ΔΙΣΚΟΙ 2015: ΜΙΧΑΛΗΣ & ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ_ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΝ_(Περιφέρεια Κρήτης_Πολιτιστικός Σύλλογος Άι-Γιάννη)

Τους δίδυμους Μιχάλη και Παντελή Καλογεράκη γνωρίσαμε από την 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου του Παρασκευά Καρασούλου ως τραγουδοποιούς και ερμηνευτές. Αν τα λέω σωστά, είναι η δεύτερη περίπτωση διδύμων δημιουργών που απασχολούν το ελληνικό τραγούδι μετά απ' τους αδερφούς Κατσιμίχα. Καταρχάς, είναι προς τιμήν των δύο αυτών παιδιών που ασχολούνται κατά κόρον με τις μελοποιήσεις Ελλήνων ποιητών. Κι αυτό το επισημαίνω, ανεξαρτήτως του καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Στο πρώτο τους, λοιπόν, CD - είχε προηγηθεί η συμμετοχή τους στο CD single από την 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου - μελοποίησαν αποσπάσματα από την ποιητική σύνθεση ''Βουκολικόν'' του, άγνωστου σε μένα, λαογράφου και ποιητή της Κρήτης, Παύλου Γ. Βλαστού (1836 - 1926). Το πως καταπιάστηκαν με τον συγκεκριμένο ποιητή και όχι με κάποιον άλλο, δεν το γνωρίζω, αν και τα credits μπορούν να ''πουν'' πολλά επ' αυτού: Την παραγωγή του CD επωμίστηκαν οι ίδιοι οι Καλογεράκηδες με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης και του Πολιτιστικού Συλλόγου Αϊ-Γιάννη.

Πρόκειται στην ουσία για ένα μίνι άλμπουμ (φανταστείτε ένα extended play, αν το είχαμε σε βινύλιο), αποτελούμενο από έξι τραγούδια που αποδίδουν οι ίδιοι (3), η Μάρθα Φριντζήλα (2) και ο, επίσης γνωστός από την 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου, Απόστολος Κίτσος (1). Σε επίπεδο ενορχήστρωσης ο Μιχάλης Καλογεράκης έκανε καλή δουλειά, επιλέγοντας κυρίως όργανα της ευρύτερης Κρητικής παράδοσης (λαούτο, αναγεννησιακό λαούτο, Κρητική λύρα, μαντολίνο) μαζί με ούτι, πολίτικη λύρα, αλλά και μπάσο, κρουστά και ντραμς, κιθάρες και ακορντεόν. Ένα αρχαϊκό κλίμα, λοιπόν, δημιουργείται, απολύτως συμβατό με τους στίχους του Βλαστού, που άπτονται του λαογραφικού ενδιαφέροντος οι περισσότεροι: Νεράιδες, βοσκοί, δράκοι, Κουρσάροι, Σαρακηνοί κλπ. Εξαίρεση αποτελεί το ''Ριζίτικο'', το καλύτερο τραγούδι του CD, που ερμηνεύει ο Κίτσος και που ομιλεί περί έρωτος με τη γραφή του Βλαστού να παραπέμπει στα δημοτικά δίστιχα. Από συνθετικής άποψης, ωστόσο, υπάρχουν προβληματάκια: Οι μελωδίες, ενώ έχουν ως σημείο εκκίνησης τους την Κρητική και τη σμυρναίικη παράδοση, είναι αδύναμες με αποτέλεσμα να ακούγονται από απλοϊκές έως ελαφρές. Η ''Γυροποταμίδα'', λόγου χάριν, ξεκινάει εντυπωσιακά, επιβλητικά σχεδόν, μα στη συνέχεια θυμίζει παιδικό τραγουδάκι του τύπου ''Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ''. Κι είναι κακό αυτό; Μισό λεπτό! Αν προσέξει κανείς τους στίχους, καταλαβαίνει πως σα να ήταν προορισμένοι για να γίνουν κάποια στιγμή παιδικό τραγούδι: Ο τζίτζικας τσιτσίριζε και ψάλλει/ κι ο ήλιος με την κάψα τη μεγάλη/ σταφύλια πωρικά για να γεννώσουν/ κι Αρειότικο κρασί, καλό να δώσουν...Το ίδιο ισχύει και για τους ''Δράκους'', εκεί που ''Τ' αδέρφια'' με τη Φριντζήλα ακούγονται σαν Κρητική μπόσα - νόβα, άρα είναι ένα ιδιαίτερο, αν μη τι άλλο, τραγούδι. ''Το κοπάδι των εννιά αδερφώ'', απ' την άλλη, στηρίζεται πολύ στον πασίγνωστο ''Ερωτόκριτο'' - προβλέψιμο ως κατασκευή. Όσο για το ''Φυλαχτό'' που κλείνει το CD, πάλι με τη Φριντζήλα, η ενορχήστρωση του διασώζει και πάλι τη συνθετική αδυναμία: Το ακορντεόν του Παναγιώτη Τσεβά ''συνομιλεί'' με το ούτι και τα κρουστά σε μία ρυθμική μπαλάντα με όμορφα ηχοχρώματα.