ο-edgar-allan-poe-στο-τεύχος-151-της-οδού-πανός

Αφιερωμένο στον Αμερικανό συγγραφέα Edgar Allan Poe (1809 - 1849) είναι το υπ' αριθμόν 151 καινούργιο τεύχος της Οδού Πανός. Ο ποιητής Γιώργος Χρονάς εξηγεί στο δικό του κείμενο, μεταξύ άλλων, τους λόγους που τον εξώθησαν στην έκδοση του συγκεκριμένου αφιερώματος: στη φράση του Ντοστογιέφσκι για τον Poe ότι αν δεν υπήρχε έπρεπε να ανακαλυφθεί. Στη λατρεία που τού 'χε ο Baudelaire. Στο όνειρο του, επίσης, να εκδώσει ο ίδιος ένα περιοδικό. Και καταλήγει ο Χρονάς: Όμως ο Poe έπινε και ήταν επιρρεπής σε κάθε φαντασία καταστροφής. Μέχρι που έμεινε νεκρός στα κρύα πλακάκια, μια μέρα στη Βαλτιμόρη. Κι έκλεισε το φθαρτό βιβλίο της ζωής του. Για να ανοίξει το άλλο...Πάντως, ανοίγοντας ο αναγνώστης το εν λόγω τεύχος της Οδού Πανός θα συναντήσει πρώτο-πρώτο το χρονολόγιο του Edgar Allan Poe και λίγο παρακάτω το ποιητικό κείμενο του Κωνσταντίνου Μπούρα Ο μαύρος γάτος του Παρθενώνα συναντά τον μαύρο γάτο του Poe, την ανάλυση της καταραμένης ιδιοφυΐας του από τον Αλέξανδρο Στεργιόπουλο, το φανταστικό διήγημα του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου με τίτλο Το ασύγκριτα προτιμότερο βελούδινο σκότος, τον Λογοτεχνικό χαιρετισμό στον Edgar Allan Poe του Ανδρέα Χατζηνικολάου, καθώς και το δικό μου άρθρο Ο κατά Roger Corman κινηματογραφικός κύκλος Poe με τον Vincent Price. Το αφιέρωμα επιμελήθηκε ο μεταφραστής, σκηνοθέτης και διδάκτωρ Γαλλικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών, Γιώργος Μίχαλος, ο οποίος εκτός των μεταφράσεων του σε ορισμένα εξαιρετικά ξένα κείμενα για τον Poe, παραθέτει και το σύνολο των έργων του συγγραφέα σε ελληνικές εκδόσεις. Το τεύχος συμπληρώνουν κείμενα των Βασίλη Κοντόπουλου, Φώτη Θαλασσινού, Ισαάκ Σούση, Αθανάσιου Βαβλίδα κ.α.

and-the-winner-is?

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που η τελετή απονομής των Όσκαρ προξενεί το ενδιαφέρον μου. Ταυτίζομαι, βλέπεις, με την άποψη ή, σωστότερα, με την προτροπή πού 'χε διατυπώσει ο βραβευμένος με Όσκαρ Μάνος Χατζιδάκις, να αποφεύγει ο κόσμος τις βραβευμένες στην εν λόγω τελετή ταινίες. Άδικο είχε; Θυμάμαι εκείνον τον ανεκδιήγητο Άγγλο ασθενή του Άντονι Μιγκέλα. Και Άγγλος, και ασθενής, σοβαρολογούμε τώρα; ήταν η αρχική μου σκέψη-αντίδραση στο άκουσμα ότι η ταινία αυτή είχε σαρώσει τα βραβεία της αμερικανικής Ακαδημίας. Να το πω αλλιώς, πως να έρθει μία Οσκαρική ταινία στα δικά μου μέτρα όταν νομίζω ότι πάει πακέτο με σμόκιν, παπιγιόν, βραδυνές τουαλέτες και κόκκινα χαλιά; Και να μέναμε μόνο στο ενδυματολογικό κομμάτι, καλά θά 'ταν. Θεωρώ τόσο πια απομυθοποιημένο τον αμερικανικό κινηματογράφο, τις ψηφιακές καινοτομίες του και τους σταρ, ώστε προτιμώ χίλιες φορές τους Ρουμάνους, τους Κινέζους, τους Ιρανούς, ακόμη κι αυτόν τον Βιετναμέζο που πήρε πέρσι τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες και που για να πεις το όνομα του σωστά, η γλώσσα σου γίνεται σταυροβελονιά. Λειτουργώ δηλαδή ως σύγχρονος Κνίτης σινεφίλ, παρ' όλο που ουδέποτε ανήκα στην ΚΝΕ, μαθήτευσα όμως κοντά στον Δήμο Θέο και τον Βασίλη Ραφαηλίδη, οπότε αυτοί οι σκηνοθέτες-διανοούμενοι από τη χώρα μου ήταν και είναι οι δικοί μου, οι προσωπικοί μου σταρ. Ίσως πάλι η θέση μου αυτή να οφείλεται και στο γεγονός ότι ανήκω στην ελληνική κινηματογραφική οικογένεια. Ξέρετε, αυτήν που τα μέλη της μέχρι πρότινος, εάν δεν ανέβαιναν στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κάθε Νοέμβριο, δεν είχαν καλύτερο απ' το να στηθούν μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσουν τα κρατικά βραβεία ποιότητας. Και σαν τύχαινε να βραβευθεί κάποιος δικός τους ή ακόμη κι οι ίδιοι, ξεσήκωναν όλο το σόι και τους φίλους τους με τα τηλεφωνήματα τους μεσ' στη μαύρη νύχτα. Διότι, κακά τα ψέματα, μόνο τους Έλληνες κινηματογραφιστές και το συνάφι τους ενδιέφεραν οι τελετές του φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Θα ξεχάσω εγώ που όταν πήρα το βραβείο με το Ζωντανοί στο Κύτταρο η μάνα μου ξύπνησε τη θειά μου τη συχωρεμένη στον Βόλο να δει τον Αντωνάκη στην τηλεόραση και κόντεψε να τη στείλει απ' την τρομάρα της στη μία τα ξημερώματα; Τέλος πάντων, απόψε είναι μια διαφορετική νύχτα. Μια και δεν έχω NOVA, επικοινώνησα ήδη με την έγκριτη δημοσιογράφο επί των κινηματογραφικών, Χρυσούλα, η οποία επίσης δεν έχει NOVA, αλλά βρίσκεται στην οικία άλλου έγκριτου δημοσιογράφου επί των κινηματογραφικών και περιμένω να μου μεταφέρουν τα μαντάτα. Θα το πάρει ή δε θα το πάρει το Όσκαρ ο Λάνθιμος; Θα τους βγάλει τους κυνόδοντες του ο Τεό; Θα ονομάσει Φρονιμίτη το νέο του σήριαλ ο Παπακαλιάτης, όπως διάβασα κάπου και σερνόμουν απ' το γέλιο; Θα μας δοξάσει το παλικάρι μας, έτσι, για να ξεχάσουμε κι εμείς ρασοφόρους τηλε-σταρ τύπου Άνθιμος και από σήμερα να λέμε όλοι Λάνθιμος; Θα βγει κάνας Λιακόπουλος, πάρει-δεν πάρει ο Κυνόδοντας το Όσκαρ, να λέει σε χοντρό παραλήρημα ότι για όλα ευθύνονται τα πρωτόκολλα της Σιών; Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε! Δεν θέλω πάντως να το μάθω απ' τα χείλη του Γιωργάκη σε απ' ευθείας σύνδεση με το Μέγαρο Μαξίμου με ένα ξερό Μπράβο, Γιώργο! Προτιμώ να το μάθω απ' τη Χρυσούλα! Ζήτω η Ελλάς, ζήτω το Έθνος!

κκκ

* παρεμπιπτόντως, αυθεντικό Όσκαρ έχω πιάσει κι εγώ στα χέρια μου και σας διαβεβαιώνω δεν ένιωσα κανένα δέος. Ήταν το χρυσό αγαλματάκι πού 'χε πετάξει στα σκουπίδια ο Χατζιδάκις και το διέσωσε κυριολεκτικά η αδερφή του. Περισσότερο δέος ένιωσα- εννοείται- όταν άγγιξα με τα δάχτυλα μου τα πλήκτρα του παλιού εκείνου πιάνου, στο οποίο ο συνθέτης είχε παίξει για πρώτη φορά την Ερημιά και το Καταραμένο φίδι!

ζωντανοί-στο-κύτταρο-σκηνές-ροκ-απόψε-στο-δισκοπωλείο-musicworks-στην-πετρούπολη

Πάμε πάλι...Το ντοκιμαντέρ μου, Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ, επαναπροβάλλεται απόψε μέσα στο δισκοπωλείο MusicWorks στην Πετρούπολη, στις 20.00 το βράδυ. Ανέκαθεν πίστευα ότι ο φυσικός χώρος προβολής αυτής της ταινίας ήταν τα δισκάδικα, πέραν των κινηματογραφικών αιθουσών, γι' αυτό και αποδέχτηκα την τιμητική πρόταση του Θανάση Αρβανίτη, μουσικογράφου και ιδιοκτήτη του MusicWorks, για μία ακόμη προβολή και συζήτηση με το κοινό. Ενδέχεται μάλιστα στη συγκεκριμένη προβολή να παραστούν και ο Δημήτρης Πουλικάκος με τη Μαρίζα Κωχ και αυτοί- σίγουρα- θά 'χουν πολλά περισσότερα να μοιραστούν με τους σινεφίλ μουσικόφιλους! Η δ/νση του MusicWorks Records είναι Αγίας Λαύρας 74, Πετρούπολη, τηλ. 210 - 5055255 (ελεύθερη είσοδος). Πληροφορίες μπορείτε να αντλήσετε από το ιστολόγιο του δισκοπωλείου: http://musicworksrecords.blogspot.com/2011/02/efe-27-2-2011.html

Σας περιμένουμε, αν και τόσες φορές πια πού 'χει προβληθεί αυτή η ταινία, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι σίγουρα όλο και κάπου θα την έχουν πετύχει. Τέλος, επειδή μια αγωνία για την τύχη του Κυνόδοντα στα Όσκαρ, την έχω, όποιος είναι συνδρομητής της NOVA και μάθει πρώτος τα αποτελέσματα, ας αφήσει εδώ κάποιο σχόλιο. Καλή επιτυχία στον Γιώργο Λάνθιμο για τη μεγαλύτερη νίκη του ελληνικού κινηματογράφου!

το-μικρό-μυστικό-της-ζωής-στο-βιβλίο-cd-της-γεωργίας-βεληβασάκη-και-του-κώστα-αθυρίδη

ΓΕΩΡΓΙΑ ΒΕΛΗΒΑΣΑΚΗ – ΚΩΣΤΑΣ ΑΘΥΡΙΔΗΣ
ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...(ΒΙΒΛΙΟ – CD)
POLYTROPON/ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Ένα χρόνο μετά το άλμπουμ Action St, το δίδυμο των Gaia (η ερμηνεύτρια – στιχουργός Γεωργία Βεληβασάκη και ο συνθέτης Κώστας Αθυρίδης) επανέρχεται με ένα παραμύθι για παιδιά και για μεγάλους, μια όμορφη έκδοση απ' όλες τις απόψεις. Έχοντας σημείο εκκίνησης το δημοτικό τραγούδι, αυστηρά σε στιχουργικό επίπεδο μόνο, με τον εξανθρωπισμό των στοιχείων της φύσης, η Βεληβασάκη έγραψε και αφηγήθηκε την ιστορία της ανθρώπινης αλαζονίας που συνεχίζει να ισοπεδώνει τη φυσική αρμονία, φτιάχνοντας τελικά ένα οικολογικό παραμύθι με φανερές φιλοσοφικές και υπαρξιακές αναζητήσεις. Κι εδώ έρχεται ο Αθυρίδης με τις μουσικές του να συμπληρώσει αυτό το μωσαϊκό του Φυσικού και ουδόλως Μεταφυσικού υπό την έννοια της μετάδοσης εύληπτων μηνυμάτων προς τα παιδιά, στα οποία απευθύνεται κυρίως η έκδοση. Ο ίδιος κράτησε τον ρόλο του Ανθρώπου, παντοδύναμου και εξουσιαστικού απέναντι στον Ήλιο (Αντώνης Καργόπουλος), τη Σελήνη (Γεωργία Βεληβασάκη), τα Νερά (Νατάσσα Χρηστίδου), τα Αστέρια και τα Αστραπόβροντα (Αφροδίτη Κοπιδάκη, Αρσένιος Γαβριηλίδης, Μικαέλα Παπαχρυσάνθου) και την Ευχή (η μικρούλα Αφροδίτη Μαυρίδου). Για να μας περιγράψει, μάλιστα, τους κόσμους όλων αυτών των χαρακτήρων, αναποδογύρισε κανονικά τη στερεότυπη άποψη περί του τι είναι παιδικό τραγούδι, χρησιμοποιώντας τη φόρμα της rock μπαλάντας, της soul, της funk, ακόμη και του musical. Πέραν δηλαδή από το σαφές οικολογικό μήνυμα και τις πολύχρωμες εικόνες της Βεληβασάκη, η εργασία του Αθυρίδη βοηθάει τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με διαφορετικά ηχοχρώματα μουσικών ειδών που θα γνωρίσουν και θα αγαπήσουν μελλοντικά. Το cd κυκλοφορεί ένθετο σε ένα άρτια επιμελημένο βιβλίο που περιέχει ολόκληρο το παραμύθι της Βεληβασάκη, πληροφορίες για τις ηχογραφήσεις και τους μουσικούς που συμμετείχαν, καθώς και υπέροχα σχέδια της διακεκριμένης ζωγράφου και animator, Μαρίας Κοντογιώργου_MaRik.

* στον τεχνοχώρο Εύμαρος (Φωκίδως 26, Αμπελόκηποι) αύριο, Κυριακή 27 Φεβρουαρίου, στις 11.30 το πρωί θα πραγματοποιηθεί η τρίτη και τελευταία παράσταση του παραμυθιού Το μικρό μυστικό της ζωής... με παράλληλη προβολή και interaction με videowall.

όσα-παίρνει-ο-άνεργος

και που να ζούσε εδώ ο fil...

kkk

* ο τίτλος του post είναι ατάκα του Νίκου Λεγάκη

της-μνήμης-γυρνά-η-μανιβέλα-με-τα-τερτίπια-πάνια-και-καρβέλα

Είναι δέκα το βράδυ κι εγώ τό 'χω για τουλάχιστον δύο το πρωί. Τα φώτα στο σπίτι όλα σβηστά και μοναδικό φως η οθόνη του laptop. Στον καναπέ δίπλα αποκοιμήθηκε ο αδερφός μου με το cd του filtig, που προσφέρεται για την απόλυτη χαλάρωση! Μέσα η μάνα μου βλέπει την Ανίτα Πάνια. Που και που την ακούω να γελάει δυνατά με τα παθήματα των μάλλον πνευματικά καθυστερημένων. Μαθαίνω πως η συμπεριφορά της Πάνια, όχι της τηλεπερσόνας Πάνια, αλλά της εργαζόμενης και μάλιστα της προϊστάμενης, υπήρξε χυδαιότατη απέναντι σε νεαρή υπάλληλο του σταθμού που ζήτησε τα δεδουλευμένα της. Τι άλλο να περίμενε κανείς; Πριν από δυο χρόνια, όταν κρατούσα το γραφείο Τύπου του ΚΥΤΤΑΡΟ LIVE, είχε περάσει από κει όλο το...σόι: η Πάνια, ο Νίκος Καρβέλας, η Άννα Βίσση και δυο τύποι, που δε συγκράτησα καν τα ονόματα τους, ο ένας πάντως ήταν κάτι σα μάνατζερ κι ο άλλος, μοντέλος. Μού 'χε φανεί τόσο σουρεαλιστικό το σκηνικό που απλώς χαιρέτισα και κλείστηκα στο γραφείο μου. Θυμάμαι παρ' όλα αυτά σε εκείνο το δεκάλεπτο που έμεινα μαζί τους, πιο ομιλητικούς την Πάνια και τον Καρβέλα και λιγότερο τη Βίσση και τους άλλους δύο. Αργότερα έμαθα από τον Γιακουμέλλο, τον ιδιοκτήτη του ΚΥΤΤΑΡΟ LIVE, πως η Πάνια ήταν παλιά γνώριμη του αθηναϊκού αντεργκράουντ. Τη δεκαετία του 1980, πιτσιρίκα ούσα, σύχναζε στο Ροντέο και στις συναυλίες punk συγκροτημάτων, ντυμένη με μαύρα δερμάτινα ρούχα. Έδενε απόλυτα η πληροφορία αυτή με το άλλο πού 'χα ακούσει, δηλαδή ότι η Πάνια ψιλοέκανε παρέα με τον Νικόλα Άσιμο στα Εξάρχεια. Σάμπως ο Νίκος Καρβέλας την ίδια ακριβώς περίοδο δεν έκανε πολύ παρέα με τον Κώστα Φέρρη, τη Σωτηρία Λεονάρδου και τη συχωρεμένη Βίκυ Βανίτα, αποτελώντας μία καθ' όλα αντισυμβατική ομάδα ανήσυχων καλλιτεχνών; Για τη σχέση Πάνια- Άσιμου είχε ακουστεί έως και στον...Πρωινό Καφέ! Κάποτε η Μενεγάκη είχε καλεσμένη κάποια και της έβαλε κουίζ να ανακαλύψει την Πάνια, δίνοντας πληροφορίες για τη ζωή της. Της είχαν γράψει, λοιπόν, σε χαρτί ότι η γυναίκα αυτή ήταν φίλη του Άσιμου. Μη γνωρίζοντας καν όμως ποιος ήταν ο μακαρίτης, η Μενεγάκη ξεστόμισε το ανεκδιήγητο: Ήταν φίλη με...την Ασήμω! Σερνόμουν χάμω απ' το γέλιο! Τελικά, εκείνη η επίσκεψη στο ΚΥΤΤΑΡΟ LIVE είχε γίνει με σκοπό να εμφανιστεί εκεί ο Καρβέλας, ο οποίος υποτίθεται νοστάλγησε το rock παρελθόν του. Πόσο rock ήταν ακριβώς, βέβαια, θα σας γελάσω, ειδικά στην μετά Taxi ενασχόληση του με τη μουσική βιομηχανία. Τη μεθεπόμενη γράφτηκε στην Ελευθεροτυπία ένα άρθρο- καταπέλτης κατά του ανακαινισμένου ΚΥΤΤΑΡΟ LIVE που θα φιλοξενήσει τον Καρβέλα και θα τρίζουν τα κόκαλα του Σιδηρόπουλου! Εμείς δεν είχαμε ιδέα, απλά ο Καρβέλας αυτοπροσώπως είχε βγει σε επαρχιακό ραδιόφωνο και έδωσε αυτή την ολότελα ανακριβή πληροφορία, την οποία εν συνεχεία έκανε θέμα η Ελευθεροτυπία. Φυσικά, έστειλα δελτίο τύπου και διέψευσα την είδηση. Τι τό 'θελα; Δεν θα ξεχάσω το τηλεφώνημα του Καρβέλα στο γραφείο μου και τα μπινελίκια που μου έσυρε. Δεν απαντούσα, θυμάμαι, τον άφηνα να μιλάει, μόνο και μόνο διότι μ' ενδιέφερε πραγματικά μία ψυχολογική και χαρακτηριολογική αποτίμηση του ανδρός, έστω και του ποδαριού, που λέμε. Πάντως, στο ΚΥΤΤΑΡΟ LIVE δεν έπαιξε ποτέ ο Νίκος Καρβέλας με τη μπάντα του. Προτίμησε να πάει στο κλαμπ 4 της Πειραιώς, όπου παρ' όλο το πάμφθηνο εισιτήριο, έπαθε κανονική πανωλεθρία. Κοίτα να δεις που πήγε ο νους μου βραδυάτικα από τα γέλια της μάνας μου και τις, από τηλεοράσεως, κραυγές ενός καθυστερημένου...

night-thoughts-vol.-1

Έβλεπα χθες τέτοιαν ώρα τον Μήτσο και τη Θέκλα να χάνονται μεσ' στη βροχή και προσπαθούσα να βρω από ποια στόφα είναι φτιαγμένοι τέτοιοι άνθρωποι που έφαγαν τη ζωή με τη μεγάλη κουτάλα της κατσαρόλας και μπόρεσαν να διαφυλάξουν την ακεραιότητα τους. Θα ξαναβρεθούμε σύντομα για μια μεγάλη συνέντευξη με θέμα τον Παύλο Σιδηρόπουλο, αφιερωμένο στον οποίο θα είναι το επόμενο τεύχος της Οδού Πανός. Παρεμπιπτόντως, χθες επίσης κυκλοφόρησε το τεύχος- αφιέρωμα στον Edgar Allan Poe, που ακόμη δεν έχω προμηθευτεί και θέλω πολύ να διαβάσω. Καλά που υπάρχει κι η Βιβλιοθήκη στην Ελευθεροτυπία και δημοσιεύουμε κάνα κείμενο, συνεπώς βγαίνει και κάνα φράγκο, μετά το φιάσκο του plus (τι καινούργιο να ετοιμάζει ο mhulot;) και την αποχώρηση μου από το δίφωνο. Στη Βιβλιοθήκη του περασμένου Σαββάτου ξαναστρώσαμε με τη Λένα το Ντιβάνι του Δισκαναλυτή για να ξαπλώσει ο φίλτατος filtig:
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=19/02/2011&id=252668 κι έπεται και συνέχεια με δίσκους αγαπημένους, ανθρώπων που θέλουν στήριξη, που δε βλέπεις παντού τη φάτσα τους και που δεν μας τους έχουν κάνει κλύσμα, αξίζουν- δεν αξίζουν. Με τη βοήθεια ενός φίλου σερφάρισα για πρώτη φορά σήμερα στα πελάγη του facebook. Συνάντησα την ερμηνεύτρια Ηρώ Σαΐα, που της την πέσανε άγρια για τις τιμές στο Gazarte, στον επόμενο κύκλο παραστάσεων του Σταύρου Ξαρχάκου με χατζιδακικό ρεπερτόριο και με τραγουδιστικό team την ίδια τη Σαΐα, τον Γιάννη Παλαμίδα και τη Μάρθα Φριντζήλα. Κατ' αρχάς, δεν ξέρω αν είναι ίδιες οι τιμές και με τις προηγούμενες παραστάσεις του Ξαρχάκου, αυτές που τραγούδησαν η Πασπαλά, η Μποφίλιου, ο Χαρούλης και άλλοι, φαντάζομαι. Αν ναι, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει ν' ακούσει τώρα τα σχολιανά της η Σαΐα, σα να εκπροσωπεί αυτή την ιδιοκτησία του μαγαζιού ή σα να ευθύνεται για τη δομή του προγράμματος και τη διανομή των τραγουδιστών. Οφείλω πάντως να πω ότι δεν μου άρεσε καθόλου που είδα στην αφίσα των συναυλιών τον Γιάννη Παλαμίδα, έναν τραγουδιστή με πορεία τριάντα χρόνων, ως τρίτο όνομα. Θα έπρεπε να τηρηθεί αλφαβητική σειρά στα ονόματα των τραγουδιστών για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, τη στιγμή δε που ο Παλαμίδας θα ερμηνεύσει Μεγάλο Ερωτικό για πρώτη φορά. Μοιραία, πήγα νοερά πολλά χρόνια πίσω, τότε που είχε στηθεί μια συναυλία αμέσως μόλις γύρισε το ντοκιμαντέρ μου για τη Νταντωνάκη βραβευμένο από τη Δράμα. Δεν τον ήξερα και πολύ καλά τον χώρο κι είχα μείνει ενεός, παρακολουθώντας τρεις μεγαλοέντεχνες τραγουδίστριες να έχουν γίνει μπίλιες για το ποιας θα έμπαινε πρώτο το όνομα στην αφίσα. Εσύ είσαι πιο γνωστή έξω, αλλά εμένα ξέρουν πιο πολύ εδώ! φώναζε η μία, ναι, αλλά εγώ έβγαλα τώρα δίσκο και πρέπει να τον παρουσιάσω, απαντούσε η άλλη, οπότε πετάγεται κι η τρίτη και λέει το σουρεαλιστικό Εμένα, παιδιά, βάλτε με τέταρτη να τελειώνει η ιστορία! Κι όμως, δίκιο είχαν κατά βάθος που φώναζαν για τη θέση του ονόματος τους η κάθε μία ξεχωριστά. Σε μια εποχή απόλυτης διάλυσης, μέσα στην υπερβολική προβολή του κενού, του ασήμαντου και του εφήμερου, αν έμεινε κάτι να υπερασπίσουν οι σωστοί καλλιτέχνες, αυτό είναι η αξιοπρέπεια και το κατακτημένο μέγεθος τους. Εν ολίγοις, χίλιες φορές να είσαι Κέρβερος απ' το να βρεθεί κάνας αστοιχείωτος μαγαζάτορας και να σε ρίξει στην αφίσα, αγνοώντας την ιστορία σου που μπορεί να μετράει τρεις και τέσσερις δεκαετίες. Τυχαίο; Δε νομίζω...που λέει κι ο αστείος τύπος στη διαφήμιση. Άκουσα τελευταία πολλούς καινούργιους ελληνικούς δίσκους. Ακόμη ένα διπλό live της Τάνιας Τσανακλίδου λογικής Ώπα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα (μα καλά, δε βαριούνται;), το πολυσυλλεκτικό της Ρίτας Αντωνοπούλου που μου έφερε χασμουρητά, του Μανώλη Αγγελάκη που το βρήκα πιο υποτονικό και πιο dark από την τελευταία δουλειά του, των Abbie Gale που ξετρελάθηκα, του Φοίβου Δεληβοριά που μου άρεσε ιδιαίτερα και που άξιζε η αναμονή του, το Flaneur του Γιώργη Χριστοδούλου που προβλέπεται να χαράξει νέα γραμμή στην εγχώρια ακουστική folk-pop, την ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη εργασία του Κώστα Δημουλέα σε ποίηση Λάγιου και Κοροπούλη και, βέβαια, του Θανάση Παπακωνσταντίνου, για τον οποίο ήδη έγραψα. Ανά τακτά διαστήματα διέκοπτα την ακρόαση όλων αυτών των δίσκων κι έβαζα στο πικ-απ βινύλια, αγορασμένα πρόσφατα απ' το Μοναστηράκι, για νά 'ρθω πάλι στα ίσα μου. Εν τω μεταξύ, η μάνα μου κοντεύει να κλείσει ενάμισι μήνα στο σπίτι μου κι έχουμε αρχίσει ήδη τα...ματς μεταξύ μας. Μάλλον καλό ειν' αυτό! Α να χαθείς, μου είπε προχθές, θα φύγω να πάω σπιτάκι μου και θα πάρω μια Βουλγάρα να με φροντίσει να μην έχω τη γκρίνια σου! Τη διαολόστειλα, με αποκάλεσε παλιομαλάκα, μετά μας πιάσανε νευρικά γέλια και κατέληξα με μια λεκάνη με ζεστό νερό και πράσινο σαπούνι να της πλύνω για μιαν ακόμη φορά τα τραύματα στα πόδια της. Έτσι είμαστε εμείς! Ανέκαθεν μπινελικωνόμασταν και παράλληλα αγαπιόμασταν, ποτέ μου δεν κράτησα ως παιδί θυμό μέσα μου και άσχημους χαρακτηρισμούς για κάποιον άλλο. Χρόνια μετά θ' άκουγα από χείλη τρελογιατρού ότι αυτή είναι μια απ' τις πιο υγιείς αναπτυσσόμενες σχέσεις μεταξύ παιδιών και γονιών. Ας αλλάξω θέμα, μην μας περιλάβει καμιά Μιρέλλα Παπαοικονόμου και μας κάνει σήριαλ βγαλμένο απ' τη ζωή...Ή καλύτερα να κλείσω εδώ, λέγοντας πως την ερχόμενη Κυριακή προς ξημερώματα Δευτέρας, η καρδιά σύσσωμου του ελληνικού κινηματογράφου θα χτυπάει στην τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ, λόγω του Λάνθιμου και του Κυνόδοντα του. Την άποψη μου για την ταινία αυτή την έχω διατυπώσει αρκετές φορές εδώ μέσα, μένει τώρα να ευχηθούμε ότι καλύτερο στον νέο Έλληνα σκηνοθέτη που μπορεί να καταφέρει ότι δεν κατάφερε κανένας Υπουργός Πολιτισμού τόσα χρόνια έξω απ' το μαγαζάκι του! Καλή τύχη, λοιπόν, στον Κυνόδοντα και μακάρι το ξημέρωμα της Δευτέρας να είναι χαρούμενο και οσκαρικό για το Ελλάντα που διαγνώστηκε με χρόνια μιζέρια και κατάθλιψη.
kkk
* στη photo του post, πίνακας του Van Gogh

για-το-λάθος-άξιον-εστί-της-καθημερινής-της-κυριακής

Επηρεασμένος από τη χθεσινή προβολή του Κύτταρου, παρέα με τον Δημήτρη Πουλικάκο και τη Θέκλα Τσελεπή, ξενύχτισα με Τα παιδία παίζει, την έκδοση των Θείου Νώντα-Σταύρου Λογαρίδη πού 'χε δώσει η Ελευθεροτυπία. Ξύπνησα πριν από λίγη ώρα, έφτιαξα μια γενναία κούπα καφέ κι είπα Δε βάζω ν' ακούσω Το Άξιον Εστί του Θεοδωράκη με τον Μπιθικώτση που έδωσε η τελευταία κυριακάτικη Καθημερινή και που έχω κάνα δυο χρόνια να τ' ακούσω; Έπεισα, λοιπόν, τον εαυτό μου κι αφού άφησα μπροστά στο παράθυρο κροκέτες για τις γάτες νά 'ρθουν κι αυτές ν' ακούσουν all time classic ελληνική μουσική, ξεκίνησα την ακρόαση. Μέρος Α΄: Η Γένεσις! Οργανικό! Κάτι δεν μου κολλάει, η πρωτότυπη βερσιόν δεν είχε παλαμάκια, βρε παιδί μου. Ούτε η φωνή του ψάλτη μού φαίνεται για του Δημήτριεφ! Κάποιο λάθος θα κάνω εγώ μάλλον! Στην Πορεία προς το μέτωπο, όμως, σιγουρεύομαι: δεν είναι ο Μάνος Κατράκης που διαβάζει! Ακολουθεί το Ένα το χελιδόνι, όχι φυσικά με τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση, αλλά μ' αυτήν του Γιώργου Νταλάρα! Διότι, πολύ απλά, η έκδοση που πρόσφερε η Καθημερινή της Κυριακής, παρ' όλο που είχε στο εξώφυλλο το έργο του Γιάννη Τσαρούχη, δεν ήταν η αυθεντική του 1964, αλλά η δεύτερη του 1988, με τον Νταλάρα και την Αθηναϊκή Συμφωνική Ορχήστρα ζωντανά από το Ηρώδειο! Ποιος να ευθύνεται γι' αυτήν την πατάτα; Η ΜΙΝΟΣ ΕΜΙ που πούλησε τον κατάλογο της στην Καθημερινή και έδωσε άλλ' αντ' άλλων; Κι αν έγινε έτσι, κανείς δεν σκέφτηκε από την πιο σοβαρή και έγκριτη εφημερίδα να βάλει ν' ακούσει λίγο, να ξαναθυμηθεί έστω, τον δίσκο που θ' αγοράσει το καταναλωτικό αναγνωστικό κοινό; Λάθη γίνονται με τις προσφορές των εντύπων και των εφημερίδων, όπως είχε συμβεί με τη χαλασμένη παρτίδα του dvd του Θίασου του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Τότε, Τα Νέα είχαν επανορθώσει, ξαναδίνοντας την ίδια ταινία την επόμενη εβδομάδα. Με το λάθος Άξιον Εστί τι θα γίνει τώρα; Θα μας δώσουν το σωστό, το πρώτο με τον Μπιθικώτση; Κι αυτό με τον Νταλάρα; Θα μας μείνει αμανάτι; Ή θα δώσουν την έκδοση του Νταλάρα και μέσα θά 'χει τη βερσιόν του Μπιθικώτση; Τρέχα-γύρευε...Μια εξήγηση πάντως οφείλουν να δώσουν οι υπεύθυνοι της πιο σοβαρής, ξαναλέω, και έγκριτης εφημερίδας.

ζωντανοί-στο-κύτταρο-σκηνές-ροκ-απόψε-στην-κινηματογραφική-λέσχη-χαϊδαρίου

Άλλη μία προβολή του ντοκιμαντέρ μου για το Κύτταρο και το ελληνικό rock των 70s θα πραγματοποιηθεί απόψε μέσα στο μπαρ Cutty Shark της κινηματογραφικής λέσχης Χαϊδαρίου. Εδώ θα βρείτε τις λεπτομέρειες όπως δημοσιεύθηκαν στη χθεσινή Αυγή: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=600458

Κοιτάζω τη φωτογραφία ή, σωστότερα, το καρέ της ταινίας και θυμάμαι εκείνο το επεισοδιακό γύρισμα με τον Δημήτρη Πουλικάκο ως γεροντοφρικιό και εμένα δίπλα του ως νεοχίπη, καμιά εικοσαριά κιλά πιο παχύ, και με γενειάδα από βεστιάριο πού 'χε κοστίσει μάλιστα 70 ευρώ για μία μέρα ενοίκιο! Το γεγονός ότι ο Πουλικάκος έπαιξε τελικά στη δραματοποιημένη σκηνή του ντοκιμαντέρ, μόνο ως θαύμα θα μπορούσε να εκληφθεί. Του είχα τηλεφωνήσει για να του δώσω το σενάριο. Επειδή βάζω...παρκέ, μου είπε την πρώτη φορά, πέταξε το κάτω απ' την είσοδο της πολυκατοικίας επί της Τρίτης Σεπτεμβρίου. Το έκανα! Περνάνε τρεις μέρες, πέντε, μία εβδομάδα, ένα ολόκληρο δεκαήμερο, άφαντος ο Πουλικάκος. Με τα ζόρια τον βρίσκω πάλι. Ρε συ, μου λέει τη δεύτερη φορά, το έχασα το σενάριο. Δεν περνάς το βράδυ να μου τ' αφήσεις στο σπίτι της Μήτσορα στο Κολωνάκι που θα βρίσκομαι; Έγινε κι αυτό! Οι μέρες αρχίζουν πάλι να περνούν και να πιέζουν, εφόσον έχει κλειστεί το γύρισμα. Και γύρισμα σε φιλμ με ένα τσούρμο συνεργείο, δεν αναβάλλεται επ' ουδενί λόγω! Ο Πουλικάκος, εξαφανιζόλ! Φτάνει η μέρα του γυρίσματος, στήνεται όλο το set μέσα στο Κύτταρο, η Εύη μακιγιάρει τους κομπάρσους, η Μιράντα τούς φοράει παντελόνια καμπάνες και καφτάνια, βγαίνουμε έξω με τον Έκτορα- παιδί των λουλουδιών πλέον, κάνουμε το δικό του κομμάτι, τελειώνουμε και με τον υπόλοιπο κόσμο νωρίς-νωρίς, οπότε τι μένει; Η σκηνή με τον Πουλικάκο και μένα στην κατοχική μοτοσικλέτα, η έναρξη δηλαδή της ταινίας, που όπως όλα δείχνουν θα πρέπει να αφαιρεθεί, απόντος του βασικού πρωταγωνιστή και ενόσω η παραγωγός μου κοντεύει να πάθει εγκεφαλικό. Ώσπου ξαφνικά κάποιος- ούτε θυμάμαι ποιος- φωνάζει: Παιδιά, είδα τον Πουλικάκο στη Βικτώρια με τη μηχανή του! Γρήγορα να τον φέρεις! αρχίζουμε να ουρλιάζουμε με τον Δημήτρη και τη Τζίνα, αν κι εγώ είχα ήδη πετάξει τη σκηνή αυτή απ' το σενάριο και το μυαλό μου. Παραδόξως, σε πέντε λεπτά βλέπουμε τον Πουλικάκο νά 'ρχεται φρέσκος-φρέσκος. Εντάξει με το σενάριο, Μήτσο; τον ρωτάω. Δώσ' το μου τώρα να ρίξω μια ματιά, λέει, γιατί κάπου τ' άφησα και δεν πρόλαβα να το διαβάσω. Αφού είπα μέσα μου γαμώ την τύχη μου, του τό 'δωσα, έριξε μια φωτογραφική ματιά και σε ελάχιστα λεπτά έμαθε απ' έξω ατάκες γραμμένες σε τρεις κόλλες χαρτί! Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα το ταλέντο του ηθοποιού Πουλικάκου, την ευχέρεια και την προσαρμοστικότητα του σε δύσκολες συνθήκες. Κανονικός σουρεαλισμός να μαθαίνεις το σενάριο στις 10 το πρωί, ας πούμε, και στις 10 και πέντε να το παίζεις σαν ο πιο άψογος επαγγελματίας. Και ο Πουλικάκος μια ζωή ήταν και είναι ένας πολύτιμος ανεπάγγελτος επαγγελματίας της μουσικής και του σινεμά. Τον αγαπώ, τον τιμώ και εύχομαι να τα καταφέρει και να παραστεί στην αποψινή προβολή της ταινίας μας στην κινηματογραφική λέσχη Χαϊδαρίου.

ποίημα-του-κώλου-ανθρώπου-αργοσχόλου

Με άμιλλα και άμυλα

φτάσαμε στα Γαυγάμηλα
μου είπες την πουτσίσαμε
μα έτσι δεν πατσίσαμε
γιατί το πέος πρότεινα
σε μέρη θεοσκότεινα
και σού 'λεγα πιπίλα το
στ' αμάξι το ιππήλατο
κκκ
Κωνσταντίνος Πουτσοτάκης

τα-τραγούδια-για-τους-μήνες-με-το-κυριακάτικο-έθνος

Ο δίσκος Τραγούδια για τους μήνες του Δημήτρη Παπαδημητρίου με την Ελευθερία Αρβανιτάκη μού είχε φανεί στον καιρό του (1996) κάτι σαν τον Μεγάλο Ερωτικό της δεκαετίας του ΄90. Θυμάμαι την πρώτη του ψηφιακή έκδοση σε μπλοκ- σπιράλ, που, όπως ήταν φυσικό, είχε ξεχωρίσει αμέσως μέσα στο άχαρο πέρασμα από τα βινύλια στα CDs. Τον Παπαδημητρίου τον γνώριζα ως συνθέτη ηλεκτρονικής μουσικής και μουσικής για τον κινηματογράφο, αν κι είχε προηγηθεί το άκρως επιτυχημένο, εμπορικά και καλλιτεχνικά, soundtrack του από την τηλεοπτική Αναστασία, πάλι με την Αρβανιτάκη. Την δε Αρβανιτάκη την είχα πρωτοδεί σε συναυλία το 1987 (παιδάκι ήμουν) στο δημοτικό σχολείο της γειτονιάς μου, μαζί με τους Κατσιμιχαίους και τη Γαλάνη- ήταν ακριβώς τότε που οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες εμφανίζονταν στο ZOOM της Πλάκας, στον Σείριο του Χατζιδάκι. Μεγαλώνοντας, καθιερώθηκε στη συνείδηση μου ως μία ιδιαίτερη λαϊκή τραγουδίστρια και δεν ήταν και πολύ του γούστου μου. Ώσπου ήρθε το μεγάλο σουξέ της Ακτής από το δίσκο Κοντραμπάντο με τον Σπανουδάκη! Και μόνο για τη στάση της να ερμηνεύσει ένα τέτοιο παράξενο ερωτικό τραγούδι, η λαϊκή τραγουδίστρια Αρβανιτάκη ανέβηκε πολύ στην εκτίμηση μου. Την προτιμούσα στον Σπανουδάκη και στον Ξυδάκη, λοιπόν, ενώ με κάτι Θα σπάσω κούπες και Καραμπιμπερίμ, δεν έκοβα και φλέβες. Διότι, άμα τά 'χεις όλα αυτά στη δισκοθήκη σου με τη Ρόζα Εσκενάζυ ή τη Μαρίκα Παπαγκίκα, τι να σου πει η Αρβανιτάκη κι η κάθε Αρβανιτάκη, με το συμπάθειο; Έτσι, είχα αρκετούς λόγους για να κολλήσω άσχημα με τα Τραγούδια για τους μήνες, την πρώτη ολοκληρωμένη συνεργασία της με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου. Από τη χρυσή εποχή του Μίκη Θεοδωράκη και των άλλων έντεχνων συνθετών είχαν να γραφτούν λαϊκά τραγούδια βασισμένα σε ποίηση της Σαπφούς, του Οδυσσέα Ελύτη, του Κώστα Καρυωτάκη, της Μαρίας Πολυδούρη και του Μιχάλη Γκανά. Γιατί, τα Τραγούδια για τους μήνες ήταν κυρίως ένας λαϊκός και όχι λόγιος δίσκος, κάνοντας τον παραλληλισμό μου παραπάνω με τον θρυλικό Μεγάλο Ερωτικό να έγκειται στην αρχιτεκτονική δομή του και όχι στο τελικό αποτέλεσμα: δηλαδή, ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου μελοποίησε από δημοτικά δίστιχα και αρχαίους μέχρι νεότερους Έλληνες ποιητές, λαμβάνοντας υπ' όψη του το ξεκίνημα μιας ιδιαίτερα κοσμαγάπητης πορείας της ερμηνεύτριας Αρβανιτάκη, αλλά και θέλοντας σαφώς να γράψει καλά λαϊκά τραγούδια που θα ταξίδευαν τον λόγο των ποιητών σε ένα πιο μαζικό κοινό.

Ίσως η λόγια διάσταση του δίσκου να μας αποκαλύφτηκε αποσπασματικά με το τεύχος 52 του διφώνου και το premium cd του, στο οποίο προσφέρθηκαν πέντε από τα Τραγούδια για τους μήνες με την Αρβανιτάκη και τον Παπαδημητρίου στο πιάνο από τις πρόβες τους στο Studio Sierra. Τα περισσότερα από τα κομμάτια του άλμπουμ, που τότε είχε πουλήσει σχεδόν 100.000 αντίτυπα (!), έγιναν τεράστιες συναυλιακές επιτυχίες για την ερμηνεύτρια τους: το Λιανοτράγουδο, το Πάμε ξανά στα θαύματα και το Του πόθου τ' αγρίμι σε ποίηση Γκανά, το θλιμμένο Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες σε ποίηση Πολυδούρη και τα Αγαμέμνων, Όλα τα πήρε το καλοκαίρι και Το παράπονο σε ποίηση Ελύτη. Υπήρχε κι η μελοποίηση στο ποίημα Σε παλαιό συμφοιτητή του Καρυωτάκη, αλλά η λαϊκότροπη υφή του δεν μου είχε αρέσει συγκριτικά μ' αυτήν της Πλάτωνος του ΄83. Ωστόσο, το Παράπονο ήταν και είναι πολύ μεγάλο τραγούδι, από τις πιο σοφές ενώσεις ενός ποιητή και ενός συνθέτη που αξιώθηκε ποτέ η έντεχνη εγχώρια μουσική. Με τα Τραγούδια για τους μήνες η Αρβανιτάκη είδε και άκουσε- πανευτυχής, φαντάζομαι- και μέχρι σήμερα βλέπει κι ακούει τους θαυμαστές στις συναυλίες της να τραγουδούν μαζί της στίχους του δεύτερου Νομπελίστα Έλληνα ποιητή, ακόμη κι από τα δημοτικά τραγούδια (Σαν την αγάπη την κρυφή), που πρώτος πάλι είχε μελοποιήσει ο Χατζιδάκις στον Μεγάλο Ερωτικό (Λιανοτράγουδα). Δεν ήταν και λίγο να εκστασιάζονται τα πλήθη, λόγου χάριν, με τσιφτετέλι σε ποίηση Μιχάλη Γκανά, εκεί που μέχρι πρότινος ο εν λόγω ρυθμός στιχουργικά αναλωνόταν σε καψούρικες κοινοτοπίες. Όσο για το ποίημα της Σαπφούς, στην απόδοση του Σωτήρη Κακίση, παραμένει ακόμη ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του κύκλου, χαμηλότονο, εσωστρεφές, κλασικά ενορχηστρωμένο και λόγω ακριβώς όλων αυτών των χαρακτηριστικών του, λιγότερο ακουσμένο και παιγμένο από τα ραδιόφωνα. Αρκετά χρόνια μετά τα Τραγούδια για τους μήνες, ο Παπαδημητρίου θα έκανε ακόμη έναν ολόκληρο δίσκο βασισμένο στον λόγο μεγάλων ποιητών (Κωστή Παλαμά, Κώστα Ουράνη, Γεωργίου Δροσίνη, Μανώλη Αναγνωστάκη κ.α.) με τίτλο Δελτίο ανέμων για τη φωνή της Φωτεινής Δάρρα. Κι εγώ τα Τραγούδια για τους μήνες, τα θυμήθηκα απόψε που τα είδα πριν λίγη ώρα κρεμασμένα στο περίπτερο με το κυριακάτικο Έθνος.

για-την-πίστη-του-burhan-qurbani

Τρεις νέοι άνθρωποι, μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, ζουν στο Βερολίνο και βιώνουν το προσωπικό τους δράμα υπό το πρίσμα των θρησκευτικών τους πιστεύω και των δύσκολων σχέσεων τους με τους ανθρώπους της δύσης. Η Μαριάμ κάνει μόνη της έκτρωση, κρυφά από τον ιμάμη πατέρα της, και με τη βοήθεια μιας φίλης της πετάει το έμβρυο στο ποτάμι. Σταδιακά, αρχίζει να καταλαβαίνει την απελευθερωμένη σεξουαλική ζωή της ως έγκλημα κατά του θεού του Ισλάμ και στρέφεται έως και εναντίον του πατέρα της, τον οποίο θεωρεί πολύ προχωρημένο και ασύμβατο με το λειτούργημα του. Ο Σάμι, απ' την άλλη, είναι ένας Νιγηριανός έφηβος που εργάζεται σε μαγειρείο. Την ακατανίκητη ερωτική έλξη που νιώθει για τον γκέι καλύτερο του φίλο τη θεωρεί επίσης έγκλημα κατά του θεού του Ισλάμ και ταλαιπωρείται πολύ ψυχολογικά. Υπάρχει και ο Ισμαήλ, μπάτσος, παντρεμένος με Γερμανίδα και πατέρας ενός μικρού αγοριού, ο οποίος κάποτε πυροβόλησε κατά λάθος μια ομοεθνή του, σκοτώνοντας το έμβρυο της. Οι τρεις αυτοί άνθρωποι συναντιούνται μέσα στην ταινία με μια φοβερή σκηνοθετική μαεστρία, χωρίς να παρεμβαίνει ο ένας στη ζωή του άλλου. Ο Σάμι, λόγου χάριν, καταφεύγει στον ιμάμη πατέρα της Μαριάμ σε μια προσπάθεια να εξομολογηθεί το δράμα που περνάει με τον φίλο του. Στο τέλος, ο Ισμαήλ ειν' αυτός που θα μεταφέρει στο νοσοκομείο τη Μαριάμ, η οποία κινδυνεύει να πεθάνει από ακατάσχετη αιμορραγία. Η ταινία Shahada (Πίστη και εν προκειμένω Πίστη στο Ισλάμ) ήταν η σπουδαστική του 29χρονου Γερμανού αφγανικής καταγωγής, Burhan Qurbani, που πέρασε κατ' ευθείαν όμως στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του τελευταίου φεστιβάλ Βερολίνου. Πρόκειται για μία πρωτότυπη φιλοσοφική αλληγορία, έντονα ανθρωποκεντρική και πολύ τολμηρή, αφού δύσκολα θα μπορούσε να προβληθεί σε μουσουλμανικό κράτος χωρίς να προκαλέσει αντιδράσεις. Στην ουσία, οι τρεις ήρωες του Qurbani αποστρέφονται την Αγάπη, άρα τον ίδιο τον Άνθρωπο, δέσμιοι των ενοχών που προέρχονται από τη θρησκεία τους: η Μαριάμ δεν γίνεται ξαφνικά φανατική ισλαμίστρια, λόγω του εμβρύου που έβγαλε νεκρό από μέσα της, αλλά εξ αιτίας του λάθος δρόμου που πιστεύει ότι είχε πάρει με την ανοχή του προοδευτικού πατέρα της. Ο Σάμι δεν διστάζει κλαίγοντας να εξαναγκάσει με τη βία τον φίλο του να ασπαστεί το Ισλάμ, προκειμένου να καθαρίσει απ' την αρρώστια της ομοφυλοφιλίας και παρ' όλο που αυτός παίρνει το χέρι του απ' το λαιμό του και το ακουμπάει στη θέση της καρδιάς του. Και ο Ισμαήλ στα όρια της κατάθλιψης, που παρατάει γυναίκα και παιδί, παρακαλάει το τέως θύμα του να τον πυροβολήσει ως τιμωρία για τη φρικτή πράξη του, τη στιγμή όμως που εκείνη δηλώνει πως η παρουσία του στη ζωή της ήταν θεόσταλτη! Αξιοποιώντας την υγρή ατμόσφαιρα και το μουντό τοπίο της βιομηχανικής Γερμανίας, χρησιμοποιώντας ενίοτε πολλά ποιητικά στοιχεία, όπως το χαλάζι που γίνεται αίμα μέσα στο ταραγμένο μυαλό της Μαριάμ, αλλά και την παρουσία εντόμων-θρησκευτικών συμβόλων, ο Qurbani έφτιαξε μια φαινομενικά σπονδυλωτή ταινία, της οποίας όμως οι χαρακτήρες από κάπου γνωρίζονται όλως τυχαίως και συνευρίσκονται, χωρίς να αλληλοσυγκρούονται. Ευρηματικό, έξυπνο σενάριο, από τη μεριά ενός μουσουλμάνου κινηματογραφιστή που παίζει με τα οικογενειακά στερεότυπα των ομοεθνών του και την κοινωνική-σεξουαλική καταπίεση τους. Κανείς δεν είναι ευτυχισμένος μέσα στην ιδιόμορφη αυτή ταινία, ιδιόμορφη απ' την άποψη της δομής, της πλοκής, ακόμη και της κίνησης της μηχανής. Στο τέλος, η Αγάπη, το ύψιστο ανθρώπινο συναίσθημα, μοιάζει να απλώνεται παντού, χωρίς να γνωρίζουμε αν θα καταφέρει να επικρατήσει. Βλέπουμε όμως να γιατρεύει τις πληγές των τριών ηρώων, γλιτώνοντας τους κυριολεκτικά από την παράνοια και ωθώντας τον θεατή να βγει από τη σκοτεινή αίθουσα με μια γλυκόπικρη αίσθηση ανακούφισης. Δείτε την υπέροχη ταινία του Burhan Qurbani που από προχθές προβάλλεται καθημερινά στη μικρή αίθουσα του ΙΛΙΟΝ (Πατησίων & Τροίας), στο κέντρο της Αθήνας. Χθες βράδυ ήμασταν μόνο πέντε άτομα μέσα κι αυτό, αν μη τι άλλο, ήταν πιο λυπηρό κι από την ίδια την καταθλιπτική ιστορία της ταινίας. Εγώ, πάντως, αισθάνομαι τυχερός που τραβήχτηκα μεσ' στη βροχή και την απόλαυσα! Δυστυχώς δε συγκράτησα το όνομα του συνθέτη της μουσικής της, αν και περίμενα να δω στο ζενερίκ τον Yann Tiersen ή τον Rene Aubry. Αριστουργηματικές μινιμαλιστικές συνθέσεις, καίρια παρεμβατικές σε σχέση με τις εικόνες και την αφήγηση του Qurbani!

πάλι-στην-ξεφτίλα

Κυκλοφορεί από σήμερα στα περίπτερα το τεύχος 178 του διφώνου. Κοστίζει πλέον ένα ή δύο ευρώ περισσότερο (8.90 και 9.90) και πως να μην συνέβαινε αυτό, αφού δίνεται με καμιά δεκαριά διαφορετικά premium-CDs, από Παύλο Σιδηρόπουλο και Blues Borothers μέχρι Νίκο Μαμαγκάκη και το Hotel California των Eagles. Αυτό θα πει πλουραλισμός! Φυσικά δεν το αγόρασα, όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, αλλά το ξεφύλλισα στην οικία της Λιάνας Μαλανδρενιώτη, η οποία παραμένει στη συντακτική ομάδα του περιοδικού. Εκ πρώτης όψεως, μια χαρά μού φαίνεται και όπως ήταν αναμενόμενο χωρίς καμία ιδιαίτερη αλλαγή στην ύλη του. Δηλαδή, τ' είχες Γιάννη 'μ, τ' είχα πάντα, στο γκροτέσκ εξώφυλλο ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας με τον Δημήτρη Σταρόβα (ο Σωκράτης Μάλαμας, που πήγαινε για εξώφυλλο φημολογείται ότι δεν θέλει πια την κουβέντα, ούτε τη γνωριμιά- πού 'λεγε κι ο Άσιμος- με το status) και μέσα συνεντεύξεις της Ρίτας Αντωνοπούλου, του Γιώργου Μεράντζα, του Φοίβου Δεληβοριά, των Imam Baildi κλπ. κλπ. Καινούργιοι συντάκτες, η αλλοτινή διευθύντρια του διφώνου, Στέλλα Βλαχογιάννη που τώρα υπογράφει τη δική της στήλη για στίχους και η Αναστασία Κουκά του Έθνους. Είναι και δυο-τρία άλλα παιδιά που πρώτη φορά βλέπω τ' όνομα τους. Ως εδώ καλά και ούτε θ' ασχολιόμουν ξανά με την υπόθεση δίφωνο, αν...Αν στη σελίδα 14 δεν υπήρχε ένα κατάπτυστο ανυπόγραφο κείμενο, εν είδει δελτίου ήχου, το οποίο λίγο-πολύ βγάζει από μυθομανείς έως ηλιθίους όλους εμάς που τρέχαμε ένα μήνα πριν για να μην κλείσει το περιοδικό, να πάρουν οι συντάκτες τα δεδουλευμένα τους και να μην απολυθούν οι μισθωτοί. Μάλλον, κακώς πράξαμε στο πλαίσιο της γαμημένης συλλογικότητας, αφού όπως αποδείχτηκε η βασική πρεμούρα των περισσότερων δεν ήταν να μην κλείσει το δίφωνο, αλλά να μη χάσουν οι ίδιοι τη θεσούλα τους και, βέβαια, τα τσάμπα CDs κάθε μήνα από τις εταιρείες. Ορίστε, κατάντια και σκουληκιάρικη αγωνιστικότητα! Μην τα ρίχνουμε όλα στον "κακό" Γιαννίκο και τον "υποχθόνιο" Γελασάκη, μερίδιο ευθύνης για το αίσχος που συντελέστηκε στις πλάτες των γνήσιων αγωνιστών (εμού συμπεριλαμβανομένου) και των ήδη απολυμένων μισθωτών, έχουν αυτοί που επέστρεψαν! Anyway, αντιγράφω αυτούσιο το κείμενο και μετά θα το αναλύσουμε το πράγμα:

Ενώ το δίφωνο βρισκόταν σε φάση ανοδιοργάνωσης και επαναπροσδιορισμού της ύλης του, για ευρύτερη και πληρέστερη πληροφόρηση του αναγνωστικού κοινού, άρχισε μια κωμωδία παρεξηγήσεων. Φήμες ότι το περιοδικό διέκοψε την κυκλοφορία του κατέκλυσαν τα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να αναζητήσει την αλήθεια από το στόμα της διοίκησης της Εκδοτικής Εταιρίας που το εκδίδει. Κανένας δεν αναρωτήθηκε γιατί συζητιέται το κλείσιμο του περιοδικού, ενώ ουδέποτε ανακοινώθηκε επίσημα κάτι τέτοιο. Άσχετα με το γεγονός ότι η είδηση ήταν αναληθής, δεκάδες αναγνώστες και καλλιτέχνες εξέφρασαν συμπαράσταση στο περιοδικό και κάποιοι από αυτούς καθύβρισαν τη διοίκηση της Εκδοτικής Εταιρίας. Η αντίδραση ήταν άλλοτε υγιής, άλλοτε συγκινητική και άλλοτε ενοχλητική. Όμως, δίνει την ευκαιρία στο δίφωνο να δημιουργήσει σελίδες αλληλογραφίας που θα φιλοξανούν κάθε είδους απόψεις και, μακάρι, μέσα από αντιπαραθέσεις να προκύψει πρόοδος για το ελληνικό τραγούδι. Εγκαίνια με τα greatest hits του blog (http://www.e-difono.blogspot.com/) που επέμενε πως το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας έχει κλείσει.

Μάλιστα...Για να τα πιάσουμε τώρα ένα προς ένα τα φλέγοντα κοσμοϊστορικής σημασίας θέματα που θίγει το άνωθεν άρθρο. Κατ' αρχάς, δεν πιστεύω ότι το κείμενο γράφτηκε από τον Μιχάλη Γελασάκη, τον καινούργιο διευθυντή. Τον έχω για πιο έξυπνο. Ποιος το υπέγραψε, λοιπόν, και δεν μας κάνει τη χάρη να μας πει το ονοματάκι του; Μήπως ο ίδιος ο Κώστας Γιαννίκος; Και πάλι χλωμό μου φαίνεται. Όχι γι' άλλο λόγο, μα δεν θα βρισκόταν κάποιος απ' τους συμβούλους του να του πει Αρχηγέ μου, μην τα λες αυτά, γιατί θα φάμε τέτοια ντομάτα που θα εξασφαλίσουμε τον πελτέ του χειμώνα; Και θα συνέχιζε: Αρχηγέ μου, μην τα λες αυτά, διότι ο υιός σου βγήκε στο e-tetradio και δήλωσε στον Δημήτρη Κανελλόπουλο πως το δίφωνο ως έντυπο κλείνει και ενδέχεται να επανακυκλοφορήσει σε ηλεκτρονική μορφή. Να, δες εδώ, αν δεν το ξέρεις:

http://www.e-tetradio.gr/ar4515el_andreasgiannikosthakykloforiseiksanatodifwno.html?utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter

Έτσι, άμα είχε γίνει αυτή η κουβέντα, κανείς δεν θά 'βγαινε τώρα να λέει ότι δεν υπήρξε ενδιαφέρον από δημοσιογράφους για την αλήθεια (συγκεκριμένα από τον Κανελλόπουλο, αλλά και όχι μόνο), βγάζοντας ουσιαστικά παραμυθατζή ολκής τον υιό Γιαννίκο που έδωσε τη συνέντευξη στο e-tetradio. Λέτε να τό 'γραψε το κείμενο ο ίδιος ο υιός Γιαννίκος; Θα πέσω απ' την καρέκλα μου από τα γέλια! Στο τέλος, δε, ο αφανής κειμενογράφος ειρωνεύεται το blog ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ που μάζεψε τόσες και τόσες υπογραφές καλλιτεχνών, παρ' όλο που εγώ, ως Μποσκοΐτης, με τα ΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑ σήκωσα πρώτος την παντιέρα. Αναπαράγει μάλιστα και τις δηλώσεις της Μποφίλιου, της Γαλάνη, της Πλάτωνος, του Δεληβοριά, του Μάνου Ελευθερίου, του Ιωαννίδη, της Ευσταθίας, του Νότη Μαυρουδή και του Δημήτρη Τυπάλδου, ενώ αναφέρει και απλώς ονομαστικά όλους τους άλλους καλλιτέχνες, που δεν είναι...greatest hits κατά την kitch γραφή του συντάκτη. Κρίμα, ρε γαμώτο, πολύ θα ήθελα να έβλεπα δημοσιευμένη στο δίφωνο τη γνώμη της Δανάης Παναγιωτοπούλου που παραινούσε για κατάληψη των γραφείων του Ομίλου από τους εργαζόμενους. Είπαμε, όμως, η Παναγιωτοπούλου δεν ανήκει στα greatest hits του Γιαννίκειου Ομίλου, οπότε βάλ' τη στο μούσκιο, πού 'λεγε κι ο Κώστας Βούτσας για το πορτραίτο του Γεωργίου Παπαδόπουλου εν καιρώ Μεταπολίτευσης. Τέλος, εκεί που ο αρθρογράφος γίνεται συγκινητικός και εύχεται να δημιουργήσει το δίφωνο σελίδες αλληλογραφίας με το αναγνωστικό κοινό υπέρ της προόδου του ελληνικού τραγουδιού, επειδή γνωρίζω εκ των έσω, συνιστώ να μη μασάτε, καθώς το 90% των επιστολών που έφτανε στο δίφωνο, ήταν μούφα. Ο αρχισυντάκτης τις έγραφε συνήθως για να σκοτώνει την ώρα του, μπας και γίνει καυγαδάκι μεταξύ καλλιτεχνών και αναγνωστών, και μέσω τζέρτζελου πουληθεί κάνα τεύχος παραπάνω. Άντε, τζους τώρα, πολλά είπαμε και θα σταματήσω εδώ τη στεγνή διαφήμιση στο δίφωνο. Κανονικά θα έπρεπε να δεχτώ ευχαριστήρια τηλεφωνήματα που οι πολυπληθείς αναγνώστες του blog μου θα ενημερωθούν για την επανακυκλοφορία του περιοδικού.

χορεύοντας-και-πεθαίνοντας-στον-πάγο

Η Ιβάνα είναι μια νέα και όμορφη Βουλγάρα, πρώην πρωταθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ, που σχεδιάζει να έρθει στην Ελλάδα για ν' ασχοληθεί με το αντικείμενο της. Η Μάρτα από τη Ρουμανία, χωρισμένη με δύο παιδιά, φιλοδοξεί να έρθει κι αυτή στην Αθήνα για δουλειά και συγκεκριμένα για να φροντίζει ηλικιωμένους. Η Νάντια, αντίθετα, από τη Ρωσία, επιθυμεί να εργαστεί ως πόρνη, εφόσον κι η πουτανιά είναι δουλειά και φέρνει καλά χρήματα. Η κοινή μοίρα των τριών αυτών γυναικών τις θέλει να προσπαθούν παράνομα να ξαναμπούν στην Ελλάδα, καθώς λίγα χρόνια πριν είχαν απελαθεί. Για 1.500 δολάρια η κάθε μία παίζει ουσιαστικά το κεφάλι της, αφού οδηγός τους στο επικίνδυνο ταξίδι είναι ο Γκεόργκι από τα Σκόπια, ένας τύπος κυνικός και αδίστακτος. Για μιάμισι ώρα παρακολουθούμε το οδοιπορικό ή, σωστότερα, την οδύσσεια των κακότυχων αυτών πλασμάτων στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα μέσα σε άσχημες καιρικές συνθήκες και διάφορες κακουχίες. Σύντομα, η Νάντια, η πουτάνα της ομάδας, συνάπτει σχέση με τον Γκεόργκι, θέλοντας φανερά να εξασφαλίσει την εύνοια του. Όταν αυτός όμως θα επιχειρήσει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, μέσα σ' ένα κατάλυμα, να βιάσει την πιο δύσκολη Ιβάνα, τελικά θα χάσει τη ζωή του απ' τα χέρια της. Οι τρεις γυναίκες συνεχίζουν μόνες τους, τελείως χαμένες και αποπροσανατολισμένες, ευελπιστώντας να διασχίσουν το ποτάμι και να φτάσουν στην Ελλάδα. Οι ισορροπίες μεταξύ τους ανατρέπονται: η Νάντια αποδεικνύεται πιο ευαίσθητη συγκριτικά με την Μάρτα, που δεν της έχει καμία εμπιστοσύνη, αλλά και την Ιβάνα, που φαίνεται η πιο αποφασισμένη. Λίγο πριν μπουν στο ελληνικό έδαφος, η Μάρτα θ' αφήσει την τελευταία της πνοή μην αντέχοντας τη βροχή και το κρύο. Τα τελευταία λόγια της απευθύνονταν στη Νάντια για τα χρυσά μαλλιά της, που της θύμιζαν την αγαπημένη κόρη της. Οι δυο τους πλέον, με κρυοπαγήματα, μέσα σ' ένα κατάλευκο ορεινό τοπίο, η Ιβάνα και η Νάντια φτάνουν επιτέλους στην Ελλάδα, αλλά τα προβλήματα τους δεν έχουν τελειωμό. Συλλαμβάνονται από μια ομάδα σκληροτράχηλων βλάχων κυνηγών, που τις γλεντάνε όλη τη νύχτα, συνοδεία κλαρινιτζήδων. Όταν το άλλο πρωί, τα κορίτσια καταφέρνουν να το σκάσουν απ' την παράγκα τους, είναι πλέον πολύ αργά, τουλάχιστον για την Ιβάνα. Η κοπέλα εξαντλημένη αδυνατεί να συνεχίσει, παροτρύνοντας τη Νάντια να την αφήσει εκεί πέρα για να σωθεί η ίδια. Η Νάντια κλαίει, θέλει να μείνει κι εκείνη μαζί της. Όταν τελικά πείθεται και την παρακολουθούμε να τρέχει πλάτη στο φακό, η Ιβάνα βλέπει εν είδει επιθανάτιου φλας-μπακ τις φιγούρες της από τις χαρούμενες μέρες του καλλιτεχνικού πατινάζ σε πλήρη αντιδιαστολή με τον πάγο που έχει γίνει πια ο τάφος της. Δεν ξέρουμε καν αν το κοκαλωμένο σώμα αυτής της κοπέλας θα βρεθεί κάποτε και οι στίχοι του Σωτήρη Κακίση που πέφτουν με τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη σε υπέροχη jazz μουσική του Βαγγέλη Κατσούλη σχεδόν φέρνουν δάκρυα στον θεατή: Πέρα απ' τα σύνορα/ δεν έχει σύνορα/ εκεί ο πάγος είναι ζεστός...Χορεύοντας στον πάγο λέγεται η πρώτη ταινία μυθοπλασίας του βετεράνου ντοκιμαντερίστα Σταύρου Ιωάννου, την οποία είδα στη χθεσινή πρεμιέρα της στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Είχα πολύ καιρό να ταυτιστώ με τον/τους ήρωα/ες μιας ταινίας και μάλλον ο φίλος σκηνοθέτης τα κατάφερε, αν ενστερνιστώ το κείμενο της σκηνοθετικής του προσέγγισης που αντιγράφω από το flyer: Με ενδιαφέρει κυρίως η συγκινησιακή ατμόσφαιρα της ταινίας, εκεί όπου η ατελείωτη περιπλάνηση των τριών γυναικών θα παρασύρει τα πάντα σε μία διαρκή και ανησυχητική ρευστότητα. Ο Ιωάννου, βέβαια, βοηθήθηκε πολύ προς αυτή την κατεύθυνση και από τις άρτιες ερμηνείες της Ελένης Βεργέτη (Ιβάνα), της Αρχόντισσας Μαυρακάκη (Νάντια), της Μαρίας Πρωτόπαπα (Μάρτα), ακόμη και του Μιχάλη Ιατρόπουλου (Γκεόργκι). Οφείλω να παραδεχτώ εδώ ότι παρ' όλο που δεν αντέχω πλέον τη μανιέρα του κακού ή του αλήτη Ιατρόπουλου στον κινηματογράφο, στην ταινία του Ιωάννου ήταν εξαιρετικός πραγματικά. Αδυνατώντας να κρύψει τις ντοκιμαντερίστικες καταβολές του- και γιατί να τις κρύψει άλλωστε;- με ένα εμμονικό σχεδόν πλανάρισμα στα ανθρώπινα πρόσωπα και τις εκφράσεις τους, συνεπικουρούμενος επίσης από τον Γιώργο Μιχελή στην καλή φωτογραφία, τον Θάνο Μπεγνή στα ντεκόρ και τις Μυρτώ Καραπιπέρη- Μαρία Καραθάνου στα κοστούμια, ο Σταύρος Ιωάννου έφτιαξε μια σκληρή και ταυτόχρονα ευαίσθητη ταινία, τολμώ να πω από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων για το μεταναστευτικό ζήτημα, που βλέπεται με αμείωτο ενδιαφέρον από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Ειδική μνεία αξίζει και στον συνθέτη Βαγγέλη Κατσούλη για την πρωτότυπη μουσική του, πρωτότυπη με όλη τη σημασία της λέξης, αν σκεφτεί κανείς πως η σύγχρονη αυτή τραγωδία είχε ως υπόκρουση ένα lounge ηχητικό κλίμα με την τρομπέτα του Γιώργου Πολυζωγόπουλου να ρέει σαν το ποτάμι που ήθελαν να διασχίσουν οι ηρωίδες καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ! Πάντως, μάλλον εγώ είπα την ωραιότερη ατάκα στην παρέα μου, που είχε πέσει σε μελαγχολία μετά το τέλος της προβολής: Τελικά πάντα πίστευα ότι οι πουτάνες είναι πιο ανθεκτικές!
κκκ
* η ταινία Χορεύοντας στον πάγο του Σταύρου Ιωάννου θα προβάλλεται από σήμερα στην αίθουσα Λαΐς της Ταινιοθήκης της Ελλάδας (Ιερά Οδός & Κωνσταντινουπόλεως). Περάστε να τη δείτε, γιατί τέτοιες ταινίες αξίζει να μένουν και να κάνουν τον κύκλο τους στις αίθουσες.

R.I.P. ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΣΙΝΗΣ (1931 - 2011)

Ότι είχα να πω για τον Γιάννη Καραμπεσίνη, το είχα πει εδώ (http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2009/06/blog-post_8514.html). Χθες το πρωί έφυγε σε ηλικία 80 ετών ο δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και συνθέτης μεγάλων λαϊκών επιτυχιών, σαν το Πήραν τα στήθια μου φωτιά, Εσένα δεν σου άξιζε αγάπη, Του φτωχού ο πόνος κλπ. Από τα μέσα του Γενάρη νοσηλευόταν στο νοσοκομείο κατόπιν εμφράγματος που υπέστη. Ομολογώ ότι η είδηση του θανάτου του με λύπησε και με συγκίνησε απρόσμενα, παρά το δεδομένο της προχωρημένης ηλικίας του. Θα τον θυμάμαι σαν έναν ιδιαίτερα μελαγχολικό

άνθρωπο.

Καλό σου ταξίδι, κυρ - Γιάννη.

* η φωτογραφία του Γιάννη Καραμπεσίνη είναι του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου

ο-πολύς-και-ανεξάντλητος-ελάχιστος-εαυτός-του-θανάση-παπακωνσταντίνου

Διαδρομή με ταξί, Πειραιάς- Παγκράτι. Δίνω του ταξιτζή το καινούργιο άλμπουμ του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αυτό με την υφασμάτινη υφή ως έκδοση, που μόλις παρέλαβα από την Χριστιάννα της Inner Ear. Τον παρακαλάω να το παίξει στο cd-player, καθώς η διαδρομή είναι μακρυνή κι έχει και κίνηση. Απέναντι ακριβώς από τις ερειπωμένες ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Φαλήρου ενός στοιχειωμένου πλέον 2004, πέφτουν οι νότες του εναρκτήριου Loco-motivo (αφιερωμένο στον Loco). Η κιθάρα της Βάσως Δημητρίου, το πιάνο του Δημήτρη Κακαβούλη σε συνδυασμό με την τρομπέτα του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου και τα φωνητικά του Φώτη Σιώτα συντελούν στη δημιουργία ενός cinematic lounge κλίματος. Κάτι όμως με προβληματίζει. Όχι, ο Θανάσης δεν θα έφτιαχνε ποτέ ανώδυνη lounge μουσική, δεν έχει πρόθεση μ' αυτό το νέο έργο του να περάσει καλά ο ακροατής. Να το ακούσει live ή έστω στο σπίτι του, βρε αδερφέ, και μετά να πάει μακάριος για ύπνο. Με τον ακόλουθο Ελάχιστο εαυτό, που έδωσε και τον τίτλο στο cd, κάτι πάει να ξεκαθαρίσει: είναι αυτός ο στίχος που λέει Μια σκέψη ακατάβλητη του γαζώνει τα μυαλά, ο τζουράς, τα μονότονα τύμπανα, το θλιμμένο τσέλο, τα πνευστά, οι λούπες με την ποίηση μέσα τους. Σωστή τοποθέτηση ενός track που δύναται να δώσει στίγμα για όλη την υπόλοιπη ακρόαση. Ο Φώτης Σιώτας τραγουδάει Ποιος θα με θυμάται, όταν θά 'χει γίνει πυρετός, κραυγή, χρόνος που έφυγε, θύμα, παραδόπιστος, αντίλαλος και χαμένο όνειρο του ναύτη της Κροστάνδης. Οι 7 Πληγές του Φαραώ σε ένα τραγούδι- τραγουδένιο με κλασικίζουσα εισαγωγή που οδηγεί σε μιαν ηλεκτρική έκρηξη, πλούσια σε ρυθμό. Το επόμενο κομμάτι, το San Michele, αποτελεί την κορυφαία στιγμή από στιχουργικής άποψης. Η εισαγωγή του Ποιος θα με θυμάται, παρεμβάλλεται και εξελίσσεται, λειτουργώντας αντιστοικτικά με τον ξερό ήχο της κάσας και του ταμπούρου. Κλαρίνο και ακορντεόν μας θυμίζουν πως εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε, όση ώρα ο δημιουργός αναζητεί το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό. Δεν μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό- μας ενημερώνει- ξέρει όμως πως δεν είναι αλήθεια ή άλλο πράγμα θέλει να πει ως λάτρης της εν γένει ποιητικής αλληγορίας. Αν ο παραπάνω στίχος περιέχονταν στην Ανταρκτική, θα λειτουργούσε εντελώς καταδηλωτικά. Και πως αλλιώς, αφού ακούμε ένα εκπληκτικό ντουέτο του Θανάση με τον Ορφέα Περίδη σε ένα ούτως ή άλλως εκπληκτικό rock τραγούδι με ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, διακριτικά έγχορδα και την εξίσου διακριτική και οικεία μπουζουκομάνα του δημιουργού. Χωρίς να έχω ακούσει ακόμη το ολοκαίνουργιο άλμπουμ του Περίδη, έχω την αίσθηση πως η συμμετοχή του σ' αυτό το τραγούδι τον ξελασπώνει από το κρέμασμα στα...περίπτερα και του χαρίζει στις αποσκευές του, μιαν ερμηνεία εφάμιλλη μ' αυτήν του Γιάννη Αγγελάκα στο Όταν χαράζει, επίσης του Θανάση. Κρατώ σημειώσεις φτάνοντας στο τέρμα της Συγγρού κι ενώ ο Σιώτας τραγουδά το Σαν παιδί. Ο άνθρωπος κάνει επίκληση στα στοιχεία της φύσης και στα ζώα του δάσους. Ζητά την αγάπη τους κι ο γρήγορος ρυθμός δεν μπορεί να καλύψει το μεγαλείο της μοναξιάς, αλλά και της απελπισίας του. Μια κραυγή απόγνωσης ενός σαλεμένου μυαλού μέσα σ' έναν σαλεμένο, απ' όλες τις όψεις του, κόσμο. Του έρωτα και του θανάτου περιέχει στίχους αγνώστου ποιητή, μουσική σε γνώριμα δημώδη μονοπάτια, τον απρόβλεπτο ήχο ενός μουσικού κουτιού και τη θρηνητική πολίτικη λύρα του Σωκράτη Σινόπουλου. Ο ποιητής είναι τόσο οπτιμιστής που βλέπει τη Νίκη του Έρωτα επί της Σήψης του Θανάτου: Μη με φοβάσαι αγάπη μου λιβάνι κι αν μυρίζω/ μόνο σκουλήκι να γενείς να 'ρθείς να μ' ανταμώσεις/ κρυφά στο σώμα μου να μπεις, γλυκό φιλί να δώσεις...Ανατριχιάζω σύγκορμος με την πρωτοτυπία του στιχουργήματος και την εικόνα, εγώ πού 'χα φάει τα μοιρολόγια με το κουτάλι για πολλά χρόνια. Θαυμάζω την τόλμη του δημιουργού να αξιοποιήσει ένα τόσο πικρό, στα όρια του απωθητικού, νεκρικό καλλιτεχνικό κληροδότημα. Στην ακόλουθη Ομίχλη, ο Ορφέας Περίδης τραγουδά και πάλι ένα πολύ δυνατό τραγούδι. Η χαμηλότονη ερμηνεία του συνομιλεί κυριολεκτικά με την εμπνευσμένη ενορχήστρωση του Σιώτα. Μυρωδιές από κάπαρη, ρίγανη, μέντα και θυμάρι χτυπάνε τα ρουθούνια του φτωχού ακροατή, εμού εν προκειμένω. Η Ομίχλη του Θανάση Παπακωνσταντίνου διά στόματος Ορφέα Περίδη είναι ο ύμνος του νέου αντάρτικου των πόλεων του μέλλοντος και όχι των βουνών του παρελθόντος. Εό! Γαμώ το φασισμό λέει αμέσως μετά ο Θανάσης, απαντώντας στην ίδια του την Ερώτηση κρίσεως, μια απόλυτα υπερρεαλιστική ερώτηση, αφού απευθύνεται στον σκύλο του τον Ρίβα! Σαπίλα ο φασισμός, τον ακούω να τραγουδάει στο τέλος του κομματιού εν μέσω του εμβατηρίου των ενόπλων δυνάμεων, σαπίλα ο φασισμός, κάνω κι εγώ του νεαρού ταξιτζή, δίνοντας του τα 15 ευρώ της κούρσας. Μπαίνω σπίτι, πετάω τα πράγματα δεξιά κι αριστερά και βάζω το cd στο μηχάνημα από 'κει που διακόπηκε αναγκαστικά. Δεν θέλω να παρεμβληθεί τίποτα άλλο στην απότομη σύναψη σχέσης μου με τον Ελάχιστο εαυτό, ίσως τον δικό μου κατά βάθος!
Δέκατο κομμάτι, ο Σιμούν. Ταιριαστό το αφρικανικό ξυλόφωνο του Αντώνη Μαράτου σε σύμπλευση με τα έγχορδα του Φώτη Σιώτα και το ακορντεόν του Δημήτρη Τσιολχά. Παραδόξως, από τη μελαγχολία περνάω σε μία δοξαστική διάθεση. Θα ευθύνονται μάλλον η ερμηνεία του Θανάση και οι στίχοι του που μοιάζουν να αποσπάστηκαν από τα ομηρικά έπη. Στον Φέγγαρο, θυμάμαι τη Βροχή από κάτω και τη νοσταλγώ, καθώς στην τελευταία μου μετακόμιση έχασα μια κούτα με τα άπαντα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, του Σωκράτη Μάλαμα και των Rolling Stones παρακαλώ! Μέσα από ένα άναρχο ηχητικό σύμπαν που με πηγαίνει στο jazzy soundtrack για το Γυμνό Γεύμα του David Cronenberg, με γυρίζει στον τόπο μου η φωνή του Νίκου Καρούζου. Τον βλέπω ολοζώντανο μπροστά μου να με κοιτάει αυστηρά με το πτι-καρό φθαρμένο σακάκι του. Για το τέλος, ο Θανάσης διαλέγει να μας μιλήσει για Τα τραγούδια που έγραψε: σκυλιά δεμένα, χιλιάδες λέξεις, σαράκια ειν' οι νότες του και συνειδητοποιώ πως έπεσα μέσα, καθώς τον ακούω να λέει Δε θα μ' αντέξεις ανώδυνα! Πόσω μάλλον όταν η σημαδιακή αυτή φράση πέφτει σαν ριπή μέσα στο ίδιο cinematic lounge τοπίο της έναρξης. Λίγη σιωπή και μετά ο δημιουργός πιάνει το μολυβάκι του και γράφει μια παραβολή, ανολοκλήρωτη, αμάσητη και γι' αυτό αρκούντως ποιητική και διόλου δηκτική. Ο ελάχιστος εαυτός είναι ένα αληθινό αριστούργημα, ο καλύτερος δίσκος του Θανάση Παπακωνσταντίνου και ενδεχομένως ο καλύτερος ελληνικός δίσκος της χρονιάς που διανύουμε!

συναίνεση-ή-η-ιστορία-του-γιώργου

Η Δανάη Παναγιωτοπούλου πήρε την Ιστορία της Μαρίας του Βασίλη Νικολαΐδη, της άλλαξε τους στίχους και μας παρέδωσε ζεστό-ζεστό ένα από τα ωραιότερα σύγχρονα πολιτικά τραγούδια. Ας ελπίσουμε ότι θα το συμπεριλάβει στο επερχόμενο τρίτο άλμπουμ της, έτσι, για να δικαιωθούν όσοι πιστεύουν ότι εν καιρώ οικονομικής κρίσης η αληθινή τέχνη βρίσκει τον δρόμο της. Προσωπικά, βρίσκω υπέρ του δέοντος αισιόδοξη την άποψη αυτή και απλά αφήνομαι για ακόμη μία φορά στην υψηλή τέχνη της Δανάης, μιας τραγουδοποιού που με έπεισε με το καλημέρα στην ελληνική δισκογραφία! Δική σας η Συναίνεση της!

του-αγίου-βαλεντίνου

Λέν το πάθος θα εντείνω

με τον Άγιο Βαλεντίνο

μα το πέος δεν υφάνθη

με γλυκίσματα και άνθη

κκκ

Τρούμαν Καπότες

και-του-χρόνου

Τι έγινε εδώ χθες βράδυ; Ο ολίγον ετεροχρονισμένος εορτασμός των γενεθλίων μου με τη μητέρα μου και όλους τους αγαπημένους φίλους: τη Μαρίζα Κωχ, τον Ηλία Λιούγκο, τον Βασίλη Γισδάκη, τον Γιώργη Χριστοδούλου, τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη, τη Μαρία Λαγγουρέλη, τη Γεωργία Βεληβασάκη, τον Κώστα Αθυρίδη, τον Γιάννη Παπαχρίστο, τον Βάνο Παπαδημητρίου και τον Τάσο Νικολό. Ο Τάσος- στις photos 7, 9 και 15- είναι ο νεοφερμένος στην παρέα! Πρόκειται για τον άνθρωπο πού 'χε δηλώσει την επιθυμία του στο προηγούμενο γενέθλιο post να φτιάξει με τα χεράκια του την τούρτα των γενεθλίων μου, ζαχαροπλάστης γαρ. Την έφτιαξε, λοιπόν, και την έφερε! Αυτή η τούρτα είναι για όλους; ρώτησε τρομαγμένη η Μαρίζα. Όχι, υπάρχουν άλλες δύο! της απάντησε ο Τάσος κι η καρδιά όλων μας πήγε στη θέση της!

ΜΙΑ ΣΤΕΛΛΑ ΤΙ ΤΗΝ ΕΙΧΑΤΕ;

Η γυναικεία γραφή, είτε αρθρώνεται με την έμμετρη μορφή της Πολυδούρη, είτε με την πεζολογική της Μυρτιώτισσας, είτε εμπεριέχει τον σαρκικό ερωτισμό της Τζόις Μανσούρ και την απόγνωση της Σύλβια Πλαθ, είτε ακόμη την αμφίσημη αντίληψη της αγάπης της Σαπφούς, συγκροτεί ένα νέο τοπίο. Το ανιχνεύουν μόνο τα αθόρυβα βήματα του ανθρώπου που αφήνει ελεύθερες τις αισθήσεις του προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς δεσμεύσεις και συμβιβασμούς και χωρίς προσκόλληση στα τυποποιημένα στοιχεία της μορφής. Αυτό συμβαίνει και στο έργο της Στέλλας Βλαχογιάννη που συγκροτεί σε ενιαίο μόρφωμα όλη την εμπειρία της γυναικείας ποιητικής παραγωγής, δίνοντας ευδιάκριτο στίγμα, τόσο με την τολμηρότητα των νοημάτων της, όσο και με την ώριμη άρθρωση της γραφής της.
Η οργή της Στέλλας μεταμορφώνεται σε θλίψη που με τη σειρά της μετατρέπεται σε συνειδητότητα και ανοίγει μικρά μονοπάτια σταθερότητας μέσα στα πεδία της καθολικής αβεβαιότητας. Αυτή η συναίσθηση του κινδύνου που υπάρχει σε κάθε μας πράξη είναι ένα ακόμη απροσδιόριστο συμπέρασμα τούτης της στιχουργικής, που όσο χαμηλότονα μιλά, τόσο την ακούμε μέσα μας να κραυγάζει.
Το βιβλίο δομείται σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο, σαν ένα χρονικό ζωής που επισφραγίζεται από την αίσθηση της συνεχούς παρουσίας του θανάτου, όπως δηλώνει άλλωστε και ο τίτλος του. Τα οικογενειακά πρόσωπα κι εκείνα του άμεσου περιβάλλοντος του αφηγητή, επανέρχονται επίμονα κάθε τόσο για να δηλώσουν απώλειες ή στιγμές που βιώθηκαν λιγότερο απ' όσο θά 'πρεπε και αποκτούν τη βαρύτητα που τους αναλογούσε με την επαναφορά τους στη μνήμη.
Η επινόηση ενός προσώπου, της Ιωάννας της Μοναχικής, που επωμίζεται σαν τον Μαθιό Πασχάλη του Σεφέρη τις συναισθηματικές απωθήσεις, για τις οποίες κάθε συμβατικός άνθρωπος χρειάζεται ένα τραγικό πρόσχημα ώστε να μιλήσει, είναι μια σπάνια αφηγηματική έμπνευση. Η ποιήτρια, έτσι, μιλάει με την απόλυτη ειλικρίνεια του εξομολογούμενου και με μια μορφική μεθόδευση πολύ κοντινή σ' εκείνη του θεατρικού μονόλογου, που προσφέρεται για εξωτερικεύσεις.
Τα φορτισμένα με συμβολικά στοιχεία δρώμενα των θρησκευτικών τελετών παίρνουν επίσης μιαν ιδιάζουσα θέση μέσα στις εκτάσεις της ποιητικής γραφής της, όπως φανερώνουν και οι τίτλοι Ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας, Παρακλητικός κανών, Βάπτιση και Ο Παράδεισος, ενώ εκτός από αυτές τις αναφορές στις ρήσεις των θρησκευτικών προτύπων, έχουμε και μια συχνή υπενθύμιση στίχων από λαϊκά τραγούδια, βαθιά ριζωμένα στη συλλογική μνήμη: στο ποίημα Έξι λόγοι για ένα έγκλημα, λόγου χάριν, στη δομή της αφήγησης εντίθεται το Ακρογιαλιές – δειλινά του Βασίλη Τσιτσάνη.
Η πολυμορφία της γραφής ενισχύεται από το γραμμένο με μορφή διαλόγου Άγριο σαν Παραμύθι, τρόπο ποιητικής ανάπτυξης που εισήγαγε ο Έλιοτ, δείχνοντας πως η καλή γνώση των προγενέστερων μπορεί να μεταστοιχειωθεί σε ώριμη προσωπική γραφή, όταν συνδυαστεί η επιθυμία της μελέτης με τη δυναμική της άμεσης έκφρασης.
Εν κατακλείδι, τα καταγραφώμενα τούτης της συλλογής της Στέλλας Βλαχογιάννη, αποτελούν σταθμούς στιγμιαίας ανάπαυσης στο ταξίδι μέσα στο αδιευκρίνιστο ακόμη πεδίο του σύγχρονου πολιτισμού, που ταυτόχρονα αποτελεί περιήγηση μέσα στα επικίνδυνα, μυστηριώδη και λυτρωτικά τοπία της ύπαρξης.
Αντώνης Μποσκοΐτης

ΚΚΚ
Ο κάθε στίχος της Βλαχογιάννη μεταφέρει μια αποφθεγματική συμπύκνωση και μιαν απλότητα συγχρόνως, αφήνοντας μου ένα αίσθημα πληρότητας κι ένα είδος κάθαρσης ανάλογης με της τραγωδίας. Με λένε Θάνατο δηλώνει η Στέλλα, αλλά ένας θάνατος που βυθίζεται μέσα στην εποχή του χωρίς να προδίδει το συναίσθημα πέρα απ' το χώρο και το χρόνο.
Λένα Πλάτωνος

* το post αφιερώνεται στον Δημήτρη, φαν του blog, που ήρθε στον Ιανό κι ανταλλάξαμε δυο κουβέντες στο πόδι. Τον ευχαριστώ για τα καλά του λόγια!

σήμερα-στον-ιανό-η-παρουσίαση-της-νέας-ποιητικής-συλλογής-της-στέλλας-βλαχογιάννη

Από τον Μετρονόμο του Θανάση Συλιβού κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό η καινούργια ποιητική συλλογή της δημοσιογράφου, ραδιοφωνικής παραγωγού, θεατρικής συγγραφέως και ποιήτριας Στέλλας Βλαχογιάννη. Τιτλοφορείται Με λένε Θάνατο. Την παρουσιάζουμε σήμερα, στις 19.00 το απόγευμα, στον Ιανό της Σταδίου, μετά βαΐων και κλάδων και σας καλούμε όλους να μεταλάβετε λίγη θλίψη του σώματος και μπόλικο γλυκασμό της ψυχής. Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο συνθέτης-μαθηματικός Δημήτρης Λέκκας, ο συγγραφέας Νίκος-Αδάμ Βουδούρης και ο bosko. Αποσπάσματα θα διαβάσουν η Σοφία Καραγιάννη, η Θεοδώρα Σιάρκου, η Ειρήνη Μουρελάτου και η Υρώ Μιχαλακάκου, δηλαδή το άκρως καλλιτεχνικό κοριτσομάνι του Μην παίζεις με τα χώματα. Τη μουσική επένδυση της εκδήλωσης ανέλαβε με τις συνθέσεις του ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης.

kkk

Ιανός, Σταδίου 24

ώρα έναρξης: 19.00

είσοδος: ελεύθερη

παραληρητικό-προκλητικό-post

Περπατώ στους δρόμους και μια μυρωδιά ξύλου που καίγεται σπάει τα ρουθούνια μου, κάτι που με ωθεί να σκεφτώ πως ή όλοι έχουν τζάκια στα σπίτια τους ή γέμισε ο τόπος ψησταριές και σουβλατζίδικα, θέλοντας μάλλον το δεύτερο να συμβαίνει, λόγω πείνας βραδυνής και καλύτερα θα έλεγα πείνας ως αποτέλεσμα στενοχώριας, μια και κάπου αισθάνομαι συνένοχος στον θάνατο του Gary Moore, κοιτώντας τον σε εκείνο το ανεκδιήγητο κάλπικο εξώφυλλο του διφώνου τακίμι με τον Μπάμπη Στόκα και η φωνή της συνείδησης μού λέει Είχατε-δεν είχατε, τον φάγατε τον ανθρωπάκο με την εντεχνομικροαστική κακογουστιά σας, κι εγώ ανέκαθεν σεβόμουν και υπολόγιζα τη συνείδηση μου, άσε πια που γυρνώντας απ' το Ίλιον μπήκα στη Λιοσίων και μου κόπηκε η πείνα απότομα, καθ' ότι λέει στα φαγοποτεία εκεί πέρα οι μετανάστες σφάζουν γάτες και σκύλους και αφού τους κόψουν φέτες, τους πουλάνε για κοτομπέικον και τα συναφή, μα οι άσχημες και ενδεχομένως τραγελαφικές σκέψεις περνούν σαν σκέφτομαι την παρουσίαση του ποιητικού βιβλίου της Στέλλας Βλαχογιάννη αύριο, Πέμπτη, στον Ιανό, όπου θα μιλήσω κι εγώ και πολύ το χαίρομαι, αφενός διότι δεν πρόλαβα τόσον καιρό να εκφραστώ όπως θα ήθελα και όπως θα έπρεπε για τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή της Στέλλας και αφετέρου ετοιμάζομαι να ξενυχτίσω διαβάζοντας τη για πολλοστή φορά προτού γράψω σε μια-δυο κόλλες χαρτί ότι τέλος πάντων μού βγει, δεδομένου ότι αν καταφέρεις να μιλήσεις για ποίηση έστω με ψήγματα ποίησης θα είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος και όχι μαϊντανός των κουλτουριάρικων πάνελ, τα οποία πάνελ τά 'χω φάει με το κουτάλι και λέω να την κάνω σιγά-σιγά, εξαιρουμένων περιπτώσεων σαν αυτή της Στέλλας που αναμφισβήτητα αποτελεί τιμή μου και όχι bonus στις δημόσιες σχέσεις μου, χάρη στις οποίες άλλοι εκπροσωπούν τη λαϊκή ρήση Οι μούτσοι που γαμούσαμε γινήκαν' καπεταναίοι, τι να κάνουν όμως κι οι καπεταναίοι, κάπως πρέπει να επιβιώσουν κι αυτοί, επομένως ας μη γίνομαι γεροπαράξενος κι ας ασχοληθώ με κάτι πιο ουσιώδες, όπως με το ξεχασμένο Πείραμα Σερν και τα νέα μαντάτα του, το Αιγινήτειο, το Ωνάσειο και το Ηρώδειο, έναν καλό μου φίλο gay ηθοποιό που ψώνισε από μπαρ έναν αλλοδαπό καρδιοπαθή πενηντάρη και τού 'μεινε στα χέρια και δεν ήξερε τι να τονε κάνει και τηλεφωνούσε στον δημοσιογράφο φίλο του, εμένα δηλαδή, πού 'ναι εξπέρ συν τοις άλλοις στα καρδιολογικά και στα νοσοκομεία τον τελευταίο καιρό, να τον συμβουλεύσει που να τον πάει κι εγώ χτυπιόμουν στο πάτωμα απ' τα γέλια ανήμπορος για οποιαδήποτε ιατρική συμβουλή και παραδομένος σε μια ομοφοβική, ψιλορατσιστική, μα ομολογουμένως χιουμοριστική και τελείως αποδομητική λογική του τύπου Τη λαθραία εισβολή τη στηρίζει η ψωλή, ήτοι κάτι πουσταράδες που ξοδεύουν τους παράδες, ορεγόμενοι τα πέη πού 'χουν οι σκυλαραπαίοι και σ' όποιον δεν άρεσε το ποίημα μου, στ' αρχίδια μας και μας- Λορέντζος Μαρκοράς, άλλωστε μια ζωή φιλοσταλινικός δηλώνω, τουτέστιν φασίστας για τους αριστερούς με το ελληνορθόδοξο κομποσκοίνι ανά χείρας, στην πραγματικότητα όμως οι σκυλαραπαίοι, οι πουσταράδες, οι πουτάνες και οι ψυχασθενείς πιο πολύ με αφορούν συγκριτικά με αυτούς τους γιαλατζί συντηρητικούς αριστερούς και αναφορικά με τους κλασικούς χαζοαμερικανούς, τους νωθρούς παντρεμένους, τις αδιάφορες νηπιαγωγούς και τους πληκτικούς λογικούς, οπότε καλά νά 'μαστε και εδώ πάντα ζωντανοί, υγιείς, ευθύβολοι, χαλκέντεροι και βεβαίως ούτε κατά διάνοια φειδωλοί στο συναίσθημα που μπορεί να εμπεριέχει η κοινότοπη ευχή Καλό ξημέρωμα προς όλους.
kk
* στη photo του post, η αφίσα από το ρεσιτάλ της Μάρθας Φριντζήλα και του Παναγιώτη Τσεβά με τίτλο Rezital που θα πραγματοποιηθεί στον τεχνοχώρο Δρόμος Με Δέντρα (Σερβίων 8, 2ος όροφος, Βοτανικός) την ερχόμενη Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου.

R.I.P. LENA NYMAN (1944 - 2011)

Η Lena Nyman ήταν μία από τις σημαντικότερες ηθοποιούς του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης στην πατρίδα της, τη Σουηδία. Παγκοσμίως γνωστή έγινε στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν πρωταγωνίστησε σε δύο αντεργκράουντ ταινίες του Vilgot Sioman, το Είμαι περίεργη κίτρινη (1967) και το Είμαι περίεργη μπλε (1968). Αν το Monterey International Pop Festival σηματοδότησε το Καλοκαίρι της Αγάπης του ΄67 στη μουσική, η διλογία του Sioman αποτέλεσε αναμφίβολα την απόλυτη μεταφορά του χιπισμού στο χώρο της 7ης Τέχνης την ίδια περίοδο. Κατά τη διάρκεια των δύο αυτών ταινιών, η Nyman τριγυρνούσε γυμνή, έκανε σεξ δημόσια με τον φίλο της, τον σκηνοθέτη δηλαδή, ρωτούσε στο δρόμο τους περαστικούς για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας της, ενώ ενδιάμεσα υπήρχαν και συνεντεύξεις του Ρώσου ποιητή Γεφτουσένκο, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, όπως και του σοσιαλιστή Ούλοφ Πάλμε, δύο μόλις χρόνια πριν πάρει το τιμόνι της εξουσίας. Εννοείται πως τα χρώματα του κίτρινου και του μπλε, που ο Sioman έδωσε ως τίτλο στις ταινίες του, ήταν παρμένα από τη σουηδική σημαία. Η τολμηρότητα, μάλιστα, των σκηνών, ειδικά της πρώτης ταινίας, την οδήγησε και σε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, παρ' όλο που οι προβολές της αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα, όπως ήταν αναμενόμενο. Κάτι, όμως, που δεν είδα να γράφτηκε πουθενά, με αφορμή τον θάνατο της Nyman, και μου έκανε εντύπωση, είναι το γεγονός πως πίσω από την κάμερα της διλογίας του Sioman βρισκόταν ένας από τους καλύτερους Έλληνες διευθυντές φωτογραφίας, ο Ανδρέας Μπέλλης, υπεύθυνος μεταξύ άλλων για τη φωτογραφία στους Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Για την ακρίβεια, στο Είμαι περίεργη κίτρινη ο Μπέλλης εργάστηκε ως camera operator, ενώ στο Είμαι περίεργη μπλε ήταν ο διευθυντής φωτογραφίας! Την πληροφορία την εξασφάλισα από τον δικό μου συνεργάτη, οπερατέρ Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, ο οποίος διατέλεσε βοηθός του Μπέλλη για μία πενταετία. Ο Δημήτρης μου μετέφερε και κάποιες σκηνές...σεξουαλικών οργίων που τού 'χε μεταφέρει ο Μπέλλης από τα γυρίσματα του Είμαι περίεργη μπλε, στο πλαίσιο πάντα του χιπισμού της εποχής και του rock χαρακτήρα της ταινίας. Τέλος πάντων, μπορεί η Lena Nyman να έπαιξε μια δεκαετία μετά και στη Φθινοπωρινή σονάτα (1978) του Ingmar Bergman, όλοι οι σινεφίλ όμως θα τη θυμόμαστε ως την κίτρινη και μπλε αναρχική ηρωίδα του Vilgot Sioman. Έφυγε σε ηλικία 66 ετών, χτυπημένη από ανίατη ασθένεια.

R.I.P. GARY MOORE (1952 - 2011)

Άλλο πάλι και τούτο! Τον Ιάκωβο Καμπανέλλη περιμέναμε, ο Gary Moore πήγε σε τόπο χλοερό! Η είδηση του θανάτου του σόκαρε πολύ κόσμο και εδώ στην Ελλάδα που υπήρξε δημοφιλέστατος και είχε εμφανιστεί πρόσφατα. Αρχικά, η πληροφορία ήταν πως ο Ιρλανδός rocker πέθανε στον ύπνο του από φυσικά αίτια- καρδιακή ανακοπή- και ενόσω βρισκόταν για διακοπές στην Ισπανία. Τα τελευταία νέα, όμως, μιλούν για μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ την προηγούμενη νύχτα με αποτέλεσμα να πνιγεί στον εμετό του. Τον είχα ανακαλύψει γύρω στο 1990- 91 από το Still got the blues. Αν υποτεθεί πως οι σημερινοί εξηντάρηδες έζησαν τον Jimi Hendrix στην ακμή του, εμείς, όσοι κοντεύουμε τα σαράντα, τον Gary Moore αναφέρουμε ως σπουδαίο κιθαρίστα της δικής μας εφηβείας, έστω και ελέω MTV. Αργότερα, πάντως, ήρθαν το After the war, η χεβιμεταλλική διασκευή του στο Don't let me be misunderstood, οι καψουρομπαλάντες Parisienne walkways και The Loner, αλλά και τα δύο άλμπουμ των Skid Row από τα τέλη των 60s. Ωστόσο, αγαπημένοι μου δίσκοι του ήταν κι εξακολουθούν να είναι το πρώτο ουσιαστικά σόλο άλμπουμ του, το Back on the streets του ΄79, όπως και το Blues for Greeny του ΄95. Δηλώσεις για τον αιφνίδιο θάνατο του Gary Moore έκαναν φίλοι και συνεργάτες του (Bob Geldoff, Bryan Adams, Eric Bell). Ο Gary Moore ήταν παραγωγικός και δραστήριος μέχρι την ύστατη στιγμή στα πεδία της δισκογραφίας, των καλλιτεχνικών συμπράξεων και των συναυλιών. Δεν ξέρω αν όντως υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, όπως γράφεται παντού αυτό το τριήμερο, σίγουρα οι επιλογές του όμως τον δικαίωσαν ως έναν ανήσυχο μουσικό και ψαγμένο σε πολλά και διαφορετικά πράγματα της τέχνης που ασκούσε. Γεννημένος τον Απρίλιο του 1952 στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας, ο Gary Moore έφυγε σε ηλικία μόλις 58 ετών.

37

Τα άστρα εξακολουθούν να κοιτάζουν όπως πάντα με απάθεια τα πάντα. Εμένα αυτό μ' εξοργίζει και τα σιχαίνομαι τα άστρα...
Προτιμώ να κανονίζω τα της επικοινωνιακής μου σχέσης με τα αντικείμενα που είχαν την ευκαιρία να συγκατοικήσουν μαζί μου: πρώτον, χαϊδεύω όλο αγάπη το κεφάλι της γάτας που σύντομα θ' αποκτήσω, δεύτερον, χαλάω το ρολόι του τοίχου για να εκφράσω την απόκλιση μου από τη βάρβαρη ροή του χρόνου και τρίτον, φτύνω τον καθρέφτη του μπάνιου ύστερα από την αδιάντροπη πληροφορία ότι οι τραπεζίτες μου απαιτούν σφραγίσματα και ο κυνόδοντας έχει τα μαύρα του τα χάλια...
Τουλάχιστον εγώ δεν κρύβω τα όνειρα μου πίσω από γραβάτες, ούτε θ' αφήσω το ροχαλητό μου στη διάθεση των ιστορικών, την ώρα που ο ανεξέλεγχτος βήχας μου θα αναπολεί ες αεί τις ανασκαφικές ιδιότητες του τσιγάρου...
Το τηλέφωνο μου πια δεν χτυπάει μετά τα μεσάνυχτα. Εκείνος έχει πεθάνει κι εκείνη κοιμάται από τις 10 το βράδυ. Αντί αυτού, βουίζουν τ' αυτιά μου, παγωμένα από τη φυματική νύχτα...
Οι ταπεινές εκδικητικές ανάγκες σκοτώνουν τα μεγάλα πνεύματα. Σαν μια πευκοβελόνα ικανή να προκαλέσει πτώση στο αερόστατο που κάποιοι φτιάχνουν με το κόστος μιας ζωής ολόκληρης, σαν τα πιο σκληρά καθεστώτα που ραγίζουν από ένα συναισθηματικό λάθος...
Ο ηλεκτρισμός από το γκαλέ λαμπάκι μου, όχι ξεχασμένο, ωχριά και μου θυμίζει τους χαμάληδες που βρίζουν τον επίπονο τοκετό της μέρας. Γράφω βουβός κι ακίνητος σαν αγιογραφία, διαισθάνομαι πόσο κάλπικη είναι η ελευθερία, βλέπω μέσα στη χοάνη της φτωχής ανάσας μου κι η μάνα μου σταυροκοπιέται, λέει το παιδί τρελάθηκε κι ίσως βγάζει το συμπέρασμα ότι αγάπη σημαίνει υποταγή...
Μου έρχονται τότε στο νου οι μέρες στο σχολείο που μ' έστελναν να γίνω άνθρωπος, κατά πώς λέγαν', κι εγώ καθόμουν άπραγος σε θρανίο, έβριζα τις προπαίδειες και δεν χαλάλιζα δραχμή για πάρτη τους, θέλοντας να ήμουν ζώο, πώς τό 'γραψε ο Ελύτης, μακάρι νά ΄μουν σαν τα ζα που βόσκουνε στον κάμπο, γράμματα να μη γνώριζα, μεσ' στα μυστήρια νά 'μπω, να μην είχα υποστεί δηλαδή τα γρανάζια που μου σφυροκοπούν ακόμα το μυαλό και που οι απ' έξω βάφτισαν παιδική μου ηλικία, εγώ όμως μέχρι σήμερα τα λέω τρόμος και εγκατάλειψη...
Σε τίποτα δεν οφελούν τα προσκέφαλα. Τι να είναι αυτό που σαν κυματοθραύστης θα σπάσει σε κομμάτια ότι πλανιέται μεσ' στο στήθος μου, απειλώντας να σπάσει το στέρνο και να νερώσει το μυαλό μου; Σκοπεύω να πάω να πνιγώ κι εγώ δεν ξέρω που. Πιθανώς στην πρωινή πάχνη ενός παλιού επαρχιακού σταθμού τραίνου, στη φωτιστική νοσηρότητα ενός τσίρκου, εκεί όπου ο Ambroce Bierce λέει ότι τα άλογα, τα πόνι και οι ελέφαντες έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά να παριστάνουν τους καραγκιόζηδες. Πιθανώς πάλι να χαθώ μέσα στα ουρλιαχτά του καινούργιου ακόμη αιώνα, στους υστερικούς αλαλαγμούς των παλαιοημερολογιτών κατά του σφραγίσματος του Θηρίου και στο μένος των ρατσιστόμουτρων που αδυνατούν να καταλάβουν και να ζήσουν τον κόσμο γύρω τους, έναν κόσμο βουβό, ξένο, ανήμπορο, σακάτη και ολότελα μισητό...
Αν τίποτα δεν συμβεί απ' όλα αυτά, μια και πάντα υποθετικά μιλάω, θα κολυμπήσω σε χημικά κιτρινοπράσινα νερά, ακούγοντας το γλυκό και θωπευτικό Kiddie with violin, το οποίο θα με βοηθήσει άλλωστε να κωπηλατήσω μανιακά πάνω στα σάλια των πιο φαύλων καιρών από κοσμογονίας...
Ξημερώνουν τα γενέθλια μου. Σήμερα μπαίνω στα 37 κι αυτό δεν είναι καθόλου υποθετικό...

δύσκολες-ώρες-για-τον-ιάκωβο-καμπανέλλη

Η είδηση του θανάτου του Ιάκωβου Καμπανέλλη δεν έχει διασταυρωθεί επίσημα, αφού και η έγκριτη Καθημερινή την αφαίρεσε από την ιστοσελίδα της. Με τις ευχές όλων μας για ταχεία ανάρρωση στον σημαντικότερο Έλληνα θεατρικό συγγραφέα, αλλάζω το post κι ελπίζω να μην ξανακάνω το ίδιο για τρίτη φορά. κκκ
φωτογραφία Ιάκωβου Καμπανέλλη: Αντώνης Μποσκοΐτης

βαγοτονικό-επεισόδιο

Τη ρήση Ο γέρος θα πάει ή από πέσιμο ή από χέσιμο, την άκουγα πολλά χρόνια τώρα. Το πέσιμο το καταλάβαινα, το χέσιμο όμως όχι. Ανέκαθεν έψαχνα να βρω πώς μπορεί κάποιος να πάει από χέσιμο, τη στιγμή που η συγκεκριμένη άχαρη ανθρώπινη λειτουργία είναι ταυτισμένη με την απόλυτη ανακούφιση. Ώσπου χθες βράδυ το λούστηκα κι αυτό και πήρα τέτοια τρομάρα, όση δεν είχα πάρει απ' τα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη. Κατά τη μία τη νύχτα, άκουσα τη μητέρα μου να σηκώνεται για τουαλέτα. Ευτυχώς που ήμουν ξύπνιος και χάζευα στο internet. Πέρασαν λίγα λεπτά, ακούγοντας τη γυναίκα να...σφίγγεται. Όλα καλά; της φώναξα. Καμία απάντηση! Πήγα πιο κοντά, έξω απ' την τουαλέτα. Όλα καλά, μάνα; ξαναφώναξα. Όταν άρχισε να μου μιλάει αλαμπουρνέζικα, ήταν αρκετό για να τρομάξω και να εισβάλλω μέσα. Την αντίκρισα κάτασπρη, κοκκαλωμένη, με ορθάνοιχτα μάτια και στόμα. Πάει η κυρα-Ντίνα, σκέφτηκα, ως εδώ ήταν! Άρχισα να την ταρακουνάω, να την κολλάω στον τοίχο, ουρλιάζοντας: Σύνελθε, μάνα, έχεις πάθει εγκεφαλικό! Τίποτα αυτή, κόκκαλο! Μεσ' στη νύχτα ξεφώνιζα ότι χάνεται η μάνα μου κι όποιος μ' ακούει να με βοηθήσει! Στιγμές πανικού! Την ώρα που προσπαθούσα να καλέσω το 166, πατώντας άλλ' αντ' άλλων στο πληκτρολόγιο του τηλεφώνου, ακούστηκε ένα...πλαφ! Ξανατρέχω στην τουαλέτα και την ακούω να μου λέει μισολιπόθυμη Αχ, ανακουφίστηκα...Πώς μού 'κοψε κι εκεί που καθόταν, έτρεξα γρήγορα και της έβαλα πιεσόμετρο. Κι ενώ ήμουν σίγουρος ότι η μεγάλη πίεση θά 'χε πάει 25 και ότι μόλις πέρασε οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο, το μαραφέτι έδειξε το εντελώς αντίθετο: 7 η μεγάλη πίεση, η μικρή 4,5 και 85 παλμοί. Αμέσως συνήλθε, καθαρίστηκε μόνη της, πλύθηκε και γύρισε στο κρεβάτι της. Έδειχνε τρομερά εξαντλημένη. Της ξαναπήρα την πίεση και μετά από πέντε λεπτά της είχε πάει 12 με 7, φυσιολογικότατη δηλαδή. Τηλεφώνησα του εφημερεύοντα καρδιοχειρουργού στο Ωνάσειο. Τη στιγμή που η πίεση της είναι κανονική, δεν έπαθε κάτι σοβαρό- μου είπε- απλά μόλις πέρασε βαγοτονικό επεισόδιο. Καλό είναι να τη δει κάποιος καρδιολόγος για παν ενδεχόμενο! Άντε τώρα ΄γω να ξέρω τι είναι το βαγοτονικό επεισόδιο που άκουγα ότι ήθελα. Έτσι, όταν ήρθε το ΕΚΑΒ στις δύο τη νύχτα και μας μετέφεραν στο Ιπποκράτειο, άρχισα να λέω στους γιατρούς ότι υπέστη...βεγγοτονικό επεισόδιο. Ψέματα; Με τέτοιο τρέξιμο που έριξα πάλι μεσ' στα μαύρα μεσάνυχτα, μιλάμε για το απόλυτο βεγγοτονικό επεισόδιο! Ε, τι, έχουμε γυρίσει όλα τα νοσοκομεία, να μη βλέπαμε πως είναι μέσα και το Ιπποκράτειο; Να μην τα πολυλογώ, πέραν απ' την εξάντληση, η οποία διήρκησε αρκετές ώρες, η μάνα μου δεν είχε τίποτα άλλο που να εμπνέει ανησυχία: πίεση και σφυγμοί κανονικοί, το καρδιογράφημα και ο υπέρηχος καρδιάς καλά και σταθερά, το ζάχαρο ελαφρώς ανεβασμένο, όπως και η κρεατινίνη αρκετά ανεβασμένη- κάτι που γνωρίζαμε ως μετεγχειρητική ανωμαλία, η οποία θέλει τον χρόνο της για να περάσει. Ο γολγοθάς έληξε στις εννιά το πρωί, περιμένοντας τα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεων. Από εμάς ειν' εντάξει, μπορεί να φύγει η γυναίκα, είπαν οι καρδιολόγοι, συμφώνησαν κι οι παθολόγοι κι έτσι παραγγείλαμε ιδιωτικό ασθενοφόρο και επιστρέψαμε σπίτι. Μόνο που της άλλαξαν τα φάρμακα. Για την ακρίβεια, της έκοψαν τελείως το αντιυπερτασικό tildiem, που το έπαιρνε τρεις φορές τη μέρα και που προκαλεί μεγάλη δυσκοιλιότητα. Το αντικατέστησαν με το lobivon και με μία δόση ημερησίως. Επίσης, σύστησαν να παίρνει μισό flumil, το οποίο, ως διουρητικό, δεν κάνει καλό στα καταπονημένα- μετά την εγχείρηση- νεφρά της. Τα γράφω όλα αυτά για να ξέρουν τι γίνεται και όσοι αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, είτε με τη δική τους υγεία, είτε με οικείους τους ανθρώπους. Να είναι καλά η κυρία Νίνα Γαλίμη, η παθολόγος του Ιπποκράτειου, που όλη την ώρα περνούσε από ΄κει που βρισκόταν η μάνα μου ακινητοποιημένη στο καροτσάκι και της χάιδευε τα μαλλιά. Κάθε γλυκιά ανθρώπινη συμπεριφορά είναι ανυπολόγιστης αξίας τις δύσκολες στιγμές. Γυρίσαμε σπίτι, λοιπόν, ευτυχώς η μάνα μου είχε ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις της, παρ' όλο το ξενύχτι, και σχολιάζαμε μεσ' στο γέλιο ότι περάσαμε πάλι. Τώρα εγώ διαβάζω στο internet τι σκατά (κυριολεκτικά) ήταν αυτό το βαγοτονικό επεισόδιο! Πρόκειται, με δυο λόγια, για απότομη πτώση της αρτηριακής πίεσης την ώρα που ο οργανισμός πιέζεται για διάφορους λόγους. Διαρκεί ελάχιστα δευτερόλεπτα, τα οποία όμως είναι επικίνδυνα, αν ο ασθενής πέσει στο έδαφος και χτυπήσει. Δηλαδή να φχαριστάμε που εμάς μας βρήκε στην τουαλέτα το άτιμο το βαγοτονικό...Τέλος πάντων, σε λίγες μέρες έχουμε το δεύτερο κανονισμένο μετεγχειρητικό ραντεβού στο Ωνάσειο, οπότε εκεί θα τα συζητήσουμε όλα με τον γιατρό της. Μέσα σ' όλα αυτά, μαθαίνω για τις κρίσιμες ώρες που περνάει ο Ιάκωβος Καμπανέλλης στην εντατική ιδιωτικού νοσοκομείου της Αθήνας και εύχομαι να το ξεπεράσει. Είναι 89 ετών, μα αυτό δεν λέει τίποτα, ειδικά όταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι ο σημαντικότερος εν ζωή Έλληνας θεατρικός συγγραφέας.