Τελικά όλα βρίσκουν το δρόμο τους και τίποτα δεν πετιέται, καμία στιγμή απ' όσες ζούμε και δημιουργούμε, κάνοντας πάντα το κέφι μας πάνω απ' όλα. Αυτό σκεφτόμουν χθες βράδυ στην προβολή του ντοκιμαντέρ Οδύσσειες σωμάτων - Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο μες το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης στην Ηλιούπολη. Μία ταινία που κυνηγήθηκε όσο ο Κούνδουρος ήταν εν ζωή και που αρκετά χρόνια μετά - λίγο πριν ''φύγει'' για την ακρίβεια - εκτιμήθηκε από τον ίδιο. Βέβαια, η επιτυχία της βραδιάς δεν είχε να κάνει μόνο με την ταινία. Ήταν συνολικά μια βραδιά Κούνδουρου με δικούς του ανθρώπους και άλλους πολύτιμους φίλους που με την παρουσία τους τίμησαν τη μνήμη του και τη δική του απουσία. Πρώτος απ' όλους ο καλός μου φίλος, σκηνοθέτης - ποιητής Λευτέρης Ξανθόπουλος που παρόλο το πρόσφατο χειρουργείο του στο γόνατο, ήρθε με το ''πι'' του, τη σύζυγο του και την κόρη του για να πει δυο λόγια κι αυτός. Πολύ τον ευχαριστώ που ήταν εκεί, υπολογίζοντας και το γεγονός πως μάλλον καλό του έκανε για το πόδι του, αφού το περπάτησε λίγο στο μετεγχειρητικό στάδιο που βρίσκεται. Εκεί ήταν ακόμη ο συνθέτης Χρήστος Λεοντής και πρόεδρος της ΕΡΤ που επίσης είπε δυο λόγια ουσίας για τέτοιου είδους εκδηλώσεις, οι οποίες δυστυχώς δε γίνονται συχνά πια στην πόλη μας και του θύμισαν παλιές καλές εποχές. Μετρημένη, όσο και απόλυτη στα λόγια της, ήταν η ηθοποιός Καλή Καλό, που έζησε τον Κούνδουρο μέσα από τους πολιτικοποιημένους αγώνες. Τα μάτια της δάκρυσαν όταν μίλησε για την παλιά Αριστερά και θυμήθηκε έναν καυγά που έστησαν κάποτε ο Κούνδουρος κι εκείνη με έναν τύπο που είχε μιλήσει απαξιωτικά για την Κρήτη! Όσο για τη Μαρίζα Κωχ, που μου ήρθε απρόσμενα σαν την πιο ευχάριστη έκπληξη στην εκδήλωση, μας χάρισε ένα καλειδοσκόπιο από τις πιο προσωπικές στιγμές της στο πλάι του Κούνδουρου!
Αμέσως μετά την προβολή και τη συζήτηση με το κοινό που διήρκεσε περίπου μισή ώρα, ξεκίνησε το μουσικό μέρος. Κοίτα να δεις μια συγκυρία! Χθες έμελλε να συμπράξουν επί σκηνής αποκλειστικά οι τρεις μουσικοί του ντοκιμαντέρ - και να το οργάνωνα δηλαδή από καιρό δε θα τα κατάφερνα να τους είχα: Ο Ηλίας Λιούγκος που έγραψε τη μουσική και το τραγούδι της ταινίας απέδωσε live το ''Μια πόλη μαγική'' από τη Μαγική πόλη, την πρώτη ταινία του Κούνδουρου, καθώς και το ''Αγάπη πού'γινες δίκοπο μαχαίρι'', αγαπημένο κομμάτι του μεγάλου σκηνοθέτη, από τη Στέλλα του Κακογιάννη.
Προηγουμένως βέβαια ο ηθοποιός Χάρης Φλέουρας διάβασε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Κούνδουρου ''Ονειρεύτηκα πως πέθανα'', παρουσία κιόλας της Άννας Βοργία, συνσυγγραφέως ουσιαστικά του βιβλίου. Διάβασε ωραία ο Φλέουρας, είναι καλός ηθοποιός αυτός, τό'χει με την άρθρωση και τη βαρύτητα της κάθε λέξης, κάτι που ''έπιασε'' το κοινό της αίθουσας και τον χειροκρότησε θερμά.
Το κείμενο που διάβασε ο Φλέουρας αφορούσε τη σχέση του Νίκου Κούνδουρου με τον Μάνο Χατζιδάκι και δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, εφόσον την ανάγνωση του διαδέχτηκε το χατζιδακικό ρεπερτόριο του Ηλία Λιούγκου.
Έλεγα όμως για τους τρεις μουσικούς της ταινίας: Τον Λιούγκο διαδέχτηκε ο Γιώργης Χριστοδούλου που τραγούδησε ένα μόνο κομμάτι, τον ''Ιλισσό'' από τον εμβληματικό Δράκο του Κούνδουρου. Εννοείται πως ο Γιώργης είναι κι αυτός μέρος του φιλμ, αφού στην έναρξη ακούγεται η διασκευή - ενορχήστρωση του στο οργανικό ''Ποτάμι'' του Χατζιδάκι από την ομότιτλη κουνδουρική ταινία.
Ο Γιώργης μάλιστα απαγόρεψε στον κόσμο να τραβήξει βίντεο από τη συμμετοχή του στην εκδήλωση και μάλλον καλά το σκέφτηκε, διότι ο ήχος ήταν από λίγο έως πολύ απαράδεκτος. Τι να κάνεις, δεν παίζανε ούτως ή άλλως σε κάποια μουσική σκηνή, αλλά σε ένα αυτοσχέδιο stage. Τι να πει δηλαδή και ο πιανίστας μας, ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου, που την ώρα που προσπαθούσε να παίξει υπό αυτές τις συνθήκες, πήγαινε ο τεχνικός της αίθουσας και τον ρώταγε στ' αυτί: ''Η μπαλαντέζα είναι καλά να τη βάλουμε εκεί;'' Σουρεαλιστικές στιγμές...
Τρίτος μουσικός της εκδήλωσης, ο τραγουδιστής Παντελής Θεοχαρίδης που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη κι αυτόν τον καιρό θα βρίσκεται στην Αθήνα για μερικές εβδομάδες. Ο Παντελής είναι εκείνος που ερμηνεύει το τραγούδι του ντοκιμαντέρ, το ''Με λένε Νίκο'' σε μουσική του Λιούγκου και στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Χθες, εκτός από το ''Με λένε Νίκο'', τραγούδησε και την ''Αθανασία'' των Χατζιδάκι - Γκάτσου, αλλά ως γνωστός...ζοχάδας δε δίστασε να την πει στον τεχνικό που άφησε ξεχασμένο ανοιχτό μικρόφωνο και έβγαινε ένας ενοχλητικός βόμβος. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, εφόσον η πιο οικεία κατάσταση για τον Παντελή είναι να γίνεται μπίλιες με τους εκάστοτε ηχολήπτες. Είναι, όμως, τραγουδισταράς και ακριβοθώρητος πλέον, οπότε η συμμετοχή του είχε για μένα, αλλά και για το κοινό πιστεύω, μεγάλη αξία!
Εδώ έξω από το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης μετά το τέλος της βραδιάς. Από αριστερά ο Γιώργης Χριστοδούλου, η Μαρίζα Κωχ, ο Ηλίας Λιούγκος, ο Παντελής Θεοχαρίδης, η Άννα Βοργία, ο Χάρης Φλέουρας και η ηθοποιός Χάρις Συμεωνίδου.
Κι εδώ με τους φίλους, συνεργάτες κι αδέρφια μου, Παντελή Θεοχαρίδη και Ηλία Λιούγκο, στην ταβέρνα για το καθιερωμένο τραπέζωμα. Δεν κάτσαμε και πολύ, καθώς μου βγήκε όλη η κούραση από το τρέξιμο για την οργάνωση της εκδήλωσης. Κι ύστερα ήρθε το γνωστό συναίσθημα της πληρότητας: Να έχεις ζήσει άλλη μια βραδιά με καλούς καλλιτέχνες που σε τιμάνε εδώ και πολλά χρόνια με τη συμπαράσταση τους σε όλα τα ωραία! Δεν ξέρω που και πότε θα ξαναπροβληθεί το ντοκιμαντέρ μου για τον Κούνδουρο, είναι ευχάριστο πάντως που όποτε προβάλλεται, ο κόσμος συγκεντρώνεται και διψάει για κουβέντα μετά. Ευχαριστώ, λοιπόν, τον Δημήτρη Καλαντίδη, τον άνθρωπο που από το 2002 και από το ξεκίνημα μου στον χώρο του ντοκιμαντέρ, πάντα προβάλλει τις δουλειές μου στην Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης, όπως και τους αξιόλογους καλλιτέχνες για τη συμμετοχή τους, τον Ηλία, τον Παντελή, τον Χάρη, τον Γιώργη, τον Αντώνη. Πάμε για άλλα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, όπως έχει ήδη καθοριστεί από τις σχέσεις των ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου