβάλ νεότητας μιλάμε, όχι για μάζωξη δεινόσαυρων που ενδεχομένως να έχουν μείνει κολλημένοι στο σινεμά των 70s - 80s. Έτσι είναι και λυπάμαι πραγματικά που το γράφω και, τέλος πάντων, ο καθένας θέλει να προβάλλει τη δουλειά του όσο μπορεί καλύτερα, μιλώντας για κινηματογράφο, δηλαδή το ακριβότερο καλλιτεχνικό...σπορ διεθνώς. Θα εξαιρούσα τον σκηνοθέτη - ποιητή Λευτέρη Ξανθόπουλο, αλλά αυτός είναι ακριβώς ποιητής, λογοτέχνης, αφουγκράζεται τη νεότητα και σιχαίνεται να κουνάει το δάχτυλο δασκαλίστικα σε άλλους ανθρώπους - τον ξέρω καλά, εξ ου και το πιστεύω τώρα αυτό που λέω. Παρεμπιπτόντως ακύρωσα τη συμμετοχή της ταινίας σε κάποια φεστιβάλ του εξωτερικού, όπως στην Κύπρο, στη Γαλλία και στην Τουρκία. Για την ακρίβεια, ακύρωσα την υποψηφιότητα της, μια και τα αποτελέσματα για τα εν λόγω τρία φεστιβάλ θα ανακοινώνονταν μεσ' στον Σεπτέμβρη. Θεωρώ πως δεν πρέπει να βιαζόμαστε. Η πορεία της ταινίας στην Ελλάδα, στις ''Νύχτες Πρεμιέρας'', θα δείξει πολλά και μετά θά'χω όλο το χρόνο να τη στείλω παντού. Χαίρομαι απίστευτα, πάντως, που εν μέσω της γαμημένης κρίσης, η οποία ολοένα και βαθαίνει και μας παρασέρνει όλους, εγώ έχω έτοιμη μια καινούργια ταινία. Ανυπομονώ για μια ακόμη φορά για τη θέαση της στη σκοτεινή αίθουσα μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους, για το χειροκρότημα που θα δικαιώσει όλους όσοι δούλεψαν για να τη φτιάξουν. Οι παραγωγοί μου από τώρα ετοιμάζουν τις προσκλήσεις: Θα μας τιμήσουν, λέει, ακαδημαϊκοί, ηθοποιοί, εικαστικοί - έχουν δικό τους μεγάλο κύκλο αυτοί, εκεί που εγώ τους είπα το περίφημο ''Θα σας πήξω στους μουσικούς''! Μακάρι να τα καταφέρει να έρθει η Λένα Πλάτωνος, που έχει τιμήσει όλες τις πρεμιέρες μου στο παρελθόν, παρά τη δύσκολη μετακίνηση της. Το ίδιο και η αγαπημένη μου Μαρίζα Κωχ. Δεν πρόκειται να καλέσω προσωπικά κανένα μουσικό της νεότερης γενιάς. Τους είδα και στη Γώγου! ''Θα έρθουμε, θα έρθουμε'' και ούτε πάτησαν! Και, εν τω μεταξύ, εξακολουθούν να μου στέλνουν τους δίσκους τους κι εγώ να γράφω. Δε βαριέσαι...Ποιος μπορεί να ξέρει σε τι mood και σε τι φάση βρίσκεται ο καθένας. Μήπως εγώ πηγαίνω όπου με καλούν; Σπάνια πλέον. Κατά τα άλλα, οι παραγωγοί θέλουν να τυπώσουμε το εξωφρενικό νούμερο των χιλίων αφισών, να γεμίσουν τα Εξάρχεια, το Γκάζι, η Κυψέλη και το Κολωνάκι με τα ''Γράμματα στη Γερμανία''! Πραγματικά εξωφρενικό, αν υποτεθεί πως σε κάθε προηγούμενη ταινία μου τα λεφτά έφταναν με το ζόρι για είκοσι, μάξιμουμ τριάντα αφίσες, μεγάλες και μικρότερες. Τι να πω επ' αυτού; Ας βγάλουν και τρεις χιλιάδες αφίσες! Άλλωστε η πρώτη προβολή θά'ναι φεστιβαλική και όχι εμπορική με το αιώνιο ζητούμενο: Η ταινία να αρέσει στον κόσμο, να του ''μιλήσει'' και να τον συγκινήσει! Τώρα, το γεγονός ό,τι την έχω δει πάνω από τριάντα φορές και πάντα με ικανοποιεί να τη βλέπω, να το εκλάβω ως βαυκαλισμό ή κάτι άλλο; Μπα, βαυκαλισμός δεν είναι σίγουρα, αφού κάθε ταινία μου πρέπει πρωτίστως να αρέσει σε μένα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων τις μονταζιακές αδυναμίες της και φροντίζοντας να τις διορθώσω πριν την τελική πρώτη κόπια. Ζω για την πρεμιέρα στα μέσα προς τέλη του επόμενου μήνα. Αυτό μόνο!

Τερεζίν-θα-πει-γκέτο-βιτρίνα-των-SS

Το μυθιστόρημα ''Ρέκβιεμ της Τερεζίν'' του Γιόζεφ Μπορ ενέπνευσε την έμπειρη θεατρική συγγραφέα Σοφία Αδαμίδου να συνθέσει το θεατρικό κείμενο ''Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν''. Από την Αδαμίδου, εν συνεχεία, εμπνεύστηκε η Δήμητρα Χατούπη, η οποία αποφάσισε το έργο με τίτλο ''Τερεζίν'' να γίνει η παράσταση των αποφοίτων της δραματικής σχολής ''Δήλος'' της σαιζόν 2014 - 15. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιοι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση, την περασμένη εβδομάδα στο χώρο θεατρικών εκδηλώσεων ''Δήλος'' στο Μεταξουργείο.

Το μυθιστόρημα ''Ρέκβιεμ της Τερεζίν'' του Γιόζεφ Μπορ ενέπνευσε την έμπειρη θεατρική συγγραφέα Σοφία Αδαμίδου να συνθέσει το θεατρικό κείμενο ''Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν''. Από την Αδαμίδου, εν συνεχεία, εμπνεύστηκε η Δήμητρα Χατούπη, η οποία αποφάσισε το έργο με τίτλο ''Τερεζίν'' να γίνει η παράσταση των αποφοίτων της δραματικής σχολής ''Δήλος'' της σαιζόν 2014 - 15. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιοι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση, την περασμένη εβδομάδα στο χώρο θεατρικών εκδηλώσεων ''Δήλος'' στο Μεταξουργείο. Πηγή: www.lifo.gr

Το μυθιστόρημα ''Ρέκβιεμ της Τερεζίν'' του Γιόζεφ Μπορ ενέπνευσε την έμπειρη θεατρική συγγραφέα Σοφία Αδαμίδου να συνθέσει το θεατρικό κείμενο ''Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν''. Από την Αδαμίδου, εν συνεχεία, εμπνεύστηκε η Δήμητρα Χατούπη, η οποία αποφάσισε το έργο με τίτλο ''Τερεζίν'' να γίνει η παράσταση των αποφοίτων της δραματικής σχολής ''Δήλος'' της σαιζόν 2014 - 15. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιοι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση, την περασμένη εβδομάδα στο χώρο θεατρικών εκδηλώσεων ''Δήλος'' στο Μεταξουργείο. Πηγή: www.lifo.gr

Το μυθιστόρημα ''Ρέκβιεμ της Τερεζίν'' του Γιόζεφ Μπορ ενέπνευσε την έμπειρη θεατρική συγγραφέα Σοφία Αδαμίδου να συνθέσει το θεατρικό κείμενο ''Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν''. Από την Αδαμίδου, εν συνεχεία, εμπνεύστηκε η Δήμητρα Χατούπη, η οποία αποφάσισε το έργο με τίτλο ''Τερεζίν'' να γίνει η παράσταση των αποφοίτων της δραματικής σχολής ''Δήλος'' της σαιζόν 2014 - 15. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιοι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση, την περασμένη εβδομάδα στο χώρο θεατρικών εκδηλώσεων ''Δήλος'' στο Μεταξουργείο. Πηγή: www.lifo.gr

Προσπαθώ τώρα να κατανοήσω τους λόγους που μου άρεσε τόσο πολύ η συγκεκριμένη παράσταση! Το ό,τι είχα αρκετό καιρό να δω θέατρο; Το ό,τι τη σκηνοθεσία, όπως και το λιτό μαύρο σκηνικό, είχε αναλάβει η Χατούπη αυτοπροσώπως; Η μουσική μήπως που αξιοποίησε ευφυώς έως και το αγαπημένο ''Russian Dance'' του Tom Waits; Το έργο που θα μπορούσε να είναι η ''Αυλή των Θαυμάτων'' εν μέσω ναζιστικής θηριωδίας, αν είχε γραφτεί από τον Καμπανέλλη της Τερεζίν και όχι του Μαουτχάουζεν; Ή, μάλλον και πάνω απ' όλα, οι ερμηνείες των 25 νέων ηθοποιών - αποφοίτων της σχολής που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από κανονικές, επαγγελματικές δηλαδή, παραστάσεις;

Το έργο μας μεταφέρει στην πόλη - φρούριο Τερεζίν, όπου οι Ναζί έχουν μεταφέρει τους πολέμιους τους, Εβραίους, ομοφυλόφιλους, ακόμη και Γερμανούς κομμουνιστές, που όμως έχουν ένα κοινό: Είναι όλοι τους καλλιτέχνες, άντρες και γυναίκες, μουσικοί και θεατρίνοι. Τους εξωθούν μάλιστα στη δημιουργία καλλιτεχνικών δρώμενων με σκοπό την προπαγάνδα. Κι έτσι, μόλις η αναμενόμενη επιθεώρηση του Ερυθρού Σταυρού θα τελειώσει, οι δύστυχοι άνθρωποι θα οδηγηθούν κατ'ευθείαν στους θαλάμους αερίων. Αυτό είναι το κεντρικό στόρι, διότι από κει και πέρα παρακολουθούμε τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των εγκλωβισμένων μελλοθάνατων, όπως και με τους σεξουαλικά διεστραμμένους Ναζί δεσμώτες τους. Κάποιοι θα λυγίσουν και θα προδώσουν, μια άτυχη σαλεμένη μάνα θα αρνηθεί να εγκαταλείψει το νεκρό μωρό της και θα πυροβοληθεί εν ψυχρώ, ενώ μία σουρεαλιστική τελετή γάμου θα προσπαθήσει να επιφέρει τη νίκη της ζωής επί του θανάτου. Εις μάτην, βέβαια, αφού τελικά ο μαύρος θάνατος θα σκεπάσει τα πάντα και ακόμη κι η ίδια η Τέχνη θα αποδειχθεί σάπια σανίδα ναυαγίου.

Καλοδουλεμένη παράσταση με γρήγορους ρυθμούς, ''ίσους'' ρόλους για όλους τους ηθοποιούς, το στοιχείο της μουσικής διάχυτο καθ' όλη τη διάρκεια της, αλλά και με ένα σκηνοθετικό εύρημα από την πλευρά της Χατούπη που έδωσε στο έργο την πραγματική εξπρεσιονιστική του υπόσταση: Η τελετή του ανορθόδοξου γάμου έχει συντελεστεί και η επίπλαστη χαρά δίνει τη θέση της στην τραγωδία. Οι ηθοποιοί αποχωρούν και χάνονται σαν κινούμενες μαριονέτες, ουσιαστικά σαν μία άμορφη κινούμενη μάζα, η μοίρα της οποίας είναι, δυστυχώς, ιστορικά γνωστή.

Λίγο πριν ο θίασος επιστρέψει για να αποσπάσει το πιο θερμό χειροκρότημα του κοινού, ο θεατής έχει δοκιμάσει μια γερή αναμέτρηση με φιλοσοφικά ζητήματα που αφορούν την ευεργεσία, αλλά και τη ματαιότητα της Τέχνης, την κτηνωδία του φασισμού, τα απωθημένα βαθιά συμπλεγματικών ανθρώπων, όπως και τον έρωτα που δύναται να ανθίσει κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Μπράβο στα παιδιά και, πιστεύω, πρέπει να αναφερθούν τα ονόματα όλων (με αλφαβητική σειρά): Σοφία Αποστολίδη, Βαγγέλης Βλασσόπουλος, Κωνσταντίνα Δαούτη, Άρτεμις Δούρου, Δήμητρα Δρακοπούλου, Δήμητρα Ζακάκη, Τρύφωνας Ζάχαρης, Ανδρέας Κανελλόπουλος, Μαρία Καραλή, Σοφία Κικιλίντζια, Δήμητρα Μάμαλου, Μελίνα Μαστραντώνη, Ιάκωβος Μηνδρινός, Νώντας Μιχαλόπουλος, Γρηγόρης Μπαλλάς, Χριστίνα Πετρολέκα, Αιμιλία Σιαφαρίκα, Ιωάννα Σιμάτη, Θεοδόσης Σκαρβέλης, Φιλίππα Σκούρτη, Ιωάννα Σωτηροπούλου, Φωτεινή Τσουλή, Αστέριος Χασάπης, Πένυ Χρυσικού, Δημήτρης Ψύλλος.