etten-live-knot-gallery-porcelain-voice-electricity-so-bright

Αξίζουν κατ' αρχάς συγχαρητήρια στον σκηνοθέτη Θέμελη Γλυνάτση, στον μουσικό Γιάννη Κοτσώνη και στον interior designer Βαγγέλη Μουσίκα που πήραν μια ανακαινισμένη πρώην disco στη συμβολή των οδών Μιχαλακοπούλου και Πύρρου, στο κέντρο της Αθήνας, μετατρέποντας την σε ένα ολοζώντανο και κυρίως ανοιχτό πεδίο των πειραματικών τεχνών. Έτσι, με πέντε ευρώ εισιτήριο και με το κρασί δωρεάν, μπορεί ο καθένας να παρακολουθήσει συναυλίες νέων καλλιτεχνών, εικαστικά δρώμενα, underground θεατρικές παραστάσεις, αλλά και εργαστήρια δημιουργίας ηλεκτρονικών κυκλωμάτων! Σαν το Nosotros των Εξαρχείων, ένα πράγμα, αλλά λιγότερο απολιτίκ και περισσότερο alternative!

Χθες βράδυ ήταν η δεύτερη φορά που βρέθηκα στην Knot Gallery μετά από την παράσταση του Κτίρια τη Νύχτα, λίγο καιρό πριν. Ήθελα πολύ να δω live την Etten στα δικά της τραγούδια, αφού, ναι μεν το cd της έχει ήδη γίνει αγαπημένο, επί σκηνής όμως μόνο ως ερμηνεύτρια της Λένας Πλάτωνος στο Κύτταρο την είχα γνωρίσει.

Επρόκειτο ουσιαστικά για μια σεμνή και ταπεινή παρουσίαση του πρώτου δίσκου της τραγουδοποιού και ερμηνεύτριας, χωρίς φρου- φρου κι αρώματα, τα οποία σίγουρα θα ήταν περιττά για την αισθητική του χώρου, του ως επί το πλείστον νεανικού κοινού και προπάντων της ίδιας της Etten.

Δε χωράει καμία αμφιβολία, η κοπέλα αυτή είναι μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα. Δεν είναι ούτε pop, ούτε rock και οι μουσικοί της δεν πειράζουν απλώς ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια φτιάχνοντας ατμόσφαιρες (και να συνέβαιναν πάλι όλα αυτά, απολύτως θεμιτά θα ήταν).

Η Etten είναι δημιουργός. Ερμηνεύει τα ολόδικά της τραγούδια και αν ζούσε στο εξωτερικό ίσως να γέμιζε στάδια, παρ' όλο που περισσότερο δίνει το στίγμα μιας αυθεντικής αντιστάρ. Αυτό τουλάχιστον φάνηκε από τη συστολή της στη σκηνή, όποτε δεν τραγουδούσε, και τη γλυκοπαρεΐστικη- με τα μέλη της μπάντας της- διάθεση.

Μου έλεγε τις προάλλες η Λένα πόσο καλή είναι η Etten στα τραγούδια του Μιχάλη Δέλτα, που έτυχε ν' ακούσει στο ραδιόφωνο. Αυτό που εγώ άκουσα χθες στην Knot Gallery ήταν μια φωνή με τεράστιο εύρος, η οποία, ξαναλέω για πολλοστή φορά, συγγενεύει με την Kate Bush και τη Bjork. Ενδεχομένως και με την τραγουδίστρια των Psycho της δεκαετίας του 1980, αν πρέπει να κάνω τώρα και μια σύνδεση με κάποια φωνή από τα πάτρια εδάφη της Etten.

Με ρομποτικές κινήσεις (να πως γράφονται κομμάτια σαν το make up for robots) και με ένα πάθος στην ερμηνεία χωρίς ίχνος υπερβολής, κάτι πρωτοφανές για νέο καλλιτέχνη, η Etten αποδείχθηκε θηλυκός θεός- ηδονιστής, αρχιΙέρεια μίας σκανδιναβικής διαγαλαξιακής τελετουργίας για laptop και συνθεσάιζερ, ηλεκτρική κιθάρα, κρουστά και φωνή.

Το bubble factory παραλίγο να το χορέψουμε, στο another day έκλεισα τα μάτια και άκουγα με εφηβική κατάνυξη (το ξεχωρίζω, λόγω του Roy Harper) και στο 10.45 sling απλά εισπράξαμε μια μεγάλη ερμηνεία. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, εάν υπάρχει ένας μάνατζερ που τρέχει τη δουλειά της Etten και την ίδια, θα πρέπει αύριο κιόλας να φροντίσει για το, εκτός συνόρων, ξάνοιγμα της, είτε με συμμετοχή της σε φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, είτε με προγραμματισμό εμφανίσεων της σε μουσικές, έστω και μικρές, σκηνές. Μήπως παραείμαι αιθεροβάμων; Στην Ελλάδα του οικονομικού ναδίρ και του σκυλάδικου ζενίθ ζούμε, κι η Etten, κι εγώ, κι εσείς που διαβάζετε...Αυτές τις σκέψεις έκανα διασχίζοντας ολόκληρη τη λεωφόρο Αλεξάνδρας ένα όμορφο ανοιξιάτικο βράδυ, περνώντας έξω από πολωνικά εστιατόρια που έχουν κλείσει πια, τη σχολή κινηματογράφου της Χατζίκου που τώρα δεν ξέρω καν ποια υπηρεσία στεγάζει, το παραπλεύρως παράρτημα του ΙΚΑ που με πήγε σε αμερικανικά κοινωνικά σήριαλ, έτσι χωμένο και γκρίζο που είναι (όπως τ' άφησα από το ΄93), γκλαμουράτα καφέ και μπιραρίες, εκείνο το σπίτι όπου άνθρωπος έζησε το πιο εφιαλτικό όνειρο, καθώς και το ρημαγμένο Πεδίο του Άρεως. Πίσω, στο σπίτι, η ακρόαση του I know you' re behind me but I' m not scared, για μιαν ακόμη φορά, ήταν η πιο κατάλληλη γείωση με ότι πιο νεανικό και ενεργητικό, άρα ελπιδοφόρο, υπάρχει αυτή τη στιγμή στον τόπο μου.