όταν-οι-παρελάσεις-μας-τελείωσαν

Χθες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πάντα μετριοπαθής και ήπιος Κάρολος Παπούλιας, δάκρυσε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες επειδή οι αγανακτισμένοι πολίτες - και φίλαθλοι, αυτό που το πας; - τον ανάγκασαν ν' αποχωρήσει από τη στρατιωτική παρέλαση της συμπρωτεύουσας. Εγώ, δήλωσε, πολεμούσα τους Ναζί στα 15 μου και δε θα με πουν αυτοί τώρα προδότη! Την ίδια ώρα, κάπου αλλού, 15χρονος μαθητής, παραστάτης στην ελληνική σημαία, περνούσε μπροστά απ' την εξέδρα των γαλονάδων και των λοιπών επισήμων, προτείνοντας τους την ανοιχτή παλάμη του! Οι εικόνες αυτές έκαναν για μιαν ακόμη φορά το γύρο του κόσμου μαζί με την αφίσα - ελληνική η πατέντα! -, στην οποία η Άνγκελα Μέρκελ εικονίζεται ως αρχηγός του Τέταρτου Ράιχ επί της γης! Η εύκολη λύση, κατά τον εθνικόφρονα Καρατζαφέρη που είδε την Ημέρα Χαράς του, δηλαδή την εθνική επέτειο, να γίνεται μπάχαλο, ήταν να "φωτογραφηθούν" οι αριστεριστές ως υπαίτιοι των επεισοδίων. Κάποιοι μίλησαν και για ακροδεξιούς εθνικιστές, το ίδιο φρικαρισμένους με τους αριστεριστές. Στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας ομολογουμένως δεν είχε συμβεί ποτέ αυτό, να ακυρωθούν οι παρελάσεις των εθνικών επετείων! Επιτέλους, δικαιωθήκαμε κι εμείς που υποστηρίζαμε τόσα χρόνια να σταματήσουν και γινόμασταν γραφικοί, λες και ήταν λιγότερο γραφικοί αυτοί που έδιναν και ακόμη δίνουν να κρατάνε κάθε χρόνο τη σημαία οι καλοί μαθητές και, εννοείται, οι γνήσιοι απόγονοι Ελλήνων! Από το σχολείο, θυμάμαι, απείχα συνειδητά από τις παρελάσεις, παρ' ότι υπήρξα μαθητής άνω του μετρίου. Ήμουν και λίγο μπασμένο ως παιδάκι και δε γούσταρα να με βάζουν πίσω - πίσω...Πώς τό ΄λεγε ο Αυλωνίτης στον Ρίζο; Ναι, αλλά μόλις κάνατε μεταβολή, τσουπ, πρώτος! Κυρίως, όμως, θεωρούσα τελείως ηλίθιους τους εορτασμούς τέτοιου τύπου, όπως και τους συμμαθητές, οι οποίοι καμάρωναν ως κόπανοι. Μην πω και για την προσευχή πρωινιάτικα εν έτει 1990, παρ' όλο που η χούντα υποτίθεται ότι μας είχε αφήσει χρόνους. Δύο φορές όλες κι όλες είχα ζητήσει εθελοντικά να πω εγώ το Πάτερ Ημών, ξελασπώνοντας τους άλλους που βαριόνταν φριχτά ως φυσιολογικά άτομα. Την πρώτη φορά, είχα φροντίσει να φύγω από το σπίτι με τα παπούτσια του μεγάλου αδερφού μου, δύο νούμερα μεγαλύτερα και, μάλιστα, φορεμένα...ανάποδα! Ανέβηκα, λοιπόν, στο υποτυπώδες βήμα του προαύλιου κι εκεί που άρχισα να φωνάζω όλο επισημότητα την προσευχή, βλέπουν οι άλλοι από κάτω μου να εξέχουν δυο...γόνδολες και φυσικά πήγε στο διάολο κάθε ίχνος ιερότητας και σοβαρότητας. Υπάρχει καλύτερο πράγμα απ' το νά 'χεις την καραγκιοζιά στο αίμα σου; Τη δε δεύτερη φορά, τόλμησα ν' αλλάξω έως και τα λόγια της προσευχής: Αντί να πω Ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών είπα τοις ομελέτες και όπως ήταν φυσικό στο ακροατήριο μου έγινε της πουτάνας από το γέλιο! Αποβολή δεν μου έδωσαν, ωστόσο. Βλέπεις, οι περισσότεροι καθηγητές του σχολείου - μεταξύ αυτών και η Όλγα που ξέρω ότι διαβάζει αυτή τη στιγμή - ήταν αριστερών, μην πω και ακροαριστερών, φρονημάτων, επομένως έδειχναν ιδιαίτερη ανοχή στις παιδικές ανατρεπτικές πράξεις μου. Η Όλγα, η Λίτσα και ο συχωρεμένος ο Βαγγέλης, ο φυσικο-χημικός και ολίγον τρελάρας, μας τραβούσαν στις διαδηλώσεις και τις πορείες στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί, ναι, να καμαρώσεις τους μαθητές, όχι στις στρατιωτικές παρελάσεις και στις σημαίες, να πούμε. Σε μια απ' αυτές είχε έρθει και η μάνα μου με μια φίλη της για συμπαράσταση, αλλά τις έχασα όταν άρχισε ο πετροπόλεμος και ο ομαδικός πανικός από τους ΜΑΤατζήδες. Πως περνούν τα χρόνια, τότε η μάνα μου μπορούσε κι έτρεχε κι αυτή στις διαδηλώσεις, ενώ σήμερα θέλει συνοδό για να πάει μέχρι το σούπερ-μάρκετ. Αυτή τη μέση της να μην είχε και σίγουρα τις προάλλες θα την έσερνα μαζί μου στα επεισόδια στο Μοναστηράκι. Γιατί, μπάι-πάς, ξεμπάι-πάς, το λέει η καρδούλα της ακόμα, φτου-φτου, και γουστάρει επαναστατική δράση. Άντε ρε, πήγαινε με στη Γερμανία να ξαναδώ πριν πεθάνω το μέρος που έζησα για δέκα χρόνια - μου λέει και μου ξαναλέει - και θα σ' τα κάνω εγώ τα έξοδα! Καλή φάση, στο Χέρντεκε έμενε, θα την πάω, θα την αφήσω εκεί σε κάνα γνωστό που θα βρει κι εγώ θα πεταχτώ στην Ολλανδία πού 'ναι δυο βήματα! Για να ξαναγυρίσω, όμως, στα χθεσινά επεισόδια και την κακήν-κακώς απομάκρυνση του Προέδρου της Δημοκρατίας από την εξέδρα των επισήμων στη Θεσ/νίκη, θα προτιμούσα τον Παπούλια να μην έκανε καμία απολύτως δήλωση ή τουλάχιστον να ήταν λιγότερο ευσυγκίνητος. Να κρατούσε δηλαδή ακριβώς την ίδια στάση απέναντι σε όλα τα άλλα, σαφώς σοβαρότερα προβλήματα, που ταλαιπωρούν τον λαό του: τη μείωση κατά 30% του εισοδήματος του Έλληνα εργαζόμενου, το γκρέμισμα κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και εργατικού κεκτημένου κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, θα τον αποθέωνα εάν δάκρυζε από λύπη που αθωώθηκε ο Άκης Τσοχατζόπουλος, όχι από θυμό που τον αποκάλεσαν προδότη, όποιοι τον αποκάλεσαν τέλος πάντων. Κι επειδή, αυτές τις μέρες επανεξετάζω τους καλούς Γερμανούς Tangerine Dream, τους πατέρες της ηλεκτρονικής μουσικής - δημιούργημα του μαθητή του Νταλί, σουρεαλιστή γλύπτη και μουσικού, Edgar Froese, σας αφήνω με ένα απόσπασμα από το Stratosfear, το εγκεφαλικό ψυχεδελικό αριστούργημα του 1976, που σε κάνει να στίβεις το μυαλό σου και να συμφωνείς με τον μέγιστο Κάρολο Μπουκόφσκι όταν έγραφε πως άμα είσαι μαλάκας στη γη και στον Άρη να πας, πάλι μαλάκας θά 'σαι!