ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΑΜΗ...

Δεν πάνε πολλά χρόνια που έφτασε στη θυρίδα μου στο περιοδικό, ένα cd προς κριτική, που συνόδευε ένα βιβλίο και που περιείχε μελοποιημένα ποιήματα Ελλήνων ποιητών του μεσοπολέμου.
Μέσα σε μια περίοδο που οι μεγάλοι συνθέτες περασμένων δεκαετιών είχαν προ πολλού καθίσει στον πάγκο, που λέμε, ενώ στα ραδιόφωνα μεσουρανούσαν οι τραγουδοποιοί – αυτοί που η κιθάρα μοιάζει προέκταση των χεριών τους – έκανε την εμφάνιση του ένας νέος συνθέτης, συνθέτης όμως με την κανονική σημασία του όρου, έτσι όπως τον μάθαμε από τον Μάνο Χατζιδάκι του Ματωμένου Γάμου, τον Μίκη Θεοδωράκη του Romancero Gitano, τον Χρήστο Λεοντή του Αχ, έρωτα και των υπολοίπων.
Ήμουν ο πρώτος τότε που χαρακτήρισα από τις σελίδες του διφώνου, χατζιδακικό συνθέτη τον Μαραμή, χωρίς να είναι όμως υδροκέφαλο του Χατζιδάκι. Αλίμονο πια εάν ο οποιοσδήποτε συνθέτης με καλαισθησία, αισθαντικότητα και ερωτισμό ή, να το πούμε αλλιώς, ευαισθησία, πρέπει σώνει και καλά να χαρακτηρίζεται χατζιδακικός και όχι απλά αυθεντικός καλλιτέχνης.
Νομίζω πως ο Δημήτρης με… εκδικήθηκε λίγο για την ταμπέλα του χατζιδακικού που του φόρεσα, γι’ αυτό και σήμερα με την τέταρτη και πιο ώριμη δισκογραφική εργασία του, δοκιμάζει τις δυνάμεις του και στο πεδίο της ροκ σκηνής, του ηλεκτρικού τραγουδιού.
Ήταν μια προσωπική έκπληξη για μένα ν’ ακούσω σε κατ’ ιδίαν ακρόαση, λίγο πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, τραγούδια του Μαραμή, που εκτός του πιάνου και της κλασικής κιθάρας, περιείχαν ακόμη ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσο και ντραμς, ακόμη κι ένα καθαρόαιμο μπλουζ σε ποίηση Pavese που ερχόταν κατ’ ευθείαν από κάποιο σκοτεινό καταγώγιο του Τορίνο.
Αυτό όμως που διατηρείται αναλλοίωτο ως χαρακτηριστικό του καινούργιου υλικού του είναι και πάλι η ευαισθησία, που λέγαμε πριν. Δεν ξέρω αν σ’ αυτό οφείλεται και η χημεία του με τον ποιητή – στιχουργό Σωτήρη Τριβιζά, μια χημεία που έχει δώσει και στο κοντινό παρελθόν εξαιρετικά αποτελέσματα.
Ο Τριβιζάς δεν είναι ποιητής με τη στενή έννοια, ούτε όμως και ένας απλοϊκός, έστω καλός, στιχουργός. Παρ’ ότι έχει εκδώσει ίσαμε τώρα ποιητικές συλλογές, φροντίζει να κρατάει για τη δισκογραφία στίχους που προορίζονται να γίνουν τραγούδι και άρα να καταναλωθούν ευρέως, χωρίς όμως να χάνουν τον ποιητικοφανή πυρήνα τους. Τηρουμένων των αναλογιών, μόνο ο Νίκος Γκάτσος νομίζω ότι είχε πετύχει κάτι παρεμφερές στον 20ο αιώνα.
Κι ενώ είχε προηγηθεί ο Σκοτεινός Έρωτας σε ποίηση Lorca, στην απόδοση πάλι του Σωτήρη Τριβιζά, με έναν Μάριο Φραγκούλη, ασυνήθιστα χαμηλόφωνο ερμηνευτή στο πόστο του, σήμερα ο Μαραμής δουλεύει με τον αποκλειστικό συνεργάτη του, Κωνσταντίνο Κληρονόμο. Ένας τραγουδιστής με σπάνιο μέταλλο και λυρικές σπουδές, που κατάφερε σ’ αυτόν το δίσκο να είναι επαρκέστατος και στα πιο ηλεκτρικά και άρα κάπως ξένα προς αυτόν, τραγούδια του Μαραμή.
Ο τίτλος Σκηνές από βουβή ταινία δεν είναι καθόλου τυχαίος. Γνώριζα ότι επρόκειτο να ονομαστεί ο δίσκος με την πιο καταδηλωτική λέξη Μπαλάντες. Όταν όμως πληροφορήθηκα ότι πίσω από την παραγωγή του βρίσκεται η Seven Group ή Seven Film Gallery- όπως την ξέρουμε εμείς οι bloggers!- μια εταιρεία διανομής κινηματογραφικών ταινιών από τη Θεσσαλονίκη, μπήκα αμέσως στο πνεύμα. Και έτσι, όπως η Seven Film διανέμει ταινίες που απευθύνονται σε ένα πιο μυημένο και απαιτητικό κοινό, άπαξ και μπήκε και στο χώρο της δισκογραφίας, το ίδιο θα έκανε κι εκεί. Ούτως ή άλλως, το ταλέντο του Δημήτρη Μαραμή στη σύνθεση μουσικής για θέατρο, αλλά και κλασικά σύνολα, είναι αποδεδειγμένο και εγκαθιδρυμένο πλέον για τα καλά στην αγαπημένη μας συμπρωτεύουσα.
Δημήτρη Μαραμή, είσαι πολύ τυχερός! Και γιατί εξαιτίας σου, μια εταιρεία διανομής ποιοτικού κινηματογράφου έγινε και χορηγός της μουσικής τέχνης και γιατί, μετά τα περάσματα σου από μικρότερες και μεγαλύτερες δισκογραφικές εταιρείες, καταλήγεις τώρα να βγάζεις το νέο σου έργο από την Οδό Πανός. Την ιστορική πια Οδό Πανός του Πειραιώτη ποιητή Γιώργου Χρονά, που ξανοίχτηκε από εκδοτικός οίκος σε ανεξάρτητη δισκογραφική, τιμώντας τη Σόνια Θεοδωρίδου, ξαναφέρνοντας πανηγυρικά στο προσκήνιο τη μεγάλη Λένα Πλάτωνος και ετοιμάζοντας ήδη την επανεμφάνιση στα μουσικά δρώμενα του σημαντικού Γιάννη Παλαμίδα.
Και κάτι ακόμα: οι Σκηνές από βουβή ταινία έχουν το χάρισμα της ραδιοφωνικής επικοινωνίας, του air play, που λέμε, δίχως να γίνονται ούτε στιγμή mainstream ή να χαϊδεύουν τα αυτιά του ακροατή. Προτιμούν να του ξυπνούν μνήμες από την ίδια του την πόλη, από έναν περιθωριακό τύπο που έμενε παραδίπλα και έφυγε μόνος σα σκυλί, από δύο ανθρώπινα σώματα που ποτέ δεν αγγίχτηκαν και οι κραυγές απελπισίας τους πέρασαν στο χαρτί και τις νότες, από δυο μάτια που δε διστάζουν, ούτε ντρέπονται να δακρύσουν μπροστά σε άλλα.
Γιώργο Χρονά, Τέλλο Φίλλη, Σωτήρη Τριβιζά & Δημήτρη Μαραμή, ένα μεγάλο και θερμό ευχαριστώ γι’ αυτόν το δίσκο!

* οι φωτογραφίες του post είναι της γητεύτριας. Δείτε και τη σχετική δική της ανάρτηση: http://ghteytria.blogspot.com/2008/10/cd_25.html