αντίο-2015-με-ακόμη-μία-πρόβα-με-την-Εύα-Κουμαριανού

Την τελευταία μέρα του 2015 θα την περάσω κατά το μεγαλύτερο μέρος της στο σπίτι μου παρέα με την Εύα Κουμαριανού σε ακόμη μία πρόβα, οι δυο μας τούτη τη φορά. Ο Θρασύβουλος έφυγε για τον Βόλο, ο Απόλλωνας θα είναι με τους πιο δικούς του ανθρώπους, η Κική επίσης βρίσκεται ήδη εκτός Αθηνών. Την πρόβα μού τη ζήτησε η ίδια η Εύα, που καταλαβαίνει τις αδυναμίες της, όσο φτάνει ο μονόλογος της προς το τέλος ειδικά, κάτι που φανερώνει και πόσο ευσυνείδητη είναι. Ίσως αργά, μετά την πρόβα, πάω από της Λένας Πλάτωνος και αλλάξουμε μαζί χρόνο, όπως κάνουμε πάντα από το 2009 περίπου. Νομίζω πως η Λένα θέλει πιο πολύ να της μεταφέρω ιστορίες που έχω ακούσει από την Εύα - ιστορίες ξεκαρδιστικές συχνά, σαν την άλλη που η Εύα κάποτε, στο ''ξεκίνημα'' της, την ώρα που έπαιρνε τσιμπούκι από έναν πελάτη, άρπαξε ένα πάκο χιλιάρικα απ' την τσέπη του και τα έκρυψε μεσ' στην...περούκα της!

Η πρόβα χθες έγινε στις ''Κούκλες'', παρουσία και του συνθέτη μας, Στέφανου Χυτήρη, του μοναχογιού της Μαρίας Φαραντούρη. Είναι απίστευτο παιδί αυτός, λιγομίλητο, ευγενικό και τζίνιους. Η αγκαλιά του στην Εύα και σε όλο το team του θεατρικού, ζέστανε το κλίμα από την πρώτη στιγμή. Ο Στέφανος κουβάλησε το λάπτοπ του, καθίσαμε παρέα και ενόσω η Εύα έπαιζε στη σκηνή, απέναντι μας, τον μονόλογο, κρατούσαμε σημειώσεις πάνω στο κείμενο. Όταν κάποια στιγμή ο Στέφανος έβαλε το ακουστικό στ' αυτί μου, προτείνοντας τις μουσικές του, άκουσα κάτι που με ικανοποίησε - κάτι μεταξύ Brian Eno και Γιάννη Αγγελάκα! Έχοντας ακούσει τη δουλειά του Στέφανου, τόσο με τους Die Haken, όσο και τον PyrIn, ήμουν και είμαι σίγουρος για το αποτέλεσμα: Samples από φυσικούς ήχους και μελωδίες αντιστικτικές, σκοτεινές οι περισσότερες, υπόκωφα βουητά - μηνύματα από τον Κάτω Κόσμο ή οιωνοί ενός μεγάλου σεισμού, καθώς η Εύα αφηγείται έναν βίο πολυτάραχο και καταραμένο.

Όσο για την Εύα, ήταν πραγματικά συγκλονιστική παρ' όλες τις ατέλειες της, οι οποίες δεν θα υφίστανται σε ένα μήνα από τώρα που θά'χουμε πρεμιέρα. Χθες συνειδητοποίησα την άνεση της επί σκηνής. Είμαι σίγουρος πως όσα προβληματάκια υπάρχουν τώρα, δεν θα υπάρχουν στο θέατρο, καθώς η Εύα θα παίζει μπροστά στο κοινό. Τη φτιάχνει το κοινό, η έκθεση, το ''μπροστά στον κόσμο'' που λένε, κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολύ αγχώνεται και το παίρνει πάνω της.

Την παρακολουθούσα να παίζει με την κόκκινη περούκα της, να αλλάζουν οι εκφράσεις του προσώπου της μαζί με τα συναισθήματα της, από τη μελαγχολία στην οργή κι από την ιλαρότητα στο δράμα, και σκεφτόμουν πως έχουμε μπροστά μας μια ορίτζιναλ φασμπιντερική ηρωίδα, ένα κρυμμένο ταλέντο, που ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να εκδηλωθεί - καλά, εδώ παίζει να την έχουμε ψωνίσει και λίγο, ομαδικώς, όλοι μας, αλλά τέλος πάντων κάνουμε αυτό που γουστάρουμε και δικαιούμαστε να το χαιρόμαστε, ακόμη και σε υπερβολικό σημείο. Ακόμη μία πρόβα, λοιπόν, τις τελευταίες ώρες του 2015 με την ελπίδα η ''Αγάπη ν' απλωθεί παντοτινά στη γη σαν προσευχή'' (στίχοι του Μάνου Χατζιδάκι).

Η-αφίσα-του-θεατρικού-έργου-''Την-λένε-Εύα''-και-ένα-δικό-μου-μήνυμα

Επειδή απόψε την κάνω από το facebook για λίγο, επιστρέφοντας στο blogging, και βασικά επειδή ήδη πρόλαβα τα πρώτα αρνητικά δημόσια σχόλια για την παράσταση μας, λέω να πω κι εγώ μερικές κουβέντες: Πρώτον, όλες οι ζωές μαζί αυτών που τη λένε στην Κουμαριανού, είναι ένας φραπές δικός της. Δεύτερον, αν θέλετε να την πείτε οπωσδήποτε στην Εύα, προτιμήστε εμένα και αφήστε ήσυχη εκείνη. Το έργο, άλλωστε, εγώ το υπογράφω, όχι η Εύα. Τρίτον και βασικότερον, δεν έχω γνωρίσει άλλο άνθρωπο πέραν της Κουμαριανού που νά'χει υποστεί την πιο ακραία βία και εκμετάλλευση από τα 9 του χρόνια. Κι ας μην έχει κάνει ακτιβισμό, τουλάχιστον έτσι όπως τον έχουν οι περισσότεροι μεσ' στο κεφάλι τους. Διότι, ακτιβισμός είναι και το νά'χεις παραχωρήσει το σπίτι σου σε κάποιον που καταζητείται άδικα απ' την αστυνομία κι εσύ να ζεις στο δρόμο ως χαμίνι. Πολλά είπα πάλι, μου φαίνεται, και ποιος θα τα καταλάβει...Τέλος, αν η Κουμαριανού έχει πει και καμιά καραμπινάτη μαλακία τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον δεν έβλαψε κανέναν συνάνθρωπο της παρά τον εαυτό της. Τα υπόλοιπα είναι ανούσιες κόντρες που δεν μας αφορούν στην τελική. Εγώ αγαπώ Εύα, στηρίζω Εύα και χαίρομαι πολύ που δουλεύουμε παρέα σε κάτι - θα μου επιτρέψετε - αμιγώς καλλιτεχνικό. 

Υ.Γ. Λίγες μέρες αφότου ανακοινώθηκε το project, η Κουμαριανού έλαβε...σενάριο από έναν πασίγνωστο θεατρικό σκηνοθέτη που την καλούσε να κάνουν μαζί μία παράσταση - το είδα με τα μάτια μου το κείμενο στο σπίτι της. Πιθανώς τα λεφτά που θα έβγαζε η Εύα από μία συνεργασία με τον εν λόγω σκηνοθέτη να ήταν πολύ περισσότερα. Κι εκείνη απλά του απάντησε: ''Σ' ευχαριστώ, αλλά αυτά τα παιδιά είναι η οικογένεια μου πλέον και, ως γνωστόν, εγώ ποτέ δε γνώρισα οικογένεια''...

review-μιας-πρόβας-με-την-Εύα-Κουμαριανού

Άλλη μια πρόβα είχαμε χθες στο σπίτι μου για το θεατρικό έργο ''Την λένε Εύα''. Αυτή τη φορά μόνο με την Κουμαριανού, τον Απόλλωνα και τον Θρασύβουλο. Η καλύτερη μου είναι να μαγειρεύω για όλους και να τρώμε παρέα. Από τότε που μπήκαμε για τα καλά στην κρίση, κόψαμε οι φίλοι να πηγαίνουμε ο ένας στο σπίτι του άλλου. Που λεφτά για βενζίνες άμα ο ένας μένει στην Κηφισιά κι ο άλλος στον Πειραιά, λόγου χάριν...Που λεφτά, επίσης, για σούπερ-μάρκετ και μαγειρέματα...Ευτυχώς δηλαδή που τώρα, με αφορμή την παράσταση, ξαναδέχομαι κόσμο στο χώρο μου και περνάμε το χρόνο μας ζεστά, οικογενειακά και αγαπησιάρικα.

Για την Εύα που μου έλεγε τις προάλλες πόσο της αρέσουν οι πατάτες, έφτιαξα μπιφτέκια με πατάτες στο φούρνο. Κι επειδή της αρέσουν και τα καυτερά, έβαλα στον κιμά ασιατικά βαριά μπαχαρικά. Την παρατηρώ, τρώει λίγο κάθε φορά, προσέχοντας τη σιλουέτα της. Της φρατζόλας με το ψωμί, παρόλα αυτά, της δίνει και καταλαβαίνει.

Πρόβα σαφώς και γίνεται, αν και περνάει πολλή ώρα με ιστορίες της Εύας. Ιστορίες άλλοτε κωμικές και άλλοτε δραματικές, σαν το έργο που πάμε να κάνουμε, βγαλμένες μέσα από έναν πολυτάραχο και ενδιαφέροντα βίο! Είχε δίκιο όταν είπε προχθές η Λιάνα πως όλοι μας είμαστε του νηπιαγωγείου, ενώ η Εύα είναι του Πανεπιστημίου. ''Καλέ, άντε, εγώ δεν τα καταλαβαίνω αυτά'' έκανε η Εύα με τον τρόπο της. Και συνέχισε: ''Φοβάμαι μην πουν οι περισσότεροι πώς αυτοί, εσείς δηλαδή, πήγατε και μπλέξατε με μια τραβεστί που έβγαινε κι έλεγε μαλακίες στην τηλεόραση, λες και δε μπορώ να είμαι και να κάνω και κάτι διαφορετικό''...''Δεν πα'να λένε; Ασ' τους να λένε'' της είπαμε κι εμείς. ''Εδώ είμαστε και θα σε προστατεύσουμε''!

Εμένα ειλικρινά όχι δεν με πειράζει καθόλου που ασχολούμαι με την αξιολάτρευτη Εύα, μα αντιθέτως δεν έχω εισπράξει και κανένα αρνητικό σχόλιο μέχρι στιγμής. Και να εισέπραττα, βέβαια, στ' αρχίδια μου τους γράφω όλους! Γουστάρω τόσο πολύ αυτό που συμβαίνει, χαίρομαι με τη χαρά της Εύας κι επιπλέον είμαστε σίγουροι όλοι πως θα σκίσουμε! Τις διαφορές μεταξύ της κατασκευής μίας ταινίας και της προετοιμασίας μίας θεατρικής παράστασης, θα τις αναλύσω σε ένα άλλο post, by the way.

Κατά τ' άλλα, ο Απόλλωνας ως παραγωγός είναι άψογος! Τό'χει πάρει τόσο πολύ πάνω του, που είναι σχεδόν συγκινητικό να τον βλέπεις να κάνει τα πάντα για να γίνει καλά η δουλειά και να μη μείνουν παραπονεμένοι οι συνεργάτες μας. Εκτός από τα κατασκευαστικά του ντεκόρ, που επιμελείται η σκηνογράφος μας η Κική, πλήρωσε από τώρα τον Θρασύβουλο για όλο το τρέξιμο του. Εντάξει, ένα μικροποσό, που ο πιτσιρικάς βέβαια εκτίμησε δεόντως για όλο το τρέξιμο του, τα πήγαινε - έλα στο σπίτι της Εύας μέχρι να μάθει τα λόγια της, αλλά και τη δραστηριότητα του ως βοηθός και της Κικής (Της Καλών Τεχνών γαρ ο Θρασύβουλος). Σαν ηθοποιός, τέλος, ο Απόλλωνας είναι έμπειρος και δεν έχω άγχος που ακόμη δεν έχει μάθει καλά τα σημεία που παρεμβαίνει στον μονόλογο της Εύας. Αύριο θα μεταφερθούμε στις Κούκλες, όπου θα παρακολουθήσει την πρόβα ο συνθέτης μας, ο ταλαντούχος τζαζίστας Στέφανος Χυτήρης. Και με το έμπα του 2016, στις πρόβες θα μας συντροφεύει και ο ηθοποιός - τενόρος Αναστάσιος Στέλλας με τον μικρό, αλλά πολύ χαρακτηριστικό του ρόλο!

Χριστούγεννα-στις-Κούκλες-της-Συγγρού-με-τα-τρανς-κορίτσια

 Η ''Τίνα Τάρνερ''

Η ''Ευσταθία''

Η ''Αλίκη - Υπολοχαγός Νατάσσα''

Η ''Κωνσταντοπούλου'' και η ''Άλκηστη Πρωτοψάλτη - Υπουργός Τουρισμού''

Η ''Κατερίνα Στανίση''

Τα φετινά Χριστούγεννα πέρασαν στις ''Κούκλες'' της Συγγρού παρέα με το team του θεατρικού που ετοιμάζουμε αυτόν τον καιρό με τον βίο της τρανς performer Εύας Κουμαριανού. Εκεί βρεθήκαμε ο ηθοποιός Απόλλων Μπόλλας,  ο παραγωγός μας και συμπρωταγωνιστής της Εύας, ο βοηθός μου ο Θρασύβουλος Καλαϊτζίδης που δουλέψαμε παρέα και στο ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου, η δημοσιογράφος Λιάνα Μαλανδρενιώτη, την οποία η Κουμαριανού αποκαλεί ήδη ''δασκάλα'' της στην τέχνη της υποκριτικής, καθώς και η ακαδημαϊκός και ποιήτρια Ελένη Πορτάλιου. Απουσίες μπήκαν στην ενδυματολόγο - σκηνογράφο μας Κική Μήλιου, στον συνθέτη μας Στέφανο Χυτήρη, στον ηθοποιό και τενόρο Αναστάσιο Στέλλα που επίσης θα εμφανίζεται στην παράσταση, όπως και στον φωτιστή μας Δημήτρη Θεοδωρόπουλο. Λογικό, άλλοι ήταν άρρωστοι, άλλοι στα χωριά τους και άλλοι με τις οικογένειες τους. Εγώ πάλι ή, σωστότερα, όσοι από το team πήγαμε στις ''Κούκλες'', τελευταία αισθανόμαστε οικογένεια τα τρανς κορίτσια που κάνουν το σόου τους και προσφέρουν αφειδώς το γέλιο και τη χαρά στους θαμώνες του μαγαζιού. Είναι πραγματικά απίστευτη και συγκινητική η ενέργεια που ξοδεύουν και ταυτόχρονα μεταδίδουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, οι οποίοι - ως γνωστόν - ανήκουν στην πιο ταλαιπωρημένη (τουλάχιστον) μειονότητα της νεοελληνικής κοινωνίας. Συνάντησα την Άννα Κουρουπού πίσω από το μπαρ και τα είπαμε λίγο, ενθυμούμενοι το βιβλίο του δημοσιογράφου Δημήτρη Μανιάτη που είχαμε συμπαρουσιάσει πέρσι. Γνώρισα ακόμη τη Μαριλού, την ιδιοκτήτρια του μαγαζιού, μια ωραία και αξιοθαύμαστη τύπισσα, η οποία μάλλον έχει ζήσει 10 ζωές συγκριτικά με τον μέσο ανθρώπινο όρο. Κι ύστερα όταν το σόου ξεκίνησε και η μία μεταμφίεση διαδεχόταν την άλλη, νιώσαμε τις μασέλες μας να πονάνε από τα γέλια. Η Πρωτοψάλτη και η Τίνα Τάρνερ, η Αλεξίου, η Τσαλιγοπούλου, η Αρβανιτάκη (τέλεια ειδικά η Αρβανιτάκη) και ο...Διονύσης Σαββόπουλος, η Κωνσταντοπούλου και η Βουγιουκλάκη - Υπολοχαγός Νατάσσα, η Λάιζα Μινέλλι, η Καίτη Γκρέυ κι ακόμη η Μάρθα Καραγιάννη του Δαλιανίδη, η Άντζελα Δημητρίου, η Μπιγιονσέ, η Μούσχουρη, η Μελίνα και η Δαλιδά! Ένα χάρμα ώτων και οφθαλμών με τα πιο φανταχτερά κοστούμια που θα μπορούσε να σχεδιάσει ο πιο ευφάνταστος ενδυματολόγος! Και δωσ'του ο Απόλλωνας ως γαλαντόμος παραγωγός να κερνάει μπουκάλια, και δωσ'του η παρέα να βγάζει φωτογραφίες, και δωσ'του εγώ να παρατηρώ κάθε κίνηση της Εύας Κουμαριανού, με την οποία βρισκόμαστε σε καθημερινές πρόβες αυτόν τον καιρό. Η Εύα είναι σαν ένα μικρό και αθώο παιδί! Σαν γυμνασιόπαιδο για την ακρίβεια, που αν δεν του δώσεις να καταλάβει την αξία της μελέτης, θα προτιμήσει το...σκασιαρχείο. Με μας ωστόσο έχει κάνει τρομερές προόδους. Το ό,τι θα ήταν καλή ηθοποιός, δεν είχα καμία αμφιβολία επ' αυτού! Ακόμη και στα trash βιντεάκια στο YouTube να την προσέξει κανείς, συνειδητοποιεί πως είναι γεννημένη κωμίκα που λένε. Συν τοις άλλοις εμείς κάθε άλλο παρά κωμωδία πάμε να κάνουμε. Το ξέρει κι η Εύα, γνωρίζει πόσο διαφορετικά εκτεθειμένη θα είναι αυτή τη φορά μπροστά σε κόσμο και παίζει τον μονόλογο δίχως φιοριτούρες, σαν να αφηγείται τη ζωή της με όλες τις εντάσεις, τις παύσεις και την παραληρητική δομή - ενίοτε - που μπορεί να διαθέτει ο προφορικός λόγος του κάθε ανθρώπου εν είδει αφήγησης. Και κλείνω τούτο το post, λέγοντας πόσο πιο ανώδυνα πέρασα τα φετινά Χριστούγεννα, συγκριτικά με άλλες χρονιές, δηλώνοντας παράλληλα χαρούμενος και ανυπόμονος να δοθεί η πρεμιέρα του έργου ''Την λένε Εύα'', ακριβώς σε ένα μήνα από τώρα, στο θέατρο ''Αλκμήνη'' στα Πετράλωνα!

ΔΙΣΚΟΙ 2015: ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΚΟΣ_ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΚΑΡΟΥΝΗΣ_ΑΠ' ΤΟ ΜΗΔΕΝ_(Μικρή Άρκτος)

Δισκογραφικό ντεμπούτο του νέου συνθέτη Σπύρου Παρασκευάκου που γνωρίσαμε μέσα από την 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου του Παρασκευά Καρασούλου. Ένα ντεμπούτο που αναμενόταν με ζωηρό ενδιαφέρον, μια και ερμηνευτής όλων των τραγουδιών είναι ο Ζαχαρίας Καρούνης. Οποία έκπληξις δηλαδή να δοκιμάζεται ο ''παραδοσιακός - λαϊκός - βυζαντινός'' Καρούνης σε ένα διαφορετικό υλικό, αμιγώς ''έντεχνο'' μεν, λυρικό και αισθαντικό (και με ροκίζουσες ενορχηστρώσεις του Γιώργου Ανδρέου) δε! Κι εδώ ακριβώς έγκειται το ταλέντο του Καρούνη: Η ευελιξία του ως τραγουδιστής να υπηρετεί διαφορετικά (όχι και τόσο διαφορετικά, βέβαια) είδη τραγουδιού, δεδομένου του ό,τι ο Παρασκευάκος αντλεί την έμπνευση του από τους μεγάλους δημιουργούς του παρελθόντος. Και όχι μόνο! Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ο Παρασκευάκος φτιάχνει σύγχρονο ελληνικό τραγούδι με τη συνθήκη ''αρχή, μέση και τέλος'' και με στίχους υψηλού επιπέδου, στους οποίους εκθέτει όλες τις ανασφάλειες και τις ανησυχίες ενός ανθρώπου της ηλικίας του. Υπάρχουν πολλά τραγούδια που κάνουν τη διαφορά από ό,τι άλλο ''έντεχνο'' κυκλοφόρησε πρόσφατα, για να μην πω τα τελευταία χρόνια: Το εναρκτήριο ''Απ' το μηδέν'', το ''Ο άνθρωπος μπορεί'' με τη φωνητική συμμετοχή της εξαίρετης Πολυξένης Καράκογλου (άλλο ένα παιδί της 4ης Ακρόασης της Μικρής Άρκτου), το υπαρξιακό ''Ο σκόρος'', ''Η γκαρσονιέρα'' με τους στίχους του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου να παρομοιάζουν το ερωτικό ανικανοποίητο με ρημαγμένη γκαρσονιέρα, το θλιμμένο ζεϊμπέκικο ''Ένα ταξί'', ο γλυκόπικρος και όχι απλά ''Γλυκός Γενάρης'' που μας είχε συστήσει ως συνθέτη τον Παρασκευάκο, το πιο δημοτικοφανές ''Το νησί'', αλλά και ο εξόδιος μελαγχολικός ''Φετινός Νοέμβρης'' για πιάνο, φωνή και έγχορδα, σε στίχους του κοσμικού κοσμοκαλόγερου Μάνου Ελευθερίου. Να το πω ''στρογγυλά'', τούτο το CD καταρχάς ευτύχησε από πλευράς σύνθεσης, στίχου και ερμηνείας, άρα όλοι θα ήμασταν ευχαριστημένοι! Εδώ, όμως, έρχεται ο πεπειραμένος Γιώργος Ανδρέου και βάζει την ενορχηστρωτική σφραγίδα του, εξηλεκτρίζοντας όλο το υλικό με τις κιθάρες της Βάσως Δημητρίου και με τρόπο εξαιρετικά καλαίσθητο. Πέραν αυτού, μου άρεσε και η έντονη χρήση της τρομπέτας του Νίκου Σακελλαράκη σε πολλά τραγούδια, που τους έδωσε μια lounge χροιά - αν υποτεθεί πως οι στίχοι του Παρασκευάκου λένε πράγματα σοβαρά, χρειαζόταν η ''ανάσα'' του lounge ήχου, χωρίς να υπονοείται πως ''lounge'' σημαίνει απαραιτήτως και ''ελαφρό'', άρα κάτι μεμπτό. Εν κατακλείδι, η συνεργασία του Καρούνη με τον Παρασκευάκο, του προσφέρει σίγουρα ένα ''δεύτερο ξεκίνημα'', όπως σημειώνει κι ο ίδιος στο ένθετο της έκδοσης, διευρύνοντας τους καλλιτεχνικούς του ορίζοντες. Όσο για τον Παρασκευάκο, πρόκειται για έναν ταλαντούχο τραγουδοποιό και συνθέτη, σημαντικότερος κατά τη γνώμη μου απ' άλλους κι άλλους που απασχολούν τη δισκογραφία την τελευταία 5ετία. Εύχομαι και στους δύο καλή συνέχεια!

ΔΙΣΚΟΙ 2015: ΚΟΡΙΝΑ ΛΕΓΑΚΗ_MOSAIC_(Μικρή Άρκτος)

Δίσκοι με επανεκτελέσεις τραγουδιών είναι συνηθισμένο φαινόμενο, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Στο ''Mosaic'' της Κορίνας Λεγάκη (εγώ θα έλεγα και του Γιώργου Ανδρέου στο εξώφυλλο), που μόλις κυκλοφόρησε, η πρωτοτυπία του όλου concept, πέραν της ''καινούργιας'' φωνής και των φρέσκων ενορχηστρώσεων, έγκειται στο ρεπερτόριο καθ'αυτό: Σε δεκατρία τραγούδια που δεν ''αναγνωρίστηκαν'' όσο θα τους έπρεπε (από τα ραδιόφωνα; από το μεγάλο κοινό; θα σας γελάσω...) και που τώρα μας δίνεται η ευκαιρία, είτε να τα θυμηθούμε ξανα, είτε και να τα γνωρίσουμε. Όπως, λόγου χάριν, συμβαίνει με το ''Ένα παιδικό φουστάνι'' σε μουσική Γιώργου Ανδρέου και σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, ένα - ομολογουμένως - πολύ όμορφο τραγούδι, από τα τελευταία χρόνια, που πρωτοείπε η Ελένη Τσαλιγοπούλου και που εγώ δεν είχα ακούσει - προσέξει, μια κι είχα κόψει παρτίδες με το λεγόμενο...FM έντεχνο. Ωραία ιδέα, επίσης, το ''Ένα παιδικό φουστάνι'' να κλείνει το CD στη σουηδική βερσιόν του, ως ''Barndoms Klanning'', με στίχους του Patrick Bjurstrom. Άλλωστε η ερμηνεύτρια Κορίνα Λεγάκη είναι κατά το ήμισυ Σουηδέζα, άρα τραγουδάει στη δεύτερη μητρική της γλώσσα. Παραδοσιακό Σουηδίας είναι και το εναρκτήριο κομμάτι, το ''Αν ακούς'', που γνωρίσαμε από το άλμπουμ του συγκροτήματος Occassional Dream με ελληνικούς στίχους της Φωτεινής Λαμπρίδη και με τη φωνή του Χρήστου Θηβαίου. Κατά τη γνώμη μου, το ωραιότερο τραγούδι του CD και να με συγχωρούν οι σημαντικοί Έλληνες δημιουργοί που απαρτίζουν το συνθετικό παζλ του. Η Λεγάκη, αλλά και η ενορχήστρωση του Ανδρέου, δίνουν πραγματικά μια δεύτερη ευκαιρία στο τραγούδι αυτό να ανακαλυφθεί, έως και να γίνει ραδιοφωνικό hit! Ιδιαίτερα επιτυχημένες και οι διασκευές στα τραγούδια των Δ. Γαλάνη/ Π. Καρασούλου, Γ. Καζαντζή/ Γ. Τσατσόπουλου, Σ. Κραουνάκη/ Λ. Νικολακοπούλου, Ν. Ξυδάκη/ Θ. Γκόνη και Δ. Μαραμή/ Μ. Γκανά. Το κινηματογραφικό ''Despedida'' της Shakira είναι τραγούδι που η Λεγάκη είχε ηχογραφήσει και στον προηγούμενο δίσκο της πάλι με διασκευές ξένων κυρίως τραγουδιών. Δε θα έλεγα το ίδιο και για το all time classic λαϊκό ''Με τα φώτα νυσταγμένα'' των Χ. Νικολόπουλου/ Μ. Ρασούλη, που αφενός ουδέποτε υπήρξε ''αδικημένο'' τραγούδι και αφετέρου δεν του πάει και τόσο η φόρμα της μπαλάντας ή, έστω, της μπαλανταδόρικης διάθεσης. Η Κορίνα Λεγάκη υπηρετεί όλο το υλικό με κέφι, αγάπη, αλλά και επαγγελματισμό. Η φωνή της είναι ασκημένη και σε κομμάτια σαν το ''Αν ακούς'', την ''Άννα Καρένινα'' και το ''Ένα παιδικό φουστάνι'' σχεδόν...ξεχνάς τους αρχικούς ερμηνευτές, όσο σημαντικοί κι αν είναι. Το ίδιο ανανεωτικός εμφανίζεται και ο Γιώργος Ανδρέου, ο δεύτερος - θα τολμούσα να πω - καλύτερος ενορχηστρωτής στην Ελλάδα μετά τον Σταύρο Ξαρχάκο στο λεγόμενο έντεχνο-λαϊκό τραγούδι. Εκτός βέβαια του υλικού, ο Ανδρέου είχε καλή μαγιά να δουλέψει, δηλαδή μία πλειάδα κορυφαίων μουσικών. Ενδεικτικά παραθέτω τα ονόματα των Βάσως Δημητρίου στις κιθάρες, Μανώλη Καραντίνη στα λαϊκά όργανα, Θύμιου Παπαδόπουλου στα πνευστά, Ζαχαρία Σπυριδάκη στην Κρητική λύρα κ.α. Την έκδοση κοσμούν έργα της εικαστικού Δάφνης Αγγελίδου.

Γιώργος-Νταλάρας-εξομολογητικός-και-εφ'-όλης-της-ύλης-στο-LIFO.gr

Η συνέντευξη με τον Γιώργο Νταλάρα πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή στο στούντιο Odeon της Μεσογείων, εκεί που είχαμε ξαναβρεθεί πριν από αρκετά χρόνια για ένα γύρισμα. Ήταν ευδιάθετος αν και ερχόταν κατ'ευθείαν από γιατρό - όχι για κάτι σοβαρό, χαίρει άκρας υγείας ο άνθρωπος. 

Αμέσως τσέκαραν με τον Πάρι τα σημεία του στούντιο όπου θα φωτογραφιζόταν, χαλαρά, χωρίς κανένα άγχος. Έπειτα προθυμοποιήθηκε ο ίδιος να μας φτιάξει καφέ στην καφετιέρα, μια και το στούντιο ήταν άδειο σχεδόν κυριακάτικα.

Ο Πάρις έπρεπε να φύγει για άλλη ''αποστολή'' της LIFO, παρ' όλο που ήθελε να καθίσει - μου έλεγε - για να παρακολουθούσε μία συζήτηση με τον Νο 1 Έλληνα τραγουδιστή. Μείναμε οι δυο μας με τον Νταλάρα. Και λίγο πριν το μαγνητοφωνάκι μου αρχίσει να γράφει, μια πόρτα άνοιξε κι εμφανίστηκε ο συνθέτης Μίνως Μάτσας. ''Πως πάει ο δίσκος σας;'' (σ.σ. ο νέος δίσκος του Μάτσα με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη) τον ρώτησε ο Νταλάρας, ''καλά πράγματα ακούω'' απάντησε ο συνθέτης.

Η συνέντευξη με τον Γιώργο Νταλάρα διήρκησε ένα δίωρο σχεδόν. Είχα σημειώσει κάποιες ερωτήσεις, κυρίως για να μην τις ξεχάσω πάνω στη ροή της κουβέντας, αν και δε χρειάστηκε τελικά. Η κουβέντα από μόνη της μας πήγε, εκεί που ήθελα να μας πάει απ' την πρώτη στιγμή που μου ανατέθηκε το εν λόγω interview. Μπορείτε να διαβάσετε τον λόγο του Νταλάρα στη LIFO, στο ακόλουθο link: 

 http://www.lifo.gr/articles/music_articles/84556

Για μένα, πάντως, είναι μία από τις καλύτερες μέχρι τώρα συνεντεύξεις μου!

ΔΙΣΚΟΙ 2015: ΜΙΧΑΛΗΣ & ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ_ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΝ_(Περιφέρεια Κρήτης_Πολιτιστικός Σύλλογος Άι-Γιάννη)

Τους δίδυμους Μιχάλη και Παντελή Καλογεράκη γνωρίσαμε από την 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου του Παρασκευά Καρασούλου ως τραγουδοποιούς και ερμηνευτές. Αν τα λέω σωστά, είναι η δεύτερη περίπτωση διδύμων δημιουργών που απασχολούν το ελληνικό τραγούδι μετά απ' τους αδερφούς Κατσιμίχα. Καταρχάς, είναι προς τιμήν των δύο αυτών παιδιών που ασχολούνται κατά κόρον με τις μελοποιήσεις Ελλήνων ποιητών. Κι αυτό το επισημαίνω, ανεξαρτήτως του καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Στο πρώτο τους, λοιπόν, CD - είχε προηγηθεί η συμμετοχή τους στο CD single από την 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου - μελοποίησαν αποσπάσματα από την ποιητική σύνθεση ''Βουκολικόν'' του, άγνωστου σε μένα, λαογράφου και ποιητή της Κρήτης, Παύλου Γ. Βλαστού (1836 - 1926). Το πως καταπιάστηκαν με τον συγκεκριμένο ποιητή και όχι με κάποιον άλλο, δεν το γνωρίζω, αν και τα credits μπορούν να ''πουν'' πολλά επ' αυτού: Την παραγωγή του CD επωμίστηκαν οι ίδιοι οι Καλογεράκηδες με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης και του Πολιτιστικού Συλλόγου Αϊ-Γιάννη.

Πρόκειται στην ουσία για ένα μίνι άλμπουμ (φανταστείτε ένα extended play, αν το είχαμε σε βινύλιο), αποτελούμενο από έξι τραγούδια που αποδίδουν οι ίδιοι (3), η Μάρθα Φριντζήλα (2) και ο, επίσης γνωστός από την 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου, Απόστολος Κίτσος (1). Σε επίπεδο ενορχήστρωσης ο Μιχάλης Καλογεράκης έκανε καλή δουλειά, επιλέγοντας κυρίως όργανα της ευρύτερης Κρητικής παράδοσης (λαούτο, αναγεννησιακό λαούτο, Κρητική λύρα, μαντολίνο) μαζί με ούτι, πολίτικη λύρα, αλλά και μπάσο, κρουστά και ντραμς, κιθάρες και ακορντεόν. Ένα αρχαϊκό κλίμα, λοιπόν, δημιουργείται, απολύτως συμβατό με τους στίχους του Βλαστού, που άπτονται του λαογραφικού ενδιαφέροντος οι περισσότεροι: Νεράιδες, βοσκοί, δράκοι, Κουρσάροι, Σαρακηνοί κλπ. Εξαίρεση αποτελεί το ''Ριζίτικο'', το καλύτερο τραγούδι του CD, που ερμηνεύει ο Κίτσος και που ομιλεί περί έρωτος με τη γραφή του Βλαστού να παραπέμπει στα δημοτικά δίστιχα. Από συνθετικής άποψης, ωστόσο, υπάρχουν προβληματάκια: Οι μελωδίες, ενώ έχουν ως σημείο εκκίνησης τους την Κρητική και τη σμυρναίικη παράδοση, είναι αδύναμες με αποτέλεσμα να ακούγονται από απλοϊκές έως ελαφρές. Η ''Γυροποταμίδα'', λόγου χάριν, ξεκινάει εντυπωσιακά, επιβλητικά σχεδόν, μα στη συνέχεια θυμίζει παιδικό τραγουδάκι του τύπου ''Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ''. Κι είναι κακό αυτό; Μισό λεπτό! Αν προσέξει κανείς τους στίχους, καταλαβαίνει πως σα να ήταν προορισμένοι για να γίνουν κάποια στιγμή παιδικό τραγούδι: Ο τζίτζικας τσιτσίριζε και ψάλλει/ κι ο ήλιος με την κάψα τη μεγάλη/ σταφύλια πωρικά για να γεννώσουν/ κι Αρειότικο κρασί, καλό να δώσουν...Το ίδιο ισχύει και για τους ''Δράκους'', εκεί που ''Τ' αδέρφια'' με τη Φριντζήλα ακούγονται σαν Κρητική μπόσα - νόβα, άρα είναι ένα ιδιαίτερο, αν μη τι άλλο, τραγούδι. ''Το κοπάδι των εννιά αδερφώ'', απ' την άλλη, στηρίζεται πολύ στον πασίγνωστο ''Ερωτόκριτο'' - προβλέψιμο ως κατασκευή. Όσο για το ''Φυλαχτό'' που κλείνει το CD, πάλι με τη Φριντζήλα, η ενορχήστρωση του διασώζει και πάλι τη συνθετική αδυναμία: Το ακορντεόν του Παναγιώτη Τσεβά ''συνομιλεί'' με το ούτι και τα κρουστά σε μία ρυθμική μπαλάντα με όμορφα ηχοχρώματα.

ΔΙΣΚΟΙ 2015: THE CLIXETS_THE CLIXETS_(Ανεξάρτητη_παραγωγή)

Το συγκρότημα με το, ομολογουμένως όχι και τόσο εύηχο, όνομα Clixets είναι ένα κουαρτέτο μουσικών που κινούνται στο χώρο της αγγλόφωνης pop - rock σκηνής. Ενδεχομένως η λέξη pop ως χαρακτηρισμός να τους μειώνει λίγο, μια και ο ήχος τους είναι αμιγώς post rock. Τα περισσότερα τραγούδια τους, ωστόσο, χρησιμοποιούν πιασάρικα ''pop'' ρεφραίν κι έτσι τους χαρακτηρίζω κι εγώ ώστε να συνεννοούμαστε. Αυτό που μου άρεσε στην περίπτωση τους είναι που με ξανάφεραν σε επαφή με έναν rock ήχο, τον οποίο κάπου είχα ξεχάσει, έτσι όπως τρέχει η σύγχρονη ηλεκτρική μουσική και εξελίσσεται. Θέλω να πω ότι τα τελευταία χρόνια οτιδήποτε rock δεν είχε μέσα διάφορα μπλιμπλίκια ή theremin, ξέρω γω, που ήταν πολύ της μοδός για ένα φεγγάρι, αυτομάτως ριχνόταν στην πυρά ως παλαιομοδίτικο, ξεπερασμένο, παρωχημένο κλπ.

Τα εφτά κομμάτια των Clixets πραγματικά ευτύχησαν απ' την άποψη της σύνθεσης κυρίως, όπως και της παραγωγής - στο πόστο αυτό δούλεψε ο Νίκος Παπαδόπουλος του Soundflakes Studio, γνωστός από τη συνεργασία του με τον Λόλεκ. Μπάσο, κιθάρα, τύμπανα και πιάνο σε ένα καλαίσθητο αποτέλεσμα που διαθέτει δική του ταυτότητα όσο κι αν τα μέλη της μπάντας έχουν εύλογα επηρεαστεί από πολλά και διαφορετικά πράγματα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το κομμάτι ''Easy game'' που ακούγεται σαν φόρος τιμής στους...Thin Lizzy ακόμη και με τα φωνητικά του τραγουδιστή Andy Valadakis να παραπέμπουν στον Phil Lynott (λέω εγώ τώρα). Ιδιαίτερα ατμοσφαιρικά, τo ''Outcome'', η πινκφλοϋντική μπαλάντα ''Saved'' και το εξόδιο ''In the main''. Στα επιπλέον ατού του CD, το ραδιοφωνικό air play του, ακριβώς γι' αυτό που έγραψα παραπάνω: Για το ταλέντο των Clixets να κάνουν σύγχρονο rock με την αύρα του ''κλασικού''. The Clixets είναι ο Andy Valadakis (φωνή - πιάνο), ο Paris Valadakis (κιθάρες), ο Βαγγέλης Κολτσίδας (τύμπανα) και ο Μάκης Κααφετζιδάκης (μπάσο), συνεπικουρούμενοι από τους Randal North (κιθάρα σε ένα τραγούδι), Paige Fotopoulos (φωνητικά σε ένα τραγούδι), Δημήτρης Κουζής (βιολί) και Έλσα Παπέλη (τσέλο).

ΔΙΣΚΟΙ 2015: ΝΙΚΟΣ ΚΥΠΟΥΡΓΟΣ_SWEET SUITE & FILM SUITE No. 1_(Minos Emi_Universal)

Τη ''Sweet Suite'' του Νίκου Κυπουργού την είχα ακούσει live στο Ηρώδειο προ δεκαετίας σε μία συναυλία - αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι. Στο α' μέρος, θυμάμαι, είχε παιχτεί η ''Sweet Suite'' με θέματα του Χατζιδάκι από τον ελληνικό και διεθνή κινηματογράφο, ενώ στο β' μέρος είχαν ακουστεί τραγούδια του, πάντα από τον κινηματογράφο, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον Vassilikos. Μια και η Αρβανιτάκη στα τραγούδια του Χατζιδάκι ουδέποτε ήταν του γούστου μου - ειδικά στα ''Παιδιά κάτω στον κάμπο'', ας πούμε -, εκείνο που είχα κρατήσει από τη συναυλία ήταν η ''Sweet Suite'' που ο Κυπουργός επιμελήθηκε και ενορχήστρωσε, δίνοντας σε μια σειρά χατζιδακικών θεμάτων, άλλων λιγότερο και άλλων περισσότερο γνωστών, τη μορφή ενιαίας κινηματογραφικής σουίτας! Στις αρχές Νοεμβρίου του 2009 ο Κυπουργός μπήκε στο στούντιο μαζί με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, υπό τη διεύθυνη του Μύρονα Μιχαηλίδη, και ηχογράφησε τη ''Sweet Suite'' του Μάνου Χατζιδάκι, όπως και δέκα δικά του θέματα από τον κινηματογράφο πάλι υπό τη μορφή σουίτας και υπό τον τίτλο ''Film Suite No. 1''. Σήμερα, λοιπόν, έξι χρόνια μετά, κυκλοφορούν σε CD οι εν λόγω δύο κινηματογραφικές σουίτες του Νίκου Κυπουργού.

Η εδώ ''Sweet Suite'' καταρχάς απαρτίζεται από εννιά θέματα του Χατζιδάκι, τα οχτώ δισκογραφημένα, με εξαίρεση ένα για την ταινία ''300 Σπαρτιάτες'' του Ρούντολφ Ματέ. Για την ακρίβεια, το ίδιο θέμα είχε παρουσιαστεί ως τραγούδι στον προσωπικό δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη ''Χορός με την σκιά μου'' (1998), ενορχηστρωμένο πάλι από τον Κυπουργό και σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Και γράφω Η εδώ ''Sweet Suite'', καθώς στην πρώτη live παρουσίαση της περιείχε - αν τα λέω σωστά - και ένα απόσπασμα από τη μουσική της ταινίας ''FacCIA di Spia'' (1975), στην οποία ο Κυπουργός είχε διατελέσει βοηθός του Χατζιδάκι. Πρόκειται για ένα ηχογράφημα - χάρμα ώτων στην κυριολεξία, με τον Κυπουργό να παρεμβαίνει με διαφορετικά ενορχηστρωτικά ηχοχρώματα, μένοντας πιστός ωστόσο στα δομικά επίπεδα, τις αρμονίες και τους ρυθμούς του Χατζιδάκι. Μία μικρή παρέκκλιση απ' αυτό έχουμε στο θέμα της ταινίας ''Ποτέ την Κυριακή'', όπου ακούγεται σαν ο Κυπουργός να έμπλεξε δημιουργικά τη μελωδία του Χατζιδάκι με το ''Bolero'' του Μορίς Ραβέλ. Γενικά, το όλο εγχείρημα δεν έχει καμία σχέση με τη ''Λαϊκή Αγορά'' (1987), όπου εκεί επίσης ο Κυπουργός είχε δώσει το προσωπικό του ενορχηστρωτικό στίγμα, αλλά κατά τη γνώμη μου ενώνει όλες τις μελωδίες σε μία συμφωνία Mahlerικού τύπου, απόλυτα συμβατή με τη χατζιδακική αισθητική. Κάποια καινοτομία θα επισήμαινα στο θέμα από την ταινία ''Sweet Movie'' με τη διακριτική χρήση της μαρίμπας. Στην ολότελα δική του ''Film Suite No. 1'' (η αρίθμηση μάλλον προϊδεάζει για συνέχεια, δεδομένου του όγκου της δουλειάς του Κυπουργού για τον κινηματογράφο), ο συνθέτης επέλεξε δέκα θέματα του από οχτώ αντίστοιχες ελληνικές ταινίες και ένα ελληνικό σήριαλ (''Οι φρουροί της Αχαΐας''). Θέματα που ο Κυπουργός επίσης έχει ανακυκλώσει και σε άλλες ταινίες, για τις οποίες εκλήθη να γράψει τη μουσική: Το θέμα από την ταινία ''Terra Incognita'' του Γιάννη Τυπάλδου, π.χ., που ανοίγει τη ''Film Suite No. 1'', ακούστηκε και στους μετέπειτα κινηματογραφικούς ''Ακροβάτες του Κήπου'' του Χρήστου Δήμα, όπως και το θέμα από τον ''Ύποπτο πολίτη'' του Στέλιου Παυλίδη που ξαναμπήκε στο ντοκιμαντέρ ''Ημερολόγια Καταστρώματος - Γιώργος Σεφέρης'' του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου. Εδώ πραγματικά η ενορχηστρωτική άποψη του Κυπουργού σε ένα, ούτως ή άλλως, δικό του υλικό, εντυπωσιάζει. Κι αν η σουίτα βασίστηκε στην ορχήστρα εγχόρδων με το βιολί σε πρωταγωνιστικό ρόλο (εξάρχων ο εξαίρετος βιολιστής και συνθέτης Αντώνης Σουσάμογλου), στο παρόν ηχογράφημα πρωτοστατούν επίσης η μαρίμπα και το βιμπράφωνο, πετυχαίνοντας κάπου την ''αυτονομία'' του ενός κομματιού απ' τ' άλλο, έστω και στο πλαίσιο της δομής που τους δόθηκε. Εν κατακλείδι, το CD ''Sweet Suite - Film Suite No. 1'' του Νίκου Κυπουργού είναι ακόμη μία ξεχωριστή δισκογραφική στιγμή του, παρ' όλο που δεν περιέχει νέες συνθέσεις του. Στην παγκόσμια δισκογραφία, όμως, είθισται οι συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής ή, σωστότερα, οι συνθέτες με τη...φυσιολογική έννοια του όρου, να επανεξετάζουν μουσικά θέματα τους, δίνοντας τους διαφορετική μορφή, αιτία αντοχής τους και τελικά λόγο ύπαρξης τους στη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα.

ο-Γιάννης-Ντουνιάς-και-η-Γιώτα-Γιάννα-μού-αφηγήθηκαν-τη-ζωή-τους-για-το-LIFO.gr

Τον Γιάννη Ντουνιά τον πρωτοσυνάντησα το 2007 με αφορμή εκείνη τη σειρά που κάναμε με την ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Τον θεωρώ καλό τραγουδιστή, ωραία λαϊκή φωνή, ατόφια, και για του λόγου το αληθές, επισκεφτείτε το YouTube και ακούστε την ερμηνεία του στο ''Σαββατόβραδο'' του Μίκη Θεοδωράκη και του Τάσου Λειβαδίτη. Τον ξανασυνάντησα πριν λίγες εβδομάδες για μια μεγάλη συνέντευξη στην ηλεκτρονική LIFO, κατά την οποία κι εγώ τον γνώρισα καλύτερα σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη. Συμπαθέστατος, πραγματικά! Με την πρώτη ευκαιρία θα περάσω από την ''Αστροφεγγιά'' στα Κάτω Πατήσια, να δω το πρόγραμμα που έστησαν από κοινού με τον Αντώνη Ρεπάνη. Εδώ η συνέντευξη του Γιάννη Ντουνιά: 

www.lifo.gr/articles/music_articles/81764

 

Τη Γιώτα Γιάννα, απ' την άλλη, τη γνωρίζω καλά, πολύ καλά θα έλεγα, εφόσον συνδεόμαστε με στενή φιλία τα τελευταία χρόνια, από τότε δηλαδή που σκηνοθέτησα στο ''Κύτταρο'' το μονόπρακτο του Χρονά γι' αυτήν και ''έτρεξα'' και την παραγωγή του βιβλίου - CD της από την Οδό Πανός. Το κείμενο για την Αθηναία της Εβδομάδας θα μπορούσα να τό'χα γράψει και μόνος μου, τόσο καλά που ξέρω τα του βίου της. Δε θα έχανα με τίποτα, όμως, άλλη μία συνεύρεση στο υπέροχο διαμέρισμα της για να κάτσουμε και να τα πούμε, όπως κάνουμε πάντα, εκείνη τη φορά όμως με ένα μαγνητοφωνάκι ανάμεσα μας. Την αφήγηση της Γιώτας Γιάννα τη διαβάζετε εδώ:

 http://www.lifo.gr/print/athinaioi/82002

* Οι photos είναι του Πάρι Ταβιτιάν

επικίνδυνες-κερκόπορτες-στην-καλοστρωμένη-καριέρα-του-Γεράσιμου-Ευαγγελάτου

Κυκλοφόρησε ο ολοκαίνουργιος πολυαναμενόμενος δίσκος της Άννας Βίσση υπό τον τίτλο ''Συνέντευξη''. Πολυαναμενόμενος, όχι μόνο από τους fANNAtics, αλλά και από τους ακροατές της ''απέναντι όχθης'', μια και στίχους έγραψε σε κάποια τραγούδια ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, γνωστός από τη συνεργασία του κυρίως με τη Νατάσσα Μποφίλιου, αλλά και με άλλους σημαντικούς τραγουδιστές (Γιώργος Νταλάρας, Τάνια Τσανακλίδου, Έλλη Πασπαλά κ.α.) Δεν τον έχω πάρει το δίσκο στα χέρια μου, άκουσα όμως προσεχτικά όλα τα κομμάτια που ανέβηκαν στο YouTube και άρα μπορώ, πιστεύω, να καταθέσω την κριτική μου. Καταρχάς είναι λάθος να λέμε πως εδώ ο κόσμος χάνεται και ο Ευαγγελάτος γράφει για ''την ηλικία'' και ''τα κιλά'' της Βίσση, για το ''πόσα βγάζει'' και ''πόσα ξοδεύει'', καθώς και για το ''αν δουλεύει τον κόσμο''. Αυτά είναι τα ερωτήματα που - κατά τη γνώμη μου - ευφυώς θέτει στο ομότιτλο του δίσκου τραγούδι, μια ηλεκτρική μπαλάντα που παραπέμπει στα 90s. Και μένα, περιέργως, πολύ με εξέφρασαν οι στίχοι του Ευαγγελάτου, εφόσον αν τύχαινε ποτέ να πάρω συνέντευξη από την αειθαλή καλλιτέχνιδα τα ίδια θα τη ρωτούσα - εξαιρώ την ερώτηση για τα κιλά της μόνο που κανέναν δεν θα ενδιέφερε ούτως ή άλλως. Δηλαδή, ως γνήσιος στιχουργός - χαμαιλέοντας ο Ευαγγελάτος προσαρμόστηκε στις ανάγκες του project και μας πρόσφερε ένα επιτυχημένο πορτραίτο της Βίσση, το οποίο μάλιστα το ερμηνεύει κι η ίδια! Και για να το πω κι αλλιώς τώρα, τι άλλο να έγραφε ο Ευαγγελάτος για την περσόνα της Βίσση; Κοινωνική καταγγελία; Αυτό θα το έκανε πολύ καλύτερα ο συνθέτης του άλμπουμ, Νίκος Καρβέλας, αν η μούσα του μεταβαλόταν στη ''Γυναίκα - Επανάσταση'' του Je t' aime της Πάνια, κάνοντας ''Ντου από παντού''. Δυστυχώς, όμως, αυτή είναι η παγίδα που πέφτουν μονίμως τόσο η Βίσση, όσο και ο Καρβέλας.

Ενώ ο Καρβέλας είναι ο μόνος συνθέτης που έχει γράψει πραγματικά αστεία τραγούδια - στο τραγούδι, όπως και στο θέατρο, ξέρετε, το πιο δύσκολο πράγμα είναι να σε κάνουν να γελάσεις -, όποτε γράφει για τη Βίσση γίνεται προβλέψιμα μελοδραματικός, αναμασώντας μια μανιέρα τριάντα χρόνων. Γι'αυτό ακριβώς θεωρώ πως το τραγούδι ''Συνέντευξη'' σε στίχους του Ευαγγελάτου αποτελεί στην ουσία ένα τόλμημα για τη Βίσση, ένα ''ξεγύμνωμα'' της εν είδει ''συνέντευξης'', άρα και ''εξομολόγησης''. Θα μπορούσε κάλλιστα να τό'χει πει κι η Μποφίλιου στο δίσκο που ετοιμάζει αυτόν τον καιρό, από τη Βίσση όμως αποκτά άλλη σημασία σε συμβολικό επίπεδο. Κατά τα άλλα, εδώ περιέχονται κομμάτια, όπως τα πιασάρικα ''Τριπλός καφές'' και ''Ξανά μανά'', που παραπέμπουν επίσης στα 90s, το κιθαρο-φάνκι ''Προτιμώ'', το λαϊκότροπο τσιτσανικό ''Λάθος στροφή'', που αν το υπόγραφε κάποιος ''έντεχνος'' θα χαρακτηριζόταν έως και ''τραγουδάρα'', το χαρντροκάδικο τσιφτετέλι ''Βεράντα'' - κάτι μεταξύ Hawkwind και Γιώργου Μαργαρίτη να πούμε, η μπαλάντα ''Της ψυχής τα αντισώματα'', που πέραν των εγχόρδων στην ενορχήστρωση δεν μου ''είπε'' τίποτα άλλο, η ροκαμπιλάδικη ''Τούμπα'' που ξεκινάει α λα Blondie και καταλήγει σε ''Λάμπω'' με ατυχείς στίχους του τύπου ''Απόψε θα δολοφονήσω το μωρό μου/ θα πάω φυλακή για το μωρό μου'', το μελό - σαπούνι ''Για σένα'', καθώς και ένας επιτυχημένος εξελληνισμός από τον Ευαγγελάτο πάλι, στην όμορφη pop μπαλάντα ''Give into me'' της Rose Falcon - στο τελευταίο, βέβαια, δεν κατάλαβα γιατί τραγουδάει με τη Βίσση ντουέτο ο Νικόλας Ραπτάκης, αλλά, τέλος πάντων, από το νά'χαμε ντουέτο Άννας Βίσση - Γιάννη Χαρούλη, προτιμώ τον Ραπτάκη. Δύο παρατηρήσεις μόνο έχω να κάνω: Το CD αυτό ξανακάνει τη Βίσση γήινη ερμηνεύτρια, κανονική τραγουδίστρια με όλες τις εύλογες ραγισματιές στη φωνή της, συγκριτικά με μια, σχεδόν τρομαχτική, electro-pop μετάλλαξη που είχε υποστεί γύρω στις αρχές των 00s. Από κει και πέρα δε νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία κιόλας το αν τραγουδάει καλά ή κακά τραγούδια. Εμένα προσωπικά μπορεί να μη με ''φτιάχνει'', δουλειά όμως του δισκοκριτικού δεν είναι να ''φτιάχνεται'', όσο να ενημερώνει.

Τέλος, όσο τολμηρό για τη Βίσση είναι που τραγουδάει τη ''Συνέντευξη'', άλλο τόσο τολμηρή είναι και για τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο η εμπλοκή του στο όλο concept. Με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ ''κολλημένος'', ''εμπαθής'' κλπ., πιστεύω πως δεν μπορείς τη μια να φτιάχνεις τραγούδια με τη Μαρία Βουμβάκη και την άλλη με τον Νίκο Καρβέλα. Και δε μιλάμε για διαφορά ταλέντου (βρίσκω το ίδιο ταλαντούχους τους δύο εκ διαμέτρου αντίθετους δημιουργούς, στον πεδίο του τον καθένα), αλλά για σαφείς διαφορές σε αισθητικό, καλλιτεχνικό, ίσως και σε ιδεολογικό επίπεδο. Μου φαίνεται πως ο Ευαγγελάτος άνοιξε επικίνδυνες κερκόπορτες σε μία καλοστρωμένη, παρά το νεαρό της ηλικίας του, καριέρα.