ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΚΟΜΠΛΕ!

Μετά από μέρες γράφω πάλι από το πατρικό μου, έχοντας μπροστά μου ένα Πι, όχι του Αρονόφσκι, αλλά τ' άλλο που βοηθά τη μάνα μου να βολτάρει μέσα στα δωμάτια, την ίδια στιγμή που η 13χρονη γάτα τρώει τις κροκέτες της και σκέφτομαι ότι γέρασε κι αυτό το ζωντανό, που το' χα φέρει σπίτι μεσ' στη χούφτα μου -ημερών πανέμορφο γατάκι- και τι να πω στην καλή φίλη που με προτρέπει να γραφτώ στο facebook κι αντί να της ομολογήσω ότι φοβάμαι τα διαδικτυακά μπατσιλίκια, της λέω ότι δεν έχω περαιτέρω χρόνο, ούτε καν για να περάσω από την Ταινιοθήκη και να δω τα ντοκιμαντέρ των Ομιχλιστών, μια και φτιάχνω ερωτήσεις για δύο αποκλειστικές συνεντεύξεις στο blog με την Etten και τους ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ., αφού πρώτα τελείωσα με την ύλη του διφώνου και συγκεκριμένα με ένα μεγάλο άρθρο περί νέων τραγουδοποιών, στο οποίο σίγουρα θα άφησα πολύ κόσμο εκτός, μα όπως έγραψα εν είδει απολογίας κινήθηκα περισσότερο συνειρμικά παρά επανεξετάζοντας τη δισκοθήκη μου, που σύντομα θα ξαλαφρώσω μεταβαίνοντας στο Μοναστηράκι με φορτωμένες σακούλες και πίνοντας εν τω μεταξύ ακόμη σόδες, εφόσον τσάκισα τρία κομμάτια από τον χθεσινοβραδινό άκρως επιτυχημένο μουσακά της Αλεξάνδρας- μάλλον με τσάκισαν- όπως και τα μπισκότα που έφτιαξε η Βικτώρια υπέρ των ψυχών των νεκρών, σκεπτόμενος σωστοί οι Ρώσοι, όχι σαν κι εμάς που τη βγάζουμε με στάρι ή σταρ', στα βλάχικα, εξ ου- λένε- συγγενεύουν και το Χόλιγουντ με τη Λάρ' σα, αν και δε θα με χάλαγε καθόλου μία απόδραση έστω και μέχρι τη Λάρισα, αναμένοντας ωστόσο τη Μικρή Επίδαυρο του Ιουλίου με την πρώτη παγκόσμια του Καβάφη της Λένας, για την οποία μιλάω καθημερινά με το Φεστιβάλ Αθηνών ώστε όλα να γίνουν σωστά, πλησιάζοντας οι ημερομηνίες, συμπληρώνοντας από τώρα entry- forms για κινηματογραφικά φεστιβάλ του εξωτερικού που ζήτησαν την ταινία μου, αδυνατώντας να δω στο dvd το Αντρέι Ρουμπλιόφ του Ταρκόφσκι, ελλείψει ελληνικών υπότιτλων, επιστρέφοντας έτσι μοιραία στο cd του White Album των Beatles με πρώτο- πρώτο το Back in the U.S.S.R., αδιαφορώντας για τα ηφαιστειακά ισλανδικά νέφη και τους απεχθέστατους δημοσιογράφους που το τόσο το κάνουν ΤΟΣΟ, σκεπτόμενος σοβαρά το ενδεχόμενο να ξαναμετακομίσω λόγω του ότι πλέον φοβάμαι να διασχίσω αργά τη νύχτα τον πεζόδρομο ως το σπίτι μου, στον οποίο τις προάλλες σφάχτηκαν δύο Ρώσοι από το παραπλεύρως κωλόμπαρο, που κάποτε τού απέδιδα ποιητική χροιά, αλλά μάλλον αυτά είναι του κώλου τα εννιάμερα- που θα' λεγε κι ο Χριστιανόπουλος- κι ωχριούν μπροστά στην ζώσα πραγματικότητα- που θα' λεγε κι η Νταντωνάκη- άσε που τρέμω μην ξανακλειστώ σε 'κείνο το ασανσέρ, φτιαγμένο λες τον Μεσοπόλεμο, παρ΄όλο που αν φύγω θα μου λείψουν τα ασιατικά μικρομάγαζα με το χύμα ορίτζιναλ κάρι που πήρα προχθές σε πλαστικό διάφανο σακουλάκι, μα εκεί για να τη βγάλεις δε θες κάρι, αλλά καράτε, ανέκαθεν όμως προτιμούσα το τσάμικο, δηλαδή τις ορχηστικές τέχνες έναντι των πολεμικών, καθώς επίσης και τις τονοσαλάτες, τις φράουλες, τα στριφτά που μού δίνουν πάντα έτοιμα οι άλλοι, τα αφιερώματα που ετοιμάζει στάνταρ πια η Οδός Πανός, τα τηλεφωνήματα με τον Παντελή στη Θεσσαλονίκη, τα κορίτσια με τα μικρά βυζιά, μικρά στα όρια της αξιοπρέπειας και της καλαισθησίας, τη γριά πουτάνα που συνεχίζει να φοράει σκούφο και θα ψειριάσει με τέτοιο καιρό, τον άστεγο- νέο φρούτο που έχει βάλει το χαρτόκουτο του στην είσοδο της πολυκατοικίας μου και του πηγαίνω όποτε είμαι εκεί ένα πιάτο ετοιματζίδικο φαΐ με καμιά κούπα κρασί, τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι και πριν λίγες μέρες η μπάλα τους χτύπησε κατακέφαλα τον προαναφερθέντα άστεγο, με αποτέλεσμα αυτός να τ' αρχίσει στα γαμωσταυρίδια, αφήνοντας ωστόσο παγερά αδιάφορους τους Πακιστανούς με τα καφτάνια, σα να μη ζουν καθημερινότητα αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι, μονάχα συγκεντρωμένοι με ομοεθνείς τους και μιλώντας αυτή την ενοχλητική γλώσσα που θυμίζει ορθό- κοφτό κρουστό, η οποία όμως είναι σίγουρα ανωτέρας κλάσης απ' την άλλη γλώσσα, της διαχειρίστριας, αφού όποτε με συναντάει, μού διηγείται πόσες καλλιτεχνικές προσωπικότητες έπιναν εκεί γύρω κάποτε τον καφέ τους, α χου και δε με νοιάζει της λέω κι εγώ έξω απ' τα δόντια, αλλά είναι και κουφή εκτός από πολυλογού, οπότε τι το' πα- τι δεν το' πα, ένα και το αυτό, γι' αυτό και λέω να κλείσω το μεταμεσονύχτιο μου παραλήρημα με 'κείνο το φοβερό δίστιχο ενός φίλου αναρχικού καλλιτέχνη, που σε κακή κριτική εφημερίδας για τη δουλειά του, είχε απαντήσει με το εξής ανυπέρβλητο: όλα είναι πια κομπλέ, εν ολίγοις πούτσες μπλε!