Σαν σήμερα δολοφονήθηκε ο εκπαιδευτικός Νίκος Τεμπονέρας από το λεγόμενο παρακράτος της Δεξιάς. Ήταν 8 Ιανουαρίου του 1991, 26 χρόνια πριν. Εγώ ήμουν μαθητής της Γ' Λυκείου σε λαϊκό δημόσιο σχολείο του Κερατσινίου. Το σχολείο τελούσε υπό κατάληψη, θυμάμαι, όπως και τα περισσότερα σχολεία, Γυμνάσια και Λύκεια, στο λεκανοπέδιο, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αντιδρούσαμε, βλέπεις, μαθητές και καθηγητές κατά του νομοσχεδίου του τότε Υπουργού Παιδείας, Βασίλη Κοντογιαννόπουλου. Οι διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας ήταν συχνότατες, καθημερινές. Φεύγαμε κομβόι από το Κερατσίνι με προεξάρχοντες τους δηλωμένους αριστερούς καθηγητές μας, τη μαθηματικό Βούλγαρη (χαθήκαμε τελευταία, αλλά κάναμε παρέα μέχρι πρότινος), την πιο μετριοπαθή φιλόλογο Νικολάου και τον φυσικό - χημικό Θεοδωρόπουλο, ίδιος κι απαράλλαχτος ο μπλουζίστας Roy Buchanan, ο οποίος πέθανε νεότατος από καρκίνο λίγα χρόνια μετά. Τρέχαμε από πίσω τους κι ας μην προερχόμασταν αναγκαστικά από αριστερές οικογένειες. Την εποχή εκείνη, λόγου χάριν, οι Πασοκτζήδες θεωρούνταν επαναστάτες και οι Νεοδημοκράτες φασίστες. Η Χρυσή Αυγή δεν υπήρχε σε κανενός τη συνείδηση και το ΚΚΕ, που προσωπικά το συμπαθούσα, κρατούσε ακόμη μερικά ελάχιστα στοιχεία από τη ρετσινιά της πρώην παρανομίας του. Σήμερα, βέβαια, με την απόσταση των 30 χρόνων σχεδόν, αγγίζει τα όρια του κωμικοτραγικού να σκέφτεσαι πως το να ήσουν Πασοκτζής ισοδυναμούσε με τη δημοκρατία, τον αγώνα για τα κοινωνικά δικαιώματα και όλα αυτά που μόνο η Αριστερά διεκδικεί ως εύσημα στην πραγματικότητα. Απ' την άλλη, οι δεξιοί ήταν οι ''δοσίλογοι'', οι ''ταγματασφαλίτες'', τα ''φασισταριά''. Και όχι αδίκως! Ο Τεμπονέρας δολοφονήθηκε με λοστό στο κεφάλι από εκείνο το καθίκι τον Καλαμπόκα, πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και δημοτικό σύμβουλο της ΝΔ. Η κυβέρνηση μάλιστα είχε βαφτίσει τα τάγματα ασφαλείας της, ''ομάδες αγανακτισμένων πολιτών'', δίνοντας τους άδεια στην ουσία να σπέρνουν τον τρόμο και το θάνατο στους καταληψίες των σχολείων. Μιλάμε για καταληψίες 15 και 16 ετών μαζί με τους γονείς τους ορισμένοι και φυσικά κάποιους καθηγητές τους. Η δολοφονία του Τεμπονέρα μάς είχε εξοργίσει, αν και ήμασταν έφηβοι που θα μπορούσαν να ασχολούνται με άλλα πράγματα. Οι βάρδιες στα υπό κατάληψη σχολεία αυξήθηκαν και οι γονείς μας μάς έφερναν τρόφιμα. Σκοπιά κανονική βαράγαμε με το φόβο μην εισχωρήσουν στο κτίριο και μας επιτεθούν οι δεξιοί φασίστες. Μέχρι συναυλία είχαν δώσει στο Λύκειο μου ο Μαχαιρίτσας και ο Τσακνής στο πλαίσιο στήριξης των μαθητικών κινητοποιήσεων από καλλιτέχνες. Τότε μάθαινα το ροκ με φανατισμό ως τη μουσική που με εξέφραζε. Το '91 άφησα μακριά τα μαλλιά μου και τα έκοψα μετά από έξι χρόνια λόγω στρατού για να τα ξαναφήσω μακριά για άλλα 10 χρόνια στη συνέχεια. Παρά το λυπηρό γεγονός της δολοφονίας ενός ιδιαίτερα αγαπητού ανθρώπου και καθηγητή, απ' ότι λέγανε τα χρόνια εκείνα, η νεολαία συσπειρώθηκε και δημιουργήθηκε ένα απερίγραπτο αντιδεξιό πανελλήνιο κίνημα. Ο Κοντογιαννόπουλος παραιτήθηκε την επόμενη κιόλας, το επίμαχο νομοσχέδιο του έπεσε στο κενό και αποσύρθηκε κι όλοι εμείς διαμορφώσαμε από νωρίς πολιτική συνείδηση ενάντια σε καθετί αντιλαϊκό, αυταρχικό και, τελικά, φασιστικό. Από τότε, το σύνθημα ''Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά'' θεωρώ ότι είναι το μοναδικό που δεν ακούγεται παρωχημένο ως τις μέρες μας. Κι αν αυτό το φασιστοειδές κτήνος, ο Καλαμπόκας, αποφυλακίστηκε μόλις 7 χρόνια αργότερα, καλό θα'ναι νά'χουμε το νου μας και να μην ξεχνιόμαστε για τα επόμενα που έρχονται αυτή την ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή που βρίσκεται η Ελλάδα. Τιμή και δόξα στον Νίκο Τεμπονέρα, λοιπόν, που με το ίδιο του το αίμα δημιούργησε μια ολόκληρη γενιά σκεπτόμενων πολιτών. Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου