Eντάξει, δεν το έχω βιώσει για να το αναπολήσω. Κάποτε ήμουν πιο μικρός και το αντιμετώπιζα σαν κατεστημένο. Έπειτα έκανα την επιλογή να απέχω. Παρολαυτά πάντα στεκόταν στο υποσυνείδητο μου σαν μια σταθερά. Ήρθε ο καιρός να το γνωρίσω από πιο κοντά και καθώς πλησίαζα εκπλήξεις με έκαναν να μετρώ πιο πολύ τα λόγια μου. Καιροί θεοσκότεινοι και το περιοδικό παρόλες τις πιέσεις και τα αναγκαστικά λοξοδρομήματα στις βιτρίνες του προσπαθούσε ίσως όσο ποτέ να δώσει λόγο σε οτιδήποτε νέο και ελπιδοφόρο σαν να ήθελε αντανακλαστικά να επιβιώσει από αυτό που τελικά του επιβλήθηκε.Το δίφωνο λοιπόν εκτός από την ιστορία του, είναι άνθρωποι που για καιρό απλήρωτοι μέσα σε τέτοια κακοκαιρία συνέχιζαν να μάχονται για τη φανέλα. Ακόμα και αν ακούγεται γραφικό ας σκεφτούμε τη σπανιότητα του στις μέρες αυτές. Από το να μείνουν άνεργοι και απλήρωτοι τους αξίζει τουλάχιστον η συμπαράσταση από καλλιτέχνες και αναγνώστες και η παρότρυνση και η υποστήριξη να παλέψουν για ένα αυτοοργανομένο και αυτοδιαχειριζόμενο περιοδικό μακριά από την αρρώστια της στεγνής κερδοσκοπίας Με τέτοιους τρόπους κόπους και αντιδράσεις ίσως βγούμε από αυτό το τούνελ.
fear is not a normal state for civilized people
Aung San Suu Kyi
ΚΚΚ
Και εγώ στη διάθεση σας...
Παύλος Συνοδινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου