Ο Τάσος Γκρους είναι ένας συνθέτης που εκτιμώ πολύ, δημιουργός του άλμπουμ Μορφές (1988), μέσα στο οποίο η Νένα Βενετσάνου έμελλε να τραγουδήσει για πρώτη και τελευταία φορά...hard - rock, αλλά και του δίσκου Λέξεις μυστικές, που βγήκε το ΄91 από τον Σείριο του Μάνου Χατζιδάκι, με το τραγούδι Χαλκίδα σε στίχους του συχωρεμένου Ηλία Κατσούλη, που πρωτοηχογράφησε ο αρχικός ερμηνευτής Κωνσταντίνος Χατζημιχάλης για να γίνει μεγάλη επιτυχία λίγα χρόνια αργότερα με τη φωνή του Μανώλη Λιδάκη. Με τον Γκρους συναντήθηκα σήμερα και αφορμή ήταν ένα κομμάτι του που θα απασχολήσει τη στήλη μου Το τραγούδι του μήνα στο επερχόμενο δεύτερο τεύχος του free press fagazine.
Δοθείσης ευκαιρίας, ο συνθέτης μού χάρισε και την ολοκαίνουργια δισκογραφική εργασία του σε ποίηση του δραματουργού Bertolt Brecht. Για την ακρίβεια, δεδομένης της κατάρρευσης των δισκοπωλείων (το κεντρικό Metropolis παίζεται αν θα συνεχίσει να είναι ανοιχτό με το νέο έτος), τη δουλειά αυτή του Γκρους θα τη βρείτε στα βιβλιοπωλεία, αφού κυκλοφορεί μαζί με ολόκληρο βιβλίο και μάλιστα πολύ εμπεριστατωμένο αναφορικά με τον Brecht! Σα να κρατάει στα χέρια του κανείς κανονικό εγχειρίδιο με φωτογραφικό υλικό από ιστορικές μπρεχτικές παραστάσεις, βιβλιογραφία όλων των Ελλήνων λογοτεχνών - μεταφραστών του, εξπρεσιονιστικά εικαστικά που επιμελήθηκε η Αλέξια Γκρους, κόρη του συνθέτη, τα κείμενα και τους στίχους των τραγουδιών που ακούγονται στο cd και φυσικά τα ονόματα των συντελεστών. Μεταξύ αυτών, διαβάζουμε τα ονόματα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, της Καλλιόπης Βέττα, της Μαρίας Παπαγιαννάκη - Κόμη και του ίδιου του Τάσου Γκρους στον τραγουδιστικό τομέα, των Μάνιας Παπαδημητρίου, Ανδρέα Μαυραγάνη, Νάντιας Βαλαβάνη στις αφηγήσεις, όπως και του βετεράνου Γιάννη Κ. Ιωάννου στην ενορχήστρωση. Ακόμη δεν έχω προλάβει να ακούσω το cd, ούτε να μελετήσω προσεχτικά το βιβλίο της έκδοσης. Θα το κάνω οσονούπω και φυσικά θα επανέλθω. Άκουσα όμως το παρακάτω τραγούδι που λέγεται Το μέτρο (φινάλε) και που ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Ακούστε το κι εσείς κι έχω να σας αφηγηθώ μία μικρή περίεργη ιστορία.
Εδώ κι ένα χρόνο "τραβιόταν" ο Τάσος Γκρους μ' αυτή τη δουλειά κι ας ήταν τελειωμένη. Τροχοπέδη για την έκδοση της, που τελικά πραγματοποιήθηκε αυτές τις μέρες, δεν ήταν ούτε η οικονομική κρίση, ούτε οι...κακές εταιρείες, ούτε η διάλυση της δισκογραφίας και των δισκοπωλείων, που λέω παραπάνω. Το πρόβλημα παρουσιάστηκε από τους φίλους μας τους Γεερμανούς, που τώρα τελευταία χαραμοφάηδες μας ανεβάζουν, τεμπελχανάδες μας κατεβάζουν! Συγκεκριμένα, ο εκδοτικός οίκος Suhrcamp που διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του Bertolt Brecht, παραχώρησε την άδεια κυκλοφορίας του έργου μόλις το περασμένο καλοκαίρι με την προϋπόθεση να αφαιρεθούν δύο τραγούδια - το ένα είναι το Μέτρο (φινάλε) που επισύναψα στο post - και δεκατέσσερις πρόζες, προερχόμενες από τα μπρεχτικά έργα Μάνα κουράγιο, Η Όπερα της Πεντάρας, Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν κλπ. Ρώτησα τον Γκρους ποιος είναι ο λόγος κατά τη γνώμη του που οι Γερμανοί έκοψαν τα κομμάτια αυτά. Δεν έβρισκε κανέναν άλλον, πέραν της στυγνής λογοκρισίας. Διότι, ειδικά οι Γερμανοί, δεν κόβουν την αισθητική με το καντάρι - εννοώ πως αν δεν τους άρεσαν οι μουσικές του συνθέτη ή το όλο concept, θα το απαγόρευαν γενικώς και εξ αρχής. Το ότι έκοψαν τους μελοποιημένους στίχους από το τραγούδι του post, οι οποίοι είναι απίστευτα διαχρονικοί και επίκαιροι, σαφώς δημιουργεί υποψίες ή και καχυποψίες. Δεν ξέρω, προσωπικά ακόμη δε μπορώ να ξεπεράσω τη χθεσινή αυτοκρατορική - ναζιστική εμφάνιση της Άνγκελα Μέρκελ στις Βρυξέλλες με τον δικό μας να μοιάζει με ψαρωμένο κουταβάκι δίπλα της...Ήρθε λοιπόν και η σημερινή πληροφορία από τον Τάσο Γκρους, σύμφωνα με την οποία οι Γερμανοί διαχειριστές του Brecht σχεδόν...κουτσοεπιτρέπουν σε Έλληνες συνθέτες να τον μελοποιήσουν, και το γλυκό έδεσε, που λένε. Ας αγνοήσουμε ωστόσο τα τερτίπια των Ευρωπαίων εταίρων μας στην πολιτική και την τέχνη και ας ευχαριστηθούμε μία πραγματικά εξαιρετική μουσικο-ποιητική εργασία που μόλις κυκλοφόρησε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου