Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

κατηγορώ-τους-χριστιανούς-για-τα-ενοχικά-μου

Παρ' ότι δηλωμένος άθεος ή μάλλον άθρησκος τα τελευταία 20 χρόνια - διότι συμφώνως και μ' ένα φίλο το να δηλώνεις ''άθεος'' σημαίνει την παραδοχή ύπαρξης του θεού -, η εκκλησία μ' έχει σημαδέψει από παιδάκι. Μια φορά ήμουν παπαδάκι στην Τήνο, πού'χαμε πάει διακοπές, σε καθολικό μοναστήρι μάλιστα, και με βάλαν' οι φρατέλοι να κρατάω ένα εξαπτέρυγο, πιο μεγάλο απ' το μπόι μου τότε, το οποίο σκάλωσε σ' ένα δέντρο (που βρέθηκε δέντρο στην Τήνο;) με αποτέλεσμα να καθυστερήσω την κουστωδία και ν' ακούσω πολλά χριστιανικά μπινελίκια! Πολύ αργότερα, η πιο αναρχική κίνηση που έκανα στη ζωή μου ήταν στο στρατό, όπου είχα δηλώσει ''ψάλτης'' για να γλιτώσω την ηλίθια εκπαίδευση τους και μια φορά με διέταξε ο λοχαγός να εκφωνήσω σε όλο το Τάγμα τη στρατιωτική προσευχή. Μιλάμε για ένα μακρυνάρι σε καθαρεύουσα που ήταν αδύνατο να το αποστηθίσει κανείς...Έμαθα λοιπόν απ' έξω την πρώτη παράγραφο, ''Δέσποτα Παντοκράτωρ ο καταξιώσας ημάς'' κλπ. κλπ., βγήκα με σθένος στην πρώτη γραμμή κι έπειτα κότσαρα μια χαρά τον ορισμό του Αριστοτέλη για την τραγωδία! Δε θα ξεχάσω όταν είπα ''Την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν/ Αμήν'' κι είδα το βλέμμα του καραβανά όλο συγκίνηση, τους φαντάρους να μην έχουν καταλάβει γρη κι ένα φιλόλογο που την είχε πάρει πρέφα τη δουλειά να σέρνεται χάμω απ' το γέλιο. Μα, μόνο με καραγκιοζιές τη βγάζει καθαρή κανείς στο στρατό κι εγώ απ' την πρώτη μέρα που παρουσιάστηκα εκεί μέσα ήμουν θιασώτης της λογικής ''είστε όλοι για τα μπάζα και θα σας γαμήσω κανονικότατα''! Τέλος πάντων, πέρα απ' όλα αυτά, η Μεγάλη Εβδομάδα μου αρέσει και πολύ μάλιστα! Κυρίως γιατί επιβάλλεται ένα πένθος, το οποίο τελευταία πάει ασορτί με την κατάσταση στη χώρα αυτή. Δε μπορεί, ας πούμε, άνθρωποι να αυτοκτονούν δημοσία θέα κι εσύ να αγοράζεις λαμπάκια για το δεντράκι σου, κουραμπιέδες και λοιπές παπαριές - όπως συμβαίνει εν ολίγοις μεσ' στην επίπλαστη χαρά των Χριστουγέννων, λες κι ήμαστε χαζοαμερικανάκια εδώ πέρα! Η Μεγάλη Εβδομάδα μού αρέσει επίσης γιατί όσο πάει προς το τέλος της δεν εμφανίζονται ξέκωλα, μόδιστροι και σκυλάδες στην TV, παύοντας επιτέλους να πρήζουν τ' αρχίδια των αθώων τηλεθεατών, αυτών εν πάση περιπτώση που εν μέρει ευθύνονται για το χάλι που φτάσαμε. Στα περισσότερα ραδιόφωνα δεν ακούς Φουρέιρα και Βίσση, αλλά Καραΐνδρου, Χρόνη Αηδονίδη και τα Βραδεμβούργια Κονσέρτα του Bach, όπως θα έπρεπε δηλαδή να κάνουν καθημερινά τη δουλειά τους, αν υποτεθεί ότι παράγουν πολιτισμό. Ακούστε, ας πούμε, ''Τον Νυμφώνα σου βλέπω'' και πάρτε το σα ν' ακούτε κάποιο ψυχεδελικό άσμα των Kaleidoscope! Και, ναι, δηλώνω επίσης φαν των βυζαντινών εκκλησιαστικών ύμνων με προτίμηση στα Εγκώμια της Μ. Παρασκευής που ασυζητητί είναι πολύ τριπάτα! Παρατηρούσα έναν συγγενή μου κάποτε που αρρώστησε από βαριά κλινική κατάθλιψη κι από κει που άκουγε φανατικά ηλεκτρονική μουσική, μόλις τον πλάκωσαν στους χάπους, κλείστηκε στο δωμάτιο του και την ''άκουγε'' 24 ώρες το 24ωρο με εκκλησιαστικούς ύμνους! Και ίσως γι' αυτό με συγκλόνισε βαθύτατα ένα ποίημα του φίλου μου, Π. Ε. Δημητριάδη των Κόρε.Ύδρο., από τη συλλογή του με τίτλο ''Ξεκαθάρισμα λογαριασμών'': Κι εγώ κατηγορώ τους Χριστιανούς για τα ενοχικά μου...Αυτοί το μόνο που κοιτάνε είναι να βγάλουν την ευθύνη από πάνω τους. 04.10.08      

7 σχόλια:

lolovic είπε...

"Άθρησκος", bosko μου, είναι αυτός που αποδέχεται την ύπαρξη του θεού, αλλά δεν ανήκει σε καμία θρησκεία. Ο "άθεος" είναι αυτός που αρνείται την ύπαρξή του.

ασωτος γιος είπε...

καλα γελασα πολυ, μου θυμισες τα δικα μου που στο στρατο συνοδευαμε τον επιταφιο και σε καποια φαση που καναμε αυτες τις χαριτωμενιες με τα οπλα ως χαιρετισμο μου φυγε το οπλο απο τα χερια και χτυπησα τον μπροστινο και τρομαξε και εγινε ενα μπαχαλο, τους χαλασα καθε χριστιανικη στιγμη στο χωριο στον εβρο

Αθανασία είπε...

Αχαααααααααχααααααχααααααααααααχααααααααχαααααααααααχαααχααααααχαχαααααααααχαααααααααααχααααααααααχαχααααααααχαααααααααααααααα!ε,άϊ στο καλό σου πιά βρε Αντώνη!!!!!(αυστηρό υφάκι)και...χαααααααααχαααααααχαααααχαααααααχααααααα!ε,είδες τι μου'κανες τώρα 'καραγκιοζάκο'μου?...δ ε μπορώ να σταματήσω,να γελάω...χααααχααχαα! ε,καλά του'κανες μωρέ του μαλάκα του καραβανά?...του άξιζε να του πείς απ'έξω το...μακρυνάρι δεν ήθελε?ε,τα'θελε κι αυτουνού ο κώλος του και πολύυυ μάλιστα...ε,όσο για τα τηλεοπτικά κανάλια και το θέμα του προγράμματός του που έχει ξεφύγει πολύυυ τα τελευταία χρόνια,ειδικά ας μη το σχολιάσω...μό-νο η ΕΡΤ ευτυχώς?κρατάει κάπου ένα επίπεδο για αν πω για τους άλλους και κυρίως αυτούς που έχουν τα ιδιωτικά παλιόκάναλα?έ,μια ζωή βρέξει-χιονίσει,μα Πάσχα είναι μα Χριστούγεννα αυτοί έχουν το χαβά τους ΔΕΝ αλλάζει,καθόλου το πρόγραμμά τους...όλο τις ίδιες αηδίες παίζουν μέρα-νύχτα,δεν έχουν εποχές,γιορτές τίποτε αυτοί...ωραίο το ποστάκι σου γέλασα...κι οι στίχοι του φίλου σου πολύυ ωραίοι...και δ εν έχει κι άδικο...θα'λεγα...φιλάκια,καλησπέρες καλό μου....

BOSKO είπε...

lolovic...
Λώλο, Λώλο, φίλοι μου καλοί - καλοί μου φίλοι, γεια σας!

τ2φ είπε...

@lolovic

Νέο φρούτο στο μπαχτσέ!

llll είπε...

@lolovic

Εσείς κύριε μου τι είστε;Σε λύκειο διδάσκετε θρησκευτικά;

noualic είπε...

Τι θυμήθηκα τώρα με το "κατηγορώ τους χριστιανούς"! Όταν ήμουν παιδάκι ήξερα πως ο Θεός υπάρχει μόνο για τις γιαγιάδες μου. Για τη γιαγιά τη Μαρία κυρίως, αλλά μάλλον και για τη γιαγιά την Καίτη. Κι έτσι τα είχα ξεχωρισμένα στο μυαλό μου: ήξερα πως δεν υπήρχε, αφού αυτό έλεγαν οι γονείς μου, αλλά έκανα πως πίστευα ότι υπήρχε για να μην έχουμε δράματα με τις γιαγιάδες. Όλα καλά, τέλεια ισορροπία και οικογενειακή γαλήνη! Κι έρχεται η ώρα να πάω τρίτη δημοτικού. Κι αρχίζουν τα θρησκευτικά στο σχολείο. Πανικός! Γιατί τώρα έλεγε κι ο δάσκαλος πως θεός υπήρχε. Κι είχα μάθει να πιστεύω αυτά που μου έλεγαν στο σχοελείο (άλλο τραγικό λάθος κι αυτό!). Μια και δυο, γυρνάω στο σπίτι και τα βάζω κάτω. Οι γονείς μου λένε πως δεν υπάρχει θεός και στο σχολείο μου λένε πως υπάρχει. Άρα δεν ξέρουν αν υπάρχει. Έχω τρόπο να το ελέγξω; Ναι, μόνο αν πεθάνω και μάθω αν θα πάω στον Παράδεισο ή όχι (για κόλαση δεν το σκεφτόμουν!). Πάω στην κουζίνα, βουτάω ένα μαχαίρι (ευτυχώς από αυτά του σερβίτσιου που είναι μόνο για το βούτυρο) και προσπαθώ να το καρφώσω στο στέρνο μου (για φλέβες δεν είχα ακούσει τότε κάτι). Η αλήθεια είναι πως δεν το προσπάθησα και πολύ, αλλά θυμάμαι καλά το στυλάκι στον τρόπο που σκέφτηκα "καλά, ας το αφήσω για αργότερα, έτσι κι αλλιώς πεθαίνουν οι άνθρωποι, μπορώ να περιμένω"... Από τότε όμως έχω άχτι και τη θρησκεία και τους χριστιανούς που με το δογματισμό και την επιμονή τους έφτασαν ένα παιδάκι οκτώ χρονών να θέλει να αυτοκτονήσει για να δει αν υπάρχει θεός... Τους παράτησα λοιπόν, κάρφωσα τους γονείς μου σε αμφότερες τις γιαγιάδες (τι τέρας!) και αποφάσισα να μείνω πιστή στις παιδικές μου σκέψεις: θα δούμε...