ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΙΤΣΟΣ - ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ
ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ
ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ
Δεν είναι μόνο το ''Κάτι παράξενο'', το ποίημα της Αριστέας Παπαλεξάνδρου που μελοποίησε ο Μιχάλης Καλογεράκης μεταξύ των πέντε τραγουδιών και των δύο οργανικών θεμάτων που απαρτίζουν το μίνι άλμπουμ του με ερμηνευτή τον Απόστολο Κίτσο - είναι ότι η φράση ''Κάτι παράξενο'' μπήκε και ως τίτλος σε μία δουλειά που είναι, πράγματι, παράξενη ή μάλλον κάπως ασυνήθιστη για τα δεδομένα του έντεχνου τραγουδιού. Η εναρκτήρια οργανική ''Ουβερτούρα'' σε μουσική των δύο συνδημιουργών φτιάχνει απ' την πρώτη ακρόαση μία ατμόσφαιρα θρηνητική και δοξαστική παράλληλα, εισάγοντας μας στο όλο concept που διέπεται από έναν μοντερνισμό δίχως ίχνος χιψτεριάς - κοινώς, μας τελείωσαν και καλά κάνανε τα μπλιμπλίκια και το theremin, γκώσαμε. Και εξηγούμαι: Αν η πρώτη ύλη είναι σαφώς οι μελωδίες του συνθέτη, εδώ οι ενορχηστρώσεις (τις υπογράφει ο Κίτσος) παίζουν το δικό τους μεγάλο ρόλο και δεν ακούγονται ως ''γέμισμα'' ή συμπλήρωμα των συνθέσεων. Διακριτικά electronics, πολλά φυσικά όργανα με τη συμμετοχή της Underground Youth Orchestra, χορωδιακά φωνητικά και στο επίκεντρο η διαυγής φωνή του Κίτσου που δεν ακούγεται ίδια από κομμάτι σε κομμάτι κι αυτό μόνο καλό είναι κατά τη γνώμη μου. Το ''Κάτι παράξενο'' και το ''Καλό φεγγάρι λέω'' σε ποίηση Μιχάλη Γκανά, λόγου χάριν, είναι δύο λαϊκά ''καμουφλαρισμένα'' τραγούδια που τόσο η ενορχήστρωση, όσο και η ερμηνεία, τα κάνει κάτι άλλο, σίγουρα όχι εύληπτο άμεσα, πάντως αρκετά διαφοροποιημένο από το μέσο έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Μένω στο ''Κάτι παράξενο'', που μερικές νότες στο ρεφρέν του με παρέπεμψαν στο ''Ξένος για σένανε κι εχθρός'' των Χρήστου Νικολόπουλου - Λευτέρη Παπαδόπουλου - Γιώργου Νταλάρα, κάτι που δεν αναφέρω φυσικά ως μομφή, αλλά μάλλον σαν ένα φόρο τιμής των δύο δημιουργών, που το συνυπογράφουν, σε παλιότερα ακούσματα. Ακούστε ακόμη το ''Αλλού να μ' αγαπάς'', μελοποίηση ενός ποιήματος του Αχιλλέα Παράσχου που θα χαρακτήριζα από τις καλύτερες στιγμές του CD, αν δεν κινούταν σε ίδια επίπεδα καθ' όλη τη διάρκεια του. Δεν πιστεύω δηλαδή πως υπάρχει διάσπαση στο υλικό παρά τα διαφορετικά ύφη που ακούμε, όπως στο ''Λουξεμβούργο'' σε ποίηση Μιχάλη Σαραντάκου, ένα κομμάτι που μοιάζει να είχε μείνει εκτός από το ''Προσωπικό'', την προηγούμενη δισκογραφική εργασία των αδερφών Καλογεράκη. Και για το τέλος, νά'σου κι ο Μάνος Χατζιδάκις δια του ακριβού λόγου του και συγκεκριμένα το ποίημα του, ''Ερωτικό (Καληνύχτα)'', μελοποιημένο πάντα από τον Μιχάλη Καλογεράκη και ερμηνευμένο από τον Κίτσο με τη συμμετοχή της Έλλης Πασπαλά όχι στο τραγούδι, αλλά - προσέξτε - στην απαγγελία! Η δε ηλεκτρική κιθάρα του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου στην εισαγωγή του σε συνδυασμό με το ύφος του κομματιού, του αφαιρεί κάθε ακαδημαϊκή προσέγγιση - απ' αυτές που δεν θα ήθελε ειδικά ο Χατζιδάκις - και λειτουργεί σαν συνδετικός αρμός του παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον. Συνοπτικά, μία αρκετά πρωτότυπη εργασία με συνθετική και ερμηνευτική ταυτότητα! Α, και με ένα όμορφο εξώφυλλο: Μία φωτογραφία γάτας του 19ου αιώνα!
 |
| Απόστολος Κίτσος - Μιχάλης Καλογεράκης |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου