του-γάτου-του-εφιάλτη-και-του-ονειροκρίτη

Πολύ...ψυχεδελικός γάτος προέκυψε ο μικρός Ζέπος. Τόσο καιρό ακούω μουσική με ανοιχτό παράθυρο, σήμερα που μετέτρεπα τα βινύλια των Pebbles σε mp3, φαίνεται ότι πολύ του άρεσαν, εξ ου και μ' ένα σάλτο πήδηξε μεσ' στο σπίτι. Πιθανώς, βέβαια, το ζωντανό να χέστηκε για την ψυχεδελική pop και το garage των 60s και το μόνο που θα ήθελε, να ήταν λίγη ζεστασιά,

πάντως εγώ δεν έχασα ευκαιρία και το τσάκωσα αμέσως! Στην πλατεία Πλυτά, άλλωστε, τον φαρμακώσανε τον Λευτεράκη κάποιοι ψυχανώμαλοι και δε μου κάνει κέφι να πηγαίνω πια. Κι ο Ζέπος, όμως, άλλο πράγμα! Γαλατάκι μυρίζει ολόκληρος κι έτσι κι αρχίσει τη μπαταρία, το χουρχούρισμα δηλαδή, δε σου κάνει καρδιά να τον αποχωριστείς.

Όχι τίποτα άλλο, με κοίμησε και μένα που ήμουν ξενύχτης από χθες, μα δε θα κράτησε αυτός ο μεσημεριανός ύπνος πάνω από μισάωρο, αφού ξύπνησα λόγω ασυνάρτητων - όπως πάντα - εφιαλτικών ονείρων. Στην αρχή είδα ότι πήγαινα επίσκεψη στο σπίτι φίλου τραγουδιστή. Σαν μπήκα στο διαμέρισμα του, η γυναίκα του και τα παιδιά του δεν βγήκαν από κάποιο δωμάτιο για να με υποδεχτούν, αλλά από παράθυρα που άνοιγαν και ξανάκλειναν στους τοίχους και στο ταβάνι, λες κι ήταν παίκτες κάποιου τηλεπαιχνιδιού. Μια μεγάλη άσπρη γάτα πέρασε από μπροστά μου (η επιρροή του Ζέπου), αδιάφορη, γεγονός που με παραξένεψε εφόσον ο συγκεκριμένος φίλος καλλιτέχνης προτιμάει τα σκυλιά και αντιπαθεί τις γάτες. Ώσπου ξαφνικά εμφανίστηκαν μαϊμούδες, οι οποίες άρχισαν να πηδάνε πάνω μου, ζητώντας παιχνίδια, όσο κι αν εγώ είχα σκιαχτεί. Μετά, το σκηνικό άλλαξε: Βρέθηκα σ' ένα δωμάτιο που υπήρχε μια κουζίνα μεσ' στη βρώμα με άπλυτα πιάτα και αποφάγια. Ο χώρος φωτίζονταν από τρία μεγάλα ετζεμάι (κιν/φικά φώτα), που υποτίθεται κάποιος τά 'χε ξεχάσει αναμμένα κι έτρεξα αμέσως να τα σβήσω. Δε μπορούσα να τ' αγγίξω καν όμως, αφού τα χέρια μου μόλις ακούμπησαν τον διακόπτη άρχισαν να...λιώνουν σα βούτυρο! Εκεί ξύπνησα! Τι άλλο να δει πια κανείς στον ύπνο του για να φρικάρει;

Ο Ζέπος με κοιτούσε ήρεμα, αφού θά 'χε ξυπνήσει πιο πριν από μένα, συνεχίζοντας ωστόσο το ηρεμιστικό - για τον άνθρωπο, υποτίθεται - χουρχούρισμα του. Πολύ γκαντέμης είσαι, του είπα. Πρώτη φορά σ' έβαλα σπίτι μου και πλάκωσαν οι εφιάλτες! Τι λες, ρε Ζέπο, μήπως δεν πρέπει ν' αγχώνομαι που ξεκινάω ταινία σε λίγες εβδομάδες; τον ρώτησα και τον έσφιξα στην αγκαλιά μου, λίγο πριν τον στείλω πίσω στον κήπο με τ' αδέρφια του.