Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΚΟΜΠΛΕ!

Μετά από μέρες γράφω πάλι από το πατρικό μου, έχοντας μπροστά μου ένα Πι, όχι του Αρονόφσκι, αλλά τ' άλλο που βοηθά τη μάνα μου να βολτάρει μέσα στα δωμάτια, την ίδια στιγμή που η 13χρονη γάτα τρώει τις κροκέτες της και σκέφτομαι ότι γέρασε κι αυτό το ζωντανό, που το' χα φέρει σπίτι μεσ' στη χούφτα μου -ημερών πανέμορφο γατάκι- και τι να πω στην καλή φίλη που με προτρέπει να γραφτώ στο facebook κι αντί να της ομολογήσω ότι φοβάμαι τα διαδικτυακά μπατσιλίκια, της λέω ότι δεν έχω περαιτέρω χρόνο, ούτε καν για να περάσω από την Ταινιοθήκη και να δω τα ντοκιμαντέρ των Ομιχλιστών, μια και φτιάχνω ερωτήσεις για δύο αποκλειστικές συνεντεύξεις στο blog με την Etten και τους ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ., αφού πρώτα τελείωσα με την ύλη του διφώνου και συγκεκριμένα με ένα μεγάλο άρθρο περί νέων τραγουδοποιών, στο οποίο σίγουρα θα άφησα πολύ κόσμο εκτός, μα όπως έγραψα εν είδει απολογίας κινήθηκα περισσότερο συνειρμικά παρά επανεξετάζοντας τη δισκοθήκη μου, που σύντομα θα ξαλαφρώσω μεταβαίνοντας στο Μοναστηράκι με φορτωμένες σακούλες και πίνοντας εν τω μεταξύ ακόμη σόδες, εφόσον τσάκισα τρία κομμάτια από τον χθεσινοβραδινό άκρως επιτυχημένο μουσακά της Αλεξάνδρας- μάλλον με τσάκισαν- όπως και τα μπισκότα που έφτιαξε η Βικτώρια υπέρ των ψυχών των νεκρών, σκεπτόμενος σωστοί οι Ρώσοι, όχι σαν κι εμάς που τη βγάζουμε με στάρι ή σταρ', στα βλάχικα, εξ ου- λένε- συγγενεύουν και το Χόλιγουντ με τη Λάρ' σα, αν και δε θα με χάλαγε καθόλου μία απόδραση έστω και μέχρι τη Λάρισα, αναμένοντας ωστόσο τη Μικρή Επίδαυρο του Ιουλίου με την πρώτη παγκόσμια του Καβάφη της Λένας, για την οποία μιλάω καθημερινά με το Φεστιβάλ Αθηνών ώστε όλα να γίνουν σωστά, πλησιάζοντας οι ημερομηνίες, συμπληρώνοντας από τώρα entry- forms για κινηματογραφικά φεστιβάλ του εξωτερικού που ζήτησαν την ταινία μου, αδυνατώντας να δω στο dvd το Αντρέι Ρουμπλιόφ του Ταρκόφσκι, ελλείψει ελληνικών υπότιτλων, επιστρέφοντας έτσι μοιραία στο cd του White Album των Beatles με πρώτο- πρώτο το Back in the U.S.S.R., αδιαφορώντας για τα ηφαιστειακά ισλανδικά νέφη και τους απεχθέστατους δημοσιογράφους που το τόσο το κάνουν ΤΟΣΟ, σκεπτόμενος σοβαρά το ενδεχόμενο να ξαναμετακομίσω λόγω του ότι πλέον φοβάμαι να διασχίσω αργά τη νύχτα τον πεζόδρομο ως το σπίτι μου, στον οποίο τις προάλλες σφάχτηκαν δύο Ρώσοι από το παραπλεύρως κωλόμπαρο, που κάποτε τού απέδιδα ποιητική χροιά, αλλά μάλλον αυτά είναι του κώλου τα εννιάμερα- που θα' λεγε κι ο Χριστιανόπουλος- κι ωχριούν μπροστά στην ζώσα πραγματικότητα- που θα' λεγε κι η Νταντωνάκη- άσε που τρέμω μην ξανακλειστώ σε 'κείνο το ασανσέρ, φτιαγμένο λες τον Μεσοπόλεμο, παρ΄όλο που αν φύγω θα μου λείψουν τα ασιατικά μικρομάγαζα με το χύμα ορίτζιναλ κάρι που πήρα προχθές σε πλαστικό διάφανο σακουλάκι, μα εκεί για να τη βγάλεις δε θες κάρι, αλλά καράτε, ανέκαθεν όμως προτιμούσα το τσάμικο, δηλαδή τις ορχηστικές τέχνες έναντι των πολεμικών, καθώς επίσης και τις τονοσαλάτες, τις φράουλες, τα στριφτά που μού δίνουν πάντα έτοιμα οι άλλοι, τα αφιερώματα που ετοιμάζει στάνταρ πια η Οδός Πανός, τα τηλεφωνήματα με τον Παντελή στη Θεσσαλονίκη, τα κορίτσια με τα μικρά βυζιά, μικρά στα όρια της αξιοπρέπειας και της καλαισθησίας, τη γριά πουτάνα που συνεχίζει να φοράει σκούφο και θα ψειριάσει με τέτοιο καιρό, τον άστεγο- νέο φρούτο που έχει βάλει το χαρτόκουτο του στην είσοδο της πολυκατοικίας μου και του πηγαίνω όποτε είμαι εκεί ένα πιάτο ετοιματζίδικο φαΐ με καμιά κούπα κρασί, τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι και πριν λίγες μέρες η μπάλα τους χτύπησε κατακέφαλα τον προαναφερθέντα άστεγο, με αποτέλεσμα αυτός να τ' αρχίσει στα γαμωσταυρίδια, αφήνοντας ωστόσο παγερά αδιάφορους τους Πακιστανούς με τα καφτάνια, σα να μη ζουν καθημερινότητα αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι, μονάχα συγκεντρωμένοι με ομοεθνείς τους και μιλώντας αυτή την ενοχλητική γλώσσα που θυμίζει ορθό- κοφτό κρουστό, η οποία όμως είναι σίγουρα ανωτέρας κλάσης απ' την άλλη γλώσσα, της διαχειρίστριας, αφού όποτε με συναντάει, μού διηγείται πόσες καλλιτεχνικές προσωπικότητες έπιναν εκεί γύρω κάποτε τον καφέ τους, α χου και δε με νοιάζει της λέω κι εγώ έξω απ' τα δόντια, αλλά είναι και κουφή εκτός από πολυλογού, οπότε τι το' πα- τι δεν το' πα, ένα και το αυτό, γι' αυτό και λέω να κλείσω το μεταμεσονύχτιο μου παραλήρημα με 'κείνο το φοβερό δίστιχο ενός φίλου αναρχικού καλλιτέχνη, που σε κακή κριτική εφημερίδας για τη δουλειά του, είχε απαντήσει με το εξής ανυπέρβλητο: όλα είναι πια κομπλέ, εν ολίγοις πούτσες μπλε!

15 σχόλια:

logia είπε...

τι χείμαρρος
τι καταρράκτης
τι παραλήρημα
αν και θα θελα να τα σχολιάσω όλα,θα σταθώ σ' αυτόν τον φόβο να φτάσεις πεζός στο σπίτι σου το βράδυ, που πια μας αγγίζει όλους σε όλο και περισσότερες γειτονιές και δεν έχει να κάνει με έλληνες ή ξένους αλλά με αυτήν την γ!@#$%^η εγκληματικότητα που χτυπάει κόκκινο...

Γιώργος είπε...

βασικα καλημερα,επεσα "καταλαθο¨"στο μπλογκ σου,,,γελαω γιατι μ αρεσε η εκφραση πουτσες μπλε π χρησιμοποιω κ γω συχνα,ενιγουει στο θεμα μου,αν θες επικινωνησε μαζι μου μεσο μειλ στο(sgiorgiio@hotmail.com)θελω να σε ρωτησω κατι για αλεκο φασιανο,δεν προλαβαινω τωρα να σχολιασω αλλου στο μπλογ σου και σορρυ για το ψιλοασχετο σχολιο μου απλα θελω να σε ρωτησω κατι προσοπικα για φασιανο,οσο για τα αλλα π γραφεις;αι λαικ δις,ολα ειναι κομπλε δηλ πουτσες μπλε,,,,:)καλημερα εγκαιν,

BOSKO είπε...

logia...
μα ακριβώς κι εγώ στην εγκληματικότητα αναφέρθηκα. Ειδικά κάθε Σάββατο βράδυ που το εν λόγω κωλόμπαρο ξενυχτάει, πάντα θα ξυπνήσω απ' τις φωνές, είτε άλλων περίοικων, είτε των θαμώνων που σφάζονται ή πλακώνονται. Φρίκη!

BOSKO είπε...

desperado...
φίλε μου, τρέχω, παρ' όλα αυτά αν έχω χρόνο θα γράψω. Κι αν σε ξεχάσω, don't worry, άσε κάνα σχόλιο καινούργιο και θα σε θυμηθώ.

Unknown είπε...

Αντώνη
ή θα βάζεις που καιπου καμιά τελεία στις προτάσεις σου ή θα μας κάνεις δώρο αναπνευστήρες. Διάλεξε.

BOSKO είπε...

ΣΤΕΛΛΑ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ...
σε τέτοιου είδους αναρτήσεις, διαλέγω τον αναπνευστήρα κι όποιος αντέξει!
σκόπιμα γίνεται πάντως αυτού του είδους η γραφή περιστασιακά!

trashman είπε...

Συγγνώμη!.. Κύριε!.. Ναι εσάς!.. Σας πέσαν αυτές οι τελείες!.. ..........................................................................

Μιά χάρη: Γίνεται όλες οι αναρτήσεις του μπλογκ από δω και περα να είναι σαν κι αυτή;

BOSKO είπε...

trashman...
τι θέλετε πια;
με πρήξατε όλοι!
δε γουστάρω τελείες, τις έχω καταργήσει, ΟΚ;
τελεία και παύλα!

υ.γ. ....................................................................................................

Ετσι απλά! είπε...

Εμένα παρ'όλα αυτά μάρέσουν τα κείμενα σου του αναπνευστήρα. Όπως μάρέσει κι αυτή η γειτονιά σου. Θλίβομαι κάθε φορά που περνώ από την παλιά δικιά μου κ μέρα μεσημέρι να κοιτώ τον ίσκιο μου.. Οι αγωνίες δεν ξέρω αν παίρνουνε τελείες .

BOSKO είπε...

Έτσι απλά! ...
πολύ καλόβολος εισ' εσύ!
όλα σ' αρέσουν: τέτοιου τύπου γειτονιές, τέτοιου τύπου κείμενα του αναπνευστήρα κλπ.
ως νεοφερμένος, λοιπόν, επισκέπτης στο blog, σε καλωσορίζω και σ' ευχαριστώ!

Ετσι απλά! είπε...

καλώς σας βρήκα (αν κ κοντεύω χρονο στο blog). αυτό το κατεγιστικό της σκέψης (βλ. κείμενά σου απο νοσοκομείο) είναι ότι πρέπει για να μεταφέρει στιγμιαία όλη την πολύπλοκη σκέψη μας.

Αθανασία είπε...

Χαααααααααααααααααχαααααααααααχαχααααααααααααααααααααααχα!άπαιχτο πόστ καλό μου!! (καλησπέρες)...ε,λες να μετακομίσεις πάλι??????ε,που να δείς τι γίνεται εδώ,πέρα που μένω εγώ..κάθε μέρα κιόλας...λίγο πρίν το Πάσχα...μπήκαν αλλοδαποί?? στο σπίτι,μιάς κυρίας που μένει,ακριβώς απέναντι από μας στον απέναντι,πεζόδρομο της τα άδειασαν ό-λα...κ τους έπιασαν στα πράσα,κάποιοι από το δικό μου πεζόδρομο,την ώρα που μετέφεραν έπιπλα...άρχισαν να φωνάζουν τους κυνηγούσαν..της πουτάνας έγινε...κ μέσ το καταμεσήμερο όλο αυτό οκ?...τους άκουσα την ώρα,που χα ξαπλώσει στο κρεββάτι μου να ηρεμήσω,λίγο...κ καταλαβαίνεις πως μου ήρθε...πυροβολισμοί ακούγονται συνεχώς ένα χάλι...άστα...χααααχαχα κ γώ έχω πρόβλημα με το ανσασέρ...κλειστοφοβία...δεν είσαι ο μόνος...έχουμε κ μείς,μιά πολυλογού γειτόνισα που μας τα πρήζει από καιρό,σε καιρό...κ είναι κ ζηλόφθονη...ε,τι να κάνεις....υπάρχουν αυτά...ωραίο ποστάκι καλό μου...δε ξέρω γιατί αλλά μου αρέσει,όταν έχεις αυτά τα 'παραληρήματα',κ γράφεις έτσι ασηνάρτητα...αλλά αυτό το τελευταίο του φίλου σου 'όλα είναι κομπλέ...'χαααααααααααχααααααααχα! ωραίο γέλασα πολύ!!καλησπέρες καλό μου...

BOSKO είπε...

Αθανασία...
να μου το θυμηθείς, στο τέλος θα γίνω ο προσωπικός σου ιντερνετικός γελωτοποιός! Το θέμα είναι πώς μου αρέσει ο ρόλος αυτός!

Nefeli είπε...

τα ειπες ολα και μας αφησες με τον δεικτη του δεξιου χεριου απραγο στη δεξια πλευρα του ποντικιου και με το μεσαιο ελεφρα υψωμενο πανω απο τη ροδελα που πηγε τα ματια μας απο την αρχη του κειμενου στο τελος του χειμαρρου (οπως το χαρακτηρισε και μια μαμα)
καλο βραδυ απο εδω

BOSKO είπε...

Nefeli...
γεια σου και σένα, ταλαντούχο κορίτσι και να δω πότε θα τα πούμε από κοντά καμιά φορά!