Στο θέατρο Vault
του Μεταξουργείου παίζεται μία ιδιαίτερη παράσταση αυτόν τον καιρό,
προϊόν εμπνευσμένης μυθοπλασίας του ηθοποιού, σκηνοθέτη, συγγραφέα και
φίλου, Γιάννη Λασπιά. Να πω καταρχάς ότι με ενθουσιάζουν οι μυθοπλασίες
εν είδει θεατροποίησης και για να μην ''πάω'' πολύ μακριά, θα θυμηθώ
εκείνο το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, το οποίο βασιζόταν
στη φανταστική συνεύρεση του Πορτογάλου Fernando Pessoa με τον δικό μας
Κ. Π. Καβάφη. Εδώ τι έχουμε όμως; Την επίσης φανταστική συνεύρεση της
μεγάλης γλύπτριας Camille Claudel με την πρώτη γυναίκα ψυχίταρο
Constance Pascal! Πανέξυπνο το εύρημα του Λασπιά αν υποτεθεί πως οι δύο
αυτές γυναίκες υπήρξαν καινοτόμες στον καιρό τους και μάλιστα είχαν
κοινά χαρακτηριστικά. Για να μην αναλωθώ στην παράθεση των βιογραφικών
τους, καλύτερα να περιγράψω τι βλέπει ο θεατής της 70λεπτης παράστασης
με τον τίτλο Camille Claudel: Mudness (σημειώστε πως το έργο παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία πριν τρία χρόνια στο θέατρο Αγγέλων Βήμα)!
Η Camille Claudel βρίσκεται έγκλειστη από την οικογένεια της και παρά τη θέληση της στο ψυχιατρείο. Είναι φαινομενικά απροσάρμοστη, διπολική σχεδόν, με βίαιες εξάρσεις, που κάνουν αδύνατη την επικοινωνία της με τους άλλους. Το φράγμα αυτό επιχειρεί να σπάσει μέσα από μια σειρά συναντήσεων μαζί της η Constance Pascal, Ρουμάνα μετανάστρια στη Γαλλία και ψυχίατρος. Σύντομα, όσο η σχέση τους εξελίσσεται και ξεφεύγει από τα όρια γιατρού και ασθενή, η κατάσταση της Claudel βελτιώνεται, συνειδητοποιώντας - μαζί με τους θεατές - πως οι τροχιές τους δεν διασταυρώθηκαν τυχαία. Είναι στην πραγματικότητα δύο γυναίκες επαναστάτριες που τα βάζουν φύσει και θέσει με μία ολόκληρη φαλλοκρατική κοινωνία, η οποία θέλει τις ομόφυλές τους αποκλειστικά ως μάνες, συζύγους και τίποτα άλλο: Η Claudel δια της τέχνης, η Pascal δια της επιστήμης. Μοιραία είναι διαφορετικές, αντικομφορμίστριες και η οικειότητα που αναπτύσσεται μεταξύ τους είναι έως και αναμενόμενη. Χωρίς ο θεατής να παίρνει πληροφορίες για τη συνέχεια τους (ειδικά της Claudel που πέρασε τριάντα ολόκληρα χρόνια στο τρελοκομείο), αντιλαμβάνεται πόσο βυθισμένη μέσα στο ψεύδος και την αγωνία υπήρξε η ζωή της Pascal και σ' αυτό ακριβώς μένει ο σκηνοθέτης. Σε ένα δυνατό ψυχογράφημα με την όποια εξέλιξη του μύθου να έχει δευτερεύουσα σημασία για τους αποδέκτες των μηνυμάτων του.
Ο Λασπιάς έχει μελετήσει αρκετά τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, γι' αυτό και το έργο του διαθέτει μία ήρεμη στοχαστική δύναμη. Οι ισορροπίες είναι καλά διατηρημένες, τόσο με το λιτό και απέριττο σκηνικό του Παντελή Ξηροχειμώνα, τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα και τους φωτισμούς της έμπειρης Κατερίνας Μαραγκουδάκη, όσο και με τις μουσικές συνθέσεις του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy) που καταφέρνουν σε κάποια σημεία να αποτυπώσουν το ψυχωτικό παραλήρημα της Claudel. Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο ωστόσο είναι η σκηνική οικονομία με το καλοσχεδιασμένο timing της παράστασης. Καμία ''κοιλιά'' (μην το γελάς, έχουμε δει παραστάσεις που λόγω κακής σκηνοθεσίας θες να την κάνεις στο πρώτο 10λεπτο), κανένας στόμφος (αντιθέτως, καμία ατάκα δεν πέφτει στο πάτωμα) και κανένα επιμέρους στοιχείο επιτηδευμένο. Οι χαρακτήρες των δύο γυναικών είναι σχεδιασμένοι έτσι ούτως ώστε να ξεπερνάνε τον σκόπελο του ''ψεύδους'' της μυθοπλασίας, του ''κατασκευασμένου'' δηλαδή, αγγίζοντας τον απόλυτο ρεαλισμό! Πόσω μάλλον σαν γνωρίζει κανείς ότι η Claudel και η Pascal έδρασαν την ίδια χρονική περίοδο στον ίδιο τόπο κι ας μην έλαχε να συναντηθούν ποτέ. Δάφνη Μανούσου και Στέλλα Μπούρου εξαιρετικές αμφότερες. Νευρωτική η πρώτη, πιο πράα η δεύτερη, μέχρι να ενωθούν στην ουσία και να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και επιλογή. Κι αν υποτεθεί πως τα πάντα είναι θέμα επιλογής στη ζωή αυτή, το ερώτημα είναι ένα που παίρνει μαζί του ο θεατής μετά το τέλος της παράστασης: Πόση δύναμη χρειάζεται να αγιοποιηθείς τελικά - ή, σωστότερα, να φτάσεις τα επίπεδα θέωσης - ερχόμενος σε σύγκρουση με ένα ολόκληρο κοινωνικό - κρατικό σύστημα; Πόσα κότσια χρειάζονται για να πληρώσεις το βαρύ τίμημα μιας διαφορετικότητας; Να πάτε να τη δείτε αυτή την παράσταση! Κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Vault (Μελενίκου 26, Γκάζι), στις 19.15 και 21.15 αντιστοίχως. Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ (κανονικό) και 5 ευρώ (μειωμένο). Τηλέφωνα κρατήσεων: 213-0356472 και 6949/ 534889.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου