ενδοσκοπικό-post-(μετά-από-καιρό)

Πολλοί φίλοι μού την ''είπαν'', που τελευταία έχω παρατήσει το blog εξ αιτίας του facebook. Υποστήριξαν σθεναρά ότι στο πρώτο μπορείς να γράψεις έως και λογοτεχνία σε αντίθεση με το δεύτερο, το οποίο χρησιμεύει μόνο για ανταλλαγές απόψεων επί του ποδός και γκομενιλίκια ή ''γαμπρίσματα'', που λέει κι ένας άλλος καλός φίλος. Παρεμπιπτόντως, μακριά από τα ''γαμπρίσματα'' του facebook και του internet γενικώς, πιο αρρωστημένο πράγμα δεν υπάρχει. Σκέψου ότι αν εσύ είσαι μία φορά μοναχικός τύπος, το πρόσωπο που σου γράφει είναι ενδεχομένως δέκα ή, ακόμη χειρότερα, σπάει πλάκα μαζί σου - την έχει πατήσει κόσμος και κοσμάκης, γυναίκες κι άνδρες, τόσος πολύς κόσμος, ώστε αν μαζέψω τις τραγελαφικές ιστορίες όλων θα βγάλω βιβλίο που θα σκίσει εν μέσω κρίσης! Η κρίση! Κάθομαι και διαβάζω παλιές αναρτήσεις από το 2007, μία πενταετία = μισή δεκαετία πίσω! Δεν είναι και λίγο! Θυμάμαι που όταν πρωτοάνοιξα το blog έγραφα κάθε μέρα στο τραπέζι της κουζίνας του πατρικού μου, στο Κερατσίνι, με τέτοια χαρά, λες και θα πληρωνόμουν τα κείμενα πολύ καλύτερα από τα έντυπα, στα οποία εργαζόμουν τότε. Και τι καλά που ήταν τότε! Γράφαμε καμιά αράδα στο δίφωνο, δίναμε κάνα κείμενο στον ΗΧΟ, είχαμε τις εκπομπές μας Στο Κόκκινο 105,5 και τις χαιρόμασταν, παρ' όλο που οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ μας είχαν γραμμένους στα αρχίδια τους από οικονομικής άποψης, τέλος πάντων ζούσαμε αξιοπρεπώς, και τις ταβέρνες μας, και τα ταξίδια μας, και τις εξόδους μας και όλα! Ενδιαμέσως, κάναμε και καμιά ταινία, αν και προσωπικά είχα νωπό ακόμη το σουξέ από το Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ και μου πήρε καιρό μέχρι το επόμενο βήμα. Μέσα σε όλα αυτά, δεν υπήρχε μέρα που να μην ενημερώσω το blog, να μην αισθανθώ την ανάγκη να μοιραστώ πράγματα με ανθρώπους που ήξερα ότι διαβάζουν και που αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο. Ύστερα ήρθε η μετακόμιση στην πλατεία Βικτωρίας, η αποχώρηση μου από τη γονική εστία στα 35 μου. Είχε φτάσει ο μισθός μου να ξεπερνά τα 1.200 ευρώ μηνιαίως από το δίφωνο και από το Κανάλι 1 του Πειραιά, στου οποίου το team με ενέταξε ο δημοσιογράφος Γιάννης Τριάντης της Ελευθεροτυπίας. Ακόμη θυμάμαι το meeting με τον Τριάντη ένα απόγευμα στον Ιανό μαζί με τον Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη και τη συχωρεμένη τη Λουκία Ρικάκη. Και δώσ' του εγώ να γυρίζω τα βράδια σπίτι, ομολογουμένως με κάποιο φόβο από τα σφαξίματα των Ελληνορώσων θαμώνων του παρακείμενου μπαρ, και να γράφω, να γράφω...Για τα κορίτσια με τις μπούργκες, τους Πακιστανούς με τις σαγιονάρες, το internet - cafe ''Hello Africa'' και για όλο αυτό το καθημερινό σκηνικό μπροστά στα μάτια μου που θύμιζε ταινία του Τζαφάρ Πανάχι. Πιστεύω ότι όπου κι αν με βάλεις πάντα θα βρω ένα ερέθισμα για να πω, να περιγράψω κάτι. Οι άνθρωποι ήταν και είναι στο επίκεντρο μου, μια κίνηση τους, ένα τους βλέμμα και μετά το εκάστοτε background τους. Πρόσφατα έμαθα ότι μόλις ένα νούμερο από το σπίτι που έμενα στην πλατεία Βικτωρίας, έμενε