ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ!

Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα και πριν από 79 ακριβώς χρόνια είχε δοθεί τέτοια μέρα η πρεμιέρα του Dracula με τον Bela Lugosi, σαν την πιο δυνατή ιστορία αγάπης που διαπερνούσε τους αιώνες...Στα μέρη μας μαθαίνω ότι μια χούφτα νέα παιδιά, τα περισσότερα με ταλέντο, θα τραγουδήσουν για την αγάπη στο Γκάζι...μαλακίες τούμπανα, εν ολίγοις...εδώ δεν κολλάει η φράση ε, ρε τι κάνει ο κόσμος για να βγάλει το ψωμί του, αλλά ε, ρε τι κάνουν οι νέοι μουσικοί για να παίξουν μπροστά σε λίγο περισσότερο κόσμο...το' χουν τόσο ανάγκη άραγε; Ελπίζω μόνο να μην πιαστούν μεταξύ τους, χορεύοντας ταγκό κιόλας, διότι το θέαμα- τουλάχιστον από αισθητικής άποψης- θα είναι ολότελα ξενέρωτο και ως εκ τούτου αντιερωτικό...Πολύ ερωτική, αντιθέτως, παραμένει η σκηνή από τις Νύφες του Παντελή Βούλγαρη- μια ταινία που με άφησε παγερά αδιάφορο στο σύνολο της- όταν στο τέλος ο Ντέμιαν Λιούις δένει το κορδόνι απ' το παπούτσι της Βικτωρίας Χαραλαμπίδου...Εξίσου ερωτική είναι και η μουσική που έγραψε ο Βαγγέλης Κατσούλης για την ταινία Πέρα απ' τα σύνορα του βετεράνου ντοκιμαντερίστα Σταύρου Ιωάννου...το' χω λιώσει το soundtrack...κι αυτό το τραγούδι, το ομότιτλο, σε στίχους Σωτήρη Κακίση με μια συγκλονιστική Μαρία Φαραντούρη να θέτει την τεράστια φωνή της στην υπηρεσία μιας lounge jazz σύνθεσης...κι όμως το soundtrack αυτό του Κατσούλη πάσχει από διανομή, πηγαίνει δηλαδή από χέρι σε χέρι- κάτι για το οποίο μόνο ο δημιουργός δεν ευθύνεται- την ίδια στιγμή που παραλαμβάνω σε χορταστικό πακέτο άλλη μια ζωντανή ηχογράφηση από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με τη Φαραντούρη να τραγουδάει (για εικοστή φορά στη μεγάλη δισκογραφική πορεία της;) τη Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν των Μ. Θεοδωράκη/ Ι. Καμπανέλλη...Ερωτικές είναι ακόμη οι μουσικές του Alain Romains για τις ταινίες του Jacques Tati, η Anne Watts όταν ερμηνεύει το Amsterdam του Jacques Brel, η Annie Lenox το Love song for a vampire (νά τονα πάλι ο Dracula) και η Ute Lemper το Streets of Berlin του Philip Glass, που πρώτος τραγούδησε ο Mick Jagger στο βρετανικό μελόδραμα Bent με τη φωτογραφία του Γιώργου Αρβανίτη...Τραγικός, στα όρια της ερωτικής αναξιοπρέπειας, είναι και ο Πρόδρομος Τσαουσάκης στον Ζητιάνο του Βασίλη Τσιτσάνη, που εκλιπαρεί να μην τον παρεξηγήσουν αφού καθημερινά θα χτυπά την πόρτα της αγάπης του μήπως και του ανοίξει κάποια στιγμή...Η Ρίτα Σακελλαρίου, στον αντίποδα, το' χε πιάσει το νόημα...Διαβάζω μια ξεκαρδιστική αφήγηση του Γιώργου Παυριανού στην Athens Voice...Αμέσως μετά το σουξέ τους Εγώ δεν πάω Μέγαρο, της έδωσε ένα νέο στιχούργημα που έλεγε Βρε να ζήσουν οι τσολιάδες μέχρι και το τρεις χιλιάδες...κι εκείνη τον αποστόμωσε με τη χαρακτηριστική λαϊκή φωνή της: Όλες τις μαλακίες εγώ θα τις λέω;...Όντως, είχε τραγουδήσει πολλές μαλακίες η συχωρεμένη, όπως και πολλές συναδέλφισσες της, οι οποίες είναι εν ζωή και λόγω έλλειψης ένστικτου τουλάχιστον, αδυνατούν να χειριστούν σωστά τις γνήσιες λαϊκές φωνές τους...Κι έτσι, η καψούρα που ουδεμία σχέση έχει με το συναίσθημα της αγάπης διαιωνίζεται κι οι άνθρωποι νομίζουν ότι ζουν...πώς το λέει ο Δημήτρης Μητροπάνος στο ίδιο φύλλο της Athens Voice; Ούτε καν για τον έρωτα δεν μιλάνε πια τα τραγούδια, για την καψούρα λένε, το οποίο είναι κάτι πολύ διαφορετικό...Σήμερα, όμως, είπαμε, είναι του Αγίου Βαλεντίνου...Τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα κι η κοπέλα μου αστράφτει από χαρά, συμφώνως με τον Διονύση Σαββόπουλο...Στην Ερμού και στο Γκάζι, στα ανθοπωλεία και στα ζαχαροπλαστεία που βγάζουν τα σπασμένα της περασμένης χρονιάς ή, ακόμη χειρότερα, μπροστά σε μια TV με πίτσα, σκορδόψωμα, κόκα- κόλα, φτηνό κρασί κι ένα καλοστρωμένο κρεβάτι...Λόγω της ημέρας, όλα επιτρέπονται...
kkk
* στο video, οι Carpenters με το Superstar του 1971, ένα πραγματικά ερωτικό τραγούδι, που πρωτάκουσα από τη Rita Coolidge στο Mad dogs & Englishmen του Joe Cocker