Θα μπορούσε κανείς να έχει πολλές επιφυλάξεις για τη μουσικο-θεατρική παράσταση του ερμηνευτή και τραγουδοποιού Ζαχαρία Καρούνη στο θέατρο ''Ροές'': Ο Καρούνης καταρχάς δεν έχει την τεράστια δισκογραφία, ούτε και τα ''άπειρα'' χρόνια στο χώρο, ώστε να δικαιολογείται μία παράσταση αυτοβιογραφική. Να το έκανε αυτό ο Νταλάρας, λόγου χάριν, να μη μπορούσες να έλεγες κουβέντα ή, τέλος πάντων, ένας άλλος τραγουδιστής με μιαν ανάλογη ιστορία. Ο Καρούνης, ωστόσο, δεν το έστησε όλο αυτό στο Παλλάς ή στο Μέγαρο Μουσικής, ξερωγώ, αλλά σε μία εναλλακτική και ταπεινή σκηνή της Αθήνας χωρητικότητας 200 ατόμων. Έπειτα, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης ποτέ δεν ανήκε στους υπερπροβεβλημένους από τα ΜΜΕ, επομένως αυτή του η κίνηση περιορίζεται μάλλον σε ένα στενό κύκλο ανθρώπων που γνωρίζουν την πορεία του και τον παρακολουθούν όσα χρόνια δραστηριοποιείται στη μουσική. Κι όμως! Ο Ζαχαρίας Καρούνης έστησε κάτι εντυπωσιακά μοναδικό, θα έλεγα, με τη συμβολή του Χρήστου Δήμα στα βίντεο και στην όλη εμπνευσμένη σκηνοθεσία. Ευθύς αμέσως σταχυολογώ τα στοιχεία εκείνα που κάνουν ακριβώς μοναδική και πρωτότυπη την παράσταση του:
Ο τίτλος ''Είμαι'', για τον οποίο επίσης θα μπορούσαν να υπάρχουν ενστάσεις, δηλώνει απόλυτα το περιεχόμενο. ''Είμαι'' δηλώνει ο Καρούνης, ''Είναι'' ή, για την ακρίβεια, ''Είναι όλα αυτά μαζί'' θα απαντούσαν οι θεατές του, που για μιάμιση ώρα παρακολούθησαν ένα οδοιπορικό της μέχρι τώρα ζωής του, από τα παιδικά του χρόνια στη Λακωνία, την εμπλοκή του με την παραδοσιακή και τη βυζαντινή μουσική, το συνταξίδεμα του με σημαντικούς καλλιτέχνες (από τη Δόμνα Σαμίου μέχρι τον Σταύρο Ξαρχάκο), ακόμη και τις πιο προσωπικές του στιγμές, είτε αυτές είναι οι συντροφικές του σχέσεις, είτε οι κρίσεις πανικού - ποιος καλλιτέχνης, αλήθεια, δεν έχει περάσει από το λούκι των κρίσεων πανικού; Ήταν και το κομμάτι της παράστασης που εγώ ταυτίστηκα περισσότερο!
Η παράσταση είναι ένα κράμα λαογραφίας, ιστορίας της μουσικής, πρωτότυπης αφήγησης σε α' πρόσωπο, ψυχολογίας και ενδοσκόπησης όλων των πραγμάτων - όλων, όμως! Τίποτα, καμία ατάκα από το κείμενο, δεν ακούγεται τυχαία κι έτσι οι ιστορίες του ερμηνευτή μαζί με τα εμβόλιμα τραγούδια και τα βίντεο από τη γιγαντοοθόνη συνθέτουν το παζλ ενός βίου που θα μπορούσε να είναι και βίος του καθενός ανθρώπου με ευαισθησίες και καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Εξαιρετική η επιλογή των τραγουδιών! Παραδοσιακά και βυζαντινοί ύμνοι, όπως δηλαδή μας συστήθηκε ο Καρούνης, για να περάσει εν συνεχεία στο ρεπερτόριο των αμιγώς έντεχνων συνθετών, με τους οποίους συνεργάστηκε στις συναυλίες και στη δισκογραφία. Ακούγονται, έτσι, το ''Μάνα μου Ελλάς'' των Ξαρχάκου - Γκάτσου, το ''Ζεϊμπέκικο (Μ' αεροπλάνα και βαπόρια)'' του Σαββόπουλου, το ''Πάτωμα'' των Κραουνάκη - Νικολακοπούλου, αλλά και το ''Ο άνθρωπος μπορεί'' από την προτελευταία δισκογραφική συνεύρεση του με τον νέο συνθέτη Σπύρο Παρασκευάκο. Εννοείται πως τη μερίδα του λέοντος καταλαμβάνουν τα πρόσφατα τραγούδια του σε δικές του μουσικές και σε στίχους του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου και του αδερφού του, Γιάννη Καρούνη.
Είναι φανερό πως ο Καρούνης έχει πια την ευχέρεια του ηθοποιού, κάτι που ενδεχομένως αν όχι να το κατέκτησε, τουλάχιστον να το εξάσκησε καταλλήλως δίπλα στη Δέσποινα Μπεμπεδέλη και την περσινή άκρως επιτυχημένη παράσταση τους για τη Φιλιώ Χαϊδεμένου.
Τα πλάνα, με τα οποία ο έμπειρος Χρήστος Δήμας έντυσε την εξιστόρηση της πορείας του, φέρουν 100% τη σφραγίδα του συγκεκριμένου σκηνοθέτη: Χέρια που ζυμώνουν, η ηλικιωμένη Μανιάτισσα που πλένει το σώμα του νεκρού, ένα περιστρεφόμενο δέντρο, η διαδικασία μιας αγιογράφησης, η ακίνητη φιγούρα του Καρούνη, άλλοτε μέσα στα ανθισμένα τοπία της γενέτειρας του και άλλοτε στην ταράτσα του σπιτιού του στην Αθήνα - κομμάτια δηλαδή της σταθερής σκηνοθετικής γραμμής του Δήμα που τον έχουν αναγάγει σε έναν λαϊκό διανοούμενο κινηματογραφιστή. Αυτό που είδα με έκανε να συνειδητοποιήσω για μία ακόμη φορά τους λόγους που μου αρέσει το πιο προσωπικό σινεμά του Δήμα, η μόνιμη γείωση του με το χώμα του δικού του τόπου, οι μεταφυσικές τάσεις του που συχνά έχουν τις ρίζες τους στη λαογραφία και ένα ποιητικό εθιμοτυπικό, ακόμη και η ικανότητα του να αναδεικνύει τον ερωτισμό των πιο τσακισμένων ανθρώπινων σωμάτων λίγο πριν τον ενταφιασμό τους.
Ο Δήμας ξορκίζει τον θάνατο κάθε φορά και αυτό κατάφερε τώρα με την παράσταση του Καρούνη, στην οποία το στοιχείο της απώλειας είναι έντονο, αν και το Φως νικάει ως κύριο ζητούμενο! Για το τέλος, δε, μας πρόσφερε ακριβές ποιητικές εικόνες, βάζοντας τον Καρούνη να κρατάει ένα αναμμένο κερί με φόντο το υγρό στοιχείο και την παντοδυναμία του νερού. Ένα φινάλε που σίγουρα χρωστά πολλά στη ''Νοσταλγία'' του Ταρκόφσκι!
Τέλος, αυτό που κατάφερε ο Ζαχαρίας Καρούνης είναι το εξής: Φεύγοντας από την παράσταση, αισθάνεσαι πως ίσως να μην γνώρισες τόσο καλά τον ίδιο, όσο τον εαυτό σου και κανέναν άλλο! Συνθήκη σπανιότατη βάσει της ταύτισης κοινού και καλλιτέχνη. Έτσι, η παράσταση ξεπερνά τον σκόπελο μιας αυτοβιογραφίας και γίνεται μάθημα αυτογνωσίας στα όρια μιας άτυπης ψυχανάλυσης, ένα group therapy στην ουσία, όλο μνήμες, εσωτερικές εντάσεις και, φυσικά, πολύ τραγούδι!
Δηλώνω ειλικρινώς εντυπωσιασμένος και χαρακτηρίζω το ''Είμαι'' σαν μία από τις πιο επιτυχημένες - από καλλιτεχνικής άποψης - μουσικοθεατρικές παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια!
Τον Ζαχαρία Καρούνη συνοδεύουν επί σκηνής ο Θόδωρος Κουέλης στο κοντραμπάσο, ο Κωνσταντίνος Καλατζής στα κρουστά, ο Νίκος Βελώνιας στο πιάνο και ο Δημήτρης Μπρέντας στο κλαρίνο, στη γκάιντα και στο καβάλ.
* Η παράσταση ''Είμαι'' ολοκληρώνεται την ερχόμενη εβδομάδα (Δευτέρα 26 & Τρίτη 27 Μαρτίου) στο θέατρο ''Ροές'' (Ιάκχου 16, Κεραμικός)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου