Μαζί με την ιδιωτική προβολή της κόπιας zero του κουνδουρικού ντοκιμαντέρ ήρθε και το ενημερωτικό e-mail από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: περάσαμε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα των φετινών Εικόνων του 21ου αι., κάτι που δεν είχαμε καταφέρει τον Μάρτιο του 2006 με το Ζωντανοί στο Κύτταρο- Σκηνές Ροκ, ασχέτως αν μετά, τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, η ίδια ταινία απέσπασε το Β΄Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ. Τότε, το Α΄ Βραβείο είχε δοθεί στον Κίμωνα Τσακίρη με το διάσημο Sugar Town. Έχει πολύ πλάκα που ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά, εγώ και ο Κίμωνας θ' αναμετρηθούμε ξανά με τα καινούργια ντοκιμαντέρ μας. Μαθαίνω ότι ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη με το sequel του Sugar Town κι ανυπομονώ πραγματικά να τον συναντήσω- ίσως και να μιλήσουμε πάλι για το Amsterdam που αγαπάμε εξίσου. Δεν τον γνωρίζω τον Τσακίρη, αλλά μου είναι πολύ συμπαθής για διάφορους λόγους: πρωτίστως, γιατί είναι ένας νέος άνθρωπος, στην ηλικία μου ή λίγο μικρότερος. Νισάφι πια με τα λαμόγια των 50 και 60- φεύγα που χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για ν' αφανίσουν νέα παιδιά, παίρνοντας σβάρνα (ως ποιοτικό άλλοθι, βεβαίως- βεβαίως) τις πνευματικές προσωπικότητες της χώρας. Και να τους ήξερε κι η μάνα τους πέραν του μικρόκοσμου τους, πάει στο διάολο. Δυστυχώς, όμως, τα εν λόγω λαμόγια θέλουν να κάνουν τέχνη, έχοντας παράλληλα το στρες του πώς να χτίσουν ένα εξοχικό σπιτάκι ή πώς θα στείλουν τους γιους και τις κόρες στα κολλέγια. Πατάνε, λοιπόν, επί πτωμάτων, σπέρνοντας ζιζάνια και δαιμόνια σε αρτηριοσκληρωτικούς συναδέλφους τους από το κινηματογραφικό σινάφι με μοναδικό στόχο να εξαφανίσουν all together κάθε ίχνος νεότητας. Αυτό, στην χειρότερη των περιπτώσεων. Διότι, στην καλύτερη, εισπράττουν- λόγου χάριν- 105.000 ευρώ (όσα αντιστοιχούσαν, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, στο πρόγραμμα Τεκμήριο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου), γυρίζουν μια φτηνιάρικη βιντεοταινία με μάξιμουμ 30.000 ή 40.000 ευρώ κόστος αποπεράτωσης (συμπεριλαμβανομένου του πανάκριβου transfer από βίντεο σε φιλμ) και να πώς χρήζεται κανείς ποιητής ή κουλτουριάρης ή και ενίοτε σπαραξικάρδιος κλαψομούνης που του τελείωσαν τα λεφτά. Και δε βρίσκεται κανείς να τους φωνάξει Κύριοι, είστε ληστές του δημοσίου! Εμείς δηλαδή μαλάκες ήμασταν που γυρίσαμε το Κύτταρο με 65.000 ευρώ από το ΕΚΚ και την ΕΡΤ σε φιλμ 35mm και πληρώσαμε όλους τους ανθρώπους, τους καλύτερους επαγγελματίες του χώρου, με τα ένσημα τους κλπ.; Ναι, μαλάκες ήσασταν, δεν αποκλείεται να πεταχτεί κάποιος και να μας πει, και πιθανώς να' χει δίκιο, δεδομένου ότι κοιτάξαμε να κάνουμε την καύλα μας πάνω απ' όλα, δίχως γκρίνιες και μιτζιριές, ούτε με προοπτική να τα ΄κονομήσουμε εν είδει αρπαχτής στις πλάτες της εν Ελλάδι ταλαίπωρης κινηματογραφικής τέχνης. Γι' αυτό γουστάρω με τα χίλια τον Τεό, διότι όλοι αυτοί οι ψευτοκουλτουριαραίοι της ψωροκώσταινας που τον βρίζουν ολημερίς μεταξύ τους και μόλις τον δουν του κάνουν τεμενάδες, δεν είναι ικανοί ούτε τα κορδόνια στα παπούτσια του να δέσουν. Πώς να το κάνουμε δηλαδή, είναι άλλο να εκδίδονται διατριβές πάνω στο έργο σου στη μακρινή Άπω Ανατολή και άλλο να πασχίζεις να βγάλεις την ταινία σου με κάνα λεύκωμα μαζί στα αθηναϊκά βιβλιοπωλεία. Γι' αυτό ακόμη γουστάρω τον Λάνθιμο, τον Αβρανά, τον Παπαδημητράτο, τον Λυγίζο, τον Μαρινάκη, τον Τζουμέρκα και μερικούς άλλους συνομήλικους μου σκηνοθέτες, με τους περισσότερους των οποίων ένα γεια λέμε μόνο αν συναντηθούμε. Βάζω μέσα και τη Μακρή, που ηλικιακά είναι μεγαλύτερη, από τότε όμως που η ελληνική σημαία κυμάτισε στην Κρουαζέτ των Κανών εξ αιτίας μιας μικρού μήκους ταινίας της, η γυναίκα δε μπορεί να σταυρώσει επιχορήγηση για το επόμενο σενάριο της. Είναι να τρελαίνεσαι! Χαίρομαι που πήγα 36 ετών και αγαπώ με πάθος κάθε τι νέο και καινοτόμο σ' αυτή τη χώρα, δείχνοντας ταυτόχρονα τον δέοντα σεβασμό στους πρεσβύτερους που τους δικαίωσαν η ζωή, οι πράξεις και το έργο τους στα μάτια μου. Σηκώνομαι δέκα μέτρα πάνω απ' τη γη όταν μέχρι χθες παίρνω sms στο κινητό από αξιόλογους ανθρώπους που έτυχε να δουν τη Φλέρυ για πρώτη φορά και μ' ευχαριστούν μέσα απ' την ψυχή τους για την προσπάθεια υπενθύμισης εκ μέρους μου των πραγματικών αξιών. Έτσι λένε αυτοί, δεν τα λέω εγώ. Δεν είμαι ούτε εγωπαθής, ούτε αιθεροβάμων, ενδεχομένως να είμαι ματαιόδοξος στα όρια του επιτρέπεται, μια ασημαντότητα που φλερτάρει απλώς με την τέχνη και τα γύρω της, αλήθεια είναι όμως πως δεν έβλαψα ποτέ κανέναν και δη συνάδελφο μου και πως ξέρω πολύ καλά επίσης τι μου γίνεται και σε τι χώρο κινούμαι. Αυτό όμως που χαίρομαι περισσότερο είναι ότι εξ αρχής δήλωσα κι εξακολουθώ να δηλώνω κινηματογραφιστής επαγγελματίας από πνευματική ανάγκη και ούτε κατά διάνοια από υλιστική ή- ουαί κι αλίμονο- οικονομική! Τέλος, αϊ σιχτίρ βραδυάτικα, τα είπα όλα, εξετέθην ακόμη μία φορά, αλλά πάντως το φχαριστήθηκα !κκκ
* η photo είναι ένα κολάζ- δώρο του οπερατέρ μου, Δημήτρη Θεοδωρόπουλου, ως σουβενίρ από τα γυρίσματα του κουνδουρικού ντοκιμαντέρ και αποδεικνύει πως αφενός μια ματαιοδοξία μας διέπει, αφετέρου όμως διαθέτουμε και χιούμορ και γούστο και ειδικά στο τελευταίο είμαστε αδιαπραγμάτευτοι!
