ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΟΥ ΔΙΣΚΑΝΑΛΥΤΗ ΜΕ ΤΗ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ & ΤΟΝ BOSKO: ΚΤΙΡΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ - "ΩΕΜ ΚΑΙ Η ΛΑΙΜΑΡΓΗ ΑΓΑΠΗ" (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ)

Στο αποψινό Ντιβάνι του Δισκαναλυτή δεν κάθισε κάποιος επιφανής τραγουδοποιός με γνωστή δισκογραφική εταιρεία από πίσω του, αλλά ένας νέος δημιουργός με το χειροποίητο cd του να διανέμεται αποκλειστικά από τα Vinyl Microstores. Όπως σημειώνει ο ίδιος ο Κτίρια τη Νύχτα- κατά κόσμον, Γιώργος Καρπαθάκης- ηχογράφησε τη δουλειά του πριν από μία τετραετία στο αυτοσχέδιο δωμάτιο του, υπεύθυνος για τα ποιητικά κείμενα, τους ηλεκτρονικούς ήχους και τα σχήματα- σύμβολα που επέλεξε να της δώσει. Γνώρισα τη μουσική του σε μια πρόσφατη εμφάνιση του στο κέντρο της Αθήνας, αγόρασα το cd του, το πήγα στη Λένα Πλάτωνος, το ακούσαμε μαζί και συμφωνήσαμε να ασχοληθούμε με την περίπτωση του. Ο ιδιαίτερος στίχος του Κτίρια τη Νύχτα και οι ψυχογενείς φούγκες της μουσικής του που ενσκήπτουν ως επιδημία, κάθε άλλο παρά βλαβερή όμως, αποδεικνύουν πως μέσα στη διαστροφή του αενάως περιμένειν, υπάρχουν ευτυχώς ακόμα δυνάμεις, ικανές να κάνουν την ειδοποιό- που λένε- διαφορά. Τον Κτίρια τη Νύχτα τον βρίσκετε στο www.myspace.com/buildingsatnight ή διαβάζετε τις ιστορίες του, όχι αποκλειστικά μουσικού ενδιαφέροντος, στο διαδικτυακό blog www.buildingsatnight.blogspot.com ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΝΑΜΟΝΗ
Ο στίχος που μας εντυπωσίασε και που επικεντρωθήκαμε σ’ αυτόν είναι ο εξής: γιατί είμαι ακόμα πιο βαθιά και περιμένω τη ζωή μου. Δείχνει ένα ον του ασυνείδητου κυρίως, με όλες τις συνέπειες, δηλαδή σκέφτεται και μιλάει πάρα πολύ προσωπικά, με σύμβολα, τα οποία δεν είναι και εύκολο να αποκωδικοποιηθούν. Στο πρώτο πολύ σύντομο κομμάτι (για φωνή και κιθάρα), παρουσιάζει μία πληθωρικότητα συγχορδιών (πριν εκτονωθεί οριστικά μέσα στους ηλεκτρονικούς ήχους). Μας εντυπώθηκε ακόμη το σημείο στο πρώτο κομμάτι, όπου αφού έχει ξεπεράσει το ραδιόφωνο, περιμένει με αγωνία το διαγαλαξιακό ταξίδι μέσα από μία ασπρόμαυρη και όχι έγχρωμη οθόνη. Μουσικά, η Νυχτερινή Αναμονή, ένα σαφές ερωτικό τραγούδι, κυμαίνεται μεταξύ πολύ σκληρών ήχων (όπου απουσιάζει ο λόγος) και πολύ μαλακών (όπου ακούμε τη φωνή του). Η φωνή αυτή περιγράφει με μια γλαφυρή παρομοίωση την εύφορη αγκαλιά του, εύφορη στην κυριολεξία, εφόσον ξαπλωμένος φυτεύει δύο δέντρα ανάμεσα στα χέρια του. Το μπλε κουτί μάλλον συμβολίζει το ασυνείδητο της υπόστασης του, μέσα στο οποίο φυλάσσονται οι χάρτες των μελλοντικών του πράξεων και ακόμη πιο βαθιά η ίδια του η ζωή.
ΚΑΠΝΟΙ
Στιχουργικά, ενοχοποιεί το ερωτικό του αντικείμενο ότι δε στάθηκε επάξια δίπλα του στην ανακάλυψη του εαυτού τους, στην αυτογνωσία τους και πιθανώς στην περαιτέρω γνώση της ζωής. Μιλάει για πολλά δωμάτια, πόρτες που δεν άνοιξαν, υπονόμους, αναμμένα σπίρτα, καπνούς – αυτά είναι τα σύμβολα του. Η μουσική είναι ρυθμική, υπερβολικά αγχώδης, υπερκινητική, φαινομενικά ψυχρή συναισθηματικά παρ’ όλο το άγχος που διακρίναμε. Στο τέλος, γίνεται μια απροσδόκητη αποσυμπίεση αφού ακολουθούν μερικά ακόρντα κιθάρας και φυσικοί ήχοι, με αποκορύφωμα τη χρήση του toy piano. ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΄94
Στο τραγούδι αυτό, ο δημιουργός παρουσιάζει μια συναισθηματική απάθεια. Ενώ τα συναισθήματα που περιγράφει είναι διακαή, ο τρόπος που τα διαχειρίζεται μουσικά είναι α – συναισθηματικός, π.χ. λέει να θυμηθώ να κάψω τα χέρια μου πάλι, το τελευταίο καταφύγιο του. Μουσικά, μοιάζει να χάνεται μέσα σε πολλές συγχορδίες και πάλι, δηλαδή δε μπορεί να αντιμετωπίσει με οικονομία το υλικό του κι αυτό ειν’ ένα πρόβλημα. Ο τρόπος, ακόμη, που παίζει κιθάρα είναι μονότονος, ηθελημένα άραγε; Ακόμη ένα στοιχείο, λοιπόν, της συναισθηματικής του απάθειας που λέγαμε.
ΟΙ ΑΠΟΒΑΙΝΟΝΤΕΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
Πρόκειται για το καλύτερο μέχρι τώρα κομμάτι. Μουσικά, αναπτύσσεται μέσω ενός μακρόσυρτου αντεργκράουντ λικνιστικού ύφους, όπου εν αντιθέσει με τα προηγούμενα κομμάτια εδώ βρίσκεται σε εσωτερική ηρεμία και ως εκ τούτου χειρίζεται με οικονομία τα τεχνικά και εκφραστικά του μέσα. Στιχουργικά, επίσης, επιτυχημένο με κορυφαία στιγμή το δίστιχο είμαι μια χώρα από ερωτευμένα παιδιά που λαθρεπιβαίνουν σε όσα θέλησες να ζήσεις.
ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΩΝ ΓΕΝΕΩΝ
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ
Ξαφνικά χρησιμοποιεί πολλά πνευστά, θέλοντας να δώσει μιαν επική διάσταση στο στιχούργημα του, κοινωνικά αντιδραστικό στο πρώτο μέρος και ερωτικό στο δεύτερο. Στο Επιστρέφοντας, βέβαια, η ενορχήστρωση αλλάζει με διάφορους ήχους, αλλά το αποτέλεσμα είναι ατονάλ και εγκεφαλικό, συμπορευόμενο με την ερμηνεία του.
ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΓΥΡΙΖΟΥΝ
Αρκετά καλό ως σύνθεση και ως στιχούργημα. Το συναίσθημα του εδώ φανερώνεται μέσα από τις αναφορές σε μια δύσκολη σχέση, όπου επισημαίνει την αδυναμία του να εκφραστεί ώσπου το ερωτικό αντικείμενο του λάβει το μήνυμα του.
ΕΝΑ ΟΧΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΓΟΝΙ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΘΥΜΟΜΟΥΝ
Μας εντυπωσίασε με πόση νηφαλιότητα δίνει εφιαλτικές εικόνες για την οικολογική μόλυνση, αλλά και για τον εσωτερικό του κόσμο. Βέβαια, καταλήγοντας σε μια ηλεκτρική – ηλεκτρονική καταιγίδα με κιθάρα, μπάσο και noise που μοιάζει να μην έχει τελειωμό. Η ψυχολογική θολότητα του δημιουργού στο ζενίθ της!
Η ΛΑΙΜΑΡΓΗ ΑΓΑΠΗ
Στιχουργικά, έχουμε ένα masterpiece μαύρης ποίησης. Μουσικά, επιδίδεται σ’ έναν αγώνα δρόμου μεταξύ τονικής και ατονικής μουσικής, χωρίς ξεκάθαρη ενορχηστρωτική άποψη. Το μόνο σαφές είναι ότι μετά τον μεγάλο επίλογο, κλείνει μια πόρτα κι αρχίζει ο δεύτερος επίλογος, θα λέγαμε, με τον ίδιο να ψιθυρίζει και την κιθάρα ν’ ακούγεται από το μέσα δωμάτιο.
ΤΟ ΑΧΡΟΝΟ ΣΤΕΝΟ
Πολύ θλιμμένο κλείσιμο με τη φωνή να κομπιάζει στο επανειλημμένο μου λείπεις και μια συχνότητα να κόβεται απότομα. Αναφέρεται στην παραμονή σε κάποιο νοσοκομείο...Η μουσική με τους ηλεκτρονικούς ήχους προσπαθεί να επενδύσει τους στίχους. Συνοπτικά, το πόρισμα της παρούσης δισκανάλυσης μιλάει για έναν τραγουδοποιό, προικισμένο περισσότερο στον στίχο και λιγότερο στη μουσική, με εμφανή σύγχυση και εσωτερικές συγκρούσεις. Ομολογουμένως, ο Κτίρια τη Νύχτα δεν ομοιάζει με κανέναν του χώρου του, της ανεξάρτητης δηλαδή τραγουδοποιίας και γι’ αυτό και μόνο η συγκεκριμένη εργασία χρήζει ιδιαίτερης προσοχής!