στη δεκαετία του 1980 η ηθοποιός Όλια Λαζαρίδου - υπάρχει κι ένα ποίημα της φίλης της, Κατερίνας Γώγου, για εκείνο το σπίτι και τον πεζόδρομο που μοιραστήκαμε με απόσταση 20 χρόνων. Το καλοκαίρι του 2009 στη βεράντα του ρετιρέ στη Βικτώρια δε θα το ξεχάσω ποτέ - κάθε βράδυ μαγείρευα κάτι πρόχειρο και περνούσαν ποιητές που διάβαζαν, ηθοποιοί που προβάριζαν τους ρόλους τους και τραγουδιστές που πρωτοπαρουσίαζαν τα τραγούδια τους! Στα τέλη εκείνης της χρονιάς έσκασαν οι αρρώστιες της μάνας μου, το μπες - βγες σε όλα τα νοσοκομεία και μια καταθλιψάρα που χτύπησα κι εγώ μοιραία! Αποκορύφωμα το σοβαρό χειρουργείο της στην καρδιά, που ευτυχώς πήγε καλά και συμφώνως με τον χειρουργό της, αφού το έκανε σε τέτοια ηλικία, να μη στενοχωρηθώ αν φύγει πια και στα 90 της...Αλλά ξεχάστηκα, όταν συνέβη αυτό, είχα φύγει κι από την πλατεία Βικτωρίας. Οσμίστηκα την κρίση που πλησιάζει και μένα ακριβώς τέτοιο καιρό πριν δυο χρόνια. Ευτυχώς που στο μεταξύ υπέγραφα με τη Λένα Πλάτωνος και μια στήλη δισκοκριτικής στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεριότητας υπό τη δ/νση του Γιώργου Χρονά, γιατί τόσο στο δίφωνο, όσο και στο Κανάλι 1 είχαν ξεκινήσει οι καθυστερήσεις πληρωμών και οι επισχέσεις εργασίας. Τότε πάλι - μιλάω για τον Απρίλιο του 2010 - ήταν που μού'χε τηλεφωνήσει η σπιτονοικοκυρά στη Βικτώρια, ζητώντας μου αύξηση 20 ευρώ. ''Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, δε με παίρνει'' της είχα πει ''σχεδόν άνεργος είμαι'', αλλά εκείνη ανένδοτη. Θυμωμένος και απελπισμένος της δήλωσα ότι αφήνω το διαμέρισμα. Που θα πήγαινα; Να γύριζα στο Κερατσίνι ήταν αδύνατο με τους τόνους βιβλίων, εφημερίδων και CDs που ευτυχώς ακόμη διατηρώ εδώ που βρίσκομαι και γράφω τούτη τη στιγμή. Η ιδιοκτήτρια λάκισε, που λένε. Με το φόβο να χάσει 400 ευρώ το μήνα μου τηλεφώνησε πάλι, λέγοντας μου πως είμαι εντάξει παιδί, καλοπληρωτής - στην ώρα μου και πως αν θέλω τελικά να μείνω και με 200 ευρώ! ''Συνεπώς με κοροϊδεύετε'' της απάντησα και μόνο που δεν της τό'κλεισα. Πάνω σ' εκείνη την πραγματικά δύσκολη ώρα έτυχε να μου τηλεφωνήσει η Λιάνα, ο μόνος άνθρωπος που έχω γνωρίσει και που τιμά την έννοια Κομμουνισμός ως κοινοκτημοσύνη και κυρίως ως ουμανισμός: ''Μόλις μου άδειασε ο νοικάρης μου ένα δυάρι στο Παγκράτι. Δεν έρχεσαι να μείνεις; Χαρά μου θά'ναι να σ' έχω δίπλα μου, να βλεπόμαστε και να μη συνεργαζόμαστε από μακριά, από τα τηλέφωνα''. Τυχαίο που αυτή η γυναίκα με αποκαλεί ''παιδί της'', εγώ ''δεύτερη μάνα'' και την αγαπούν κι όλοι οι φίλοι μου; Ή μπορώ να ξεχάσω ποτέ την περιποίηση που έκανε στην ίδια μου τη μάνα μετά το χειρουργείο, όταν την είχα κοντά μου για ένα εξάμηνο; Ταυτόχρονα η κρίση με πήρε και με σήκωσε: 1η Ιανουαρίου του 2011, με το καλημέρα του νέου χρόνου, ειδοποιήθηκα ότι το δίφωνο κλείνει κι ότι θα πρέπει να συμμετάσχω στον αγώνα για να μη χάσω τα λεφτά μου. Λίγες εβδομάδες πριν μού'χε ανακοινωθεί και από το Κανάλι 1 ότι κόβεται η εκπομπή μου κι ότι θα μου δώσει πόδι ο Μιχαλολιάκος - όχι της Χρυσής Αυγής, αλλά του Δήμου Πειραιώς - μαζί και με την Ελένη Γιαννοπούλου, τον Αλλαμανή, τον Μπαμπασάκη και άλλους αξιόλογους συναδέλφους. Ούτε που με είχε νοιάξει, καθόλου όμως, καθώς η προσοχή μου ήταν όλη στραμμένη στη μητέρα μου. Παρ' όλα αυτά, δεν παρέλειπα να γράφω στο blog με μία διάθεση πλέον καθαρά ψυχοθεραπευτική. Μόνο που το έβλεπα με θλίψη να θυμίζει συχνά νεκροταφείο με τόσες απανωτές αναχωρήσεις φίλων αγαπημένων. Πέρσι τέτοιες μέρες πάλι συζητούσαμε με τη Μαρίζα Κωχ στην αυλή του παιδικού εργαστηρίου της: ''Να μου το θυμηθείς, του χρόνου θ' αρχίσει να μας λείπει και το φαΐ'' είχε πει μ' αυτό το ισχυρό ένστικτο της, προτείνοντας τις μαζώξεις σε σπίτια φίλων με πολύ τραγούδι ως μόνη λύση για να μην τρελαθούμε! Μάλλον δίκιο είχε η Κωχ, αν υπολογίσω το γεγονός πως κρέας πια αγοράζω σπάνια και τη βγάζω με τοστ στην καλύτερη ή μπρόκολα και ζαρζαβατικά στη χειρότερη. Που θα πάει αυτή η κατάσταση, πως μας κατάντησαν έτσι; Πότε θα ξανακόψω δελτίο παροχής υπηρεσιών πού'χει αραχνιάσει και θα το χρυσοπληρώσω κιόλας το αράχνιασμα του στην εφορία; Ως πότε θα τηλεφωνώ στη μάνα μου, 38 χρονών άνθρωπος, και θα της λέω ''Κατεβαίνω Πειραιά, βγάλε κάνα πενηντάρικο ή αν μπορείς κατοστάρικο για να μην πηγαινοέρχομαι κι εγώ κι εσύ''; Σκέφτομαι πως το μόνο, στ' αλήθεια όμως το μόνο που με κρατάει αυτόν τον καιρό στα πόδια μου είναι το ντοκιμαντέρ για τη Γώγου και η γλυκιά προσμονή της πρώτης προβολής του. Όλα τα άλλα, το διαδικτυακό ραδιόφωνο, οι συνεντεύξεις μου για το Fagazine, οι δισκοκριτικές μου για την Εποχή, ακόμη και ο γατούλης που φιλοξενώ από τον περασμένο Δεκέμβριο, αποτελούν μάλλον μίνι τονωτικές ενέσεις σε μια καθημερινότητα στεγνή και μίζερη. Να μην παραλείψω να ευχαριστήσω και τον Γιώργο Τσιτιρίδη, τον δ/ντή του Fagazine, που όποτε έρχεται απ' τη Θεσσαλονίκη για να μαζέψει κάνα φράγκο απ' τα πουστρομάγαζα στο Γκάζι, πάντα θα μου τηλεφωνήσει για να μου δώσει πότε 70 και πότε 50 ευρώ: ''Αυτά βγήκαν, βρε Αντώνη'' μου είπε τις προάλλες που συναντηθήκαμε στην Ομόνοια και μου παρέδωσε τα χαρτονομίσματα, λες και κάναμε νταλαβέρι πρέζας μεσ' στο δρόμο. Και σαν με είδε θλιμμένο - απογοητευμένο σε καμία περίπτωση - είχε την ευγένεια να μου στείλει ως δώρο από τη συμπρωτεύουσα ένα καινούργιο ψηφιακό δημοσιογραφικό μαγνητόφωνο, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται το ''ψηφιακό μαγνητόφωνο''. Γι' αυτό σας λέω, σύντροφοι, θα επιβιώσουμε! Ακόμη κι αν η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει θά'χει σαφώς κάτι από την κυβέρνηση Τσολάκογλου - εδώ που φτάσαμε δε γίνεται αλλιώς -, ακόμη κι αν οι φασίστες από κει που θα κηρύσσονταν παράνομοι τώρα θα τους έχουμε και μέσα στο Κοινοβούλιο, εμείς κάπως θα τη σκαπουλάρουμε! Κάποιος δρόμος θα υπάρχει να στρίψουμε για να μην πάμε όλοι παρέα στο διάολο κι ακόμη παραπέρα. Εγώ πάντως έχω αυτό το blog! Τώρα το συνειδητοποιώ που κάθομαι τόσες ώρες και του ξαναγράφω ενδοσκοπικά, μνημικά και ουχί μνημονιακά! Το γουστάρω αυτό το blog, είναι κομμάτι της ζωής μου και επιθυμώ να αιωρείται στο διαδίκτυο ακόμη και μετά τον βιολογικό μου θάνατο...Καλό ξημέρωμα σε όλους!