
Το ευτελίσαμε, λοιπόν, φορτώνοντας του ανόητες δισκογραφικές απόπειρες. Το κρεμάσαμε στο περίπτερο πουλώντας το τσάμπα μαζί με τις τσίχλες και τα γαριδάκια, στριμωγμένο σε ζελατίνες ανάμεσα σε ένθετα, διαφημιστικά flyers, γεγονότα, dvd και το πρόγραμμα της τηλεόρασης. Το βαφτίσαμε ξοφλημένο και του κλείσαμε άγαρμπα το "μαγαζάκι" του. Τώρα του σφραγίζουμε και μία μία τις πόρτες που θα μπορούσαν και θα ήθελαν να το επικοινωνήσουν και πετάμε έτσι απλά, τους εργάτες του στο δρόμο. Το πρόβλημα δεν είναι ότι μας τέλειωσε το Δίφωνο. Ούτε το Δίφωνο ήταν το στρατηγείο του εντέχνου, ήταν όμως μια καλή προσπάθεια να κρατηθεί ζωντανό επικοινωνιακά, με τον υγιή, παλιό, καλό τρόπο της ανάγνωσης. Κι η προσπάθεια είναι σπάνιο πράγμα στις μέρες μας! Είναι κρίμα και ντροπή να βυθίζεται έτσι, λοιπόν, παρασέρνοντας μάλιστα, στον πάτο της τόσους ανθρώπους που δούλεψαν σκληρά και φθηνά, για να ανταμοιφθούν σκληρότερα και φθηνότερα με μια στεγνή απόλυση κάποιο βράδυ στις αρχές του '11.
Βέβαια, την καλή μουσική δεν την φροντίζουν τα περιοδικά, ούτε οι δισκογραφικές, ούτε τα ραδιόφωνα, άλλα εκείνοι που την αγαπούν και την πιστεύουν, κι είμαι σίγουρη πως τα παιδιά του Διφώνου δεν θα σταματήσουν να συγκινούνται και να προσπαθούν να γνωστοποιήσουν αυτή τους τη συγκίνηση σε όσους θέλουν να πάρουν την πληροφορία, έστω και αν προς το παρόν δεν θα έχουν επίσημη στέγη. Τώρα, για το ποιός θα φροντίσει εκείνους, δεν έχω καμία απάντηση, μόναχα την καλύτερη μου ευχή και την απόλυτη στήριξη μου.
Νατάσσα Μποφίλιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου